Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Natalia Skalik-Paś

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2014 r.

sprawy H. O., syna F. i H.

ur. (...) w T.

oskarżonego z art. 278§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 9 czerwca 2014 r. sygnatura akt IX K 1806/12

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt VI Ka 722/14

UZASADNIENIE

C. B. i H. O. oskarżeni zostali o to, że w dniu 4 września 2012 r. w K. z trenu budowy przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 8 sztuk prętów stalowych budowlanych o długości 12 m każdy na łączną sumę strat 274 zł i 86 gr czym działali na szkodę M. L. to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 9 czerwca 2014 r. sygn. akt IX K 1806/12 uznał C. B. i H. O. za winnych popełnienia zarzucanego im czynu przyjmując, że stanowi on wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to wymierzył im kary grzywny po 200 zł, na poczet tych kar zaliczając okres rzeczywistego pozbawienia wolności uznając grzywnę za wykonaną w całości, Sąd zwolnił tez oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego H. O. zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, polegający na bezzasadnym przyjęciu na podstawie zeznań świadków M. L., H. P. oraz wyjaśnień C. B., że obwiniony wyczerpał znamiona czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, podczas, gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w tym zakresie wyjaśnień obwinionego prowadziłaby do wniosku, że obwiniony nie popełnił występku z art. 119 § 1 kw.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza uzasadnienia środków odwoławczych skutkują koniecznością uznania apelacji za bezzasadną.

Po pierwsze podkreślić należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonanie przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2005 roku sygn. WA 12/05 OSNwSK 2005/1/949, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach w dnia 5.04.2007 roku w sprawie II AKa 30/07, Prok.i Pr. 2007/11/32).

Naruszenia powołanych wyżej zasad nie sposób dopatrzeć się analizując przebieg postępowania, zapadły wyrok oraz pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia.

Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dalej dokonując wszechstronnej oceny zebranych dowodów, nie uchybiając zasadom wiedzy, logicznego rozumowania, ani doświadczenia życiowego, rzetelnie i szczegółowo ocenę tę przedstawiając w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Już treść zarzutu przekonuje o bezzasadności wywiedzionego środka odwoławczego, gdyż jasno wykazuje, że dowód z wyjaśnień oskarżonego H. O. i to tych złożonych przed Sądem, gdy zaprzeczył sprawstwu, jest odosobniony. To zaś, że pokrzywdzony oskarżonego nie rozpoznał jest bez znaczenia, bo ten sprawca mu zbiegł, ale drugi z oskarżonych już wtedy i konsekwentnie później wskazywał na współudział H. O., co znajduje wsparcie w zeznaniach H. P., który przecież nie jest w sprawie w żaden sposób zainteresowany, a jedynie potwierdził wspólne opuszczenie schroniska przez oskarżonych w dniu zdarzenia, co podważa wyjaśnienia oskarżonego H. O.. Wreszcie w postępowaniu przygotowawczym oskarżony ten potwierdził przebieg zdarzeń relacjonowanych przez współsprawcę, czego nie sposób przypisać ani przypadkowi, ani też sugestii z czyjejkolwiek strony.

Reasumując Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji obrońcy H. O., ani wywodów uzasadnienia środka odwoławczego, uznając, że Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, dokonując prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów, która doprowadziła do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji trafnej oceny prawnej zachowania oskarżonego, który dopuścił się wykroczenia z art. 119 § kw, a nie występku.

Sąd Okręgowy ocenił również, iż kara orzeczona wobec oskarżonego jest niewspółmiernie, ale łagodna nie zaś surowa, co tym bardziej przekonuje o bezzasadności apelacji, która jedynie naraża oskarżonego na konieczność poniesienia dodatkowych nieuzasadnionych z jego punktu widzenia wydatków.

Dlatego Sąd Okręgowy utrzymując zaskarżony wyrok w mocy jedynie kierując się zasadami słuszności zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, uznając, że w świetle bardzo korzystnego dlań wyroku nie powinien ponosić finansowych konsekwencji działań procesowych swojego obrońcy.