Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Aneta Maziarek

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Anny Paździórko

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2013 r.

sprawy P. A.

oskarżonego z art. 178 a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim Zamiejscowego
VII Wydziału Karnego z siedzibą w Pyrzycach

z dnia 12 listopada 2012 r. sygn. akt VII K 549/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty.

Sygn. akt IV Ka 1824 / 12

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim Zamiejscowy VII Wydział Karny w P.wyrokiem z dnia 12 listopada 2012r., sygn. akt VII K 549 / 12, uznał P. A.za winnego tego, że w dniu 5 sierpnia 2012r., około godziny 0.20, w P., przy ul. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim Zamiejscowy VII Wydział Karny w Pyrzycach sygn. akt 488 / 10 z dnia 23 września 2010r. za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. (...)o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym zawartości 0,95 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, pomimo wyżej wymienionego orzeczonego zakazu sądowego, obowiązującego od 1 października 2010r. do 1 października 2012r., to jest popełnienia czynu z art. 178a § 4 kk i za występek ten na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony. Wniósł w niej o zamianę orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na karę grzywny uzasadniając to podjęciem przez niego pracy, ciężką sytuacją rodzinną, koniecznością pomagania rodzicom i rodzinie. Oskarżony wskazuje w uzasadnieniu swej apelacji, że w przypadku zmiany kary we wskazanym przez niego kierunku, wykona wszelkie dodatkowe obowiązki nałożone na niego przez Sąd.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się całkowicie bezzasadna.

Sprawstwo i wina oskarżonego w obliczu zgromadzonego materiału dowodowego są bezsporne. Badania na zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego przeprowadzono za pomocą urządzenia z aktualnym świadectwem wzorcowania. W trakcie postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i potwierdził to w postępowaniu przed Sądem pierwszoinstancyjnym. Nie zaszły żadne okoliczności, które wyłączałyby lub chociaż ograniczały odpowiedzialność karną. Nie ulega zatem wątpliwości, że P. A. czynem swym wypełnił znamiona występku w art. 178a § 4 kk, co skutkowało koniecznością wymierzenia mu stosowanej sankcjo karnej.

Sąd I instancji bardzo obszernie wykazał, czym kierował się wymierzając oskarżonemu za przypisany mu czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i dlaczego nie zastosował wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Argumentacja ta jest w opinii Sądu odwoławczego wyjątkowo trafna i w pełni zasługująca na jej aprobatę.

Dokonując analizy dotychczasowych wyroków skazujących P. A. za różnego rodzaju przestępstwa należy zwrócić uwagę na fakt, że dotychczas stosowane wobec niego sankcje miały charakter kar wolnościowych, a w wypadku zarządzenia do wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, korzystał on z instytucji prawa penitencjarnego, co powodowało, że w żadnej z tych spraw oskarżony nie odczuł realnych skutków wykonania kary izolacyjnej. Zasadnym jest stąd wniosek, że P. A. zaczął postrzegać dotychczasowe poczynania organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości jako pozwalające na omijanie norm prawnych, czego efektem było budowanie w oskarżonym poczucia bezkarności i całkowitego braku poszanowania dla porządku prawnego i zasad współżycia społecznego.

Należy podkreślić, że stosowanie art. 69 § 4 kk wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Regułą zatem jest niestosowanie tego środka probacji wobec sprawców czynów uznanych przez prawodawcę za tak szkodliwe społecznie, że ich dokonanie wymaga wyłącznie resocjalizacji w warunkach kary o charakterze izolacyjnym. Nie wystarczy zatem ustalenie, że pomimo niewykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżony daje rękojmię przestrzegania obowiązującego porządku prawnego - którego to nawet warunku P. A. z powodów prawidłowo wskazanych przez Sąd Rejonowy nie spełnia - ale wykazanie istnienia okoliczności w sposób szczególny uzasadniający warunkowe zawieszenie wykonania kary.

Nie uzasadniają przyjęcia takiego szczególnego wypadku fakt przyznania się oskarżonego do zarzuconego mu czynu oraz wyrażenia przez niego skruchy, której podkreślanie, w korelacji z informacjami o wcześniejszych karalnościach oskarżonego daje podstawy do wnioskowania, że jest wyłącznie ukierunkowanym na uzyskanie dla oskarżonego korzystnego orzeczenia, nie zaś jakiejkolwiek refleksji nad kolejnym bezprawnym jego postąpieniem.

Nie wypełnia także szczególnego wypadku podjęcie przez oskarżonego i wykonywanie pracy, dzięki której może pozyskiwać środki finansowe na utrzymanie siebie i najbliższych. Jest to bowiem codzienność każdego dorosłego i odpowiedzialnego za siebie i bliskich człowieka. Nadmienienia przy tym wymaga, że gdyby istotnie oskarżony czuł się odpowiedzialny za byt swoich bliskich i siebie samego, nie wsiadłby za kierownicę pojazdu pod wpływem alkoholu, wiedząc przecież o grożącej odpowiedzialności karnej za ten czyn.

Tak argumentując i nie znajdując żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym apelacją oskarżonego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając przy tym apelację za oczywiście bezzasadną.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dn. 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U., nr 49 z 1983r., poz. 223 z późn. zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego z obowiązku uiszczenia tych należności.

Ryszard Małachowski