Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2014 r.

sprawy A. C.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą
w Kazimierzy Wielkiej

z dnia 5 marca 2014r. sygn. akt VI W 170/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt II wyroku kwotę zasądzoną od obwinionego A. C. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. M. ustala na kwotę 1296 ( jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt sześć) złotych;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego A. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ka 703/14

UZASADNIENIE

A. C. został obwiniony o to, że w dniu 15 sierpnia 2013 roku około godz. 12.20 w miejscowości W. gm. O. kierując samochodem m-ki H. o nr rej. (...) (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności jak również odstępu od poprzedzającego pojazdu w wyniku czego najechał na tył pojazdu m-ki P. o nr rej. (...), tj. o wykroczenie z ar. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Busku – Zdroju VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kazimierzy Wielkiej wyrokiem z dnia 5 marca 2014 roku w sprawie VI W 170/13 obwinionego A. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 400 zł. Nadto Sąd na podst. art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od obwinionego A. C. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. M. kwotę 216 złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika. Jednocześnie na podst. art. 118 § 1 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionego A. C. na rzecz Skarbu Państwa 150 zł. tytułem części kosztów sądowych w sprawie, a także na podst. art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obwinionego A. C. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. M. zaskarżając go w części dotyczącej pkt I i II na niekorzyść obwinionego, zarzucając mu:

1.  Obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku tj.:

a)  Art. 119 k.p.w. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, o którą wnioskował pokrzywdzony co uniemożliwiło w sposób prawidłowy określić stan faktyczny i ujawnić wszystkich pokrzywdzonych w sprawie;

b)  Art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k., art. 618a k.p.k. i art. 618j k.p.k. poprzez zasądzenie od obwinionego na rzecz pokrzywdzonego kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości rażąco niskiej z pominięciem przepisów dotyczących zwrotu kosztów dojazdu do siedziby sądu pokrzywdzonego i jego pełnomocnika, przy czym z uwagi na miejsce zamieszkania pokrzywdzonego (Niemcy) w zasadzie nie miał on innego wyjścia jak ustanowić pełnomocnika do działania w jego imieniu;

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż najechanie i uderzenie przez obwinionego w tył pojazdu pokrzywdzonego nie miało związku z uszkodzeniem pojazdów pozostałych uczestników zdarzenia drogowego

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się o tyle zasadna o ile doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej zasądzonych kosztów zastępstwa adwokackiego. W pozostałym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

W toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy zgromadził wszelkie dowody niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji jest rzetelna, wszechstronna i rzeczowa i nie zawiera jakichkolwiek błędów natury faktycznej lub logicznej, a skarżący w wymagany przez prawo sposób nie wykazał żadnych uchybień mogących skutecznie wzruszyć tę ocenę, a w konsekwencji podważyć przyjętych za postawę wyroku ustaleń. W sposób wyczerpujący Sąd I instancji dokonał analizy dowodów i prawidłowo ustalił, iż obwiniony popełnił wykroczenia opisane w art. 86 § 1 k.w.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podnoszony w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż najechanie i uszkodzenie przez obwinionego w tył pojazdu pokrzywdzonego nie miało związku z uszkodzeniem pojazdów pozostałych uczestników zdarzenia drogowego.

Zdaniem Sądu Odwoławczego słusznie Sąd Rejonowy przyjął, iż bezpośrednią przyczyną zaistnienia kolizji drogowej było zachowanie obwinionego który nie zachował należytej ostrożności jak również odstępu od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył pojazdu m-ki P. kierowany przez pokrzywowego P. M.. Wbrew temu co wskazuje skarżący najechanie na tył pojazdu pokrzywdzonego nie miało wpływu na jego późniejsze przemieszczenie się do przodu i nie pozostawało w związku z uszkodzeniem pojazdów innych uczestników zdarzenia drogowego. Jak wynika bowiem z zeznań pokrzywdzonego, które są zgodne z wyjaśnieniami obwinionego po tym jak uderzył w poprzedzający go samochód za chwilę został uderzony z tyłu przez pojazd kierowany przez obwinionego. Samochód pokrzywdzonego uderzył w poprzedzający go pojazd jedynie raz, co potwierdzają w swoich zeznaniach świadkowie J. D. i B. D., którzy jechali w samochodzie, w który uderzył pokrzywdzony. A zatem, co słusznie wskazał Sąd I instancji powyższe wyklucza możliwość ponownego uderzenia z większą siłą przez samochód pokrzywdzonego w samochód w/wym. świadków, przesuniętego do przodu na skutek uderzenia go w tył samochodu kierowanego przez obwinionego.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego, podzielając w całości wnioski końcowe co do odpowiedzialności obwinionego za popełniony czyn, a tym samym uznając rozstrzygnięcie Sądu za słuszne i prawidłowe. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego okoliczności sprawy i wina obwinionego A. C. nie budzi żadnych wątpliwości. Nie budzą również żadnych zastrzeżeń, poczynione przez Sąd I instancji, ustalenia odnośnie orzeczonej wobec niego kary, ani co do jej rodzaju, ani wysokości.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadna okazała się apelacja skarżącego w zakresie w jakim kwestionuje rozstrzygnięcie zawarte w pkt II zaskarżonego wyroku tj. w przedmiocie kosztów zastępstwa adwokackiego zasądzonych od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego w związku z ustanowieniem pełnomocnika w wyboru.

Właściwie podkreśla skarżący, iż koszty te zostały orzeczone w wysokości rażąco niskiej.

W tym miejscu wskazać należy, iż rozstrzygając o kosztach procesu sąd nie jest upoważniony do badania przesłanek, na podstawie których adwokat określił wielkość kwoty pobranej od klienta ani jej składników. Kognicja sądu ogranicza się w takim przypadku do sprawdzenia, czy pobrana z tytułu wynagrodzenia kwota mieści się w granicach stawek ustalonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.),(tak post. s.apel. w Łodzi z dnia 13.10.2010 r. w sprawie II AKz 452/10).

Skoro zatem przepis art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. stanowi, że od ukaranego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, to należy przyjąć, że chodzi o wydatki rzeczywiście poniesione, jeżeli mieszczą się one w granicy przewidzianej w stawkach dla takich wydatków, a więc między stawką minimalną a maksymalną określoną przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 1992 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości. A zatem opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna. Oczywiste jest, że pełnomocnika działającego z wyboru łączy z klientem umowa określająca jego wynagrodzenie, w granicach dopuszczalnej szerokiej autonomii i sąd nie powinien ingerować w sferę uprawnień stron tej umowy. Oskarżyciel posiłkowy winien wysokość tych kosztów udokumentować (tak post. s.apel. w Katowicach z dnia 22.06.2011 roku w sprawie II AKz 393/11).

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wystarczająco udokumentował poniesione koszty, przedkładając do akt sprawy umowę łączącą z oskarżycielem posiłkowym. Niemniej jednak kwota w niej wskazana tj. 1845 zł. zdecydowanie przewyższa wysokość należnych opłat, o których mowa w treści § 2 pkt 2 w/wym. rozporządzenia. Opłata ta nie może być bowiem wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna. Sąd Rejonowy ustalił, iż stawka maksymalna za udział pełnomocnika w sprawie nie może przekroczyć kwoty 1080 zł. (tak § 14 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia).

A zatem w ocenie Sądu Odwoławczego z uwagi na fakt, iż pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył umowę potwierdzająca wysokość poniesionych kosztów co do zasady zatem należy mu się zwrot poniesionych kosztów w wysokości powyżej stawki minimalnej niemniej jednak nie może ona przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej wynikającej z rozporządzenia. Jako że żądana kwota przekracza tą stawkę należało ją zmniejszyć do wysokości stawki maksymalnej i w efekcie zasądzić kwotę 1296 zł. od obwinionego A. C. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. M.. Kwota powyższa uwzględnia również fakt, iż rozprawa trwała dłużej niż jeden dzień, a zatem wysokość stawki maksymalnej tj. 1080 zł. uległa podwyższeniu o 20 %tj. o 216 zł. (zgodnie z § 16 rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 456 k.p.k. i art.437 § 1 i 2 k.p.k., zmienił zaskarżony wyrok w części jak wyżej, w pozostałym zakresie utrzymał go w mocy.

O kosztach orzeczono na podst. art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. i § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokość opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

SSO Zbigniew Karamara