Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Wieja

SSR del. do SO Jarosław Staszkiewicz

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2014r.

sprawy D. K. (1)

oskarżonego z art. 289 § 1 i 2 kk w związku z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 6 marca 2014 r. sygn. akt VIII` K 328/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. K. (1) uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych.

Sygn. akt VI Ka 279/14

UZASADNIENIE

D. K. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 29 lipca 2012 roku, przy ul. (...) w B., pow. J., woj. (...), po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń pojazdu dostał się do jego wnętrza, po czym zabrał w celu krótkotrwałego użycia pojazd osobowy marki m-ki A. (...) o nr rej. (...)- (...) i nr VIN (...) o wartości 17000 zł a następnie uciekając przed pokrzywdzonym w miejscowości P., gm. M. stracił panowanie nad pojazdem i wjechał do przydrożnego rowu, gdzie porzucił pojazd w stanie uszkodzonym, czym spowodował straty w kwocie 17000 zł na szkodę G. B. (1), przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 27.11.2003 r. o sygn. akt II K 239/03 za czyny z art. 279 § 1 k.k., art. 291 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k. na karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą obył w okresach od 15.11.2002 r. do 06.03.2003 r. oraz 11.03.2005 r. do 07.09.2007 r.,

tj. o czyn z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 6 marca 2014r. w sprawie VIII K 328/13:

1.  D. K. (1) uznał za winnego tego, że w nocy z (...)roku, w B., pow. J., woj. (...), po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną, zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki m-ki A. (...) o nr rej. (...)- (...) i nr VIN (...) o wartości 17 000 zł należący do G. B. (1), a następnie porzucił pojazd w stanie uszkodzonym, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 27.11.2003 r. o sygn. akt II K 239/03 za czyny z art. 279 § 1 k.k., na kare 3 lat pozbawienia wolności, za czyn art. 291 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą obył w okresach od 15.11.2002 r. do 06.03.2003 r. oraz od 11.03.2005 r. do 07.09.2007 r, to jest czynu stanowiącego występek z art. 289 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 289 § 2 k.k. wymierzył wobec D. K. (1) karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec D. K. (1) na rzecz G. B. (1) nawiązkę w kwocie 10 000 (dziesięć tysięcy) zł,

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od D. K. (1) koszty sądowe w kwocie 1348,71 zł na rzecz Skarbu Państwa, w tym wymierzył mu opłatę w wysokości 180 zł.

Od powyższego wyroku wniósł apelację oskarżony za pośrednictwem obrońcy i zarzucił wyrokowi:

- obrazę art. 169§2 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego na okoliczność ustalenia czy i za jakim prawdopodobieństwem trafnego rezultatu można, na podstawie dotychczas przeprowadzonych w osmologii badań co do możliwości przeniesienia zapachu ludzkiego oceniać możliwość przeniesienia zapachu poprzez nałożenie ubrania innej osoby w okolicznościach przedmiotowej sprawy, w sytuacji gdy wniosek dowodowy może zmierzać do oceny dowodu i należy go uwzględnić, a w konsekwencji naruszenie przedmiotowego przep0isu, sąd uniemożliwił oskarżonemu wykazanie, że dotychczas nikt nie prowadził w osmologii badań co do możliwości przeniesienia zapachu innej osoby poprzez nałożenie jej ubrania przez inną osobę a biegły J. P. wydał opinię w sprawie wnioskując na zasadzie analogii do sytuacji pozostawienia odzieży w pojeździe, czy też nałożenia rękawiczek używanych przez krótki czas, pomijając – jeżeli w ogóle dopuścić wnioskowania przez analogię – występującą w praktyce badań osmologicznych sytuację kategorycznej identyfikacji zapachu właściciela pojazdu obok zapachu spra2wcy kradzieży w materiale pobranym do badań z fotela kierowcy skradzionego pojazdu, co przeczy tezie biegłego, że molekuły zapachowe oskarżonego zostałyby wyparte z odzieży przez molekuły D. K. tak samo jak w opisywanej sytuacji zapach sprawcy kradzieży nie wypiera zapachu właściciela pojazdu,

- obrazę art. Ɩ96§3 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego ds. badań śladów zapachowych ludzi na okoliczność ustalenia czy zapach oskarżonego mógł być przeniesiony do pojazdu A. w okolicznościach przedmiotowej sprawy przez D. K. w sytuacji, gdy popełniony przy opiniowaniu przez biegłego błąd polegający na niezbyt wnikliwym zapoznaniu się z materiałem dowodowym sprawy, dowolność opinii i merytoryczne błędy obligowały sąd do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego,

- obrazę art. 366 /1 kpk i art. 167§1 kpk poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. badań śladów zapachowych ludzi oraz dowodu z eksperymentu procesowego mającego na celu ustalenie możliwości przeniesienia zapachu w okolicznościach przedmiotowej sprawy,

- obrazę art. 7 kpk i art. 5§1 kpk poprzez ocenę dowodów prowadzoną poprzez pryzmat przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu, w miejsce prowadzonej przy założeniu, że oskarżony jest niewinny, a w szczególności poprzez:

- uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne, bo za niewiarygodne należy uznać zeznania D. K., co do tego, że to on dokonał zaboru pojazdu ponieważ nieprawdziwe są podawane przez D. K. fakty, że zaboru pojazdu dokonał dla zakładu z kolegami, czemu przeczy kierunek oddalenia się pojazdu A. oraz, że D. K. nie podał, że zanim zorientował się, że jest ścigany symulował zwykłą sytuację drogową oraz, że D. K. podał, że pojazd M. (...) pozostawił koło godziny 1.00 w nocy przy posesji E. K. w sytuacji, gdy miało to miejsce około godziny 3.30 - 4.00 w nocy w trakcie pościgu za zabranym pojazdem A. w sytuacji gdy wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w żaden sposób nie jest uzależniona od przydania przymiotu wiarygodności zeznaniom D. K., co do poszczególnych okoliczności pobocznych, o których zeznawał i przy uwzględnieniu, że zeznając na fakt główny, nie musiał powiedzieć prawdy co do zamiarów, motywów swojego postępowania jak i też w prawdziwy sposób przedstawić okoliczności poprzedzających zabór pojazdu, wreszcie opisać w sposób szczegółowy i precyzyjny okoliczności w jakich użył ubioru oskarżonego przy zaborze pojazdu,

- zaniechanie uwzględnienia możliwych Przyczyn, dla których kategorycznie stwierdza się zgodność zapachową d0owodowego śladu zapachowego z materiałem porównawczym pobranym od D. K. (1), a niekategorycznie stwierdza się zgodność zapachową dowodowego śladu zapachowego z materiałem pobranym od D. K.,

- wnioskowanie o sprawstwie zaboru pojazdu A. w oparciu o porównanie sankcji grożącej oskarżonemu i D. K. (3) w razie skazania bez uwzględnienia, że ujawnienie swojego udziału w zaborze pojazdu przez D. K. spowodowane mogło być nie tyle wyrachowaną kalkulacją co do sankcji grożącej każdemu z nich, a skierowaniem ścigania zamiast w stosunku do D. K., to przeciwko jego koledze, który czynu nie popełnił i w świetle zasad doświadczenia życiowego podyktowane było chęcią pomocy koledze niesłusznie obarczanemu odpowiedzialnością za czyn, którego nie dokonał,

- uznanie opinii biegłego J. P. za spójną i logiczną w sytuacji, gdy opinia była merytorycznie błędna, zmienna, wewnętrznie sprzeczna, nie uwzględniała wszystkich okoliczności sprawy, a jej wnioski oparto o luźno związaną z okolicznościami sprawy analogię w sytuacji, gdy ze względu na specyfikę śladu zapachowego jako pewnej mieszaniny substancji, możliwe jest przeniesienie zapachu za pośrednictwem przedmiotów,

- nie4dostrzeżenie, że wnioski opinii wymagają ponownej weryfikacji skoro opinię oparto na założeniu, że D. K. założył ubranie oskarżonego około 1.00 w nocy po odstawieniu pojazdu M. (...) na ul. (...) i w nim udał się do rynku w sytuacji, gdy sąd wykluczył możliwość pozostawienia pojazdu M. (...) przez D. K. o 1.00 w tym miejscu,

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego D. K. (1) od zarzuconych mu czynów względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Zawarte w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania są dwojakiego rodzaju: zarzucając naruszenie art. 169 § 2 k.p.k., art. 196 § 3 k.p.k., art. 167 § 1 k.p.k. skarżący podważa wiarygodność opinii biegłego z zakresu badania śladów zapachowych J. P. i domaga się powołania innego biegłego, zaś podnosząc obrazę art.7 k.p.k. i art. 5 § 1 k.p.k. kwestionuje całą ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji prowadzącą do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego w niniejszej sprawie. W istocie skarżący nie zgadzając się z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji prezentuje własną ocenę dowodów , odmienną niż ten Sąd. Przypomnieć w tej sytuacji w pierwszej kolejności należy że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego a wiec mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonej 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991, poz.41 ). Zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej Sąd I instancji sprostał powyższym wymaganiom i dokonana przez niego ocena dowodów zasługuje na akceptację . Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, realizując zasadę swobodnej oceny dowodów Sąd I instancji władny był dać wiarę odnośnie okoliczności dotyczących przestępstwa zarzucanego oskarżonemu zeznaniom pokrzywdzonego G. B. (1) i świadka E. K. (1) oraz opiniom biegłych z zakresu badan zapachowych ( bo nie tylko kilkakrotnie wydawanym i uzupełnianym opiniom biegłego J. P. ale także opinii biegłego z Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W. czego skarżący zdaje się nie dostrzegać ) , odmówić zaś wiarygodności dowodom przeciwnym w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka D. K. (3). Sąd ten przy tym swoje stanowisko obszernie i przekonywująco argumentował ( str. 5 – 11 uzasadnienia, k. 365 – 368 akt ).

Z opinii biegłego z Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W. jednoznacznie wynika że pomiędzy próbką śladu osmologicznego z siedziska fotela kierowcy skradzionego samochodu należącego do G. B. a próbką porównawczą pobraną od oskarżonego D. K. zachodzi zgodność zapachowa, nie stwierdzono natomiast takiej zgodności w odniesieniu do próbki pobranej od świadka D. K. ( k.88 – 93 ). Biegły z zakresu badania śladów zapachowych ludzi ( osmologii ) J. P. (2) powołany został - w związku z prezentowaną linią obrony przez oskarżonego - na okoliczność czy jego ślad zapachowy mógł zostać przeniesiony do przedmiotowego samochodu przez D. K.. Biegły dwukrotnie składał obszerne opinie na piśmie ( k.150 – 160, k.300 – 310 ), a następnie równie obszerną uzupełniającą opinię ustną na rozprawie ( k.331 odwrót – k.335 odwrót ). Wyżej wymienioną sytuację biegły wykluczył drobiazgowo argumentując swoje stanowisko. Ocenę dowodu z opinii biegłego szczegółowo przedstawił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku i Sąd Okręgowy zgadzając się z tą oceną nie znajduje potrzeby powielania powołanych tam argumentów ( str.10 – 11 uzasadnienia, k.367 odwrót – 368 akt ). Skarżący w apelacji m. in. eksponuje omyłkę biegłego co do faktu czy oskarżony jeździł przed zdarzeniem samochodem D. K. sam czy też jako pasażer razem z tym świadkiem, kwestionuje również założenie biegłego oparte na zeznaniach D.K. że założył on ubranie oskarżonego o godz. 1.00 w nocy po odstawieniu samochodu M. (...) na ul. (...) gdy Sąd wykluczył pozostawienie samochodu przez świadka o tej godzinie i na tej podstawie ocenia że opinia biegłego jest „dowolna, wewnętrznie sprzeczna i merytorycznie błędna”. Sąd Okręgowy nie podziela tej oceny. Biegły wszak czyni pewne założenia w oparciu o materiał dowodowy, a do Sądu należy ocena wiarygodności jego opinii. Słusznie Sąd I instancji uznał że pisemne i uzupełniająca ustna opinie biegłego były jasne ,spójne i pełne zaś omyłka dostrzeżona i sprostowana przez biegłego na rozprawie nie rzutowała na wiarygodność opinii. Nie zachodziła więc potrzeba dopuszczania dowodu z opinii innego biegłego ani przeprowadzania eksperymentu procesowego, skoro kolejne opinie uzupełniające biegłego J. P. spowodowały iż stanowisko biegłego było spójne i pełne.

Nie przekonuje również stanowisko skarżącego że „zeznania D. K. w żaden sposób nie odnoszą się do problemu wiarygodności lub niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego”. Wiarygodność zeznań D. K. ma wpływ na ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tym sensie, że świadek ten prezentuje określoną wersję zdarzenia będącego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie, taką mianowicie, że to on a nie oskarżony dokonał zaboru samochodu G. B.. Upadek tej wersji zdarzenia nakazuje tym bardziej rozważyć zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wiarygodność wersji o zaborze pojazdu przez oskarżonego, za którą przemawiają dowody z przeprowadzonych badań osmologicznych LK KWP i opinii biegłego J. P.. Za niewiarygodnością zeznań D.K. przemawiają zaś okoliczności eksponowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku tj. m.in. brak konsekwencji w zeznaniach świadka skoro początkowo zeznawał on że nic nie wie o zaborze samochodu G. B. ( k.64 ), a następnie twierdził że on jest sprawcą tego czynu ( k. 143 – 143 odwrót, k.261 – 263 ), sprzeczność zeznań tego świadka z zeznaniami G. B. co do godziny pozostawienia samochodu M. (...) koło posesji E. K. i co do innych istotnych okoliczności zdarzenia ( skoro D.K. kierował zabranym A. (...) ściganym przez G. B. to kto kierował M. (...) która – zgodnie z zeznaniami G. B. – miała „konwojować” A. ), czy też wreszcie dysproporcje w gabarytach D.K. i oskarżonego D. K. wykluczające – zważywszy na zasady doświadczenia życiowego – wzajemne użytkowanie przez nich ubrań ( różnica w wadze obydwu mężczyzn wynosi 13 kg, przy różnicy wzrostu 8 cm, k.263 odwrót ). Wszystkie powyższe okoliczności przemawiają za prawidłowością ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji i niezasadnością ( i to w stopniu oczywistym ) zarzutów apelacji. Dodać należy że nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego ustalenie Sądu I instancji że powodem „wzięcia odpowiedzialności na siebie” przez D. K. była wyraźna dysproporcja w grożącej mu sankcji karnej w porównaniu z D. K. skoro oskarżony będąc wielokrotnie karany odpowiadał w warunkach recydywy, zaś D. K. prezentował się jako osoba niekarana.

W tym stanie rzeczy, zważywszy ponadto że wymierzona oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym nie jest rażąco surowa mając na uwadze wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. K. (1) uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art.627 k.p.k. w zw. z art.636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 zł. ( 180 zł. opłata za II instancję + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).