Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...)S.A. w W. złożyła pozew przeciwko pozwanym A. C., E. C., P. C., W. C. i M. C. o eksmisję z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w N. przy ul. (...) oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka podała, że jest wieczystym użytkownikiem gruntu i właścicielem budynku mieszkalnego przy ul. (...) w N.. Pozwany A. C. wraz z rodziną zajmuje lokal nr (...) w tym budynku na podstawie skierowania nr (...)z dnia 29 grudnia 1987 r. wystawionego przez(...)Przedsiębiorstwo (...) w B., które zarządzeniem Wojewody (...) nr (...)z dnia 27 listopada 1990 r. zmieniło swoją nazwę, po czym zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa. Ostatecznie spółka ta przyjęła firmę (...) S.A. Powódka wskazała, że pozwani pod koniec 2003 r. zaprzestali uiszczać należności czynszowe za zajmowany lokal, w związku z czym na dzień 12 września 2011 roku ich zaległości sięgnęły kwoty 27.027,38 zł. Do uregulowania powyższej kwoty pozwani zostali wezwani pismem z tego dnia, w którym uprzedzono ich o zamiarze wypowiedzenia umowy. Z uwagi na fakt, iż termin do zapłaty upłynął bezskutecznie powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 listopada 2011 roku. Od tego czasu zajmują oni przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.

Sąd Rejonowy w Nakle nad Notecią wyrokiem z dnia 12 grudnia 2012 roku nakazał pozwanym A. C., P. C., E. C., M. C., W. C. opuszczenie, opróżnienie z rzeczy i wydanie powodowi lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w N. (punkt 1), orzekł, że pozwani E. C., W. C. i P. C. są uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego (punkt 2) oraz orzekł, iż pozwani A. C. i M. C. nie są uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego (punkt 3). Jednocześnie Sąd nakazał wstrzymać wykonanie opróżnienia lokalu opisanego w punkcie 1 przez pozwanych wymienionych w punkcie 2 do czasu złożenia im przez Gminę (...)oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego (punkt 4) oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 5).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Powódka jest wieczystym użytkownikiem gruntu i właścicielem budynku mieszkalnego położonego przy ul. (...).

Pozwany A. C. wraz z żoną E. C. i synami P., W. i M. zajmuje lokal nr (...) w budynku mieszkalnym położonym w N. przy ul. (...) na podstawie skierowania nr(...)z dnia 29 grudnia 1987 r. wystawionego przez (...) Przedsiębiorstwo (...)w B., które zarządzeniem Wojewody (...) nr (...)z dnia 27 listopada 1990 r. zmieniło swoją nazwę na Przedsiębiorstwo (...) w B., które następnie aktem przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną w dniu 21 grudnia 1994 r. uległo przekształceniu w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa pod firmą: Przedsiębiorstwo(...) w B. S.A. Następnie firma spółki została zmieniona na (...)” S.A. (...) B., (...) S., (...) B., po czym ostatecznie przyjęła firmę (...) S.A. w W.. Ta firma jest aktualna do dnia dzisiejszego.

Pozwani w 2003 r. zaprzestali płacić należności czynszowe za zajmowany lokal. W związku z niepłaceniem czynszu powstała zaległość z tego tytułu w kwocie 27.356,21 zł. Pismem z dnia 12 września 2011 r. powódka wyznaczyła pozwanym dodatkowy termin do zapłaty zaległości, uprzedzając ich jednocześnie o zamiarze wypowiedzenia umowy. Mimo upływu wyznaczonego terminu pozwani nie uregulowali zaległości. W związku z tym powódka wypowiedziała A. C. umowę najmu.

Pozwany A. C. pracuje, żona E. C. jest zarejestrowana jako bezrobotna oraz niepełnosprawna z II grupą inwalidzką. Pozwany P. C. nie pracuje, jest zarejestrowany jako bezrobotny. W. C. również nie pracuje i jest zarejestrowany jako bezrobotny. M. C. pracuje.

Rozpoczynając rozważania w sprawie, Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 659 kc, z którego wynika, że na najemcy ciąży obowiązek uiszczania umówionego czynszu. Zgodnie zaś z art. 680 kc powyższy przepis ma zastosowanie do najmu lokalu.

Następnie Sąd wskazał, że strony łączyła umowa najmu zawarta na czas określony. Bezsporne jest, że pozwani zamieszkują w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego. Powódka skutecznie wezwała ich do opuszczenia lokalu.

Mają powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał za zasadne żądanie powódki i w punkcie 1 wyroku nakazał wszystkim pozwanym, aby opróżnili i wydali powódce lokal nr (...) położony w N. przy ul. (...).

Następnie Sąd zaznaczył, że orzekając o eksmisji jego obowiązkiem było ustalenie, czy pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Po przytoczeniu art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, który określa krąg osób wobec, których sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd wskazał, że w myśl powyższego przepisu lokal socjalny przysługuje pozwanej E. C. jako osobie niepełnosprawnej oraz pozwanym P. i W. C. posiadającym status osoby bezrobotnej (art. 14 ust. 4 pkt 2 i 5 ustawy). Tym samym na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy Sąd wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia tymże pozwanym przez Gminę (...)oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wobec pozostałych pozwanych jako osób pracujących Sąd orzekł o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Natomiast o kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 kpc.

Apelacje od wyroku Sądu Rejonowego wnieśli pozwani A. C. i M. C. domagając się jego zmianę w punkcie 3, z którego wynika, iż nie posiadają oni prawa do nabycia lokalu socjalnego.

Powódka nie zajęła stanowiska w przedmiocie złożonych apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje pozwanych A. C. i M. C. nie są zasadne. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity – Dz. U. 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), a w szczególności przepis art. 14 ust. 4, który stanowi, że sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad nim opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkiwać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy, skarżący jako osoby pracujące, w przeciwieństwie do pozostałych pozwanych, znajdują się poza kręgiem osób wymienionych w wyżej przytoczonym przepisie. Wobec tego nie było podstaw do orzeczenia względem nich uprawnienia do lokalu socjalnego.

Zaznaczyć należy, iż orzeczenie powyższego uprawnienia wobec pozwanych E. C., W. C. i P. C., przy jednoczesnym ustaleniu braku uprawnienia do lokalu socjalnego w stosunku do skarżących, nie oznacza wcale, że rodzina nie będzie mogła wspólnie zajmować zaoferowany przez gminę lokal. Orzeczenie zawarte w punkcie 2 wyroku Sądu Rejonowego ma to znaczenie, że metraż lokalu socjalnego będzie właściwy dla trzech osób uprawnionych, nie zaś dla wszystkich pozwanych. Natomiast dla jednego uprawnionego, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 powołanej wyżej ustawy, powierzchnia pokoi w lokalu socjalnym nie może być mniejsza niż 5 m ².

Jednocześnie Sąd Okręgowy podkreśla, że powódka, z racji dziesięcioletnich zaległości w zapłacie czynszu najmu za lokal nr (...) znajdujący się w budynku przy ul. (...) w N., który stanowi jej własność, miała podstawę do wypowiedzenia pozwanym umowy najmu. Skutkuje to tym, że obecnie zajmują oni przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Wobec tego Sąd Rejonowy zasadnie uwzględnił roszczenie powódki o eksmisję.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelacje.