Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

E. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 23.070,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty a nadto o zasądzenie na swo­ją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wska­zał, iż w dniu 8 grudnia 2011 r. doszło do uszkodzenia samochodu osobowego B., o nr rej (...), należącego do powoda. Szkoda powstała z winy sprawcy posiada­jącego umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał odszkodowanie w wysokości 14.623,18 zł. Powód kwestionując dokonane przez pozwanego wyliczenie szkody zlecił wykonanie kalkulacji, z której wynikało, że koszt naprawy pojazdu wynosi 37.038,95 zł. Domagał się także zasądzenia kosztów sporządzenia opinii, które wyniosły 654,36 zł. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odpowiedzi na pozew podał, że przed kolizją wszystkie części w jego samochodzie były oryginalne.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepi­sanych. Pozwany podniósł, że w jego ocenie wysokość należnego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu wynosi 14.623,18 zł. Pozwany wskazał, że brak jest danych co do tego, czy powód pojazd naprawił, a jeżeli tak to gdzie i przy użyciu ja­kich części zamiennych. Podniósł, że przedstawiona przez powoda kalkulacja to je­dynie symulacja, nie pozostająca w związku ze stanem faktycznym sprawy.

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.546,28 zł, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 3.340,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy 119,52 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki. Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 8 grudnia 2011 r. samochód osobowy B., o nr rej (...) stano­wiący własność powoda został uszkodzony. Sprawcą kolizji był kierowca samocho­du ubezpieczonego przez pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posia­daczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów. Po kolizji powód zlecił przewiezienie pojazdu z miejsca zdarzenia do warszta­tu naprawczego M. S., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...). Za przewiezienie pojazdu wystawiono fakturę VAT na kwotę 654,36 zł, którą powód zapłacił. Szkoda została zgłoszona pozwanemu. Pozwany tytułem kosztów naprawy pojazdu przyznał powodowi kwotę 14.623,18 zł. Całkowity koszt naprawy samochodu powoda przy zastosowaniu części ory­ginalnych producenta, według średnich stawek za roboczogodzinę na rynku lokal­nym, wynosi 34.515,10 zł brutto. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o twierdzenia stron w takim zakresie, w jakim okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były pomiędzy stronami sporne oraz opinię biegłego sądowego z dziedziny wyceny kosztów na­prawy pojazdów A. M.. Opinię biegłego sądowego Sąd uznał za wiarygodną w całości albowiem była ona spo­rządzona zgodnie z tezą dowodową i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd zważył, że poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za­kładu ubezpieczeń za szkodę w mieniu powoda powstałą w dniu 8 grudnia 2011 r., gdyż pozwany uznał roszczenie wynikające z tego zdarzenia co do zasady i wy­płacił z tego tytułu w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 14.623,18 zł. Sąd wskazał, że spór między stronami dotyczył wysokości należnego odszkodowania. Sąd I instancji powołał przepisy art. 822 k.c., art. 363 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152 ze zm.) i uznał, że pozwany odpowiada w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, której zakres obejmuje pełne odszkodowanie. Sąd Rejonowy powołał się na pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyż­szego z 13 czerwca 2003 roku ( III CZP 32/03; OSNC 2004/4/51), iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczy­ciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, a jedynym ograniczeniem, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę wprowadza art. 824 ^{( 1)} § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Dając wiarę niekwestionowanej opinii biegłego A. M. Sąd uznał, że koszt naprawy samochodu powoda wynosi 34.515,10 zł i wskazał, że bez znaczenia dla oceny zasadności po­wództwa było to, czy powód pojazd naprawił, gdyż uprawnienie do żądania zapłaty od­powiedniej kwoty która będzie pozwalała na przywrócenie stanu sprzed kolizji, nie jest uzależnione od dokonania wcześniejszej naprawy. Ustalając wysokość szkody Sąd uwzględnił również koszty poniesione przez powoda w związku z przewiezieniem pojazdu z miejsca kolizji do warsztatu na­prawczego. Powód z tego tytułu poniósł wydatek w wysokości 654,36 zł. W ocenie Sądu wydatek ten niewątpliwie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją, w któ­rej pojazd powoda został uszkodzony. Dlatego Sąd I instancji uznał, że szkoda powoda wyniosła 35.169,46 zł, a skoro pozwany zapłacił dotychczas 14.623,18 zł, to do zapłaty pozostała kwota 20.546,28 zł, którą to kwotę zasądził w pkt 1 wyroku. W pkt 2 wyroku Sąd oddalił powództwo ponad kwotę 20.546,28 zł jako nieudowodnione. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielnia. Sąd wyliczył, że powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 4.051,48 (1.154 zł opłaty od pozwu, 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 2.400,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym ustalonego zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349, oraz 480,48 zł tytułem uiszczonej i wykorzystanej zaliczki), a pozwany w wysokości 2.417,00 zł (17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 2.400,00 zł wynagrodzenia pełnomoc­nika będącego radcą prawnym ustalonego zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Mini­stra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności rad­ców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Dz. U. z 2002 r. Nr 163). Łącznie koszt procesu wyniosły 6.468,48 zł. Powód wygrał sprawę w 89%. Sąd wyliczył, że 89% z kwoty 6.468,48 zł daje 5.756,94 zł. Jest to część kosztów jakie winien ponieść pozwany. Dotychczas poniósł jedynie 2.417,00 zł. Dlatego Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 3.340,00 zł.

Apelację od tego wyroku w części oddalającej roszczenie o zasądzenie odsetek od zasądzonej kwoty wniósł powód. Zarzucił Sądowi I instancji, że wydając zaskarżony wyrok naruszył:

-

prawo materialne, a w szczególności art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) w związku z 481 k.c., poprzez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego i oddalenie roszczeń powoda co do ustawowych odsetek,

-

prawo procesowe a w szczególności art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej i prawnej takiego rozstrzygnięcia, a tym samym uniemożliwienie powodowi odniesienia się do tej części rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda kwoty 20.546,28 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty, przy obciążeniu pozwanego kosztami postępowania za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego zaoferowanego w toku postępowania przez strony bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Należy podkreślić, że w apelacji powód nie podniósł zarzutów naruszenia prawa procesowego skutkującego błędnymi ustaleniami faktycznymi. Ewentualne naruszenie procedury sąd rozpoznający apelację bierze pod uwagę na zarzut zgłoszony przez apelującego chyba, że naruszenie to prowadzi do nieważności postępowania (art. 378 § 1 k.p.c.). Skoro apelujący nie podniósł w tym zakresie żadnych zarzutów, to stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji należało uznać za prawidłowy. Dodatkowo Sąd Okręgowy ustalił, iż powód zgłosił szkodę w dniu 8 grudnia 2011 r. ( zgłoszenie na k. 21 akt sprawy). Okoliczność ta w toku procesu nie była kwestionowana.

Zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. był uzasadniony. Sąd Rejonowy w punkcie 2-gim zaskarżonego wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu wyroku nie wskazał tego zakresu, czy obejmuje on tylko część roszczenia głównego, czy również odsetki. Wobec powyższego Sąd Okręgowy przyjął, iż oddalenie obejmuje całość niezasądzonego roszczenia głównego oraz odsetki, których w ogóle Sąd nie zasądził.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 23.070,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty. Zarzut apelacji, iż Sąd I instancji bezzasadnie oddalił powództwo o zasądzenie ustawowych odsetek od kwoty 20.546,28 zł od dnia 8 stycznia 2012 r. jest uzasadniony. Skoro powód zgłosił szkodę w dniu 8 grudnia 2011 r., to pozwany w myśl przepisu art. 817 § 1 k.c. obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Pozwany nie podniósł, iż na podstawie przepisu art. 16 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej nie może spełnić świadczenia w terminie wynikającym z art. 817 § 1 k.c. Dlatego od dnia 8 stycznia 2012 r. był w opóźnieniu w zapłacie odszkodowania należnego powodowi i w myśl przepisu art. 481 § 1 k.c. powinien zapłacić powodowi ustawowe odsetki za opóźnienie w płatności.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2-gim w ten sposób, iż zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki od kwoty 20.546,28 zł od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty. Na podstawie przepisu art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądził od pozwanego, który przegrał apelację w całości, na rzecz powoda koszty postępowania apelacyjnego w wysokości 434,00 zł, na które składa się 134,00 zł opłaty od apelacji oraz 300,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalonego w myśl przepisów § 6 pkt 3 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Mini­stra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności rad­ców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163).