Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód J. D. pozwem przeciwko pozwanej Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) w B. wniósł o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 14 czerwca 2011 r. w sprawie o sygn. akt: I C 22/11, opatrzonego klauzulą wykonalności. W uzasadnieniu podał, że zapłacił na rzecz wierzyciela kwotę 4.600 zł oraz podniósł zarzut potrącenia wierzytelności na kwotę 6.000 zł.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie, ani też nie stawił się na termin rozprawy.

Wyrokiem zaocznym z dnia 26 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2011 r. w sprawie I C 22/11 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od J. D. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w B. kwotę 1.302,99 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.260 zł od dnia 20 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty i od kwoty 42,99 zł od dnia 2 września 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 263 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W wyniku rozpoznania apelacji J. D. od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 11 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oddalił apelację i zasądził od niego koszty postępowania apelacyjnego.

Na wstępie swoich rozważań Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny. Tytułem wykonawczym jest orzeczenie sądu zaopatrzone w klauzulę wykonalności. Zastosowanie zatem ma art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., który stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane.

Powód podniósł, iż zapłacił na rzecz wierzyciela w dniu 3 lipca 2009 r. kwotę 4.600 zł, jednakże – jak wskazał Sąd – nastąpiło to przed wydaniem tytułu egzekucyjnego, a ponadto, jak wynika z treści pozwu, wpłata powyższej kwoty została dokonana przez powoda w związku z toczącą się sprawą z powództwa pozwanej wspólnoty – sygn. akt: I C 946/09. Zarzut spełnienia świadczenia był zatem przedmiotem rozpoznania Sądu w tamtej sprawie.

Ponadto powód zgłosił także zarzut potrącenia swojej wierzytelności na kwotę 6.000 zł, jednakże w żaden sposób nie udowodnił jej istnienia, ani jej wysokości. Ogólnie jedynie wskazał, że wierzytelność przysługuje mu z tytułu nierozliczonych zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej za okres od września 2004 r. do sierpnia 2009 r., kiedy to zaliczki zostały opłacone, a nie miało miejsca faktycznie zużycie mediów i odprowadzanie ścieków, co rzutowało na rzeczywisty koszt utrzymania nieruchomości. Powyższych twierdzeń powód nie poparł jednak żadnymi dowodami, a co najważniejsze wskazał, że kwestia zaliczek była wielokrotnie przez niego podnoszona w trakcie postępowania, w którym zapadły zaskarżone wyroku, co pozwala uznać, iż także zarzut potrącenia wierzytelności, na istnienie której obecnie powołuje się powód, był przedmiotem rozpoznania Sądu.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że warunkiem dokonania skutecznego potrącenia nie jest wprawdzie niesporność wierzytelności przedstawionej do potrącenia, jednak jej istnienie należy udowodnić. Powództwo opozycyjne, którego podstawą jest potrącenie dokonane po powstaniu tytułu wykonawczego nie może więc ograniczać się do powołania przez dłużnika faktu złożenia świadczenia o potrąceniu. Dłużnik powinien wykazać okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie i przedmiotem badania sądu orzekającego jest ustalenie istnienia wierzytelności i przesłanek potrącenia.

Reasumując, Sąd stwierdził, że powód nie wykazał żadnych okoliczności z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., które przemawiałyby za uwzględnieniem powództwa, a to na nim zgodnie z art. 6 k.c. ciążył obowiązek i wykazania.

Wobec tego Sąd na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. powództwo oddalił.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód domagając się jego uchylenia i ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy wskazując, że w dniu rozprawy ze względu na stan zdrowia i brak środków na bilet nie mógł się stawić do Sądu, co nie zostało wzięte pod uwagę, czym uniemożliwiono mu przedstawienie swojego stanowiska na rozprawie i poprzez wydanie wyroku zamknięto drogę do obrony swoich praw.

Pozwany nie zajął stanowiska w przedmiocie apelacji powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, które Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutów procesowych zawartych w apelacji Sąd Okręgowy wskazuje, że w związku z nieobecnością powoda Sąd Rejonowy nie miał obowiązku odroczenia wyznaczonej rozprawy na dzień 26 czerwca 2013 r., po zamknięciu której zapadł zaskarżony wyrok. Jego stawiennictwo nie było obowiązkowe. Jeżeli jednak powód koniecznie chciał uczestniczyć w rozprawie, a przyczyną jego nieobecności był zły stan zdrowia, to jeszcze przed nadejściem terminu rozprawy powinien przedstawić Sądowi pierwszej instancji stosowne zaświadczenie potwierdzające niemożność stawienia się wystawione przez lekarza sądowego (art. 214 ¹ § 1 k.p.c.).

Jako kolejną przyczynę swojego niestawiennictwa na rozprawie powód podał brak środków finansowych na zakup biletu z W. do B.. Odnosząc się do tego argumentu stwierdzić należy, że wytaczając powództwo powód powinien liczyć się z tym, że w sprawie zostanie wyznaczona rozprawa i jeżeli chciał w niej uczestniczyć, to odpowiednio wcześniej powinien zabezpieczyć środki celem przyjazdu do Sądu. Poza tym – o czym była już mowa – w rozpoznawanej sprawie nie było obowiązkowego stawiennictwa ze strony powoda. Wobec powyższego nie może być mowy o zamknięciu powodowi drogi do obrony swoich praw w tym postępowaniu.

Powód w niniejszej sprawie wystąpił z powództwem przeciwegzekucyjnym z art. 840 k.p.c. Słusznie Sąd Rejonowy przyporządkował argumenty podniesione w pozwie pod art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., skoro powód żądał pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci orzeczenia sądowego. W tym miejscu zaznaczyć należy, że w sprawie z powództwa opozycyjnego opartego na art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. nie można wracać do kwestii, które były już rozpatrywane przez sąd przed wydaniem tytułu egzekucyjnego, a stanowisko powoda wyraźnie ku temu zmierza. Podstawą powyższego roszczenia mogą być jedynie takie zarzuty, których powołanie nie było możliwe w postępowaniu, w którym doszło do wydania tytułu egzekucyjnego. Należy przy tym podkreślić, że przeciwko możliwości ponownego analizowania okoliczności, podlegających zbadaniu w postępowaniu rozpoznawczym, przemawia także fakt, iż orzeczenie sądowe, które stanowi podstawę tytułu wykonawczego korzysta z powagi rzeczy osądzonej.

Reasumując, powód w żaden sposób nie wykazał, aby po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane, a powinien to uczynić w myśl art. 6 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.