Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SO Mariola Mastalerz

Protokolant: asyst. sędz. Ewelina Goździk

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2014r. w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy S. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania wnioskodawcy

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 7 kwietnia 2014 r.

znak (...)

postanawia:

odrzucić odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W przypadku wnioskodawcy niezdolność do pracy powinna powstać przed 24 września 1984 roku, bowiem w dziesięcioleciu przypadającym do daty zgłoszenia wniosku tj. od 27 lutego 2004 roku do 26 lutego 2014 roku, nie udowodnił 5 lat ubezpieczenia. Wymagany okres 5 lat udowodnił w dziesięcioleciu przypadającym na okres od 25 września 1974 roku do 24 września 1984 roku.

Podstawę decyzji stanowiło orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 marca 2014 roku, w którym stwierdzono, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30 września 2015 roku oraz częściowa niezdolność do pracy powstała 17 stycznia 2014 roku.

Powyższe orzeczenie odebrał wnioskodawca osobiście w dniu 18 marca 2014 roku (potwierdzenie odbioru na orzeczeniu LO k. 25 akt ZUS), z pouczeniem, że służy od niego sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, za pośrednictwem jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właściwej ze względu na miejsce zamieszkania, w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia.

S. J. nie złożył sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika, natomiast w dniu 26 kwietnia 2014 roku (data nadania w placówce pocztowej) wniósł bezpośrednio do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. odwołanie od wskazanej na wstępie decyzji ZUS. Wnioskodawca zakwestionował treść wydanej decyzji wskazując, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na pracę wymagającą wysiłku fizycznego. Ponadto podnosił okoliczności związane z trudną sytuacją materialną jego rodziny, w tym z koniecznością sprawowania opieki na chorą na schizofrenię paranoidalną – żoną.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. sąd jest zobowiązany odrzucić odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

Z akt sprawy wynika bezspornie, że S. J. nie wniósł w terminie sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 marca 2014 roku, które odebrał osobiście tego samego dnia, z pouczeniem o sposobie zaskarżenia, a jedynie w dniu 26 kwietnia 2014 roku, czyli również po upływie terminu zakreślonego do złożenia sprzeciwu, wniósł bezpośrednio odwołanie od decyzji organu rentowego. Analiza treści odwołania złożonego w niniejszej sprawie wskazuje zaś jednoznacznie, iż jest ono oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących przedmiotowego orzeczenia, którego stanowiło podstawę zaskarżonej decyzji. Skarżący kwestionuje bowiem odmowę przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na podjęcie pracy.

W uchwale z dnia 15 marca 2006 r., II UZP 17/05 (OSNP 2006/15-16/245) Sąd Najwyższy stwierdził, że na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. sąd odrzuca odwołanie, w którym ubezpieczony podnosi wyłącznie zarzuty przeciwko orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS w kwestiach określonych w art. 14 ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.).

„Oparcie odwołania wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika” dotyczy każdego takiego orzeczenia, a więc wszystkich kwestii ujętych w art. 14 wyżej wskazanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego. W każdym z tych wypadków orzeczenie lekarza orzecznika stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie o świadczenie, do którego prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy, niezależnie od tego, czy chodzi wyłącznie o stwierdzenie niezdolności do pracy, czy pozostałe kwestie.

Natomiast w uzasadnieniu powołanej wyżej uchwały Sąd Najwyższy, między innymi, wskazał, że nie wniesienie sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika oznacza, że wnioskodawca zgadza się, iż wszystkie stwierdzenia w nim zawarte są prawdziwe. Tym samym proces ustalania okoliczności faktycznych, mających znaczenie dla nabycia prawa do renty zostaje zakończony. Odrzucenie odwołania jest zatem uzasadnione i konieczne, jeśli sprawa dotyczy świadczenia z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo zależy od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawą wydania decyzji jest orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, gdy odwołujący się nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika do komisji lekarskiej ZUS oraz gdy odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

Biorąc pod uwagę, że sprawa dotyczy prawa do renty, które to prawo jest uzależnione od powstania niezdolności do pracy, a odwołanie opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia Lekarza Orzecznika, a mianowicie kwestii ustalenia niezdolności do pracy, od którego wnioskodawca nie wniósł sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. orzekł jak w postanowieniu.