Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Ławnicy: Katarzyna Orzechowska, Stefan Majka

Protokolant: Marzena Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2014 r. we Wrocławiu

przy udziale -------------------

sprawy z powództwa Z. M.

przeciwko (...) Szpitalowi (...) z (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej we W.

o zawarcie przyrzeczonej umowy o pracę, odszkodowanie i zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Szpitala (...) z (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej we W. na rzecz powoda Z. M. kwotę 444 zł (czterysta czterdzieści cztery złote);

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  nie obciąża powoda kosztami postępowania;

IV.  orzeka, że nieuiszczone koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powód Z. M. wniósł o zobowiązanie strony pozwanej (...) Szpitala (...) z (...) Samodzielnego Publicznego ZOZ we W. do zatrudnienia powoda na podstawie umowy o pracę na czas próbny zgodnie z przedwstępną umową, ewentualnie o zapłatę odszkodowania w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia w kwocie 14.184 zł, oraz zwrotu kwoty 525 zł w związku z opłaceniem przez powoda egzaminu Dozoru D1 w (...) W-w, Budynek NOT- u oraz członkostwa w Izbie Inżynierów Budownictwa [ 1. 1. B.] (akty wykonawcze uprawnień Projektanta i Kierownika Budowy i (...)).

W uzasadnieniu żądania wskazał, że od 11 czerwca 2012 r. decyzją Prezydenta W. posiada statut bezrobotnego, bez prawa do zasiłku. W dniu 23 grudnia 2013r. powód otrzymał skierowanie z Urzędu Pracy na wolny etat specjalisty d/s elektrycznych u strony pozwanej, gdyż strona pozwana złożyła zapotrzebowanie na pracownika o tej specjalizacji. W tym samym dniu powód zatelefonował do R. D., który poinformował powoda, że jest w miejscu pracy do godziny 15.00. Powód „nakreślił” R. D. swoje CV i został zaakceptowany, a następnie powód wraz z R. D. poszli do Szefa Logistyki ppłk R. B. (bezpośredniego przełożonego pana mjr R. D.), gdzie powód ponownie „nakreślił” swoje CV i został zaakceptowany na 3 miesięczny okres próbny. R. B. nakazał wykonać procedury pisemne. W dniu 24.12.2013r. powód dostarczył podanie wraz z CV i uprawnieniami, a Dział Kadr skierował powoda do lekarza medycyny pracy, który wystawił powodowi zaświadczenie o zdolności do wykonywania pracy na w/w stanowisku. Dział Kadr wystawił powodowi kartę obiegową prosząc o dostarczenie świadectw pracy, a R. D. podał słownie termin zatrudnienia z datą 7 stycznia 2014r. W dniu 3 stycznia 2014 r. powód dostarczył do D. Kadr świadectwa pracy. W dniu 7 stycznia 2014 r. R. D. w Karcie Obiegowej potwierdził zatrudnienie z datą 7 stycznia 2013 r. informując, że do końca stycznia 2014r. powód powinien opłacić członkostwo w Izbie Inżynierów Budownictwa, mając na uwadze, że nie posiadał uprawnień wykonawczych Projektanta i Kierownika Budowy i (...) jak i uaktualnił poszerzone przez niego uprawnienia dozorowe D1, co się wiąże z opłatą w (...). Dodatkowo powód wskazał, ze zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami w dniu 7.01.2014r o godz.7.25 rozpoczynając pracę udał się powód do H. L., głównego specjalisty ds. BHP. Następnie powód wskazał, że pracownik ten zachował się w sposób nieodpowiedni, a także zażądał od powoda uprawnień, które w ocenie powoda nie musiał on posiadać tj. uprawnień (...). W dniu 27.01.2014 r. powód dostarczył wymagane uprawnienia, lecz w Dziale Technicznym, zostało stwierdzone, że została zatrudniona inna osoba na to stanowisko.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, zaprzeczając wszelkim twierdzeniom pozwu. Strona pozwana wskazała, że od października 2013 r. dwukrotnie zwracała się do PUP z informacją o wolnym stanowisku pracy, określając jednocześnie precyzyjnie wymagania, jakim winien odpowiadać kandydat. Taką samą informację umieszczono na ogólnie dostępnej stronie internetowej. Zgodnie z „wnioskiem o zatrudnienie" wymaganym warunkiem przystąpienia do rekrutacji było posiadanie uprawnień budowlanych branży elektrycznej w zakresie kierowania i nadzorowania robót wraz z aktualną przynależnością do Izby Inżynierów Budownictwa oraz posiadanie zaświadczenia kwalifikacyjnego w zakresie dozoru branży elektrycznej – D1, pkt. 2, 3, 4, 7, 9, 10. W efekcie tych zabiegów zgłosił się do strony pozwanej powód wraz ze skierowaniem z Powiatowego Urzędu Pracy. Zgodnie z panującą u pozwanego zasadą kandydat do zatrudnienia dopuszczony został do procesu weryfikacji przed podpisaniem umowy o pracę. Jak wynika z dokumentów przedłożonych przez samego powoda, procesu weryfikacji nie ukończył. Na dowodach przedłożonych przez powoda znajduje się również adnotacja, że powód nie spełnia wymaganych przez pracodawcę kryteriów. O wymaganych kwalifikacjach na stanowisko, powód informowany był przez weryfikującego proces rekrutacji Kierownika Sekcji Utrzymania Ruchu R. D.. Z powyższego wynika, że powód wiedział o wymaganiach oczekiwanych przez pracodawcę. Od momentu przerwania procesu rekrutacji powód nie kontaktował się z pracodawcą do dnia 27 stycznia 2014 r. Wbrew twierdzeniom powoda Szef Logistyki trakcie przeprowadzonej rozmowy z kandydatem, nie mógł obiecać i zapewniać, że powód zostanie zatrudniony na przedmiotowym stanowisku. Osobą uprawnioną do zawierania wszelkich umów w imieniu strony pozwanej jest Komendant. W styczniu 2014 r. złożone zostały następne podania o zatrudnienie na to stanowisko. Po weryfikacji stwierdzono, że wymagane doświadczenie oraz uprawnienia i zaświadczenie kwalifikacyjne posiada kolejny kandydat, który został zatrudniony na tym stanowisku z dniem 16 stycznia 2014 r. Zabezpieczenie szpitala we właściwe i nieprzerwane zasilanie w energię elektryczną spoczywa na Sekcji Utrzymania Ruchu i ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo pacjentów, dlatego zatrudniono pierwszą osobę, która spełniała zadane wymagania. Z daleko idącej ostrożności procesowej strona pozwana podniosła, że żądana kwota odszkodowania nie jest niczym uzasadniona. Powód nie wykazał, jaką szkodę poniósł, a wskazana kwota nie znajduje uzasadnienia w żadnym dokumencie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W listopadzie 2013 r. R. D. zgłosił do kadr strony pozwanej zapotrzebowanie na stanowisko Specjalisty ds. elektrycznych. Na to stanowisko, zgodnie z „wnioskiem o zatrudnienie" wymaganym warunkiem było posiadanie uprawnień budowlanych w branży elektrycznej w zakresie kierowania i nadzorowania robót wraz z aktualną przynależnością do Izby Inżynierów Budownictwa oraz posiadanie zaświadczenia kwalifikacyjnego w zakresie dozoru branży elektrycznej – D1, pkt 2, 3, 4, 7, 9 i 10.

Kadry strony pozwanej skierowały ofertę pracy na w/w stanowisko do Powiatowego Urzędu Pracy.

Dowód: - zeznania świadka R. D. k. 43 (płyta CD)

W grudniu 2013 r. powód jako osoba bezrobotna otrzymał skierowanie z Powiatowego Urzędu Pracy we W. do pracy do strony pozwanej, tj. (...) Szpitala (...) z (...) Samodzielnego Publicznego ZOZ we W. na stanowisko specjalisty ds. elektrycznych.

Powód zgłosił się do wskazanej w skierowaniu osoby – pracownika strony pozwanej R. D. w dniu 23 grudnia 2013 r. Powód przedstawił R. D. swoje CV oraz wykazał uprawnienia budowlane branży elektrycznej.

Powód i R. D. udali się na rozmowę do R. B..

Powód złożył w dniu 24 grudnia 2013 r. podanie o pracę na stanowisko specjalisty ds. elektrycznych. W podaniu wskazał, że ukończył studia na wydziale Elektrotechniki o specjalności Elektroenergetyka w Politechnice (...), a uzyskana wiedza została spraktykowana zarówno w eksploatacji jak i wykonawstwie z uzyskanymi bo wymaganymi dodatkowymi uprawnieniami, o czym informuje dołączone CV.

Po rozmowie z R. D., a następnie z R. B., powód uzyskał w dziale kadr strony pozwanej skierowanie na wstępnie badania lekarskie do lekarza medycyny pracy a także tzw. Kartę obiegową pracownika nowo zatrudnionego, zgodnie z którą miał powód zostać zatrudniony z dniem 7 stycznia 2014 r. na stanowisku specjalisty ds. elektrycznych i miał się stawić m. in. u osoby odpowiedzialnej za BHP.

Powód został przebadany przez lekarza medycyny pracy i uzyskał zaświadczenie lekarskie uprawniające go do pracy na stanowisku specjalisty ds. elektrycznych u strony pozwanej.

Powód otrzymał informację od R. D., a także od Głównego Specjalisty ds. BHP H. L., że, aby zostać zatrudnionym na stanowisku specjalisty ds. elektrycznych powinien posiadać uprawnienia budowlane w branży elektrycznej w zakresie kierowania i nadzorowania robót wraz z aktualną przynależnością do Izby Inżynierów Budownictwa oraz posiadanie zaświadczenia kwalifikacyjnego w zakresie dozoru branży elektrycznej – D1, pkt 2, 3, 4, 7, 9 i 10.

W/w wymagania oraz brak w ich posiadaniu odnotował Główny Specjalista ds. BHP H. L. w Karcie obiegowej powoda.

W ocenie powoda, powód nie musiał posiadać wymaganych przez stronę pozwaną kwalifikacji, aby zostać zatrudnionym na to stanowisko. Swoje zdanie wyrażał w sposób, który pracownicy strony pozwanej uważali za obraźliwe. Dyskutował zarówno z H. L., a także z R. D., że nie musi posiadać tych uprawnień, aby zostać zatrudnionym.

R. D. wskazał powodowi, że powinien posiadać, oprócz posiadanych uprawnień również uprawnienia wskazane przez Głównego Specjalistę ds. BHP tj. uprawnienia budowlane w branży elektrycznej w zakresie kierowania i nadzorowania robót wraz z aktualną przynależnością do Izby Inżynierów Budownictwa oraz posiadanie zaświadczenia kwalifikacyjnego w zakresie dozoru branży elektrycznej – D1, pkt 2, 3, 4, 7, 9 i 10, aby móc pracować na stanowisku specjalisty ds. elektrycznych.

R. D. zobowiązał powoda, aby powód jak najszybciej, a najpóźniej do 30 stycznia 2014 r. uzupełnił brakujące uprawnienia.

Świadkiem tej rozmowy była M. J..

Dowód: - zeznania świadka R. D. k. 43 (płyta CD)

- skierowanie z Powiatowego Urzędu Pracy k. 5

- zaświadczenie lekarskie k. 6

- Karta obiegowa pracownika k. 7

- pismo powoda z dnia 24 grudnia 2013 r. k. 8-9

- zeznania świadka R. B. k. 43 (płyta CD)

- zeznania świadka M. J. k. 50 (płyta CD)

- przesłuchanie powoda (częściowo) k. 43 (płyta CD)

Powód do 27 stycznia 2014 r. uzupełnił brakujące uprawnienia tj. uzyskał zaświadczenie że jest członkiem (...)o nr ewidencyjnym (...), które jest ważne od 1 lutego 2014 r. do 31 lipca 2014 r. oraz uzyskał świadectwo kwalifikacyjne uprawniające do zajmowania się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci na stanowisku dozoru.

Dowód: - zeznania świadka R. D. k. 43 (płyta CD)

- świadectwo kwalifikacji k. 10

- zaświadczenie o przynależności do (...) Okręgowej Izby (...) o nr ewidencyjnym (...) k. 11

- przesłuchanie powoda k. 43 (płyta CD)

W dniu 20 stycznia 2014 r. powód zapłacił na rzecz Stowarzyszenia Elektryków (...) kwotę 168 zł tytułem opłaty od egzaminu (...),a także na rzecz (...) Okręgowej Izby (...) kwotę 199 zł tytułem składki za 6 miesięcy oraz roczną składkę ubezpieczenia w wysokości 77 zł.

Dowód: dowody przelewów k. 12

- przesłuchanie powoda k. 43 (płyta CD)

W styczniu 2014 r. złożone zostały do strony pozwanej podania innych osób o zatrudnienie na w/w stanowisko specjalisty ds. elektrycznych. Po przeprowadzeniu rozmowy kwalifikacyjnej i sprawdzeniu kwalifikacji R. D. stwiedził, że inna osoba tj. A. H., posiada wszystkie wymagane uprawnienia i został on zatrudniony na w/w stanowisku z dniem 16 stycznia 2014 r.

O tym, że na stanowisko specjalisty ds. elektrycznych została zatrudniona inna osoba, R. D. próbował poinformować telefonicznie powoda z telefonu służbowego, lecz przez dwa dni powód nie odbierał telefonu. R. D. pozostawił nagraną wiadomość na „automatycznej sekretarce", tj. informację, że nie jest możliwym zatrudnienie powoda.

Dowód: - zeznania świadka R. D. k. 43 (płyta CD)

- wyciąg – biling k. 32

- notatka służbowa R. D. k. 27-28

- przesłuchanie powoda k. 43 (płyta CD)

W dniu 27 stycznia 2014 r. powód przedstawił stronie pozwanej brakujące uprawnienia tj. uzyskane zaświadczenie, że jest członkiem (...) Okręgowej Izby (...) o nr ewidencyjnym (...), które jest ważne od 1 lutego 2014 r. do 31 lipca 2014 r. oraz uzyskane świadectwo kwalifikacyjne uprawniające do zajmowania się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci na stanowisku dozoru.

Został wówczas poinformowany przez stronę pozwaną, że nie jest możliwe jego dalsze zatrudnienie, gdyż została zatrudniona inna osoba.

Dowód: - zeznania świadka R. D. k. 43 (płyta CD)

- przesłuchanie powoda (częściowo) k. 43 (płyta CD)

Sąd rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Rozpoznając roszczenia powoda w pierwszej kolejności należało rozstrzygnąć, czy sprawa o zawarcie umowy przyrzeczonej jest sprawą z zakresu prawa pracy i czy pracownikowi przysługuje roszczenie przewidziane w art. 389 kc i 390 kc.

Przepisy prawa pracy nie normują instytucji umowy przedwstępnej. Brak unormowania umowy przedwstępnej o pracę nie prowadzi jednak do wniosku o niedopuszczalności zawarcia umowy przedwstępnej w stosunkach pracy. Stosownie bowiem do art. XII § 3 przep. wprow. k.c. w wypadkach nie uregulowanych przepisami ustawodawstwa pracy ani przepisami prawa cywilnego, wymienionymi w art. XII § 2 przep. wprow. k.c. i pozostawionymi w mocy dla stosunków pracy, a więc przepisami, które przekształciły się odtąd w przepisy prawa pracy, stosuje się odpowiednio do stosunków pracy przepisy kodeksu cywilnego, chyba że nie są one zgodne z zasadami prawa pracy.

W wyroku z dnia 19 stycznia 1998 r. (l PKN 482/97 OSA/P 1998/23/686) Sąd Najwyższy wskazał, że sprawa o zawarcie przyrzeczonej umowy o pracę (art. 389 i 390 KC w związku z art. 300 KP) jest sprawą z zakresu prawa pracy (art. 476 § 1 pkt 1 KPC) i nie może być uznana za spór dotyczący ustanowienia nowych warunków pracy i
płacy w rozumieniu art. 262 § 2 pkt 1 KP, a zatem dopuszcza stosowanie przepisów art. 389 kc i art. 390 kc w prawie pracy.

W wyroku z dnia 19 stycznia 1998 r. również Sąd Najwyższy wskazał również, że oświadczenie woli pracodawcy zobowiązującego się do zawarcia umowy o pracę musi być skierowane do drugiej strony i zawierać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej oraz termin jej zawarcia. W ramach wykładni oświadczenia woli (art. 65 KC w związku z art. 300 KP) nie można uzupełniać tego oświadczenia o elementy, których ono nie zawierało.

Zgodnie z treścią art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Treścią umowy o pracę jest więc zobowiązanie się pracownika do wykonywania określonej pracy za wynagrodzeniem.

Jak wykazało postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, doszło do zawarcia umowy przedwstępnej pomiędzy powodem a stroną pozwaną. Strony uzgodniły essentialia negotii umowy o pracę powoda, gdyż strona pozwana w skierowaniu do PUP wskazała, na jakie stanowisko chce zatrudnić nową osobę, termin, kiedy miała być umowa o pracę zawarta, a także, jak wynika z zeznań świadka R. D., powodowi zostały określone istotne postanowienia umowy tj. stanowisko, termin zawarcia umowy, rodzaj umowy, a także nawet została wskazana kwota wynagrodzenia tj. kwota 3.500 zł. Co więcej, powód otrzymał od strony pozwanej skierowanie na wstępne badania lekarskie, które odbył, a także otrzymał tzw. Kartę obiegową. W ocenie Sądu, mając to na uwadze, należy wskazać, że wprawdzie nie doszło do podpisania umowy o pracę przez osobę uprawnioną ze strony pozwanej do zawierania umów, lecz w ocenie Sądu, można uznać, że doszło do uzgodnienia wszystkich istotnych elementów umowy o pracę, a zatem doszło do zawarcia umowy przedwstępnej pomiędzy stronami. Na to wskazują zachowania osób – pracowników strony pozwanej odpowiedzialnych za rekrutację w imieniu pracodawcy.

Jak wynika z zeznań świadków, w szczególności świadka R. D., ale również z przedstawionych przez strony dokumentów, a także z zeznań powoda, jedyną kwestią, dlaczego strony nie zawarły umowy o pracę z powodem na początku stycznia 2014 r., była kwestia taka, że strona pozwana wymagała od osoby, która miała pracować na tym stanowisku, aby posiadała stosowne, wymagane przez stronę pozwaną uprawnienia, których to powód nie posiadał.

W tym zakresie stan faktyczny nie był sporny między stronami.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, w szczególności zeznaniom R. D., gdyż jego zeznania w tym zakresie są jasne, logiczne i znajdują odzwierciedlenie w przedstawionych przez strony dokumentach, w tym również przedstawionych przez powoda, że faktycznie powód w rozmowach z nim wskazywał, że wymagania tzw. (...) i przynależności do (...) Okręgowej Izby (...), tj. wymagania stawiane przez stronę pozwaną nie są konieczne, aby pracować na tym stanowisku specjalisty ds. elektrycznych, a strona pozwana takie wymagania nadal podtrzymywała. Co wynika również z dokumentu przedstawionego przez powoda tj. adnotacji uczynionej przez R. D. na piśmie powoda z dnia 24 grudnia 2013 r. powód był zobowiązany do przedstawienia stronie pozwanej takich uprawnień do dnia 30 stycznia 2014 r. To był warunek zawarcia umowy o pracę z powodem.

Jak wynika również z niekwestionowanego przez strony materiału dowodowego, powód wymagane przez stronę pozwaną uprawnienia przedstawił w dniu 27 stycznia 2014 r., lecz nie został zatrudniony, gdyż wcześniej strona pozwana zatrudniła na miejsce powoda inną osobę na to stanowisko.

Zatem należy uznać, że powód spełnił wymagania stawiane przez stronę pozwaną w wyznaczonym mu terminie, lecz nie został zatrudniony, gdyż na jego miejsce została zatrudniona inna osoba.

W związku z powyższym należy wskazać, że w niniejszej sprawie ma zastosowanie przepis z art. 390 kc w zw. z art. 300 kp.

Zgodnie z art. 390 par. 1 kc, jeżeli strona zobowiązana do zawarcia umowy przyrzeczonej uchyla się od jej zawarcia, druga strona może żądać naprawienia szkody, którą poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy przyrzeczonej. Strony mogą w umowie odmiennie określić zakres odszkodowania. Zgodnie z par. 2 w/w artykułu, gdy umowa przedwstępna czyni zadość wymaganiom, od których zależy ważność umowy przyrzeczonej, w szczególności wymaganiom co do formy, strona uprawniona może żądać zawarcia umowy przyrzeczonej.

W niniejszej sprawie powód żądał zawarcia umowy przyrzeczonej tj. umowy o pracę na czas próbny, ewentualnie odszkodowania i zwrotu wydatkowanej kwoty 525 zł.

Oceniając żądanie powoda wynikającego z art. 390 par. 2 kc, tj. zawarcia umowy przyrzeczonej, nawet uznając, że doszło do zawarcia umowy przedwstępnej, należy wskazać, że umowa przedwstępna nie została zawarta na piśmie, a umowa o pracę powinna być zawarta na piśmie, wprawdzie jedynie dla celów dowodowych, lecz należy wskazać, że umowa przedwstępna nie spełniała wymagań co do formy umowy przyrzeczonej. Dodatkowo należy wskazać, że umowa przyrzeczona powinna zostać zawarta w styczniu 2014 r., a - mając na uwadze wyznaczony przez R. D. powodowi termin uzyskania uprawnień tj. do 30 stycznia 2014 r, - najpóźniej od 1 lutego 2014 r., a zatem na dzień orzekania, tj. 15 lipca 2014 r. Sąd nie mógł orzec o obowiązku zawarcia przez stronę pozwaną umowy przyrzeczonej, gdyż termin jej zawarcia, a także termin rozwiązania umowy (mogła ona trwać do 30 kwietnia 2014 r.) już dawno upłynął.

Należy zatem rozważyć zasadność roszczeń powoda w oparciu o treść art. 390 par. 1 kc.

W wyroku z dnia 6 stycznia 2009 r. (l PK 117/08 OSNP 2010/13-14/157, M.P.Pr. 2013/5/266-269) Sąd Najwyższy wskazał, że na podstawie art. 390 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., jeżeli strona zobowiązana do zawarcia przyrzeczonej umowy o pracę (pracodawca) uchyla się od jej zawarcia, druga strona (pracownik) może żądać naprawienia szkody polegającej na utracie wynagrodzenia uzyskiwanego w stosunku pracy, który został przez nią rozwiązany dlatego, że liczyła na zawarcie umowy przyrzeczonej, a nie szkody polegającej na utracie wynagrodzenia, które miała otrzymywać według ustaleń umowy przyrzeczonej.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Najwyższy wskazał, że: „… podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej dłużnika stanowią przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne k.c.), co oznacza, że niewykonanie zobowiązania zawarcia umowy przyrzeczonej bez obowiązku naprawienia szkody może mieć miejsce tylko w razie wykazania, że jest ono następstwem okoliczności, za które dłużnik (zobowiązany do złożenia określonego oświadczenia woli) nie ponosi odpowiedzialności. Stąd też w przypadku odszkodowania w granicach ujemnego interesu umownego chodzi o naprawienie szkody w zakresie przewidzianym przepisami o wykonaniu zobowiązań i skutkach ich niewykonania. Jednakże z treści art. 390 § 1 k.c. wynika, że uprawniony może domagać się od dłużnika tylko zwrotu wydatków poniesionych w związku z zawarciem umowy przedwstępnej oraz potrzebnych do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie zaś takich, które wiązałyby się z wykonaniem umowy przyrzeczonej. Niewykonanie obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej w terminie może więc powodować tylko odpowiedzialność za szkodę, która wyraża się w skutkach niezawarcia umowy przyrzeczonej, nie zaś w jej niezrealizowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2007 r., i ..P K 356/06, OSNP 2008 nr 13-14, póz. 193). Odszkodowanie, o którym mowa w art. 390 § 1 k.c. (w granicach ujemnego interesu), obejmuje także utracone korzyści (lucrum cessans), choć możliwość ich dochodzenia jest mało realna, jeżeli zważy się, że szkoda polega tylko na niezawarciu umowy przyrzeczonej, a nie na jej niewykonaniu (por. C. Żuławska [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego, Warszawa 2003, s. 164; A. Kondracka: Pojęcie i charakter prawny umowy przedwstępnej, Monitor Prawniczy 1999 nr 3; J. Stochel: Dochodzenie roszczeń z umowy przedwstępnej, Monitor Prawniczy 2000 nr 2, s. 81; M. Krajewski: Umowa przedwstępna, Warszawa 2002, s. 153). Odpowiedzialność odszkodowawcza zobowiązanego do zawarcia umowy przyrzeczonej obejmuje więc rzeczywistą stratę i utracone korzyści (art. 361 § 2 k.c.), ale nie dotyczy to korzyści, które by strona osiągnęła w razie zawarcia umowy przyrzeczonej. Podlegająca naprawieniu szkoda obejmuje tylko takie utracone korzyści, jak zarobek utracony podczas prowadzenia negocjacji albo korzyści, które zostałyby uzyskane wskutek przyjęcia innej, faktycznie odrzuconej oferty. Odszkodowanie w ramach ujemnego interesu umowy przyrzeczonej odejmuje tym samym również rekompensatę nieuzyskanych korzyści, ale nie podlega naprawieniu utrata korzyści, które by strona uzyskała w razie dojścia do skutku umowy przyrzeczonej i jej wykonania….”

Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w w/w wyroku.

Dlatego też, skoro powód nie wykazał, aby w wyniku zawarcia ze stroną pozwaną umowy przedwstępnej stracił możliwość pracy w innym miejscu w tym samym czasie, a tym samym stracił wynagrodzenie u innego pracodawcy, a jedynie żądał wynagrodzenia, które hipotecznie miałby otrzymywać u strony pozwanej, Sąd oddalił roszczenie powoda w tym zakresie.

Sąd uznał jednak za zasadne roszczenie powoda, w zakresie w, jakim powód wykazał, szkodę, jaką poniósł w związku z nie zawarciem umowy przyrzeczonej.

W tym zakresie, Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda o zwrot zapłaconej na rzecz Stowarzyszenia Elektryków (...) kwoty 168 zł tytułem opłaty od egzaminu (...), a także na rzecz (...) Okręgowej Izby (...) kwoty 199 zł tytułem składki za 6 miesięcy oraz rocznej składki ubezpieczenia w wysokości 77 zł, tj. łącznie kwoty 444 zł.

Powód – wbrew art. 6 kc – nie wykazał wyższej szkody, jaką poniósł w związku z niezawarciem przez stronę pozwaną przyrzeczonej umowy o pracę.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, tj. zasądził na rzecz powoda kwotę 444 zł, a w pkt II wyroku oddalił dalej idące powództwo.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z dyspozycją art. 102 kpc.

Zgodnie z art. 98 kpc, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Zatem w tym zakresie, w jakim powód przegrał proces, winien on zapłacić na rzecz strony pozwanej koszty zastępstwa procesowego zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).

Sąd zastosował jednak, z uwagi na pracowniczy charakter niniejszej sprawy, a w szczególności, że powód jest nadal osoba bezrobotną, Sąd zastosował przepis art. 102 kpc, i nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego, a także w pkt IV wyroku, kosztami sądowymi.

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w zw. z art. 100 kpc, mając na uwadze, że strona pozwana uległa jedynie w nieznacznym procencie w postępowaniu, Sąd orzekł, że nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.