Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Ignaczak

Sędziowie SO Ireneusz Grodek

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr.)

Protokolant sekr. sądowy Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Izabeli Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2014 roku

sprawy K. D.

oskarżonego z art. 77 pkt 1 i 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 23 kwietnia 2014 roku sygn. akt II K 955/13

na podstawie art.437§ 1 i 2 kpk, art.438 pkt 3 kpk, art.634 kpk w zw. z art.627 kpk i art.629 kpk i art. 7 i 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmując, iż czyn oskarżonego polegał na tym, że prowadząc działalność gospodarczą pozostającą pod nadzorem weterynaryjnym – zakład techniczny przetwarzający uboczne produkty pochodzenia zwierzęcego, w okresie od 14.10.2011 r. do 18.11.2011 r. w miejscowości K. W.woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał handlu ubocznymi produktami zwierzęcymi w postaci około 99.000 kg tłuszczu zwierzęcego technicznego o kwalifikacji – (...) – nie do spożycia przez ludzi – z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie poprzez pominięcie w identyfikacji produktu, iż nie jest on do spożycia przez ludzi, czym wyczerpał dyspozycję art.77 ust. 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r., Nr 123 poz. 1342 z późn. zm.) w zw. z art.12 kk i na podstawie art.66§1 i 2 kk i art.67§1 kk warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego K. D.na okres próby lat 2 (dwóch);

-

na podstawie art.67§3 kk w zw. z art.39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego K. D. świadczenie pieniężne w wysokości 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

-

w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

-

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty za obie instancje.

Sygn. akt IV Ka 353/14

UZASADNIENIE

K. D. został oskarżony o to, że w okresie od 14 października 2011 r. do 17 listopada 2011r. jako właściciel firmy (...).(...) K., z/s W. K.., (...)-(...) S., pow. (...)woj. (...), wprowadził do obrotu towar w postaci ok. 96.000 kg tłuszczu zwierzęcego technicznego – o klasyfikacji: (...)nie do spożycia prze ludzi, bez zachowania wymagań weterynaryjnych polegających na użyciu na dokumentach handlowych (...), niezgodnego z prawem wpisu „tłuszcz topiony kat.3” tj. o czyn z art. 77 pkt 1 i 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004r. O ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 955/13, w miejsce zarzucanego czynu, uznał K. D. za winnego tego, że prowadząc działalność gospodarczą pozostającą pod nadzorem weterynaryjnym tj. zakład techniczny przetwarzający uboczne produkty pochodzenia zwierzęcego, w okresie od 14 października 2011 roku do 18 listopada 2011 roku w miejscowości K. W., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wprowadził do obrotu niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego w postaci ok. 99.000 kg zwierzęcego tłuszczu technicznego nie spełniając wymagań weterynaryjnych i z naruszeniem obowiązku identyfikacji w/w produktu poprzez pominięcie w dokumentacji handlowej informacji, że produkt ten nie jest przeznaczony do spożycia przez ludzi, czym spowodował zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne, w szczególności poprzez ryzyko wykorzystania sprzedanego produktu do wyrobu pasz dla zwierząt rzeźnych tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 77 pkt 1 i 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 77 pkt 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 złotych tytułem zwrotu wydatków postepowania oraz wymierzył mu 300 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego K. D..

Apelacja obrońcy, wskazująca jako podstawę prawną art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k., zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu:

- obrazę prawa materialnego art. 77 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt poprzez błędną interpretację wprowadzenia do obrotu niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego oraz spowodowania zagrożenia epizootycznego lub epidemicznego, nadto naruszenie w/w przepisu przez błędne stwierdzenie, że może on zostać popełniony z zamiarem ewentualnym,

- obrazę prawa procesowego tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. przez błędną interpretację materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności zeznań świadków pracowników Powiatowego Inspektoratu Weterynaryjnego w P., dokumentacji tego urzędu dotyczącej działalności oskarżonego, w tym przeprowadzonych kontroli, zeznań świadka S. R., wyjaśnień oskarżonego, a w następstwie błędnie przyjęcie, że oskarżony godził się na to, że sprzedawany przez niego towar nie zostanie zidentyfikowany jako tłuszcz techniczny,

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że zeznania świadka S. R. wskazują jednoznacznie na fakt, iż nabywany od oskarżonego tłuszcz nie miał charakteru technicznego.

W konkluzji obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierał apelację i wnioski w niej zawarte.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie skargi apelacyjnej i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna w takim stopniu, że w wyniku jej uwzględnienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż czyn oskarżonego wyczerpywał dyspozycję art. 77 ust 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity: DZ.U. z 2008 r. Nr 123, poz. 1342 późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. i polegał na tym, że prowadząc działalność gospodarczą pozostającą pod nadzorem weterynaryjnym – zakład techniczny przetwarzający uboczne produkty pochodzenia zwierzęcego, w okresie od 14.10.2011 r. do 18.11.2011 r. w miejscowości K. W. woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał handlu ubocznymi produktami zwierzęcymi w postaci około 99.000 kg tłuszczu technicznego o kwalifikacji – Uboczne produkty pochodzenia zwierzęcego kategoria 3 – nie do spożycia przez ludzi, z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie poprzez pominięcie w identyfikacji produktu, iż nie jest on do spożycia przez ludzi, a następnie do warunkowego umorzenia prowadzonego przeciwko K. D. postępowania karnego na okres próby, z jednoczesnym orzeczeniem świadczenia pieniężnego.

Na wstępie należy podnieść, iż nietrafne są zarzuty podniesione w apelacji obrońcy, dotyczące obrazy prawa materialnego tj. art. 77 ust. 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity: DZ.U. z 2008 r. Nr 123, poz. 1342 późn. zm.) oraz obrazy przepisów postępowania i błędnych ustaleń faktycznych, sprowadzające się do zakwestionowania dokonanej oceny zeznań świadków, w szczególności S. R. oraz pracowników Powiatowego Inspektoratu Weterynaryjnego w P., co do handlu ubocznymi produktami zwierzęcymi z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie, a w konsekwencji świadomości oskarżonego jako sprzedawcy i S. R. jako kupującego, iż sprzedawany towar (ok.99.000 kg tłuszczu) nie zostanie zidentyfikowany w obrocie jako tłuszcz techniczny kat.3.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy, ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, dotyczące sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 77 ust 3 w/w ustawy są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Skarżący nie wykazał w żaden sposób, aby rozumowanie Sądu pierwszej instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów w zakresie braku poprawności w identyfikacji sprzedawanego produktu w postaci ok. 99.000 kg tłuszczu było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty stawiane w apelacji w tym zakresie mają w tym zakresie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, iż zarzut, że w toku przedmiotowego postępowania Sąd I instancji w sposób niewłaściwy ocenił zeznania pracowników PIW w/m oraz S. R., a przy prawidłowej ocenie tego materiału, winien uniewinnić oskarżonego od obu stawianych mu zarzutów, jest całkowicie chybiony. Wbrew tym twierdzeniom Sąd pierwszej instancji przy ocenie powyżej wskazanego materiału miał na uwadze całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego oraz wnikliwie i starannie rozważył wszystkie zebrane w sprawie dowody przemawiające zarówno na korzyść i na niekorzyść oskarżonych, a w sporządzonym uzasadnieniu przedstawił w sposób przekonywujący, dlaczego dał wiarę określonym dowodom i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Argumentacja zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co do świadomości oskarżonego w zakresie braku poprawności w wypełnieniu dokumentu handlowego (...)i konsekwencji zaistniałych niepoprawności, nie narusza w żaden sposób zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd ocenił znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. W ocenie Sądu Okręgowego rozumowanie przytoczone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co do znamion z art. 77 ust 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity: DZ.U. z 2008 r. Nr 123, poz. 1342 późn. zm.), spełnia te wymogi.

Dokładna analiza materiału dowodowego wskazuje, że w sześciu dokumentach handlowych o nazwie „ Dokument handlowy przy przewozie, wyłącznie na terytorium rzeczypospolitej Polskiej, ubocznych produktów zwierzęcych kategoria 3 w rozumieniu rozporządzenia 1774/2002” (zwanych dalej dokumentem (...)) oskarżony K. D.w rubryce „ Identyfikacja i opis materiału” nie zaznaczył żadnej z występujących tam opcji, mając do wyboru oznaczenie, iż sprzedaje: „ Materiał Kategorii 3 - „Nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi” bądź „ Produkt przetworzony wyrobiony z materiału Kategorii 3 -„Nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi” i to w sytuacji, gdy w rubryce tej dodatkowo zaznaczono, iż należy „ Zaznaczyć właściwie” jeden z w/w opisów. Jednocześnie oskarżony, nie zaznaczając żadnej z dwóch istniejących opcji w tej rubryce, w kolejnej rubryce zatytułowanej „ Rodzaj materiału” dokonał nieprawidłowego wpisu „ Tłuszcz topiony kat.3”, nie dopisując tu ani stosowanego w praktyce nazewnictwa, iż sprzedaje tłuszcz „techniczny”, ani też nie dopisując choćby w tej rubryce, iż sprzedaje tłuszcz „nie do spożycia przez ludzi”. Nieprawidłowości dokonanego wpisu nie budzą wątpliwości. Potwierdzają go tak zeznania dwóch pracowników Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, jak i kupującego towar – S. R.. Skarżący w treści złożonych przez te osoby zeznań, upatruje jedynie chęci odsunięcia od w/w zarzutów dotyczących ewentualnego braku w nadzorze weterynaryjnym nad działalnością oskarżonego, czy dalszego wprowadzenia do obrotu gospodarczego nieprawidłowo oznaczonego tłuszczu technicznego kat.3. Tymczasem zebrane w sprawie dowody nie pozwalają na przyjęcie, by w tym przedmiocie istniała swoistego rodzaju zmowa wszystkich innych – poza oskarżonym – osób, biorących bezpośrednio, czy pośrednio udział w handlu tym szczególnym, reglamentowanym materiale, o jakim mowa w akcie oskarżenia. Do przyjęcia ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 77 ust 3 w/w ustawy uprawniały sąd I instancji zeznania świadków P. Ś., E. Ś.i S. R., a przede wszystkim treść dokumentów handlowych (...)dotyczących sprzedanego w okresie od 14.10.2011 r. do 18.11.2011 r. łącznie około 99.000 kg tłuszczu zwierzęcego technicznego kat. 3 - nie do spożycia przez ludzi. Ocena wartości tych dowodów została dokonana wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 kpk.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwala bowiem na przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa, opisanego w art. 77 pkt 3 w/w ustawy poprzez pominięcie w identyfikacji produktu w momencie jego sprzedaży, iż „nie jest on do spożycia przez ludzi”. Pozwala także na przyjęcie, iż sprawca działał świadomie z zamiarem ewentualnym, godząc się na to, iż narusza wymagania weterynaryjne dotyczące handlu ubocznymi produktami zwierzęcymi. Szczegółowe rozporządzenia, wydane do ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt (dostosowane do prawa unijnego), opisane przez sąd meriti, nakazują bowiem używanie przez dokonujących handlu takim towarem określonego nazewnictwa tak, by w dalszej konsekwencji zabezpieczyć zdrowie zwierząt i ludzi. Upraszczając: tłuszcz techniczny kat. 3 nie do spożycia przez ludzi właśnie dlatego nie może zostać sprzedany inaczej, jak tylko z pełnym nazewnictwem, albowiem przy niepełnym jego określeniu mógłby trafić do pasz przeznaczonych dla zwierząt, którymi następnie żywią się ludzie. Gdyby natomiast miał trafić do sprzedaży (i dalszej ewentualnej odsprzedaży – jak w niniejszej sprawie) do pasz dla zwierząt spożywanych przez ludzi, musiałby przed sprzedażą przejść dodatkowe badania w zakresie przydatności do spożycia ( badania o przydatności na cele paszowe). Wbrew także skarżącemu na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych można stwierdzić, że wypełniając w sposób niepełny dokument (...) oskarżony godził się na to, iż działa niezgodnie z obowiązującymi go - jako osobę prowadzoną bardzo szczególną, nadzorowaną działalność związaną z handlem ubocznymi produktami pochodzenia zwierzęcego - wymaganiami weterynaryjnymi.

Apelant próbował wykazać, iż oskarżony nie miał świadomości o konieczności pełnego opisu produktu (nie wiedział, nikt mu o tym nie mówił, nikt go w tym zakresie nie szkolił), gdy tymczasem, pomijając już sam fakt, iż logicznym jest, że osoba podejmująca się tego rodzaju działalności, sama dla pomyślnego prowadzenia swojej firmy stara się dowiedzieć jak najwięcej o profilu zamierzonej i prowadzonej działalności, to przecież zgodnie z ustaleniami faktycznymi, pracownicy (...)w/m już wcześniej przed dniem 14 października 2011 roku zwracali oskarżonemu uwagę na tożsame nieprawidłowości w wypełnianiu dokumentów (...), a wreszcie nawet na używanych przez samego K. D.drukach dokumentów (...) znajdują się właściwe oznaczenia sprzedawanego ubocznego produktu zwierzęcego i już choćby z nich wynika, że wystarczającym jest, a jedynie wymaganym („Zakreślić właściwe”) oznaczenie produktu „Nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi” poprzez zakreślenie dokonane we właściwym kwadracie. Z zeznań S. R.wynika tymczasem jasno, iż taki dopisek były wystarczającym, by mógł właściwie zaszeregować zakupiony towar. Sąd Okręgowy zważył także, że załączona do akt kopia Protokołu kontroli jednej z działalności oskarżonego, dokonana przez przedstawicieli (...)w/m nr (...), przeprowadzona tuż przed okresem popełnienia czynu tj. w dniu 6 października 2011 roku, wskazywała na konieczność oznakowania przewożonego ubocznego produktu pochodzenia zwierzęcego, w sytuacji produktu kat. 3 dodatkowym sformułowaniem „nie do spożycia przez ludzi” (k.77). Protokół z tej kontroli był natomiast znany oskarżonemu (został przez niego osobiście podpisany).

Sąd Okręgowy zważył, że brak odnotowania w protokołach kontroli zwracanych wcześniej uwag, jak i niestety wynikający z tego wniosek o bagatelizowaniu tego stanu rzeczy przez odpowiednie do tego komórki kontrolne (chodzi tu o wystawienie - pomimo stwierdzanych nieprawidłowości w wypełnianiu dokumentów - wzorowych opinii, co do przestrzegania przepisów w firmie oskarżonego), dodatkowo uzasadniał przyjęcie zamiaru ewentualnego po stronie K. D.. Brzmienie przepisu art. 77 ust. 3 w/w ustawy nie wskazuje natomiast, by dla przyjęcia odpowiedzialności z tego przepisu koniecznym było udowodnienie działania celowego, o szczególnym zabarwieniu zamiaru sprawcy.

Z uwagi na fakt, iż sprzedany przez oskarżonego rodzaj tłuszczu stanowił „uboczny produkt zwierzęcy”, a nie „niejadalny produkt pochodzenia zwierzęcego” (zeznania uzupełniające Zastępcy Powiatowego Lekarza Weterynarii w/m, treść dokumentów handlowych dotyczących przedmiotowego towaru (...)k.5-9 i 15, treść decyzji dotyczących nadania weterynaryjnych numerów identyfikacyjnych) sąd odwoławczy dokonując nowego opisu przypisanego K. D.czynu, poprawił w tym zakresie właściwe nazewnictwo towaru, który sprzedał oskarżony (dokonał handlu).

Na aprobatę zasługuje także wywód sądu pierwszej instancji w zakresie podstaw prawnych do stosowania wobec K. D. ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu ( w okresie od 14. (...). do 18.11.2011r.) Chodzi tu o treść art. 17 pkt 1i 2 ustawy z dnia 22 listopada 2013 roku o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz niektórych innych ustaw (DZ. U. z 9 stycznia 2014 roku) nakazującą stosowanie ustawy w tym brzmieniu.

Sąd Odwoławczy zważył, że uzupełniony na etapie postępowania odwoławczego materiał dowodowy oraz treść dokumentów, głównie w postaci pisma Inspekcji Weterynaryjnej (...) w W. nr PIW-BŻ/622/14/03/14 z dnia 24.03.2014 r. nie pozwalał na jednoznaczne ustalenie, do jakiego rodzaju pasz, a dokładnie do pasz dla jakiego rodzaju zwierząt, trafił ostatecznie przedmiotowy tłuszcz sprzedany przez oskarżonego. Z opisanego powyżej dokumentu wynika bowiem, iż nie stwierdzono, by firma handlowa (...) z/s w K. 173 (jedyny ustalony nabywca wyrobu sprzedanego w niniejszej sprawie w sześciu partiach w dniach: 14, 18 października 2011r. oraz 4,10, 15 i 18 listopada 2011r.) sprzedał przedmiotowy tłuszcz bezpośrednio do wytwórni pasz dla zwierząt rzeźnych. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia zagrożenia, o jakim mowa w art. 77 pkt 1 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt. Nie można bowiem wykluczyć, iż produkt ten został w całości przeznaczony do wyrobu pasz dla zwierząt niehodowlanych, nie rzeźnych (psy, koty, kanarki itp.), a wobec tego żadnym ogniwem łańcucha pokarmowego, w których występują owe zwierzęta, nie był człowiek. W tej sytuacji brak jest podstaw, by czyn K. D. kwalifikować kumulatywnie także jako spowodowanie zagrożenia epizootycznego lub epidemicznego lub spowodowanie nieprawidłowej jakości zdrowotnej produktów, w rozumieniu art. 77 pkt 1 w/w ustawy.

Dodatkowo sąd odwoławczy zauważa, iż uwagi w wypełnieniu przez K. D.dokumentów handlowych (...)dotyczą także podania właściwego weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego przydzielonego podmiotowi zbywającemu przedmiotowy towar. Oskarżony wpisał do dokumentów (...) numer przydzielony mu jako przewoźnikowi tj. prowadzącemu działalność w zakresie transportu ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego ((...)). Inny natomiast numer przydzielono w/w jako wytwórcy towaru tj. prowadzącemu działalność nadzorowaną - zakład techniczny przetwarzający uboczne produkty pochodzenia zwierzęcego ((...)). Z uwagi jednak na kierunek apelacji, przyjęcie dodatkowych ustaleń w tym zakresie i ich ocena, byłoby niedopuszczalne.

Zdaniem sądu odwoławczego dokonana ostatecznie zmiana opisu czynu przypisanego K. D.tj. przyjęcie, iż polegał on jedynie na handlu ubocznymi produktami zwierzęcymi z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie oraz ustalone w toku procesu niedociągnięcia w nadzorze weterynaryjnym sprawowanym nad firmą oskarżonego przez organ do tego powołany, sprawiają, iż stopień społecznej szkodliwości sprawcy nie jest znaczny. Za taką oceną społecznej szkodliwości czynu oskarżonego przemawia głównie fakt, że skoro przedstawiciele (...)w/m dostrzegali wcześniej nieprawidłowości w wypełnianiu dokumentów handlowych (...) – tożsame z przedmiotowymi, a jednocześnie nie podjęli żadnych radykalnych kroków, by wykluczyć na przyszłość taki stan rzeczy, to i ocena zachowania oskarżonego musi być dokonana właśnie przez pryzmat jakości kontroli weterynaryjnej. Pracownicy (...)widzieli już przed datą 14 października 2011 r., że K. D.nie dopisuje na wystawianych przez siebie dokumentach handlowych słów produkt ”nie do spożycia przez ludzi”, a mimo to za wystarczające uznali wówczas jedynie zwrócenie ustnej uwagi wypełniającemu dokument. Tym samym także oskarżony, nawet mając świadomość nieprawidłowości w dokonywanych oznakowaniach towaru, mógł zbagatelizować powagę dokonywanych przez siebie wpisów na kolejnych dokumentach handlowych i ponownie poprzestawać na niepełnym oznaczeniu kolejnej partii sprzedanego ubocznego produktu zwierzęcego. W żadnych z protokołów kontroli działalności oskarżonego nie znalazły się uwagi po adresem prawidłowości w oznaczaniu przez K. D.produktu ubocznego pochodzenia zwierzęcego , w szczególności kat.3 - nie przeznaczonego do spożycia przez ludzi. Brak stanowczych działań ze strony organów kontrolnych, to przy tak szczególnej działalności podlegającej nadzorowi weterynaryjnemu, swego rodzaju „przyzwolenie” dla niepoprawnych działań oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz dodatkowo uprzednią niekaralność oskarżonego, jego przedmiotowe zachowanie należy uznać za incydentalne naruszenie porządku prawnego. Także wina i stopień społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu nie są znaczne, z uwagi na pobudki i motywy, jakimi kierował się oskarżony, zaś okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Z tego względu Sąd Okręgowy warunkowo umorzył postępowanie karne w stosunku do K. D. na okres próby 2 lat. Zdaniem Sądu Okręgowego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko szczególne okoliczności przestępstwa, stanowią pozytywną prognozę na przyszłość, co więcej pozwalają przypuszczać, że oskarżony nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. K. D. do chwili obecnej przestrzegał porządku prawnego, toteż czyn, który mu inkryminowano jest zdarzeniem epizodycznym w jego dotychczasowym życiu, zaś dolegliwości związane z niniejszym postępowaniem karnym będą dla niego wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem czynu zabronionego.

Zgodnie z art. 67 § 3 k.k. Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 1500 złotych. Orzeczony środek karny wzmocni cele postępowania karnego w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie i w zakresie oddziaływania na sprawcę. Nie jest także środkiem niewspółmiernym do okoliczności sprawy.

W pozostałej części wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

W oparciu o przepisy powołane w sentencji wyroku Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego koszty procesu, w tym kwotę 100 złotych tytułem opłaty za obie instancje i obciążył go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 złotych.