Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Dąbrowska (spr.)

Sędziowie SO Michał Pieńkowski

SO Marek Konrad

Protokolant Marlena Achcińska

w obecności Prokuratora Adama Kolbus

przy udziale oskarżycielki posiłkowej A. L.

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2014 r.

sprawy przeciwko H. W.

oskarżonej o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. i art. 284 § 1 k.k.

przeciwko B. W.

oskarżonemu z art. 270 § 1 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonej H. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 17 marca 2014r. w sprawie II K 301/13

orzeka:

I.  wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonej H. W. na rzecz Skarbu Państwa 200 (dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego, w tym kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty za II instancję

Sygn. akt II Ka 195/14

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Przasnyszu oskarżyła B. W. o to, że:

I.  w bliżej nieustalonym czasie do dnia 30 listopada 2011 roku w bliżej nieustalonym miejscu w celu użycia za autentyczny, podrobił dokument o nazwie: (...), z dnia 5.10.2009 roku, na którym widnieje podpis rzekomego wystawcy testamentu: „E. K.” poprzez sporządzenie odręcznie treści dokumentu, naniesienie daty i miejsca jego sporządzenia i złożenia podpisu o treści „ E. K.

tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

H. W. o to że:

II.  w dniu 5 grudnia 2011 roku w Sądzie Rejonowym w Przasnyszu Wydziale I Cywilnym posłużyła się jako autentycznym podrobionym dokumentem o nazwie „testament”, z dnia 5.10.2009r. , na którym widnieje podpis rzekomego wystawcy testamentu: „E. K.”, poprzez załączenie go do wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po E. K.

tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

III.  w bliżej nieustalonym czasie od 24 września 2011 roku do 26 września 2011 roku w R. powiat (...) województwo (...), przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome w postaci regału kuchennego, regału pokojowego, dwóch łóżek, telewizora kolorowego, pralki automatycznej, laptopa D. (...) o numerze seryjnym (...), działając na szkodę A. L. w wysokości nie mniejszej niż 250 zł.,

tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem z dnia 17 marca 2014 roku w sprawie II K 301/13 orzekł:

a.  B. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wypełniającego dyspozycję art. 270 § 1 k.k. i na podstawie tego przepisu skazał go na 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności przy czym na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie tej kary warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 (trzech).

b.  H. W. uznał za winną:

- popełnienia czynu opisanego pkt. 2 wypełniającego dyspozycję art. 270 § 1 k.k. i na podstawie tego przepisu skazał ją na 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności

- popełnienia czynu opisanego w punkcie 3, ale przyjął, że przywłaszczyła mienie o wartości nie mniejszej niż 1000 (jeden tysiąc) złotych, zakwalifikował ten czym jako występek z art. 284 § 1 k.k. i na podstawie tego przepisu skazał ją na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

- na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej łączną karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie kary warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 (trzech)

c. powództwo cywilne pozostawił bez rozpoznania

d. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek przez zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci sfałszowanego testamentu z dnia 5 października 2009 roku

e. zasądził tytułem kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa od:

- B. W. kwotę 1179,20 tytułem ½ części wydatków o kwotę 180 złotych tytułem opłaty sądowej

- H. W. kwotę 1179,20 złotych tytułem ½ części wydatków i kwotę 180 złotych tytułem opłaty sądowej;

Zasądził solidarnie od oskarżonych na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. L. kwotę 1033, 20 złotych tytułem kosztów adwokackich.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonej H. W.. Wyrok zaś w stosunku do B. W. uprawomocnił się.

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na oparciu wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym, oraz pominięciu dowodów wskazujących na niewinność oskarżonej H. W., w szczególności wyjaśnień oskarżonej i odmówienie wiarygodności tym dowodom bez należytego i przekonującego uzasadnienia, a nadto dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i pozbawioną obiektywizmu ocenę pozostałych dowodów;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżona H. W. dopuściła się zarzucanych jej czynów, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych i jednoznacznych podstaw do przyjęcia sprawstwa i winy wyżej wymienionej;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego j. art. 424 k.p.k. poprzez sporzadzenie uzasadnienia wyroku niezgodnie z wymogami ustawy

W konkluzji obrońca wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej H. W. od popełnienia zarzucanych jej czynów ewentualnie

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponowionego rozpoznania. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonej nie była zasadna, zaś podniesione w niej zarzuty nie miały wpływu na treść wyroku w związku z tym sformułowane wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do sformułowanych w apelacji zarzutów zauważyć należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wywiązania się przez sąd I instancji z nałożonych przepisami postępowania karnego obowiązków. Do podstawowych, a zarazem najważniejszych obowiązków zaliczyć w szczególności wypada przeprowadzenie wszelkich dowodów pozwalających na ustalenie prawdy materialnej oraz potrzebnych do wyjaśnienia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie osoby oskarżonej. Kolejny z obowiązków sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu powyższych okoliczności, gdyż podstawę wyroku może stanowić jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży również obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie co do winy w zakresie przypisanych czynów, powinien logicznie i przekonywująco uzasadnić (tak słusznie Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 września 2009 r., sygn. II AKa 181/09, KZS 2010/4/44).

Wbrew zarzutom apelacji w ocenie Sądu Okręgowego brak jest jakichkolwiek podstaw pozwalających uznać, iż Sąd Rejonowy uchybił któremukolwiek ze wskazanych obowiązków związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Stwierdzić bowiem należy, iż sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy właściwej analizie, a tok rozumowania związany z jego oceną zaprezentował w przekonywującym uzasadnieniu spełniającym wymogi art. 424 k.p.k..

Ustosunkowując się już szczegółowo do zarzutów obrony, za chybione uznać należy zarzuty dotyczące obrazy prawa procesowego, a w szczególności art. 7, 410 i 424 k.p.k.

Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, przekonanie Sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy, gdy spełnione są następujące warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uzasadnienia przekonania sądu, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Kontrola instancyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji wyrokując w przedmiotowej sprawie dopuścił się zarzucanych mu wyżej uchybień w szczególności naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.

Zauważyć należy, że zarzuty natury procesowej, w szczególności obrazy art. 7 k.p.k. sprowadzają się do kwestionowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, a w szczególności oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonej H. W..

Obrońca oskarżonej w tej kwestii jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu. Podnosi, iż Sąd nienależycie uzasadnił swoje stanowisko. Podczas gdy Sąd Rejonowy wskazał dlaczego nie dał wiary oskarżonej w określonych kwestiach, a Sąd Okręgowy stanowisko Sądu Rejonowego podzielił. Podkreślić należy, iż oskarżona w toku postępowania nie przyznając się do winy nadal twierdziła, że testament , który złożyła przed Sądem był autentyczny. Twierdziła, że go znalazła, mówiła nawet gdzie, twierdziła również że był napisany ręką jej brata. Podczas gdy Sąd stwierdził jednoznacznie, iż testament nie był sporządzony przez zmarłego brata oskarżonej, nie mógł więc być autentyczny. Został za to sporządzony przez syna oskarżonej.

Sąd wskazał w uzasadnieniu na wszelkie okoliczności tego zdarzenia, a mianowicie fakt, że zaraz po śmierci brata oskarżona pojawiła się w jego miejscu zamieszkania, wynajęła jego mieszkanie, podczas gdy doskonale wiedziała, że zmarły miał córkę. Oskarżona z mieniem zmarłego postępowała jak właścicielka, a żadnych do tego uprawnień nie miała.

Dalej Sąd wyraźnie w treści uzasadnienia wskazał, a co wynika z akt sprawy, iż to oskarżona kwestionowany testament złożyła w Sądzie, nie złożył testamentu jej syn, ale ona, znała więc doskonale jego pochodzenie i wbrew twierdzeniom obrony Sąd słusznie uznał, że okoliczności poszczególnych zdarzeń, zachowanie oskarżonej świadczą o tym, iż miała ona świadomość iż przedkładany dokument nie jest autentyczny.

Fakt, iż to oskarżona posłużyła się sfałszowanym dokumentem nie musi wynikać z zeznań świadków, fakt ten wynika z protokołów rozpraw, to oskarżona go złożyła, a z okoliczności sprawy wynika jasno, że miała świadomość faktu, że nie jest autentyczny.

Sąd poczynił również prawidłowe ustalenia w zakresie popełnienia przez oskarżoną czynu z pkt. 3. Oskarżona rozdysponowała mieniem zmarłego mimo że nie miała do tego uprawnień, wynajęła mieszkanie, a rzeczy znajdujące się w nim usunęła. Sąd ustalił jakie to były przedmioty na podstawie zeznań świadków

Świadek na którą powołuje się obrońca w apelacji a wiec B. P. faktycznie w zeznaniach przed Sądem wskazała jakie były przedmioty w mieszkaniu, a których nie było. Podkreślić jednak należy że świadek ta wprowadziła się do mieszkania w dniu zawarcia umowy, nie widziała mieszkania wcześniej. Do mieszkania była wpuszczona przez oskarżoną, która już w nim przebywała. W związku z tym w zakresie jakie rzeczy pozostawił zmarły brat oskarżonej świadek ta wszystkich okoliczności nie znała, zresztą w tym zakresie Sąd Rejonowy przywoływał zeznania tego świadka.

Na okoliczność jakie przedmioty pozostawił zmarły i co miał w mieszkaniu zeznawali spójnie pozostali świadkowie M. C., L. R., kto zaś po śmierci brata oskarżonej miał dostęp do mieszkania zeznała jednoznacznie W. G., a także córka zmarłego A. L..

Za pozbawiony podstaw Sąd Okręgowy uznał również zarzut odnośnie obrazy art. 410 k.p.k. zawarty wspólnie z naruszeniem art. 7 k.p.k..

Stwierdzić należy jednoznacznie, iż sąd nie pominął , żadnego dowodu, ani żadnej okoliczności. Naruszenie tego przepisu w żaden sposób nie jest wyrażone w uzasadnieniu orzeczenia. A przypomnieć należy apelującemu kiedy dochodzi do naruszenia zasad określonych w art. 410 k.p.k. W tym miejscu należy przytoczyć jedno z ostatnich orzeczeń Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2013 roku w sprawie IV KK 82/13.

„Zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być zasadny w przypadku, gdyby sąd opierał się w sprawie na materiale dowodowym, który w sprawie nie został ujawniony bądź orzekał w oparciu jedynie o część ujawnionego materiału dowodowego.” Nadto wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 kwietnia 201 roku w sprawie II AKa 64/13 „przepisu art. 410 k.p.k. nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych.”

W świetle powyższego zarzut z art. 410 k.p.k. to tak naprawdę ponownie zarzut dotyczący oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Sad nie podzielił również zarzutu obrazy art. 424 k.p.k. Sąd sporządził uzasadnienie w sposób prawidłowy zgodny z treścią artykułu, to że jego treść i ocena dowodów nie odpowiadają skarżącemu nie oznacza od razu naruszenia art.. 424 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze konsekwencją takiej oceny dowodów jest uznanie za niezasadne zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd dokonał w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych,

Wszystkie okoliczności zdarzania, Sąd omówił ustalając stan faktyczny i ustosunkowując się do poszczególnych dowodów.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podst. art. 627 k.p.k.