Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VPz 45/14

POSTANOWIENIE

Dnia 2 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Legnicy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Wilga

Sędziowie: SSO Krzysztof Główczyński

SSO Andrzej Marek

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2014 roku w Legnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. M. (1)

przeciwko B. M. (2)

o odszkodowanie

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

z dnia 4 sierpnia 2014 roku

sygn. akt IV P 166/14

postanawia:

- oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Legnicy na skutek zawarcia ugody umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu wskazał, iż wobec zawarcia zgodnej z prawem i zasadami współżycia społecznego, nie zmierzającej do obejścia prawem, ani nie naruszającej interesu pracownika ugody wydanie wyroku w sprawie stało się zbędne.

Postanowienie powyższe zaskarżył zażaleniem powód. Z treści postanowienia wynika, iż domagał się jego uchylenia oraz deklarował zawarcie ugody na odmiennych od dotychczasowych warunkach.

Zarzucił, iż akceptując treść ugody nie uwzględnił Sąd I instancji szczególnych okoliczności sprawy, które wskazują, iż zawarta ugoda jest dla powoda w sposób oczywisty niekorzystna.

Wskazał, iż pozwana przed Sądem Rejonowy złożyła nieprawdziwe oświadczenie, że nie składała wniosku o skreślenie powoda z listy aplikantów, gdy tymczasem taki wniosek został złożony i w związku z powyższym uchylił się w całości od warunków zawartej ugody.

Sąd Okręgowy zważył:

W drodze ugody strony czynią wobec siebie wzajemne ustępstwa. Zawarcie ugody czyni zbędnym wydanie wyroku i skutkuje umorzeniem postępowania. Sąd może uznać zawarcie ugody za niedopuszczalne gdy jest ona sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierza do obejścia prawa, a w sprawach pracowniczych dodatkowo gdy narusza słuszny interes pracownika.

We wniesionym zażaleniu skarżący wskazując, iż ugoda jest w sposób oczywisty dla niego niekorzystna. Powołuje się zatem na naruszenie jego słusznego interesu.

Powód w sprawie występował z zawodowym pełnomocnikiem. Sam również ma wyższe wykształcenie prawnicze. Przed zawarciem ugody prowadzone były negocjacje. W ich trakcie był czas na ocenę przedstawionych wariantów ugodowego załatwienia sporu pod kątem uwzględnienia interesów stron. Ocena jak daleko strony prowadzące negocjacje celem zawarcia ugody mogą się posunąć we wzajemnych ustępstwach, a kiedy ustępstwa te są już tak dalekie, że naruszają ich interesy należy w pierwszej kolejności do stron prowadzących negocjacje, które w sposób najlepszy znają stan faktyczny sprawy.

Powód zaś czyniąc w rozpoznawanej sprawie ustępstwa decyzję podejmował z pełnym rozumieniem ich znaczenia z uwagi na swoje wykształcenie i korzystanie z pomocy zawodowego pełnomocnika.

W takiej sytuacji zasadnie uznał Sąd I instancji, iż zawarta ugoda nie narusza postanowień słusznego interesu powoda w stopniu uniemożliwiającym zawarcie ugody za niedopuszczalne. Następcza odmienna ocena korzystności zawartej ugody przez powoda do odmiennych wniosków nie może prowadzić nawet w sytuacji gdy dochodzi on do przekonania, iż ugoda ta nie realizuje jego interesów w oczekiwanym stopniu.

Zgodnie z art. 918 §1 kc uchylenie się od skutków prawnych ugody zawartej pod wpływem błędu jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy błąd dotyczy stanu faktycznego, który według treści ugody obie strony uważały za niewątpliwy, a spór albo niepewność nie powstałaby, gdyby w chwili zawarcia ugody strony wiedziały o prawdziwym stanie rzeczy.

Warunkiem takiego uchylenia jest zatem mylne ale zgodne przekonanie obu stron ugody o stanie faktycznym uwzględnionym przez strony przy jej zawarciu.

Na taką okoliczność powód w zażaleniu wprost się nie powołał. Podnoszona natomiast okoliczność złożenia nieprawdziwego oświadczenia przez pozwaną nie dotyczy okoliczności uznanych przez obie strony za niewątpliwe skoro (czego powód jednak nie wykazał) fakt złożenia takiego oświadczenia i jego treść musiała być pozwanej znana, a brak wiedzy powoda w tym przedmiocie czynił stan faktyczny wątpliwym.

Mając powyższe na uwadze zażalenie jako nieuzasadnione oddalono na podstawie art. 397 §2 kpc w zw. z art. 385 kpc.

V Pz 45/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE