Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód wniósł o uznanie za niedozwolone postanowień wzorca umowy o treści :

1.  „Mimo dołożenia szczególnych starań nie jest zagwarantowane, że zamieszczone na stronach sklepu opisy produktów nie zawierają błędów. Nie są one jednak podstawą do ewentualnych roszczeń.";

2.  „Sklep zastrzega sobie możliwość zmian w Regulaminie.";

3.  „ Zwracana kwota pomniejszana jest o koszt przesyłki”.

Powód stwierdził, iż Pozwana jest właścicielką sklepu internetowego działającego pod adresem (...) , którego regulamin stanowi wzorzec umowy na podstawie przepisów art. 384 § 1 i 4 Kodeksu Cywilnego. Regulamin ten zawiera postanowienia, które stosownie do treści przepisów zawartych w art. 385 ³ pkt2, pkt10 i pkt17 kc są niedozwolonymi postanowieniami umownymi.

Zdaniem pozwanego postanowienie o treści : „Mimo dołożenia szczególnych starań nie jest zagwarantowane, że zamieszczone na stronach sklepu opisy produktów nie zawierają błędów. Nie są one jednak podstawą do ewentualnych roszczeń.", przenosi na konsumenta konsekwencje ewentualnych błędów popełnionych przez profesjonalnie działającego sprzedawcę. Zmierza do ograniczenia odpowiedzialności sprzedawcy za dostarczenie towaru niezgodnego z umową.

Rejestr postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone zawiera wskazaną

powyżej klauzulę w brzmieniu zbliżonym.

Postanowienie o treści : „ Sklep zastrzega sobie możliwość zmian w regulaminie” uprawnia kontrahenta konsumenta do jednostronnej zmiany umowy bez ważnej przyczyny wskazanej w tej umowie. Rejestr postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone zawiera wskazaną powyżej klauzulę w brzmieniu zbliżonym.

Postanowienie o treści : „ Zwracana kwota pomniejszana jest o koszt przesyłki” stosownie do treści art. 385 ³ pkt 17 K.C. jest niedozwolonym postanowieniem umownym.

W wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, iż koszty wysyłki towaru nie powinny obciążać konsumenta, który odstępuje od umowy zawartej z przedsiębiorcą na odległość.

ETS podkreślił, że cel dyrektywy to bez wątpienia zapobieganie zniechęcaniu konsumenta do skorzystania z przysługującego mu prawa odstąpienia od umowy. Obciążenie konsumenta nie tylko kosztami odesłania towarów, lecz również ich wysyłki mogłoby zaburzyć zrównoważony podział ryzyka pomiędzy stronami w umowach zawieranych na odległość, przez przenoszenie na konsumenta całości kosztów związanych z transportem towarów.

Pozwana uznała powództwa.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył co następuje:

Sąd podziela ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez powoda i przyjmuje je za swoje.

Bezsporne jest, iż pozwana stosowała w obrocie z konsumentami kwestionowane postanowienia wzorca umownego.

Sąd zważył.

Stosownie do art. 385 ¹ §1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentami nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznać należy działania przedsiębiorców, które zmierzają do niedoinformowania, dezorientacji, wykorzystania niewiedzy lub naiwności konsumenta czy też ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron.

Za klauzule rażąco naruszające interesy konsumenta uznać należy postanowienia wzorców umów kształtujących treść stosunków umownych pozostających w rażącej dysproporcji praw i obowiązków stron, na niekorzyść konsumentów, narażających konsumentów na niewygodę organizacyjną, powodujące straty finansowe, wprowadzające w błąd konsumenta co do jego praw w zakresie wynikającym z przepisów prawa co do umów wzajemnych.

Przykładowy katalog niedozwolonych postanowień umownych zawiera art. 385 ³ kc.

Kwestionowane postanowienia uznać należy za abuzywne w świetle art. 385 ³ pkt2, pkt10 i pkt 17 kc, jako istotnie ograniczające odpowiedzialność przedsiębiorcy względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, uprawniające kontrahenta konsumenta do jednostronnej zmiany umowy bez ważnej przyczyny wskazanej w tej umowie, zobowiązując konsumenta do ponoszenia kosztów wysyłki towaru podczas gdy konsument obowiązany jest jedynie do poniesienia kosztów zwrotu towaru do sprzedawcy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji ( art. 479 ⁴² § 1 kpc ).

O kosztach orzeczono stosownie do art. 98 i 99 i 102 kpc mając na uwadze to, iż powód żądał uznania za niedozwolone, w oddzielnych pozwach, postanowień zawartych w jednym regulaminie. Dodatkowo sąd miał na uwadze to , że pełnomocnik powoda uzasadniając powództwa, ograniczył się do przytoczenia treści kwestionowanych postanowień oraz stwierdzenia, iż kwestionowany wzorzec umowy zawiera wskazane przez powoda klauzule w brzmieniu zbliżonym do postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone wpisanych do rejestru. Zważywszy na znikomy nakład pracy pełnomocnika powoda , nieskomplikowany charakter spraw (klauzule o podobnej treści są wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych) oraz brak racjonalnych przesłanek do wytoczenia kilku pozwów w sprawach niniejszych Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego stosownie do art. 102 kpc.

Publikację prawomocnego wyroku w MSiG zarządzono na mocy art. 479 ⁴⁴ §1 kpc