Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 796/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

15 maja 2014r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO

Aurelia Pietrzak

Protokolant

sekr. sekretarz sądowy Tomasz Rapacewicz

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2014r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we

W.

przeciwko S. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 15 maja 2013r. sygn. akt. I C 5870/12

oddala apelację.

sygn. akt: II Ca 796/13

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r. – zgodnie z art. 505 13 § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja pozwanego nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

W pierwszej kolejności, ustosunkowując się do zarzutu niezastosowania dwuletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 6 nieobowiązującej już ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (tekst jednolity - Dz. U. 2012 r., poz. 1232), zważyć należy na fakt, iż termin ten dotyczy wyłącznie środków płatniczych, o których mowa w powyższej ustawie. Tymczasem w niniejszej sprawie strony łączyła umowa nie tylko o wydanie karty kredytowej, co do której wskazany przepis ma zastosowanie, ale także umowa o przyznanie limitu kredytowego. Roszczenie powoda pozostaje w związku właśnie z postanowieniami tej umowy, których pozwany nie dotrzymał. Kredyt udzielony pozwanemu, jako osobie fizycznej, przez powoda, trudniącego się działalnością gospodarczą w tym zakresie, jest kredytem konsumenckim do określonego limitu, który jako odnawialny może być zaciągany wielokrotnie. Wobec powyższego Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że odnośnie tej umowy zastosowanie ma art. 118 k.c. przewidujący trzy letni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy po dokładnej analizie wpłat pozwanego, jak również zakupów czynionych przez niego w sklepach z wykorzystaniem limitu kredytowego, doszedł do wniosku, że zasądzona przez Sąd Rejonowy kwota należności głównej jest prawidłowa. W tym miejscu zaznaczyć należy, że powód, odnośnie kwot wpłacanych przez pozwanego po dacie 14 czerwca 2009 r., czyli w terminie trzech lat licząc od dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie /k.2/, miał prawo dokonywać ich zaliczenia na zadłużenie powstałe przed wskazaną datą. Pomiędzy stanem zadłużenia istniejącym na dzień 14 czerwca 2009 r., a dokonywanymi później poszczególnymi wpłatami przez powoda nie upłynęły przecież trzy lata.

Przechodząc do zarzutu pozwanego dotyczącego naruszenia przepisów prawa procesowego dotyczących rozkładu ciężaru dowodu i sposobu wykazywania swoich roszczeń, Sąd Okręgowy wskazuje, że skoro strony zawarły umowę, której realizacja polegała na elektronicznych transakcjach skutkujących obciążeniem karty kredytowej i elektronicznym zapisywaniu tych transakcji w dokumentacji banku, to nie można obecnie oczekiwać od powoda, aby udowodnił swoje roszczenie w inny sposób, aniżeli poprzez przedłożenie wyciągu z indywidualnego konta pozwanego. Dowód ten pozwala ocenić wysokość zadłużenia pozwanego i odpowiada charakterowi umowy łączącej strony. Dlatego też Sąd Rejonowy słusznie nie znalazł podstaw do zakwestionowania przedłożonego przez powoda wyciągu z rachunku bankowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako niezasadną.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13