Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Ewa Rudkowska – Ząbczyk

Protokolant: Marcin Guzik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa S. G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 13 060,56 zł (trzynaście tysięcy sześćdziesiąt złotych 56/100) z ustawowymi odsetkami liczonymi od 10 lutego 2011 roku;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz strony pozwanej;

IV.  odstępuje od obciążenia powoda częścią brakujących kosztów sądowych;

V.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w W., aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy we Wrocławiu) kwotę 550,00 zł tytułem części brakujących kosztów sądowych.

Sygnatura akt I C 1502/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 24 maja 2013 r. powód S. G. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) SA w W. kwotę 20 000,00 zł z ustawowymi odsetkami liczonym od dnia 10 lutego 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa prawnego w kwocie 2400,00 zł wraz z opłatą skarbowa od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powyższego żądania powód podniósł, że w dniu 17 listopada 2010 r. w miejscowości W. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu powoda marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz naczepy S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji był S. B., którego łączyła ze stroną pozwaną umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 7876,77 zł tytułem naprawienia szkody w pojeździe R. (...) oraz kwotę 8957,38 zł tytułem naprawienia szkody w pojeździe (...). Za powyższe kwoty powód nie był w stanie zakupić nowych pojazdów, w związku z czym znalazł się w sytuacji, w której został pozbawiony możliwości dalszego prowadzenia działalności gospodarczej przy użyciu uszkodzonego pojazdu. Powód podniósł, że w dniu 28 sierpnia 2009 r. zawarł ze spółką (...) SA umowę o świadczenie usług transportowych na czas nieokreślony, na podstawie której zobowiązał się do wykonywania powierzonych mu zleceń własnym taborem. Jednocześnie powodowi przysługiwało pierwszeństwo przy podziale zleceń wobec podmiotów, z którymi nie zostało zawarte porozumienie, co gwarantowało mu uprzywilejowaną pozycję wśród zleceniobiorców, jednocześnie zapewniając znaczne korzyści finansowe z tytułu świadczonych usług. Ilość kierowanych do powoda zleceń była tak znaczna, że konieczny był zakup kolejnych samochodów ciężarowych, aby podołać zapotrzebowaniu spółki (...) SA. powód podjął także decyzję o kompleksowej renowacji samochodu R. (...) oraz naczepy (...), które miały być kierowane na dłuższe oraz bardziej wymagające trasy. Powód wskazał, że w ramach umowy o świadczenie usług przewozowych uzyskiwał znaczne korzyści finansowe, na poziomie od 10 000,00 zł do 50 000,00 zł miesięcznie, w zależności od ilości zleceń, czynników pogodowych oraz warunków drogowych. W związku z powyższym powód uznał, że istniało duże prawdopodobieństwo osiągnięcia przez niego korzyści majątkowej. Wobec stałej i zadowalającej współpracy gospodarczej oraz ciągle rosnącej ilości zleceń na pewno osiągnąłby korzyść, gdyby nie nastąpiło zdarzenie w postaci kolizji drogowej.

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 lipca 2013 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska strona pozwana przyznała, że w dniu 17 listopada 2010 r. miało miejsce zdarzenie, w którym zostały uszkodzone pojazdy marki R. o numerze rejestracyjnym (...) oraz S. o numerze rejestracyjnym (...). Podniosła, że po zawiadomieniu o szkodzie strona pozwana przeprowadziła postepowanie likwidacyjne, w wyniku którego powodowi zostało wypłacone stosowne odszkodowanie. Strona pozwana zarzuciła, że powód nie udowodnił roszczenia ani jego wysokości, wskazując, że powód przedkładając zbiorcze faktury VAT wykazał jedynie przychód firmy w danych miesiącach bez uwzględnienia kosztów działalności, a nie dochód. Przy wyliczaniu lucrum cessans powód nie wziął także pod uwagę poniesionych kosztów działalności, np. paliwa, amortyzacji, kosztów pracowniczych, podatków, czy danin, które to koszty mają wpływ na wyliczenie dochodu, w tym utraconych korzyści.

Pismem procesowym z dnia 1 sierpnia 2013 r. (k. 120) powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz łącznie kwoty 120 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lutego 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 3600,00 zł oraz kwoty 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powód podniósł, ze na dochodzoną kwotę składają się utracone przez powoda korzyści, jakie mógłby osiągnąć w okresie dwunastu miesięcy następujących po dacie zdarzenia wyrządzającego szkodę. Uzasadniając sposób liczenia odsetek powód wskazał, że domaga się ich zasądzenia od dnia następnego po dniu otrzymania decyzji odmownej w przedmiocie wypłaty utraconych korzyści, tj. od dnia 10 lutego 2011 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 listopada 2010 r. w miejscowości W. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu powoda marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz naczepy R. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji był S. B., którego łączyła ze stroną pozwaną umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczność bezsporne)

Powód od 15 października 1992 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów.

(dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, k. 23; zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON z dnia 15 lipca 2011 r., k. 24; przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

W dniu 28 sierpnia 2009 r. powód zawarł ze spółką (...) SA umowę o usługi przewozowe w transporcie krajowym i międzynarodowym. Mocą powyższej umowy powód zobowiązał się do wykonywania zleceń spółki własnym taborem, przy czym spółka zobowiązała się zapewnić powodowi pierwszeństwo przy podziale zadań wobec podmiotów, z którymi nie zostało zawarte porozumienie o współpracy. Umowa została zawarta na czas nie oznaczony.

(dowód: umowa o usługi przewozowe z dnia 28 sierpnia 2009 r., k. 25-26)

Na podstawie powyższej umowy spółka (...) zlecała powodowi poszczególne usługi przewozowe za pośrednictwem witryny internetowej (...), które następnie były przez powoda potwierdzane telefonicznie.

(dowód: wydruki z witryny internetowej (...), k. 27-35; zeznania świadka S. S., e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:21:34-00:32:52)

W okresie do maja 2010 r. powód realizował zlecane mu usługi transportowe przy użyciu dwóch pojazdów, w tym pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą R. o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

Ilość zleceń przewozu towarów pochodząca od spółki (...) SA była tak duża, że powód nie był w stanie wszystkich ich zrealizować przy użyciu jedynie dwóch samochodów.

(dowód: zeznania świadka S. S., e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:21:34-00:32:52; przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

W kwietniu lub maju 2010 r. powód zawarł umowę leasingu kolejnego pojazdu ciężarowego. W tym czasie postanowił wyremontować pojazd marki R. (...) wraz z naczepą tak, aby spełniał on wymogi techniczne do realizacji zamówień na rzecz spółki (...) SA. Tym samym od maja 2010 r. powód realizował usługi przewozowe na rzecz spółki (...) SA nadal przy użyciu dwóch samochodów.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 29 maja 2010 r., k. 36; faktura VAT nr (...) z dnia 30 czerwca 2010 r., k. 37; faktura VAT nr (...) z dnia 22 lipca 2010 r., k. 38; faktura VAT nr (...) z dnia 11 września 2010 r., k. 39; faktura VAT nr (...) z dnia 29 maja 2010 r., k. 40; przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

W listopadzie, po zakończonym remoncie pojazdu marki R. (...) wraz z naczepą powód dysponował trzema samochodami, którymi mógł realizować zamówienia spółki (...) SA. Wszystkie trzy pojazdy miały te same paramenty gabarytowe i nadawały się do przewozu podobnych towarów. W dniu 17 listopada 2010 r., tj. w dniu kolizji, powód po raz pierwszy wyruszył w trasę wyremontowanym pojazdem.

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

W okresie od stycznia 2010 r. do grudnia 2010 r. powód, realizując zamówienia na rzecz (...) SA przy użyciu dwóch samochodów ciężarowych, uzyskał przychód z tytułu sprzedanych usług w wysokości 325 822,30 zł, przy wydatkach na poziomie 310 067,20 zł.

(dowód: podatkowa księga dochodów i rozchodów, k. 22-63; faktura VAT nr (...) z dnia 10 maja 2010 r., k. 66; faktura VAT nr (...) z dnia 18 maja 2010 r., k. 67; faktura VAT nr (...) z dnia 24 maja 2010 r., k. 68; faktura VAT nr (...) z dnia 31 maja 2010 r., k. 69; faktura VAT nr (...) z dnia 8 czerwca 2010 r., k. 70; faktura VAT nr (...) z dnia 15 czerwca 2010 r., k. 71; faktura VAT nr (...) z dnia 23 czerwca 2010 r., k. 72; faktura VAT nr (...) z dnia 29 czerwca 2010 r., k. 73; faktura VAT nr (...) z dnia 30 czerwca 2010 r., k. 74; faktura VAT nr (...) z dnia 5 lipca 2010 r., k. 75; faktura VAT nr (...) z dnia 13 lipca 2010 r., k. 76; faktura VAT nr (...) z dnia 20 lipca 2010 r., k. 77; faktura VAT nr (...) z dnia 27 lipca 2010 r., k. 78; faktura VAT nr (...) z dnia 30 lipca 2010 r., k. 79; faktura VAT nr (...) z dnia 11 sierpnia 2010 r., k. 80-81; faktura VAT nr (...) z dnia 17 sierpnia 2010 r., k. 82; faktura VAT nr (...) z dnia 24 sierpnia 2010 r., k. 83-84; faktura VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2010 r., k. 85-86; faktura VAT nr (...) z dnia 8 września 2010 r., k. 87; faktura VAT nr (...) z dnia 15 września 2010 r., k. 88; faktura VAT nr (...) z dnia 21 września 2010 r., k. 89; faktura VAT nr (...) z dnia 28 września 2010 r., k. 90; faktura VAT nr (...) z dnia 30 września 2010 r., k. 91; faktura VAT nr (...) z dnia 6 października 2010 r., k. 92; faktura VAT nr (...) z dnia 14 października 2010 r., k. 93; faktura VAT nr (...) z dnia 19 października 2010 r., k. 94; faktura VAT nr (...) z dnia 27 października 2010 r., k. 95; faktura VAT nr (...) z dnia 29 października 2010 r., k. 96; faktura VAT nr (...) z dnia 10 listopada 2010 r., k. 97; faktura VAT nr (...) z dnia 16 listopada 2010 r., k. 98)

Od maja 2010 r. powód ponosił stały wydatek z tytułu zapłaty rat leasingowych w wysokości 2233,44 zł miesięcznie.

(dowód: podatkowa księga dochodów i rozchodów, k. 22-63)

W wyniku kolizji z dnia 17 listopada 2010 r. pojazd marki R. (...) wraz z naczepą nie nadawały się już do dalszego użytku, a koszty jego naprawy przekraczały jego wartość.

(dowód: pismo strony pozwanej z dnia 2 grudnia 2010 r., k. 17; pismo strony pozwanej z dnia 18 lutego 2011 r., k. 18; pismo strony pozwanej z dnia 15 grudnia 2010 r., k. 19; pismo strony pozwanej z dnia 16 grudnia 2010 r., k. 20; pismo strony pozwanej z dnia 9 lutego 2011 r., k. 22)

Powód zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej w listopadzie 2013 r. z uwagi na trudności finansowe, z jakimi borykał się po wypadku z dnia 17 listopada 2010 r.

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z dnia 11 kwietnia 2014 r., 00:33:38-00:51:32)

Pismem z dnia 22 marca 2013 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty w terminie do 29 marca 2013 r. kwoty 120 000,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu utraconych korzyści

(dowód: pismo powoda z dnia 22 marca 2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania, k. 99-100)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie strony pozwanej, którego spełnienia powód domaga się w niniejszej sprawie, stanowi odszkodowanie z tytułu korzyści, jakie powód utracił na skutek zdarzenia z dnia 17 listopada 2010 r.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 392) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Jednocześnie zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. samoistny posiadacz środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie bezsporna pozostawała odpowiedzialność strony pozwanej względem powoda za skutki zdarzenia z dnia 17 listopada 2010 r. Sporny pozostawał fakt utraty przez powoda korzyści w związku z uszkodzeniem należących do niego pojazdów oraz jej wysokość.

Zakres pełnego odszkodowania wyznacza art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i które są normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. O ile stratą ( damnum emergens) jest mające miejsce pomniejszenie majątku poszkodowanego, o tyle szkoda w postaci utraconych korzyści ( lucrum cessans) ma zawsze charakter hipotetyczny. Tym samym istota lucri cessans sprowadza się do hipotetycznego niepowiększenia majątku poszkodowanego, o ile to niepowiększenie nie nastąpiło z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie w świetle doświadczenia życiowego można przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce (zob. wyrok SN z dnia 21 czerwca 2002 r., IV CKN 382/00, niepubl.). Od tak rozumianych utraconych korzyści należy odróżnić prawnie irrelewantną tzw. szkodę ewentualną, która polega na utracie szansy na powiększenie majątku, która to szansa nie ziściła się wskutek działania osoby odpowiedzialnej za szkodę, a której prawdopodobieństwo ziszczenia się nie graniczyło z pewnością (zob. K. Zagrobelny [w:] B. Burian, A. Cisek, W. Dubis, J. Gołaczyński, J. Jezioro, J. Kremis, P. Machnikowski, J. Nadler, J. Strzebińczyk, K. Zagrobelny, Kodeks..., s. 540). Tym samym szkoda ewentualna jest tylko jednym z wariantów następstw działania osoby odpowiedzialnej za szkodę.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie powód w należyty sposób wykazał nie tylko wysokość utraconych korzyści, ale także graniczące z pewnością prawdopodobieństwo ich utraty. Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, w szczególności umowa o usługi przewozowe z dnia 28 sierpnia 2009 r. zawarta przez powoda ze spółką (...) SA, a także zeznania świadka S. S. oraz zeznania samego powoda, wskazywały, że powód w chwili zdarzenia był związany umową o usługi przewozowe, którą realizował od sierpnia 2009 r., a która zawarta była na czas nie oznaczony. Postanowienia umowy dawały przy tym pierwszeństwo powodowi przy podziale zleceń, którymi dysponowała spółka (...) SA. Perspektywy współpracy ze spółką była na tyle pozytywne, że powód postanowił powiększyć swoją flotę transportową i w pierwszej połowie 2010 r. zawarł umowę leasingu kolejnego samochodu ciężarowego. W ten sposób od maja 2010 r. powód dysponował trzema porównywalnymi pojazdami, którymi mógł realizować usługi przewozowe. Celem jednak zapewnienia bezpieczeństwa przewozu powód oddał jeden z pojazdów do naprawy, co spowodowało, że do listopada 2010 r. nadal czynnie wykorzystywał dwa samochody. Od listopada 2010 r. jednak mógł już korzystać z trzech pojazdów, przy czym ilość zleceń pochodzących od spółki (...) SA była tak duża, że zapewniała powodowi stałą obsługę wszystkimi już wówczas posiadanymi i sprawnymi samochodami.

Z powyższego wynika, że możliwość uzyskania przez powoda korzyści z tytułu wynagrodzenia za usługi przewozowe świadczone na rzecz spółki (...) SA była tak wysoce prawdopodobna, że można w świetle doświadczenia życiowego uznać ją za pewną. Zdaniem Sądu istniał przy tym adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z 17 listopada 2010 r. o utratą korzyści. W wyniku powyższego zdarzenia pojazd marki R. (...) wraz z naczepą nie nadawały się już do dalszego użytku. Powód nie mógł zatem kontynuować swojego zamiaru realizacji zleceń spółki (...) SA przy użyciu trzech samochodów, pozostając jedynie przy dwóch pojazdach.

Ustalając wysokość utraconych przez powoda korzyści Sąd wziął pod uwagę wartość sprzedanych przez powoda na rzecz spółki (...) SA usług przewozowych w okresie jedenastu miesięcy 2010 r. Jak wynika z przedłożonej przez powoda podatkowej księgi dochodów i rozchodów wartość ta w listopadzie 2010 r. od stycznia 2010 r. wynosiła 325 822,30 zł, przy czym została przez powoda „wypracowana” przy użyciu dwóch samochodów ciężarowych. Można zatem przyjąć, że jeden samochód ciężarowy generował przychód na poziomie 162 911,15 zł. Skoro tak, to korzystając z trzech samochodów wartość sprzedanych przez powoda na rzecz spółki (...) SA usług przewozowych byłaby wyższa o 162 911,15 zł i wynosiłaby łącznie 488 733,45 zł.

Zdaniem Sądu, ustalając wysokość utraconych przez powoda korzyści, od tak ustalonej wartości należałoby odjąć koszty, jakie powód musiałby ponieść w związku z realizacją usług przewozowych. Jak wynika z podatkowej księgi dochodów i rozchodów powód, w okresie jedenastu miesięcy 2010 r. ponosił koszty (wydatki) na poziomie 310 067,20 zł, w tym kwotę 2233,44 zł miesięcznie tytułem raty leasingowej za leasing jednego z samochodów ciężarowych. Powyższy wydatek był stały i za okres 11 miesięcy wynosił 24 567,84 zł. Skoro tak, to pozostałe koszty zmienne ponoszone przy używaniu przez powoda dwóch samochodów ciężarowych wynosiły 285 499,36 zł i stanowiły różnicę pomiędzy całością wydatków poczynionych w spornym okresie (310 067,20 zł) i wydatkami stałymi z tytułu rat leasingowych (24 567,84 zł). Z powyższego wynika, że gdyby powód dysponował trzema samochodami ciężarowymi, to jego wydatki zmienne kształtowałyby się na poziomie 428 249,04 zł. Ponosiłby także wydatek stały z tytułu rat leasingowych w wysokości 24 567,84 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że dochód, jaki powód uzyskałby korzystając z trzech samochodów w czasie 11 miesięcy wynosiłby 35 916,57 zł i stanowiłby różnicę pomiędzy uzyskiwanymi w tym czasie przychodami (488 733,45 zł) i sumą kosztów zmiennych i stałych (428 249,04 + 24 567,84 zł = 452 816,88 zł). Skoro tak, to dochód, jaki w ciągu 11 miesięcy przynosiłby jeden z pojazdów, wynosiłby trzecią część powyższej wartości, tj. 11 972,19 zł, a zatem dochód w ciągu jednego miesiąca kształtowałby się na poziomie 1088,38 zł.

Z powyższego wynika, że korzyści, jakie powód utracił w związku z niemożnością realizowania usług przewozowych jednym zniszczonym samochodem ciężarowym, w ciągu dwunastu miesięcy po wypadku wynosiły 13 060,56 zł.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność ustalenia wartości pojazdów powoda na dzień 17 listopada 2010 r. albowiem okoliczność ta nie była istotna dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.), a fakt niemożności korzystania z uszkodzonych pojazdów przez powoda nie był kwestionowany.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji, zasądzając jednocześnie odsetki ustawowe od kwoty należności głównej zgodnie z żądaniem pozwu.

Orzeczenie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w przepisie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone; sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Z kwoty 120 000,00 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu uwzględnione zostało żądanie co do kwoty 13 060,56 zł, co stanowiło około 11% wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 89%, a strona pozwana w 11%. Koszty procesu wynosiły 5834,00 zł, w tym po stronie powoda w kwocie 3 617,00 zł (opłata sądowa od pozwu z kwocie 1000,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika określone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie ponoszenia opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm., w tym kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), oraz po stronie pozwanej w kwocie 2417,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika określone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie ponoszenia opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm., w tym kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Powoda powinny więc obciążać koszty w kwocie 1775,26 zł. Zważywszy jednak na fakt, że powód wygrał sprawę co do zasady oraz uwzględniając jego sytuację majątkową, w tym konieczność zawieszenia dalszego prowadzenia działalności gospodarczej po wypadku, Sąd uznał, że w sprawie zachodzi wypadek szczególne uzasadniony, o którym mowa w art. 102 k.p.c. i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz strony pozwanej.

Z powyższych względów Sąd także odstąpił od obciążania powoda częścią brakujących kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od rozszerzonego żądania pozwu, częściowo, tj. co do kwoty 550,00 zł obciążając nimi stronę pozwaną (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).