Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk

Sędziowie SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr.)

del. SR Agnieszka Zielińska

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Janusza Omyły

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2014 roku

sprawy A. B.

oskarżonej z art.177 §2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 23 maja 2014 roku sygn. akt II K 186/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 2 kpk, art. 624 § 1 kpk, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

- zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej A. B. karę grzywny w rozmiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30,00 (trzydzieści) złotych;

- w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

- zasądza od oskarżonej A. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 450,00 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

- zwalnia oskarżoną od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 453/14

UZASADNIENIE

A. B. została oskarżona o to, że w dniu 2 grudnia 2013 roku w P.. na ul. (...)nieumyślnie naruszyła ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki D.rej. (...) ulica (...)w kierunku Ronda (...)nie dostosowała do warunków drogowych i potrąciła przodem samochodu przechodzącego przez dla pieszych J. S., który z doznanymi obrażeniami ciała w postaci wielonarządowych a w tym czaszkowo-mózgowych, pęknięcia żeber od I- (...)po lewej w linii łopatkowej, obustronnego pęknięcia żeber I-V w linii przymostkowej oraz narastającej niewydolności krążeniowo-oddechowej został przewieziony do szpitala, gdzie zmarł tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 23 maja 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 186/14 uznał oskarżoną A. B. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej na okres próby 4 lat.

Na podstawie art. 42 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w strefie ruchu lądowego na okres 1 (jednego) roku.

Na podstawie art. 63 § 2 k.k. zaliczył oskarżonej na poczet środka karnego orzeczonego w punkcie 3 okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 08 kwietnia 2014 roku.

Zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.603,76 złotych oraz wymierza jej 450 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim skarżąc wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej A. B..

Apelacja Prokuratora został wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 2 k.p.k. i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na naruszeniu przepisów art.343 § 6 i 7 k.p.k. oraz art.335 k.p.k., polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia rozprawy i wydaniu na posiedzeniu w trybie art.335 k.p.k. wyroku skazującego treści nie w pełni odpowiadającej z łożonemu przez prokuratora wnioskowi tj. wyroku, który pomijał rozstrzygnięcie co do wymierzenia oskarżonej kary grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 złotych.

W konkluzji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej Prokurator Okręgowy popierał skargę apelacyjną Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z tym, że zaskarżył wyrok jedynie w części dotyczącej orzeczenia o karze i w konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej dodatkowo na podstawie art. 71 § 1 k.k. kary grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych w wysokości po 30 złotych każda stawka, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Oskarżona A. B. przyłączyła się do końcowych wniosków oskarżyciela i oświadczyła, iż wnosi o wydanie wyroku skazującego w postaci uzgodnionej z oskarżycielem tj. wynikającej z jego wniosku złożonego w trybie art. 335 1 k.p.k. , a więc wnosi o uzupełnienie zaskarżonego wyroku poprzez dodanie wymierzenia jej dodatkowo kary grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych w wysokości po 30 złotych każda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga apelacyjna Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim okazała się zasadna. Na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że orzeczono wobec oskarżonej A. B. karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 złotych.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania rozpoznawczego prowadzi do wniosku, iż Sąd I instancji w trakcie rozpoznania sprawy dopuścił się tego rodzaju obrazy przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego. Dokładnie: w przedmiotowej sprawie sąd ten dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskutek naruszenia normy wyrażonej w art. 335 § 1 k.p.k. Chodzi tu o uwzględnienie przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. przez prokuratora i jednocześnie orzeczenie wobec oskarżonej uzgodnionej pomiędzy stronami kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz uzgodnionego środka karnego, jednak bez dodatkowego orzeczenia w oparciu o treść art. 71 § 1 k.k. również uzgodnionej z oskarżoną kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, że orzeczenie skazujące wydano w niniejszej sprawie na posiedzeniu, bez przeprowadzania postępowania dowodowego, a dokładnie przy bardzo ograniczonym jego zakresie (nastąpiło uznanie za ujawnione dokumentów wymienionych w art. 394 § 1 i 2 k.p.k.). Decyzja o skierowaniu sprawy na posiedzenie i wydanie na nim wyroku skazującego musi zostać poprzedzona analizą, czy spełnione zostały wymogi określone w art. 335 § 1 k.p.k., w tym przede wszystkim główny warunek potwierdzenia popełnienia przez sprawcę przestępstwa – tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.08.2001 r., sygn. III KKN 372/99 (opubl. Prok. i Pr. 2002, nr 2, poz. 6) oraz istnienia jego zgody na umieszczenie przez prokuratora w akcie oskarżenia wniosku o skazanie. Sąd orzekający w tym trybie jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się jedynie na takie, jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, co do kar, środków karnych i kosztów sądowych. Nie ma przeszkód, by tak złożony wniosek został następnie skorygowany przez prokuratora na posiedzeniu, ale pod warunkiem uzyskania zgody oskarżonego na dokonaną jego modyfikację. Nie ma też przeszkód, by to sąd w toku w/w posiedzenia przedstawił własną sugestię, co do tego, jakie warunki porozumienia (wniosku prokuratora) gotów jest zaakceptować - tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.08.2003 r., V KK 78/03 (opubl. LEX nr 80703). Zawsze jednak musi istnieć zgoda właściwych stron na ostateczną treść wniosku.W sytuacji natomiast, gdy sąd uzna, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku, sprawa winna zostać skierowana na rozprawę (art. 343 § 7 k.p.k.).

Odnosząc powyższe rozważania do analizowanej sprawy zauważyć należy, iż wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k. został sformułowany w sposób prawidłowy i dokładnie określał warunki dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej przez A. B.. To sprawiło, iż sąd rejonowy po analizie akt sprawy zdecydował się skierować przedmiotową sprawę na posiedzenie w przedmiocie wydania wyroku skazującego. Jak wynika z treści protokołu posiedzenia przeprowadzonego w dniu 23 maja 2014 roku sąd meriti postanowił uwzględnić wniosek oskarżyciela publicznego złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k., albowiem w jego ocenie „ okoliczności popełnienia przez oskarżoną czynu nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonej wskazuje, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości”. Wniosek postanowiono uwzględnić w całości, w takiej postaci, w jakiej został on złożony wraz z aktem oskarżenia, bez dokonywania w nim jakichkolwiek zmian. Pomimo jednak powyższego zapisu, analiza wydanego w sprawie wyroku wskazuje, iż sąd rejonowy uwzględnił wniosek o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335§1 k.p.k. w sposób nieprawidłowy, albowiem nie orzekł wobec oskarżonej wymienionej we wniosku kary grzywny. Tymczasem sąd nie może samodzielnie dokonywać zmian w treści wniosku złożonego na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. Dokonana w przedmiotowej sprawie zmiana treści wniosku, dokonana samodzielnie przez sąd, stanowi zmianę warunków porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem, a oskarżoną, a każda modyfikacja treści wniosku wymaga zgody stron. Bez uzyskania ich akceptacji odnośnie dokonanych zmian, wniosek nie może stanowić podstawy wydania wyroku na podstawie art. 343 § 1 i 6 k.p.k. W tej sytuacji w konsekwencji doszło do zmiany warunków zawartego pomiędzy stronami porozumienia i bez ich zgody wymierzono karę, na którą ani prokurator, ani oskarżona nie wyrazili zgody. Rację ma więc skarżący, iż doszło do naruszenia porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem i oskarżonym.

W niniejszej sprawie ów błąd ma w istocie charakter pominięcia w treści wyroku jednego z uzgodnionych jego elementów tj. orzeczonej na podstawie art. 71 § 1 k.k. kary grzywny. Pominięcie tej kary dostrzegł sam sąd rejonowy, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu swego orzeczenia. Dodatkowo należy zauważyć, iż niewątpliwie intencją sądu rejonowego było uwzględnienie wniosku oskarżyciela w jego niezmienionej postaci, albowiem nawet opłata za skazanie wymierzona oskarżonej uwzględnia orzeczenie kary grzywny w wysokości wynikającej ze złożonego wniosku (50 stawek dziennych po 30 złotych każda).

Sąd Okręgowy zważył, że przedstawione uchybienia stworzyły potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku poprzez dodatkowe orzeczenie na podstawie art. 71 § 1 k.k. wobec oskarżonej A. B. kary grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 30 złotych i utrzymanie w mocy wyroku w pozostałej części.

Na rozprawie apelacyjnej oskarżona podtrzymała swoją zgodę na wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy, zgodnie z treścią wniosku oskarżyciela załączonym do aktu oskarżenia. Reasumując powyższe uznać należy, iż stwierdzone uchybienie procesowe nie było tak rażące, by wymagało uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi meriti do ponownego rozpoznania, jak pierwotnie wnosił o to oskarżyciel, a jedynie uzasadniało dokonaną w wyroku zmianę.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Na podstawie przepisów powołanych w sentencji Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu państwa kwotę 450 złotych tytułem opłaty za obie instancje i zwolnił od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.