Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 28 czerwca 2013 r. (...) sp. z o.o. w P. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) SA w W. kwoty 612,54 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzi zapłaty za szkodę wyrządzoną przez osobę ubezpieczoną od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Na szkodę składały się koszty najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu w kolizji drogowej, z tym, że powód dochodził kosztów najmu za okres 3 dni od 30 listopada 2012 r do 3 grudnia 2012 r. (pozew k. 2-66).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż powód nie wykazał konieczności najmu pojazdu zastępczego i zakwestionował okres 3 dni tego najmu. Wskazał on, że szkoda powstała w pojeździe była szkodą całkowitą, a poza tym pojazd przyjęto do warsztatu w dniu 30 listopada 2012 r. natomiast kalkulacja naprawy została sporządzono i zatwierdzona dopiero w dniu 3 grudnia 2012 r. Podniósł, że uszkodzony pojazd przez cały czas nadawał się do korzystania, nie wykazano konieczności najmu, zakwestionował wysokość stosowanych stawek najmu. (sprzeciw k.75 -84).

W odpowiedzi na sprzeciw do nakazu zapłaty strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko, twierdząc, że przystąpiono do naprawy a dopiero po kolejnych oględzinach zapadła decyzja o uznaniu szkody za szkodę całkowitą (odpowiedź na sprzeciw k. 92-101).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 listopada 2012 r. doszło do wypadku, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki S. (...) o nr rej. (...), będący własnością M. P. (1) i M. P. (2) (dowód: kopia oświadczenia dla ubezpieczyciela k. 33, okoliczność nie sporna). Sprawcą wypadku był kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej (OC) w Towarzystwie (...) S.A. w W. S. P. (dowód: kopia umowy najmu k. 25, pismo z dnia 9 listopada 2012 r. k. 39 akt szkody).

Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela, który początkowo ocenił szkodę jako szkodę całkowitą, pismem z dnia 15 listopada 2012 r. poinformował o tym pozwanych (dowód: informacja o przebiegu postępowania likwidacyjnego k. 85 akt szkody, wycena k. 72 akt szkody, informacja o wysokości szkody częściowej k. 54 akt szkody, pismo k. 88 akt szkody).

Poszkodowani nie zgadzali się z oceną szkody jako szkody całkowitej (dowód: informacja o przebiegu postępowania likwidacyjnego k. 66 akt szkody, informacja mailowa k. 33 akt szkody).

Samochód marki S. (...) o nr rej. (...) został oddany warsztatu naprawczego w dniu w dniu 30 listopada 2012 r.(dowód: kopia arkusza naprawy k. 34). Był to piątek, 1 grudnia 2012 r to sobota a 2 grudnia 2012 r to niedziela (kalendarz). W dniu 30 listopada 2012 r ani 1 i 2 grudnia 2012 nie dokonano żadnych czynności (dowód: kopia arkusza naprawy k. 34).

W dniu 3 grudnia 2012 r warsztat sporządził kalkulację naprawy i przesłał ją do ubezpieczyciela, zgłaszając konieczność wykonania dodatkowych oględzin (dowód: kopia arkusza naprawy k. 34, kopia kalkulacji naprawy k. 65, 37 akt szkody, wiadomość mailowa k. 38 akt szkody).

M. P. (1) potrzebował pojazdu zastępczego do dojazdu do pracy i załatwiania spraw osobistych (dowód: kopia oświadczenia najemcy k. 32).

M. P. (1) i M. P. (2) w dniu 30 listopada 2012 r. zawarli umowę najmu pojazdu zastępczego T. (...) o nr rej. (...) z (...) Sp. z o.o. w P. na okres od dnia 30 listopada 2012 r. do dnia 10 grudnia 2012 r. tj. na okres 10 dni (dowód: kopia umowy najmu k. 25-28, kopia pełnomocnictwa k. 30, kopia oświadczenie dotyczące czynszu i długości najmu k. 36, kopia karty kontrolnej k. 60).

M. i M. P. (2) zobowiązali się do zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. w P. czynszu najmu w wysokości wynikającej z cennika (...) ( (...)) (załącznik nr 1 do umowy). Dokładna wysokość czynszu miała zostać ustalona w dniu zwrotu pojazdu (dowód: § IV ust. 1 umowy k. 26).

W umowie złożyli oświadczenie, iż akceptują stawki czynszu przewidziane dla wynajętego auta zastępczego (dowód: § IV umowy k. 26).

Za pierwszy dzień najmu uznano dobę od daty wynajęcia auta zastępczego do końca dnia następnego (dowód: § III ust. 3 umowy k. 26).

W umowie najmu ustalono także, że zaspokojenie roszczeń (...) sp. z o.o. w P. miało nastąpić poprzez przeniesienie na (...) sp. z o.o. w P. wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przysługującej M. i M. P. (2) od ubezpieczyciela sprawcy szkody. W tym celu M. P. (1) i M. P. (2) mieli zawrzeć z (...) Sp. z o.o. w P. umowę cesji wierzytelności (dowód: § IV ust. 2 umowy najmu k. 26).

W dniu 30 listopada 2012 r. M. i M. P. (2) zawarli z (...) Sp. z o.o. w P. także umowę przelewu wierzytelności wynikającej z prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 2 listopada 2012 r., spowodowaną przez kierującego pojazdem o nr rej. (...) (dowód: kopia umowy cesji k. 24).

Zarówno umowę najmu jak i cesji zawarli poszkodowani oraz osoba upoważniona do składania oświadczeń w imieniu (...) Sp. z o.o. w P. (dowód: kopia pełnomocnictwa dla W. S. k. 30, kopia pełnomocnictwa dla M. P. (1) k. 29).

W dniu 17 stycznia 2012 r. (...) Sp. z o.o. w P. wystawił na rzecz M. P. (1) fakturę VAT na kwotę 2.041, 80 zł brutto za 10 dni najmu tj. za okres od 30 listopada 2012 r. do 10 grudnia 2012 r., jako stawkę za jeden dzień najmu wskazano 166 zł netto (dowód: kopia faktury VAT k. 35).

(...) Sp. z o.o. w P. pismem, które Towarzystwo (...) S.A. w W. otrzymało w dniu 10 stycznia 2013 r. wezwał je do zapłaty odszkodowania w kwocie 2.041,80 zł (dowód: kopia z.p.o. k. 66, kopia pisma k. 48).

Kwota ta nie została zapłacona (okoliczność nie sporna).

Natomiast w dniu 11 i 18 stycznia 2013 r Towarzystwo (...) SA w W. wypłaciło odszkodowanie które łącznie z poprzednio wypłaconym odpowiadało wartości kosztów naprawy (dowód: kopia pism k. 95, 94, 88 akt szkody, kopia faktury za naprawę k. 8).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych kopii dokumentów złożonych w sprawie i aktach szkody oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych.

Żadna ze stron nie żądała złożenia oryginałów dokumentów tych, których złożono kopię.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powoda w stosunku do pozwanego oparte jest na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 822 kc i art. 436 § 2 kc i art. 361 § 2 k.c. Na wysokość szkody dochodzonej w niniejszym postępowaniu składają się koszty najmu pojazdu zastępczego.

Okoliczności faktyczne związane z przebiegiem zdarzenia wywołującego szkodę nie były kwestionowane.

W szeregu innych postępowaniach przesądzono, że zawartą pomiędzy poszkodowanym a powodem umowę należy ocenić jako umowę najmu w umowie zawarte jest postanowienie, że najemca będzie zobowiązany do zapłaty czynszu według stawek zawartych w cenniku, wysokość czynszu zostanie ustalona po zakończeniu okresu najmu, poszkodowani złożyli oświadczenie, że akceptują stawki zawarte w cenniku. Najemca może zwolnić się z zobowiązania nie tylko poprzez zapłatę, ale poprzez przeniesienie na wynajmującego wierzytelności wynikającej z uprawnienia do naprawienia szkody przez poszkodowanego (lub jego ubezpieczyciela). Zatem należy uznać, iż zawarta umowa pomiędzy poszkodowanym a powodem jest umową najmu.

Sąd nie miał także zastrzeżeń do zawartej pomiędzy poszkodowanymi a powodem umowy cesji. Na podstawie tej umowy poszkodowani przenieśli na powoda wierzytelność wynikającą z tego, iż sprawca szkody był zobowiązany do zwrotu kosztów najmu pojazdu a w zamian za to zostali zwolnieni z obowiązku zapłaty za najem powodowi. Innymi słowy tak jak wskazano formą spełnienia zobowiązania był właśnie przelew na wynajmującego wierzytelności względem sprawcy szkody. Podobnie dokonuje się przelewów wierzytelności wynikających z roszczenia o zwrot naprawy samochodu, a często w momencie przelewu wierzytelności koszt naprawy nie jest jeszcze znany. Nie jest konieczne, aby poszkodowani w momencie zawarcia umowy cesji zapłacili na rzecz powoda kwotę czynszu. Ich wierzytelność wobec sprawcy szkody a w konsekwencji ubezpieczyciela powstała z momentem, w którym zobowiązali się do pokrycia kosztów najmu. Sąd nie uznaje, iż już z samego faktu uszkodzenia samochodu poszkodowani mają prawo żądać zwrotu kosztów najmu, konieczny jest bowiem najem samochodu zastępczego.

A zatem sąd nie miał zastrzeżeń do zawartej umowy cesji.

Pozwany zakwestionował okres najmu pojazdu zastępczego. Zarzut taki jest dopuszczalny bowiem Sąd Rejonowy w pełni popiera pogląd wyrażony w orzecznictwie „Jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 § 1 k.c.)” – wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r II CK 494/03 (Biul.SN 2005/3/11). Natomiast przedłużenie się naprawy ponad czas niezbędny do jej dokonania jest czynnikiem nie związanym bezpośrednio z faktem kolizji, jego przyczyną jest bowiem nienależyte wykonanie umowy o naprawę pojazdu.

Zatem za konieczność najmu pojazdu zastępczego w okresie powyżej niezbędnego czasu naprawy odpowiedzialny jest dokonujący naprawy a nie sprawca uszkodzenia pojazdu. Nie należy zapominać, iż w polskim prawie cywilnym obowiązuje zasada adekwatnej przyczynowości zatem ubezpieczyciel odpowiada za normalne, typowe następstwa zdarzenia wywołującego szkodę. Natomiast przedłużanie się naprawy nie jest w ocenie sądu takim typowym następstwem.

Zarzut ten sąd uznał za zasadny. Nie ma bowiem racji ani powód ani pozwany co do przebiegu postępowania likwidacyjnego.

Czas najmu, którego zwrotu kosztu dochodził powód to 30.11.12 - 3.12.12. Otóż z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody wynika, że pierwotnie ubezpieczyciel czyli pozwany ocenił szkodę jako tzw. szkodę całkowitą, natomiast poszkodowani nie zgadzali się z tym i przedstawiono ostatecznie kosztorys naprawy, który ubezpieczyciel zaakceptował.

Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach szkody decyzja o przyznaniu odszkodowania jak za szkodę całkowitą zapadła w dniu 15 listopada 2012 r. (k. 88 akt szkody). Natomiast w dniu 3 grudnia 2012 r. przesłano kosztorys o wartości niższej niż wartość rynkowa (k. 38 akt szkody), ubezpieczyciel powziął informacje, że klient zdecydował się na naprawę (k. 62 akt szkody), w dniu 11 stycznia 2013 r. wypłacono odszkodowanie w oparciu o przedstawioną fakturę za naprawę (k. 91 akt szkody).

Oznacza to, że należy uznać, że naprawa była uzasadniona i poszkodowany miał prawo do najmu pojazdu następczego w niezbędnym okresie naprawy. Nie ma natomiast podstaw aby uznać, iż data przyznania odszkodowania za szkodę całkowitą ma znaczenie, bowiem ostatecznie koszty naprawy były większe niż pierwotnie wypłacone odszkodowanie i nastąpiła dopłata (k. 91 akt szkody).

Z przedstawionego arkusza naprawy wynika, że pojazd przyjęto do warsztatu w dniu 30 listopada 2012 r naprawę rozpoczęto w dniu 3 grudnia 2012 r w dniu 3 grudnia 2012 r wysłano kalkulację i zgłoszono konieczność dokonania dodatkowych oględzin (k. 34).

Oznacza to, że przez okres od 30 listopada 2012 r do 2 grudnia 2012 r włącznie nie działo się nic w procesie naprawy. Z kalendarza wynika, że 1 grudnia 2012 r to sobota i 2 grudnia to niedziela. Przedstawiona w aktach szkody kalkulacja nosi datę 3 grudnia 2012 r (k. 65 akt szkody, k. 37 akt szkody). Zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce w dniu 2 listopada 2012 r a zatem nie można wskazać, że np. pojazd został odprowadzony do warsztatu prosto z miejsca zdarzenia. Oznacza to, że wybrano sobie określoną datę na rozpoczęcie procesu naprawy nie było to związane z datą wypadku. Z drugiej strony brak jest w aktach sprawy dowodów, że w dniu 30 listopada 2012 r podjęto jakiekolwiek czynności związane z procesem naprawy bowiem jak wynika z arkusza naprawy jako datę rozpoczęcia naprawy wskazano 3 grudnia 2012 r. Gdyby już w dniu 30 listopada 2012 r podjęto jakikolwiek operacje w celu sporządzenia kalkulacji naprawy np. demontaż części samochodu itp. to powinno to znaleźć odzwierciedlenie w arkuszu naprawy. Nie było też tak, że zgłoszono konieczność oględzin ubezpieczycielowi i samochód oczekiwał na oględziny (co byłoby okolicznością niezależną od warsztatu i poszkodowanego). Nie ma wpisanej daty jeżeli chodzi o oględziny przednaprawcze dopiero w dniu 3 grudnia 2012 r zgłoszono konieczność wykonania dodatkowych oględzin. Z treści zapisów ubezpieczyciela wynika, że to sam warsztat sporządził kalkulację naprawy i dopiero zwrócił się do ubezpieczyciela o akceptację ( i ewentualne dodatkowe oględziny ) - k. 38 akt szkody. Na podstawie bowiem pierwszych oględzin ubezpieczyciel podjął decyzję o uznaniu szkody za całkowitą.

Ubezpieczyciel często powołuje się na obowiązek minimalizacji szkody. O ile nie można w ocenie Sądu na tej podstawie nakazać poszukiwania najtańszego warsztatu lub podmiotu wynajmującego samochody o tyle samochód powinien przebywać w warsztacie tylko tyle ile jest to uzasadnione. W tym wypadku uzasadnione było przyjęcie samochodu w celu sporządzenia kalkulacji naprawy, co zajęło jeden dzień 3.12.2012 r. To że już w dniu 30 listopada lub nawet w sobotę 1 grudnia podejmowano jakieś czynności to przypuszczenia powoda nie oparte w materiale dowodowym. Poza przyjęciem w dniu 30 listopada 2012 r samochodu do warsztatu ani z przedstawionego arkusza naprawy ani dokumentów znajdujących się w aktach szkody nie wynika, żeby dokonywano jakiś czynności. W ocenie Sądu przyprowadzenie samochodu do warsztatu w piątek dało od razu 3 dni najmu przez który żadne czynności nie były wykonywane. A jeżeli chciał wstawić samochód do warsztatu na weekend bo wtedy go nie potrzebował to po co zawierał umowę najmu.

Sąd nie uznał zatem adekwatnego związku czasu przebywania pojazdu od 30.11.2012 r do dnia 2 grudnia 2012 r ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Nie potrzebne są do tego wiadomości specjalne bowiem tak jak wskazano brak dowodów, że w tym czasie było cokolwiek wykonywane. Brak też dowodów, że sporządzenie kalkulacji naprawy miało zająć więcej niż jeden dzień.

W tej sytuacji sąd uznał, iż z okresu za który powód dochodził zwrotu zasadne było przebywanie samochodu w warsztacie jeden dzień - 3 grudnia 2012 r.

W umowie zawartej pomiędzy stronami jest zapis mówiący, że za dzień pierwszy najmu uznaje się dobę od daty wynajęcia auta zastępczego do końca dnia następnego (§ III pkt 3 k. 26). Jednakże nie można tego interpretować, że w przypadku konieczności przebywania pojazdu przez jeden dzień najem byłby nie odpłatny. Byłoby to sprzeczne z istotą najmu.

Przyjmując, że zasadne było przebywanie pojazdu przez jeden dzień w warsztacie, podczas którego sporządzono kalkulację naprawy nie ma większego znaczenia czy pojazd był uszkodzony w takim stopniu, że można było się nim poruszać czy nie, bowiem ewidentnie podczas sporządzania kalkulacji naprawy pojazd musiał pozostać w warsztacie.

Dla wykazania, że konieczny jest najem pojazdu zastępczego jest wystarczające przedstawienie oświadczenia poszkodowanego, że samochód jest potrzebny do dojazdów do pracy i załatwiania spraw osobistych (k.32).

Sąd Najwyższy wypowiedział się w uchwale z 17 listopada 2011 r. III CZP 5/11 OSNC 2012/3/28, gdzie wskazano, że „Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego nie służącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej”, „Samochód w sposób bardziej wszechstronny i funkcjonalny zaspokaja potrzeby życiowe właściciela. Korzystanie z niego stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać”.

Należało zatem zasądzić na rzecz powoda od pozwanego jedynie część dochodzonej kwoty -kwotę odpowiadającą kosztowi jednego dnia najmu.

Uzasadniony koszt najmu, za który odpowiada pozwany to kwota 204,18 zł brutto. Kwota ta wynika ze stawki wskazanej w fakturze 166 zł netto z 1 dzień + podatek vat.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do przyjęcia z cennika kosztu najmu za 1 dzień, skoro powód zdecydował się zawrzeć umowę na dłuższy okres co wpłynęło na obniżenie stawki. W tej sposób uznając, że tylko część okresu najmu była uzasadniona należy uznać za uzasadniony tylko odpowiednią część pierwotnego kosztu najmu.

Nie ma natomiast podstaw do badania jakie stawki najmu stosują inne podmioty. W sytuacji, kiedy wraz z pozwem przedstawiono cennik i poszkodowany wyraził zgodę na określoną stawkę najmu, to nie ma podstaw, aby wyliczać koszty najmu w oparciu o stawki stosowane przez inne podmioty lub w oparciu o hipotetyczne średnie koszty.

Sąd stanął na stanowisku, iż należy analogicznie jak w przypadku naprawy samochodu przyznać poszkodowanemu prawo wyboru podmiotu, z którym zawrze umowę najmu pojazdu zastępczego (por. uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 2/03 (OSNC z 2004 Nr 4 poz. 51). Jak wskazano w uzasadnieniu tej uchwały „kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku”.

Także w najnowszej uchwale 7 sędziów SN z 17.11.2011 r III CZP 5/11 OSNC 2012/3/28 nie ma przeciwstawnego sposobu interpretacji kosztów celowych. Niecelowość kosztów, o której mowa w tej uchwale wiąże się z okresem refundacji (czyli najmu), pomniejszania o koszty eksploatacji własnego pojazdu i wymaganiami stawianymi pojazdowi zastępczemu. Pozwany nie podnosi, że pojazd wynajmowany miałby być pojazdem wyższej klasy niż uszkodzony.

Dlatego też sąd oddalił wniosek pozwanego na podstawie art. 217 § 2 kpc i art. 227 kpc (gdyż nie jest to okoliczność istotna) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wysokości stawek rynkowych stosowanych przez inne podmioty. Na tej podstawie sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z wydruków cenników stosowanych przez inne podmioty (k.105 i 107). Jak się okazało po wydaniu wyroku pozwany uiścił jednak zaliczkę na poczet wynagrodzenia dla biegłego, zostanie ona zwrócona osobnym zarządzeniem.

Zatem Sąd uznał za nieuzasadniony zarzut sprowadzający się do tego, że odszkodowanie powinno uwzględniać stawki inne niż zastosowane przez powoda.

Należało zatem na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 822 kc w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 361 k.c. zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 204,18 zł, a żądanie zasądzenia kwoty 408,36 zł oddalić.

Nie było podstaw do odroczenia rozprawy w celu podjęcia przez powoda decyzji czy nie chce rozszerzyć powództwa, zatem sąd oddalił ten wniosek (k. 106).

Sąd oddalił także wniosek pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia oświadczenia, czy uszkodzony pojazd był ubezpieczony w zakresie autocasco i czy ochrona obejmowała opcje najem pojazdu zastępczego (k. 105) gdyż nie ma to znaczenia dla sprawy.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 11 lutego 2013 r. gdyż w tej dacie roszczenie było już wymagalne.

Wezwanie do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego pozwany otrzymał w dniu 10 stycznia 2013 r. (k. 66), 30 dniowy termin na spełnienie świadczenia upływał zatem w dniu 10 lutego
2013 r.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód wygrał sprawę w 33 % tach czyli pozwany wygrał ją w 67 %. Kosztami poniesionymi przez powoda były opłata od pozwu 31 zł, wynagrodzenie radcy prawnego180 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa co daje łącznie kwotę 228 zł z czego 33 % to 75 zł. Z kolei kosztami poniesionymi przez pozwanego było jedynie wynagrodzenie adwokata 180 zł (brak dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa) z czego 67 % to 121 zł. Dokonując kompensaty tych kwot należało na rzecz pozwanego od powoda zasądzić kwotę 46 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd orzekł jak w sentencji.