Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w H. w składzie:

Przewodniczący: SSR Adam Rodakowski

Protokolant: Piotr Jałoza

po rozpoznaniu na rozprawach głównych w dniach: 8,29 kwietnia, 2 września 2014 roku, na rozprawach głównych,

sprawy z wniosku Komendy Powiatowej Policji w H. o ukaranie

D. M. H. z domu O.

córki E. i T. z domu C.

urodzonej dnia (...) w H.

obwinionej o to, że:

Dnia 1 października 2013 roku, około godziny 14.05, na trasie C.-G.Państwa, kierując samochodem osobowym marki „S.” o nr. rej. (...), nie zachowując należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, nie sygnalizując manewru skrętu w lewo, nie ustępując pierwszeństwa przejazdu dla kierującego samochodem marki „F.” o nr. rej. (...)wykonującego manewr wyprzedzania, doprowadziła do zderzenia pojazdów, czynem tym powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w związku z art. 22 ust. 1 i 5 oraz w zw. z art. 24 ust.1 pkt.2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

orzeka:

1.  Obwinioną D. M. H.uznaje za winną popełnienia tego że: dnia 1 października 2013 roku, około godziny 14.05, na trasie C.- G. P., kierując samochodem osobowym marki „S.” o nr. rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, nie sygnalizując go odpowiednio wcześnie i wyraźnie, nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki „F.” o nr. rej. (...)będącemu w trakcie manewru wyprzedzania, a zatem naruszyła dyspozycje normy art. 22 ust. 1, 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym czym doprowadziła do zderzenia przywołanych pojazdów, którym to zachowaniem spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. winną wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 300,00 (trzystu) złotych.

2.  Zasądza na mocy art. 118 § 1, 3 i 4 k.p.o.w. od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz obciąża ją zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,00 (stu) złotych, a nadto kosztami opinii biegłych: z zakresu informatyki i z zakresu ruchu drogowego oraz techniki samochodowej, ruchu drogowego w łącznej kwocie 1470,62 złote (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt złotych i 62/100).

Sędzia:

Dnia 24 września 2014 r.

Sygn. akt. VII W 60/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawach głównych, Sąd ustalił następujący stan faktyczny;

W dniu 1 października 2013 roku, około godziny 14.05, na trasie relacji C.- G., kierującą pojazdem samochodowym „S.” o nr. rej. (...) D. M. H. nie zachowując należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, nie sygnalizując go odpowiednio wcześnie i wyraźnie, nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki „F.” o nr. rej. (...)będącemu w trakcie manewru jej wyprzedzania. Takim zachowaniem naruszyła dyspozycje normy art. 22 ust. 1, 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wskutek którego doprowadziła do zderzenia przywołanych pojazdów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

k. 1,2 notatka urzędowa,

k. 3,4 protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu,

k. 8-11,74,83 materiał poglądowy,

k. 25,37-43,78-79,107-108 informacja z KPP H.,

k. 56-57,80-80a pismo z (...) wraz z załącznikiem.

k. 119 płyta CD nadesłana przez (...) S.A.

k. 124- 141 opinia biegłego z zakresu informatyki wraz z płytą CD,

k. 156-164 opinia biegłego z zakresu badań wypadków drogowych,

a także zeznania świadków: M. N.(k. 6-7, 60v-61,86), M. B.(k.14-15,61v-62), T. O.(k. 16,62 ), w części A. G.(k.23-24, 61-61v), W. N.(k.85), J. B.(k.85-86) i w części w oparciu o wyjaśnienia obwinionej D. M. H.(k.21-22, 59-60)

(...) (k.21-22, 59-60) w toku złożonych w sprawie wyjaśnień nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej wykroczenia, wskazując, że w dniu zdarzenia wyjechała na drogę relacji P.-C.z drogi leśnej, kierując się w stronę B.środkiem prawego pasa ruchu. Zamierzała skręcić z niego w lewo, spojrzała w lusterko wsteczne i po upewnieniu się, że nikt za nią nie jedzie włączyła lewy kierunkowskaz i zaczęła hamować, by przepuścić nadjeżdżający z przeciwka pojazd osobowy na białoruskich numerach rejestracyjnych. Pojazd ten minąć miał obwinioną i wtedy ( w trakcie manewru wytracania prędkości) jej pojazd miał zostać uderzony od tyłu w rejon przednich drzwi kierowcy, przez pojazd F., którym kierował pokrzywdzony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie przywiodła Sąd do konstatacji, że do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło wskutek nie zachowania szczególnej ostrożności podczas manewru zmiany kierunku ruchu przez kierująca pojazdem „S.” obwinioną, która to niewłaściwie oceniając sytuację na drodze wjechała na tor ruchu samochodu F., doprowadzając tym samym do zdarzenia obydwu pojazdów.

Z zeznań świadka M. N.(kierowcy F.) wynikało, że do przedmiotowego zajścia doszło w sytuacji, gdy po zakończeniu wyprzedzania pojazdu typu B.zjechał na prawy pas drogi, a następnie po przejechaniu krótkiego odcinka jezdni tym pasem przystąpił do manewru wyprzedzania pojazdu „S.”, którym kierowała obwiniona. Świadek zeznał, że kierująca „S.” bezpośrednio przed manewrem wyprzedzania przez świadka, włączyła prawy kierunkowskaz i zaczęła zjeżdżać na prawe pobocze przy którym wytracała prędkość praktycznie do zatrzymania. Świadek zeznał dalej, iż włączył lewy kierunkowskaz, zjechał na lewy pas ruchu (nie jechał nim wtedy, ani wcześniej żaden inny samochód) i rozpoczął manewr wyprzedzania. Kiedy obydwa pojazdy praktycznie zrównały się ze sobą, świadek spostrzegł, że w pojeździe „S.” włączył się lewy kierunkowskaz, samochód dalej się porusza, a kierująca pojazdem gwałtownie zmieniła kierunek jazdy i zaczęła skręcać w lewo doprowadzając do zderzenia z jego pojazdem. (k. 6-7, 60v-61,86).

Bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia był także M. B.. W czasie przywołanym poruszał się w tym samym kierunku co pokrzywdzony M. N.tj. od przejścia granicznego w kierunku B.. Zeznał, że jego pojazd typu B.został wyprzedzony przez pokrzywdzonego N., który zakończywszy manewr na prawym pasie dalej kontynuował nim jazdę na wprost, a następnie po przejechaniu pewnego odcinka rozpoczął wykonywać manewr wyprzedzania znajdującego się przed nim pojazdu „S.”. Dalej zdarzenia według relacji świadka przedstawiały się następująco:

„Minęła chwila i widzę że zaczyna wyprzedzać tą S.. Było zatem tak, że po zakończeniu manewru wyprzedzania terenówka zjechała na swój pas ruchu, chwilę nim jechała, a następnie kierujący nią zasygnalizował lewym kierunkowskazem manewr wyprzedzania i zaczął zjeżdżać na lewy pas. Najpierw jednak zjechał delikatnie do osi, a potem ją przekroczył. Nie było zatem tak, że zjechał od razu do lewej krawędzi jezdni. Spostrzegłem, że samochód s. rozpoczął manewr zjazdu w lewo zmieniając kierunek ruchu w momencie kiedy terenówka swoim przodem praktycznie dojeżdżała już do tyłu samochodu S.. Nie pamiętam czy w s. był uruchomiony lewy kierunkowskaz. Całe zatem zdarzenie widziałem, bo działo to się w odległości może do 200 metrów ode mnie. .... Z miejsca gdzie ja to obserwowałem to samochód s. manewr skrętu w lewo wykonał od razu z miejsca przy prawej krawędzi jezdni do którego wcześniej zjechał. Odniosłem takie wrażenie, że kierujący s. zatrzymując się przy prawej krawędzi jezdni dostrzegł drogę po lewej stronie i wtedy podjął decyzję o zjeździe w tą drogę.” (k. 61v).

Przywołane depozycje wskazują jednoznacznie na fakt, iż do zderzenia pojazdów doszło w sytuacji, gdy pojazd „F.” kierowany przez pokrzywdzonego M. N.znajdował się juz w zaawansowanym manewrze wyprzedzania pojazdu obwinionej, manewr sygnalizował kierunkowskazem i znajdował się na lewym pasie ruchu praktycznie zrównując się z pojazdem „S.”. Zeznanie świadka M. B.w całej rozciągłości potwierdza zatem wersję zdarzeń podawaną przez pokrzywdzonego M. N.. Obydwaj w/w nie znają się (k. 61v), nie mieli też ze sobą wcześniejszej styczności, brak jest zatem jakichkolwiek względów by traktować zeznania świadka B.za nieobiektywne. Nie ma on żadnego interesu ani osobistego ani prawnego dla poprawiania sytuacji procesowej M. N. czy pogarszanie takiejż sytuacji obwinionej. Nadto obydwie relacje świadków (co do ustawienia wzajemnego względem siebie pojazdów w chwili sytuacji kolizyjnej) korespondują z materiałem zdjęciowym dotyczącym powstałych w pojazdach uszkodzeń (k. 9,11) i z opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego M. K., jaka została wydana na potrzeby niniejszej sprawy. Biegły wskazał bowiem, iż „ część prawa nadwozia samochodu marki F.uderzyła w część przednią lewą nadwozia samochodu marki S., a ponadto rozkład uszkodzeń na nadwoziach obydwu samochodów wskazuje, iż osie wzdłużne pojazdów w momencie zderzenia były usytuowane względem siebie pod kątem ostrym. Ustalono również, że zderzenie miało miejsce na lewym pasie ruchu, tj. pasie po którym poruszał się samochód marki F.oraz wykazano, że do zderzenia doszło na wysokości drogi bocznej”(k. 163). Także infografika symulacji wypadku załączona do opinii biegłego jednoznacznie obrazuje, że mechanizm powstania zdarzenia drogowego był tożsamy z relacjami pokrzywdzonego M. N.i świadka M. B.(k. 164).

Z zeznań tychże świadków jednoznacznie wynikało, że w okresie bezpośrednio poprzedzającym zdarzenie drogowe nie nadjeżdżał z naprzeciwka żaden pojazd samochodowy (k. 60v, 61v).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał tę część wcześniej przytaczanych wyjaśnień obwinionej, gdzie podawała, iż przed wykonaniem manewru dostatecznie wcześniej go zasygnalizował, upewniła się co do możliwości jego bezpiecznego wykonania i przystąpiła do skrętu w lewo wiedząc, że ma wolny lewy pas ruchu, za nie odpowiadające ustalonemu stanowi faktycznemu i stanowiące jedynie jej linię obrony. Trzeba mieć bowiem również na względzie, że zeznania świadków M. N. i M. B. od samego początku były jednoznaczne co do swej treści, cały czas pomimo składanych trzykrotnie relacji opisywały w sposób jednakowy przebieg kolizji i nie ewoluowały w żaden sposób na potrzeby procesu. Przypomnieć przy tym należy, że pierwszy raz relacje takie w/w składali nie w charakterze świadka, a podając przebieg zajścia interweniującemu na miejscu kolizji policjantowi- J. B. (k. 85-86v), a które to okoliczności policjant ten przywołał w swoim zeznaniu złożonym na rozprawie i utrwalił w notatce urzędowej wykonanej już po zajściu (k.1). Wtedy już oddawały one przebieg zdarzeń w tożsamy sposób jak późniejsze ich zeznania.

Z przedstawionych wcześniej względów Sąd nie uznał za miarodajne korespondujących z wyjaśnieniami obwinionej (w zakresie oczekiwania przy osi jezdni bezpośrednio przed skrętem w lewo na przejazd samochodu nadjeżdżającego z naprzeciwka) zeznań A. G. (k. 23v, 61v). Pozostają one bowiem w sprzeczności z opisanymi wyżej ustaleniami dowodowymi, przede wszystkim ze źródeł nieosobowych, zaś świadek ten jako znajoma obwinionej, w przeciwieństwie do świadka B., mogła być zainteresowana w takim zniuansowaniu jej zeznania, które stawiałoby w jak najkorzystniejszej sytuacji procesowej obwinioną.

Sąd przeanalizował nadto szczegółowo materiał dowodowy pod kątem ustalenia stanu faktycznego w zakresie sygnalizowania przez obwinioną (bądź nie ) manewru skrętu w lewo. Z wyjaśnień D. M. H.wynikało bowiem, że manewr ten od dłuższego czasu sygnalizowała włączonym lewym kierunkowskazem(k. 59v), podczas gdy świadek B.w ogóle nie miał spostrzeżeń w tym zakresie (k. 61v.), zaś pokrzywdzony N.bądź wskazywał, że obwiniona wcale tego manewru nie sygnalizowała (pierwsze zeznanie z k. 6 i wywiad do notatki z k.1) bądź, że zasygnalizowała w ostatnim momencie przed manewrem (zeznanie z rozprawy sadowej k. 61v). W tym stanie rzeczy, Sąd po analizie zgromadzonych dowodów przyjął, że stan faktyczny w tym zakresie przedstawiał się w ten sposób, że obwiniona manewr skrętu w lewo zasygnalizowała, ale już w chwili gdy był on przez nią wykonywany. Z analizy treści notatki urzędowej sporządzonej przez policjanta J. B.(k.1) oraz zapisów w jego notatniku urzędowym (k. 39) wynika, iż na miejscu zdarzenia ustalił on w wywiadzie przeprowadzonym od pokrzywdzonego i świadka B., że manewr skrętu w lewo nie był sygnalizowany przez obwinioną. W notatce znajduje się co prawda błąd pisarski, mowa w niej o włączeniu lewego kierunkowskazu, ale mającego sygnalizować zjazd na prawe pobocze. W kontekście zapisów z notatnika (k. 39) niewątpliwie zatem jest to omyłka mająca opisywać manewr skrętu na prawe pobocze, a zatem chodzi o prawy kierunkowskaz. Skoro jednak pokrzywdzony na rozprawie wprost zeznał, ze spostrzegł ów kierunkowskaz włączony na chwilę przed kolizją (k. 61v.) nie było powodu by tę okoliczność kwestionować. Przeciwko daniu pełnej wiary obwinionej w tym zakresie przemawiała natomiast treść zeznań świadka M. B.. Świadek ten w ogóle nie zapamiętał by w pojeździe „S.” był włączony kierunkowskaz lewy. Zapamiętał natomiast wcześniejszą sygnalizację prawym kierunkowskazem (k. 14v.). Skoro świadek ten szczegółowo opisał i zapamiętał całe zajście, a z przyczyn wcześniej opisanych brak jest jakichkolwiek przesłanek do odjęcia jego zeznaniom waloru wiarygodności, to należało przyjąć, ze skoro nie spostrzegł włączonego przez dłuższy czas lewego kierunkowskazu jak wyjaśniała pokrzywdzona, to w takim czasie on włączony nie był. Także zeznania świadka A. G.w tym zakresie nie wnoszą nowych okoliczności. Świadek ten zapamiętała bowiem, że obwiniona na pewno sygnalizowała zjazd w prawą stronę-do pobocza, lecz czy kierunkowskaz był włączony gdy chciała dokonać zmiany kierunku w lewo, tego nie pamiętała (k.61).

O tym, iż ustalenia sądu w zakresie stanu faktycznego dotyczącego kierunkowskazu są prawidłowe przekonuje treść pierwszego zeznania T. O. (matki obwinionej—k.16v). Świadek ten zeznała otóż, że zobaczyła jak jej córka włączyła lewy kierunkowskaz bezpośrednio przed momentem gdy świadek pochyliła się aby podnieść z drogi koszyk z grzybami i wtedy usłyszała huk zderzających się pojazdów. Sąd nie dał wiary natomiast całości późniejszych zeznań tegoż świadka ( z rozprawy) w takiej ich części gdzie świadek zeznawała, iż „ z daleka widziałam włączony jej lewy kierunkowskaz”. Po pierwsze bowiem zeznanie tegoż świadka ewoluuje w trakcie postępowania karnego, po drugie jest sprzeczne zarówno z zeznaniami świadków B. i N. ale też z pierwszym zeznaniem samego świadka T. O.. Sąd przyjął zatem, że świadek ten (matka obwinionej) podjęła w drugim zeznaniu próbę relatywizacji zachowania córki w kierunku poprawy jej sytuacji procesowej. Odnośnie samej istoty kolizji zaś, świadek ten miała natomiast wiedzę znikomą, bowiem jak zeznała, w chwili kiedy do niej doszło nie widziała co się zdarzyło, bo schyliła sie podnieść koszyk z grzybami. (k. 16,62).

W kontekście przywołanych ustaleń przywołać należy, że art. 22 (jego ustęp 1, 4 i 5) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym stanowią, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, a nadto jest obowiązany zbliżyć się do środka jezdni lub na jezdni o ruchu jednokierunkowym do lewej jej krawędzi - jeżeli zamierza skręcić w lewo.

Nadto kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony oraz jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru.

Wspomniany wcześniej biegły z zakresu ruchu drogowego w wydanej przez siebie opinii jednoznacznie wskazał, iż „ w czasie bezpośrednio poprzedzającym zdarzenie drogowe samochód „S.” w czasie zdarzenia musiał być w fazie wykonywania manewru zmiany kierunku ruchu w lewo, natomiast samochód marki F.znajdował się na lewym pasie ruchu, a kierujący tym pojazdem poruszał się z zamiarem wykonania manewru wyprzedzania samochodu „S.”. Przywołał nadto , że „Przeprowadzona analiza czasowo-przestrzenna zdarzenia drogowego, dla przyjętych w toku badań założeń i poczynionych ustaleń wykazała że D. M. H., kierująca samochodem marki „S.”, wykonując manewr zmiany kierunku jazdy, najprawdopodobniej nie zachowując szczególnej ostrożności oraz niewłaściwie oceniając sytuacje panująco na drodze wjechała na tor ruchu samochodu F. E....będącego już na lewym pasie ruchu i poruszającego sie z zamiarem wykonania manewru wyprzedzania S.... W takim przypadku należy wskazać, że możliwością uniknięcia kolizji było powstrzymanie się przez kierującą samochodem marki S.od wykonania manewru zmiany kierunku ruchu, ustępując tym samym pierwszeństwa samochodowi marki F..

Zdaniem Sądu opinia biegłego wykonana została rzetelnie, w oparciu o ustalenia materiału dowodowego poczynione w sprawie. Nie zawierała błędów i była logicznie spójna. Przyjęte przez biegłego parametry znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym, a Sąd nie znalazł podstaw do wnioskowania o ich błędności. Z tych też przyczyn uznał opinie biegłego za pełnowartościowy dowód w sprawie.

Sąd badał też kwestie ewentualnego przyczynienia się przez pokrzywdzonego M. N. do zaistniałego zdarzenia, w szczególności w kontekście ewentualnego przezeń przekroczenia (bezpośrednio przed zdarzeniem) prędkości dopuszczalnej administracyjnie na odcinku drogi na którym doszło do inkryminowanego zajścia, nie znajdując jednak w materiale dowodowym przesłanek do takowego wnioskowania (k. 163 )

Mając na uwadze wyżej opisane okoliczności Sąd uznał obwinioną D. M. H.za winną nieumyślnego popełnienia tego że: dnia 1 października 2013 roku, około godziny 14.05, na trasie C.- G. P., kierując samochodem osobowym marki „S.” o nr. rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, nie sygnalizując go odpowiednio wcześnie i wyraźnie, nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki „F.” o nr. rej. (...)będącemu w trakcie manewru wyprzedzania, a zatem naruszyła dyspozycje normy art. 22 ust. 1, 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym czym doprowadziła do zderzenia przywołanych pojazdów, którym to zachowaniem spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. winną wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Zachowanie sprawcy naruszające komentowany przepis polega bowiem na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym (art. 3) wszyscy uczestnicy ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak też inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie, zaś czyn ten można popełnić zarówno w formie umyślnej (obydwu postaciach winy) jak i formie nieumyślnej.

Rozważając kwestię kary i środków karnych Sąd miał na względzie przede wszystkim zakres winy obwinionej. Wymierzając jej karę 300 złotych grzywny Sąd wziął pod uwagę okoliczności dotyczące społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Miarkował też, by rozmiar orzeczonej kary harmonizował z rutynowo orzekanymi w takich przypadkach mandatami karnymi.

Wymierzona kara jest adekwatna w stosunku do w/w względów i właściwości i warunków osobistych i majątkowych sprawczyni wykroczenia, jej stosunków rodzinnych i sposobu życia przed jego popełnieniem.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.o.w w zw. 1 § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania, a o wysokości opłaty na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49. poz. 223 z późn. zm.).

/ S ę d z i a: /