Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Bogumił Goraj

Sędziowie: SO Janusz Kasnowski

SO Aurelia Pietrzak (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2013 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. W., M. M., J. C.

przeciwko Gminie (...), przy interwencji ubocznej P. G.

o ustalenie

na skutek zażaleń powodów na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt I C 5667/12

postanawia:

1.  odrzucić zażalenie powodów M. M., J. C.,

2.  oddalić zażalenie powoda R. W..

Sygn. akt II Cz 889/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w sprawie o sygn. akt I C 5667/12, uchylił postanowienie z dnia 18 grudnia 2012 r. w przedmiocie zabezpieczenia powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że interwenient uboczny wniósł o uchylenie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie KMN 16/12 do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy I C 5667/12, wskazując, że nie ma podstaw do udzielenia powodom zabezpieczenia. Podał, że pomiędzy obowiązanym a R. W. toczy się postępowanie egzekucyjne o wprowadzenie wierzyciela w posiadanie nieruchomości, nie zaś o opróżnienie przedmiotowej nieruchomości, jak twierdził wnioskodawca. Postępowanie egzekucyjne nie zmierza zatem do eksmisji R. W. i osób zamieszkujących na nieruchomości. Wprowadzenie w posiadanie prowadzi do przekazania faktycznego władztwa nad nieruchomością, nie zaś do opróżnienia lokalu.

Sąd Rejonowy przywołał treść art. 742 k.p.c. i 730 ¹ k.p.c. i wskazał, że postępowanie dowodowe wykazało, że odpadła podstawa do udzielenia zabezpieczenia, gdyż interwenient uboczny wykazał, że wobec powoda R. W. nie toczy się postępowanie o opróżnienie nieruchomości, lecz o wprowadzenie wierzyciela w posiadanie przysądzonej nieruchomości. Ponadto powodowie na rozprawie podali, że nie mają wiedzy o tym, aby toczyło się postępowanie sądowe mające na celu ich wyeksmitowanie.

Powołując się na art. 1046 k.p.c. w brzmieniu na dzień wszczęcia postępowania egzekucyjnego Sąd I instancji przyjął, że samo przysądzenie własności nie uprawnia wierzyciela do usunięcia osób zamieszkałych na nieruchomości. Wierzyciel musi najpierw wytoczyć powództwo eksmisyjne i dopiero w razie uzyskania prawomocnego i wykonalnego wyroku będzie możliwe wykonanie eksmisji. Tylko wyrok eksmisyjny przeciwko M. M. i małoletniemu J. C. uprawniałby do usunięcia ich z nieruchomości.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Rejonowego, zostały ujawnione okoliczności świadczące o braku interesu powodów w udzieleniu zabezpieczenia. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego przez wierzyciela nie utrudni bowiem osiągnięcia celu postępowania.

Ponadto wskazana przez powodów na rozprawie okoliczność, że nie był wobec nich orzeczony wyrok o opróżnienie w lokalu poddała w wątpliwość uprawdopodobnienie roszczenia opartego w pozwie o przepis art. 24 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.).

Zażalenie na postanowienie złożyli powodowie, zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Odrzucenie zażalenia M. M. i J. C. wynikało z faktu, iż powód R. W. nie jest pełnomocnikiem pozostałych powodów. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia z dnia 9 lipca 2013 r. ogłoszonego na rozprawie w dniu 15 lipca 2013 r. złożył wyłącznie powód R. W. we własnym imieniu (k. 104 akt). Powodowie M. M. i J. C. takiego wniosku nie złożyli, jak również w terminie ustawowym ni złożyli zażalenia.

W związku z powyższym, należało uznać, iż postanowienie z dnia 9 lipca 2013r. uprawomocniło się wobec powodów M. M. i J. C. z dniem 16 lipca 2013 r., a zażalenie złożone w dniu 5 sierpnia 2013 r. przez powoda R. W. zostało skutecznie wniesione tylko w jego imieniu. Biorąc powyższe pod uwagę, jak i fakt, iż skarżący nie miał umocowania pozostałych powodów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c., art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. odrzucił zażalenia powodów M. M. i R. C..

Przechodząc do rozpoznania merytorycznego zażalenia powoda R. W., należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 730 ¹ § 1 k.p.c. udzielenie zabezpieczenia uwarunkowane jest wykazaniem prawdopodobieństwa istnienia roszczenia i interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia. Obie przesłanki muszą wystąpić łącznie. Sposób zabezpieczenia musi uwzględniać interesy stron, tak by uprawnionemu zapewnić należytą ochronę, a obowiązanego nie obciążać ponad miarę ( art. 730 § 3 k.p.c.). W sytuacji, gdy przyczyna zabezpieczenia roszczenia odpadnie lub zmieni się, obowiązany może w każdym czasie żądać uchylenia lub zmiany prawomocnego postanowienia, którym udzielono zabezpieczenia (art. 742 § 1 k.p.c.). Stosownie zaś do art. 1046 k.p.c. oraz art. 791 k.p.c. w brzmieniu na moment wszczęcia egzekucji przeciwko dłużnikowi – wierzyciel nie może żądać usunięcia osób zamieszkałych na nieruchomości. Postanowienie o przysądzeniu własności nie jest wystarczającym tytułem do podjęcia tego rodzaju działań.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy słusznie zauważył, iż wierzyciel w tej konkretnie sytuacji, aby eksmitować osoby zajmujące nieruchomość, musi wytoczyć powództwo eksmisyjne i uzyskać w toku tego postępowania tytuł wykonawczy. Jak wskazali sami powodowie postępowanie w tej sprawie nie toczyło się, potwierdził to również wierzyciel. Tym samym należało przyjąć za Sądem I instancji, iż odpadła przesłanka z art. 730 ¹ k.p.c. dotycząca uprawdopodobnienia roszczenia, gdyż na chwilę obecną nie ma obawy, że powodowie zostaną usunięci z zajmowanej przez nich nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił zażalenie w myśl art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. wobec powoda R. W..