Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2014 r. w Gliwicach

sprawy S. L. (L.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 14 stycznia 2014 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję przyznając odwołującemu S. L. prawo do emerytury począwszy od 26 grudnia 2013r.

(-) SSR del. Joanna Smycz

Sygn. akt VIII U 328/14

Decyzją z 14 stycznia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu S. L. prawa do emerytury w niższym wieku w oparciu o art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) w związku z tym, iż nie udowodnił on 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach przy pracach wymienionych w wykazie A, bowiem ZUS nie zaliczył mu żadnego okresu takiej pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury. Podniósł, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez okres ponad 15 lat, tym samym spełnia warunki do przyznania prawa do emerytury. Podniósł, że zgodnie z zapisami w jego osobowych oraz zeznaniami świadków, o przesłuchanie których wnosił, wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie od 8 sierpnia 1972r. do 20 listopada 1972r. oraz od 1 grudnia 1975r. do 31 grudnia 1998r. w Zakładzie (...) w G. i tym samym spełnia warunki do przyznania prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dodatkowo podniósł, że do okresów pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył odwołującemu okresu zatrudnienia
w Zakładzie (...) w G. w okresie od 8 sierpnia 1972r. do 20 listopada 1972r. oraz od 1 grudnia 1975r. do 31 grudnia 1998r. bowiem z wystawionego przez jego pracodawcę, za ten okres zaświadczenia pracy w warunkach szczególnych wynika, że zajmował on w tym czasie stanowiska inne niż stanowisko wymienione w świadectwie pracy, co nie pozwala na uznanie jego pracy w tym okresie za wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony S. L., urodzony (...) w dniu 30 grudnia 2013r. złożył wniosek o emeryturę w wieku niższym niż 65 lat z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony 60 lat ukończył(...)

Skarżący, na dzień 1 stycznia 1999r., legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze ponad 25 lat, z tym, że w ocenie ZUS nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach wymienionej w wykazie A.

Po przeanalizowaniu sprawy ZUS wydał zaskarżoną decyzję z dnia 14 stycznia 2014r.

Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję nie uznał za pracę w warunkach szczególnych, pracy wykonywanej w okresie od 8 sierpnia 1972r. do 20 listopada 1972r. oraz od 1 grudnia 1975r. do 31 grudnia 1998r. w Zakładzie (...) w G., ponieważ z wystawionego przez jego pracodawcę, za ten okres zaświadczenia pracy w warunkach szczególnych wynika, że zajmował on w tym czasie stanowiska inne niż stanowisko wymienione w świadectwie pracy, co w ocenie ZUS nie pozwala na uznanie jego pracy w tym okresie za wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

W postępowaniu przed Sądem odwołujący domagał się zaliczenia tego okresu za pracę w warunkach szczególnych, argumentując iż w całym tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę przy produkcji, montażu i remontach komutatorów. Zaś sposób potwierdzania jego zatrudnienia w dokumentach, spowodowany był faktem powierzania wszystkim pracownikom fizycznym stanowiska elektromontera, bez względu na faktycznie wykonywane w tym czasie czynności.

W toku procesu Sąd ustalił, iż w okresie od 8 sierpnia 1972r. do 30 czerwca 2002r. ubezpieczony S. L. zatrudniony był w Zakładzie (...) w G., który był zakładem remontowym wykonującym prace na rzecz elektrowni okręgu południowego, w celu umożliwienia nieprzerwanej produkcji energii elektrycznej. Był tam zatrudniany na stanowisku elektromontera. Taka nazwa stanowiska była przewidziana w taryfikatorze pracodawcy i wiązała się z tym że wszyscy pracownicy wykonywali pracę przy różnego rodzaju pracach związanych z produkcją, remontami i naprawami urządzeń elektroenergetycznych.

W całym tym okresie odwołujący, z przerwą od 21 listopada 1972r. do 30 listopada 1975r. na czas pełnienia służby zastępczej w Państwowej Straży Pożarnej, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę przy montażu i naprawach komutatorów do maszyn przemysłowych. Jego praca w tym okresie była związana z wycinaniem, przetwarzaniem miedzianych elementów, ich wytrawianiem przy pomocy kwasu i ocynowaniem, nadto z wycinaniem elementów z miki, ich szlifowaniem i dopasowywaniem. Szkodliwymi warunkami pracy na tym stanowisku było narażenia na pyły miedzi i miki, opary kwasu solnego, topników i cyny, a także wysoka temperatura.

Razem z ubezpieczonym w spornym okresie pracowali T. G. – elektromonter, C. G. – mistrz, bezpośredni przełożony odwołującego i M. G. – kierownik, przełożony odwołującego.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie akt organu rentowego, zeznań świadków T. G. i C. G. (zapis nagrania protokołu z rozprawy w dniu 11 czerwca 2014r. minuty od 13:10 i nast.) i M. G. (zapis nagrania protokołu z rozprawy w dniu 16 lipca 2014r. minuty od 0:58 i nast.) oraz wyjaśnienia odwołującego słuchanego w charakterze strony (zapis nagrania protokołu z rozprawy w dniu 16 lipca 2014r. minuty od 9:52 i nast.), a także w oparciu o akta osobowe ubezpieczonego (koperta k.25).

Zgromadzona w sprawie dokumentacja została sporządzona w sposób rzetelny i nie budzący wątpliwości, a zeznania świadków są spójne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, dając łącznie pełny obraz przebiegu i charakteru zatrudnienia odwołującego w spornych okresach. Nadto zeznania świadków korelują z wyjaśnieniami odwołującego zapisami w jego dokumentacji osobowej i legitymacji ubezpieczeniowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) w powiązaniu z § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.) ubezpieczonym mężczyznom urodzonym przed dniem
1 stycznia 1949r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze przy pracach wymienionych w wykazie A, przysługuje prawo do emerytury w razie łącznego spełnienia następujących warunków:

1. osiągnięcia wieku emerytalnego 60 lat

2. posiadania wymaganego okresu zatrudnienia wynoszącego 25 lat, w tym

co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei zgodnie z treścią art. 184 ust 1 ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39
i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym
w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl ust. 2 emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Na podstawie tego przepisu, prawo do emerytury w obniżonym wieku, przysługuje ubezpieczonemu, który w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999r. spełnił warunki w zakresie posiadania ogólnego stażu pracy oraz pracy wykonywanej w warunkach szczególnych
a nie osiągnął wymaganego wieku.

Kwestie posiadania 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz nie przystąpienia przez ubezpieczonego do OFE nie były sporne.

Okolicznością sporną w przedmiotowej sprawie było posiadanie przez ubezpieczonego (na dzień 1 stycznia 1999r.) wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem organ rentowy nie zaliczył do takiej pracy żadnego okresu jego zatrudnienia.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału Sąd uznał, że ubezpieczony S. L., będąc zatrudnionym w okresie spornym od 8 sierpnia 1972r. do 20 listopada 1972r. oraz od 1 grudnia 1975r. do 31 grudnia 1998r. w Zakładzie (...) w G., wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w warunkach szczególnych na stanowisku elektromontera przy produkcji urządzeń elektroenergetycznych, co pozwala na uznanie że legitymuje się co najmniej 15 latami takiej pracy.

Zgodnie z wykazem A, dział II stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, praca przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych jest pracą w szczególnych warunkach, uprawniającą do niższego wieku emerytalnego.

Sąd uznał, że w okresie spornym odwołujący pracował w szczególnych warunkach stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym czasie nie wykonywał innych czynności niż związane
z montażem i remontami komutatorów, które były urządzeniami elektroenergetycznymi niezbędnymi do wytwarzania energii elektrycznej.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków potwierdzającym charakter pracy ubezpieczonego, uznając te dowody za spójne logiczne i wzajemnie się uzupełniające. Nadto zeznania świadków korelują z zapisami w dokumentacji osobowej ubezpieczonego i jego wyjaśnieniami.

Organ rentowy nie uwzględnił odwołującemu spornych okresów pracy, argumentując
że stanowiska wymienione w przedłożonym przez ubezpieczonego świadectwie pracy i zaświadczeniu wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie odpowiadały stanowiskom wymienionym w załączniku A.

Trzeba jednak podkreślić, iż w myśl z ugruntowanego już stanowiskiem judykatury
i doktryny „sądy pracy i ubezpieczeń społecznych rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych dokonują kontroli zgodności decyzji administracyjnych wydanych w tych sprawach z prawem w trybie odrębnym określonym w kodeksie postępowania cywilnego, w którym to trybie nie obowiązują ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu administracyjnym toczącym się przed organami rentowymi” (vide – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 1996r., sygn. akt III AUr 235/96, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1997r.., nr 1, poz. 2).

Tak więc w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych mogą być przeprowadzane wszelkie dowody zmierzające do prawidłowego rozstrzygnięcia, w tym zeznania świadków.

Z powyższych przyczyn, Sąd stwierdził, że S. L. z momentem osiągnięcia wieku 60 lat spełnia łącznie wszystkie warunki niezbędne do przyznania emerytury z obniżonego wieku, wynikających z treści art. 184, ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), a tym samym jego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak sentencji wyroku.

SSR (del.) Joanna Smycz