Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialności w W. w pozwie przeciwko pozwanemu J. M. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 40.107,22 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot wskazanych szczegółowo w pozwie. Ponadto domagała się zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z pozwanym trzynaście umów abonamentowych o numerach:

1)  (...) z dnia 1 września 2010 roku na kampanię linków sponsorowanych w wyszukiwarce internetowej (...)

2)  (...) z dnia 24 listopada 2010 roku na kampanię linków sponsorowanych w wyszukiwarce internetowej (...)

3)  (...) z dnia 24 listopada 2010 roku na kampanię linków sponsorowanych w wyszukiwarce internetowej (...)

4)  (...) z dnia 10 grudnia 2010 roku na kampanię linków sponsorowanych w wyszukiwarce internetowej (...)

5)  (...) z dnia 15 marca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

6)  (...) z dnia 15 marca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej.

7)  (...) z dnia 25 marca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

8)  (...) z dnia 4 kwietnia 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

9)  (...) z dnia 8 kwietnia 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

10)  (...) z dnia 20 kwietnia 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

11)  (...) z dnia 10 czerwca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w internetowej książce teleadresowej.

12)  (...) z dnia 10 czerwca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w książce teleadresowej

13)  (...) z dnia 10 czerwca 2012 roku na umieszczenie reklamy pozwanego w internetowej książce teleadresowej

Powódka twierdziła, iż przedmiot umów wskazanych powyżej został przez nią wykonany, za co wystawiła pozwanemu faktury VAT, na łączną kwotę 40.107, 22 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 20 czerwca 2012 roku w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VII GNc 3990/12 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany zarzucał nieważność przedmiotowych umów, wskazując, iż żadna z umów nie zawierała jego podpisu, zaś załączone do pozwu potwierdzenia zawarcia umów przedstawiane były pozwanemu do podpisu in blanco. Ponadto pozwany wskazywał, iż należności miały każdorazowo pozostawać na poziomie 200 – 300 złotych. Pozwany twierdził również, iż z uwagi na problemy zdrowotne w datach, w jakich sporządzane miały być umowy mógł w ogóle nie mieć możliwości zawarcia umowy. Nadto pozwany podnosił, iż przedłożone przez powódkę dokumenty nie wskazują zakresu świadczeń powódki i nie uzasadniają wysokości roszczeń, co powoduje, że powód nie udowodnił swojego roszczenia. Jednocześnie pozwany zarzucił, iż przedstawione przez powódkę wydruki, które mają potwierdzać wykonanie usługi mogą być dowolnie generowane przez każdego użytkownika, co wyklucza ich walor dowodowy. Pozwany podniósł, iż fakt, że niektóre umowy miały być zawierane w tym samym dniu, ewentualnie w odstępie kilku dni, powoduje, iż winny one budzić wątpliwość wobec braku logicznego uzasadnienia formułowania przez pozwanego zamówień w podobny sposób. Pozwany podniósł również, iż dokumenty dołączone do pozwu nigdy nie zostały pozwanemu doręczone.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wskazała, iż każdorazowo w przypadku zawarcia umowy w formie papierowej lub potwierdzenia umowy w formie papierowej, pozwanemu była wysyłana umowa w formie elektronicznej. Składając zatem podpis na dokumentach pozwany skutecznie zawierał umowy. Jednocześnie brak wysłania faktur VAT pozwanemu nie zwalniał pozwanego od obowiązku uiszczenia wskazanych przez powódkę należności. Powódka podniosła, iż przedstawione w sprawie raporty są dowodem wykonania usługi przez powódkę, albowiem są to wydruki generowane z narzędzia informatycznego stosowanego przez firmę (...), z którą powódka współpracuje. Powódka podniosła, iż pozwany każdorazowo zawierając umowę w formie papierowej, otrzymywał egzemplarz umowy, zaś w przypadku potwierdzania pisemnie treści umowy otrzymywał on w formie elektronicznej treść umowy.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

W dniu 1 września 2010 roku K. D., pracownik powódki wypełnił formularz umowy abonamentowej nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. Na umowie brak jest popisu zamawiającego. W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT: o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych, o nr (...) na kwotę 92,25 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 686,92 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto w dniu 24 listopada 2010 roku K. D. wypełnił formularz umowy abonamentowej nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. Na umowie widnieje podpis (...). W treści umowy wskazano cyfrowo – literowy kod. W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT: o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych. W dniu 12 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 659,31 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Sąd Rejonowy ustalił także, iż w dniu 24 listopada 2010 roku R. P., pracownik powódki wypełnił formularz umowy abonamentowej nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. Na umowie widnieje podpis (...). W treści umowy wskazano cyfrowo – literowy kod. W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT: o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych, o nr (...) na kwotę 104,55 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 1.285,88 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto w dniu 10 grudnia 2010 roku R. P. wypełnił formularz umowy abonamentowej nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. Na umowie widnieje podpis (...). W treści umowy wskazano cyfrowo – literowy kod. W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT: o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, o nr (...) na kwotę 270,60 złotych, W dniu 22 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 3.287,68 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Sąd I instancji ustalił także, iż w dniu 15 marca 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu oferty: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 5.400,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 5.400,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...). W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 6.642,00 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 7.171,90 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto w dniu 15 marca 2011 roku R. P. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu oferty: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 5.400,00. R. P. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 5.400,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 6.642,00 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 6.642,00 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, iż w dniu 25 marca 2011 roku R. P. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu oferty: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 1.875,00. R. P. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 1.875,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 2.306,25 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 2.306,25 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto w dniu 4 kwietnia 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 2.100,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 2.100,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 2.583,00 złotych. W dniu 6 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 2.621,64 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Sąd I instancji ustalił dalej, iż w dniu 8 kwietnia 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 1.800,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 1.800,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 2.214,00 złotych. W dniu 5 kwietnia marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 2.214,00 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Następnie w dniu 20 kwietnia 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu oferty: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 1.800,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 1.800,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 2.214,00 złotych. W dniu 2 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 2.242,39 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Następnie w dniu 22 kwietnia 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 1.520,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 1.520,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej (...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 1.869,00 złotych. W dniu 6 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 1.897,57 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności. Ponadto w dniu 10 kwietnia roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 6.000,00. K. D. wypełnił następnie formularz „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy”, w którym wskazano nr umowy (...), wartość netto 6.000,00. Na potwierdzeniu widnieje podpis (...). W książce teleadresowej(...) wydrukowano ogłoszenia z danymi teleadresowymi klubu towarzyskiego (...) W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 6.642,00 złotych. W dniu 13 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 7.472,00 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności.

W dniu 10 czerwca 2011 roku K. D. wypełnił formularz umowy nr (...). Mocą umowy zamawiającym miał być pozwany. W treści umowy wskazano oznaczenie kodu publikacji: (...), kodu reklamy: (...), numeru branży: (...), branżę: (...), wartość netto: 1.999,00. W oparciu o umowę nr (...) powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT: o nr (...) na kwotę 6.642,00 złotych. W dniu 20 marca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do uiszczenia kwoty 2.458,77 złotych. Pozwany nie uiścił wskazanej należności.

Dokonując analizy ustaleń faktycznych, Sąd I instancji zważył, iż wobec roszczeń powódki zawartych w pozwie koniecznym było w sprawie ustalenie, czy strony łączyły umowy określone formularzami o numerach (...), (...), (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), jaka była ich treść i czy zostały wykonane przez powódkę. Pozwany kwestionował bowiem między innymi żądanie powódki co do zasady oraz wysokości, wskazując, iż ze zgromadzonego materiału nie wynika, jaka była treść umowy i co było jej przedmiotem, negując okoliczność wykonania umowy przez powódkę. W tym kontekście powołując się na treść art., 6 k.c. Sąd wskazał, iż powódka nie wykazała w stopniu dostatecznym treści umów łączących strony w oparciu o dokumentację przedłożoną do sprawy i zeznania świadków. Sąd I instancji podkreślił, iż formularz umowy o numerze (...) nie mógł być w ogóle dowodem zawarcia umowy między stronami, gdyż nie został podpisany przez „zamawiającego”, zaś brak innych dowodów potwierdzających wprost fakt zawarcia umowy. Co zaś tyczyło się pozostałych przypadków Sąd Rejonowy uznał, iż złożenie przez pozwanego podpisu na formularzu umowy, ewentualnie na formularzy zatytułowanym „Potwierdzenie treści i zawarcia umowy” prowadziło do zawarcia umowy między stronami. Składając bowiem podpis i często pieczęć na dokumentach wskazujących wprost na okoliczność zawarcia umowy przez osobę, która podpisuje dokument (rubryka wskazująca na osobę zamawiającego), nie sposób uznać, by wola osoby była inna niż akceptacja warunków umowy. Tym samym Sąd uznał, że między stronami doszło do zawarcia umów o numerach (...). Jednocześnie jednak, Sąd I instancji zważył, iż w sprawie nie sposób było jednak stwierdzić, jaka była treść umów, obowiązku powódki oraz czy konkretna umowa została wykonana przez powódkę - w treści umów wskazano bowiem jedynie oznaczenia cyfrowo – literowe, nie pozwalające na weryfikację treści zawartej umowy. Żaden z kodów, symboli wskazywanych w treści umów nie został przez powódkę opisany, odczytany. Sąd zważył także, iż powyższe nie wynika również z załączanego do umów „Regulaminu świadczenia usług reklamowych – abonament”. Także dołączone publikacje i raporty G. nie pozwalały zdaniem Sądu na jednoznaczne ustalenie, iż powstały one w wykonaniu zawartych między stronami umów, na jakie powódka powołuje się w niniejszym postępowaniu. Tymczasem w chwili, gdy pozwany zakwestionował żądanie co do zasady i wysokości, to na powódce spoczął obowiązek wykazania tych okoliczności w sposób czytelny i jednoznaczny. W szczególności Sąd wskazał, iż raporty nie pozwalały na przypisanie ich wyników poszczególnym umowom załączonym do pozwu. Co więcej Sąd wskazał, iż publikacje te powtarzają się budząc wątpliwość odnośnie ich związania z poszczególnymi umowami.

Tym samym mając na uwadze powyższe Sąd I instancji powództwo oddalił uznając żądania powoda za nieudowodnione i tym samym bezzasadne. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od wyroku Sądu Rejonowego apelację wywiodła powódka, która zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając mu:

- naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, popadniecie w dowolność ocen i oparcie się wyłącznie na argumentacji strony pozwanej przy ustaleniu, że strona powodowa nie wykazała co stanowiło przedmiot umów zawartych z pozwanym, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych stanowiącego podstawę wyroku, polegającym na uznaniu, iż usługi świadczone w ramach poszczególnych umów dublowały się lub też kody widniejące na umowach nie są tożsame w raportach i załącznikach co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

- naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny twierdzeń pozwanego, w sytuacji gdy w toku postępowania twierdzenia podnoszone przez pozwanego były sprzeczne ze sobą oraz ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zaś pozwany na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawił żadnych środków dowodowych

- błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na stwierdzeniu, że formularz umowy nr (...) nie może być dowodem zawarcia umowy między stronami, gdyż nie został podpisany przez zamawiającego, w sytuacji gdy na formularzu przedmiotowej umowy w rubryce 55, na pieczątce, znajduje się podpis pozwanego.

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż powód nie wykazał w stopniu dostatecznym treści umów łączących strony w oparciu o dokumentację przedłożoną do sprawy i zeznania świadków oraz uznanie, że dla obalenia twierdzeń strony powodowej wystarczające jest samo zakwestionowanie przez pozwanego żądań powódki, bez powołania środków dowodowych wykazujących twierdzenia strony pozwanej oraz bez jednoczesnego zbadania jaki był rzeczywisty zamiar stron i cel umów oraz nie dokonał w sposób należyty wykładni oświadczeń woli stron.

W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę wyroku w całości i zasądzenie całości dochodzonej pozwem kwoty, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach. Domagała się także zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Ponadto na podstawie art. 368 § 1 pkt 4) kpc powódka wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgłoszonych w apelacji na okoliczność wykonania poszczególnych umów przez powódkę, przedmiotu tych umów oraz potwierdzenia, że każda z umów stanowiła odrębną usługę, która została wykonana w całości.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji podlegały oddaleniu jako bezprzedmiotowe i zbędne dla ostatecznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jako że materiały o tej samej treści zostały już w przeważającej części załączone do pozwu, załączone zaś dodatkowe dowody okazały się spóźnione w myśl art. 381 k.p.c. Przy czym na marginesie trzeba zaznaczyć, iż także przeprowadzenie dowodu na okoliczność treści w nich zawartych, nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, jako że nie zawierały one informacji na temat kluczowych dla sprawy kwestii.

Przechodząc w tym miejscu do merytorycznych rozważań, wskazać należy, iż wbrew zarzutom podniesionym w apelacji Sąd Rejonowy w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych opartych na materiale dowodowym zebranym w sprawie, a ustalenia te w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przyjmuje również za podstawę swojego rozstrzygnięcia. Dokonane ustalenia nie są przy tym, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia ani sprzeczne z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, ani też nie zostały dokonane z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c., który to przepis uprawnia sąd do oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Przepis ten z jednej strony uprawnia sąd do oceny tychże dowodów według własnego przekonania, z drugiej natomiast strony zobowiązuje sąd do wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza oczywiście dowolności w tej ocenie, bowiem poza sporem winno być, iż dokonując tej oceny sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia, czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego. Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może więc polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki albo też na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. W tym drugim przypadku wyciągnięte przez sąd wnioski mogą być logiczne i zgodne doświadczeniem życiowym, jednakże sąd czyni je w oparciu o część materiału dowodowego, a pozostałą część tego materiału, która pozwoliłaby na wyciągnięcie innych wniosków, pomija. Odnosząc powyższe rozważania do sprawy niniejszej - w ocenie Sądu Okręgowego - Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. a przekonujące motywy swego rozstrzygnięcia przedstawił w swoim uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a wręcz przeciwnie uczynił to, do czego był zobowiązany tj. dokonał wszechstronnej oceny dowodów, odniósł je wzajemnie do siebie i przedstawił logiczną i poprawną ocenę ich wiarygodności. To, że ostateczna ocena tych dowodów okazała się dla apelującej niepomyślna nie oznacza bynajmniej, że ocena ta jest wadliwa.

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, iż powódka nie wykazała w sprawie co było przedmiotem trzynastu abonamentowych umów stanowiących podstawę roszczenia powódki, czego konsekwencją był natomiast brak możliwości ustalenia czy świadczenie to zostało przez powódkę wykonane. Konstatacja ta jest kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Należy podkreślić, iż w toku sprawy powódka nie powołała żadnych środków dowodowych, z których wynikałoby jednoznacznie co znaczą wpisane na formularzach czy też wydrukach kody określające świadczenie, do którego zobowiązała się powódka. Trzeba przy tym zaznaczyć, iż takim dowodem nie są twierdzenia zawarte w pismach procesowych strony powodowej, w których wskazuje ona te okoliczności. Należy bowiem podkreślić, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą, co wynika z przepisu art. 232 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 r., sygn. I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Brak możliwości ustalenia przedmiotu umów powodował natomiast niemożność ustalenia faktu ich wykonania.

Ponadto znaczące wątpliwości w tym zakresie budziły także wskazywane przez Sąd I instancji okoliczności dublowania się wydruków i publikacji zamieszczonych w książkach telefonicznych, które powódka sporządzając pozew zamieściła jako potwierdzenie wykonania kilku umów, a także zbiorcze zestawienie w raportach G. ilości „kliknięć” w odniesieniu także do umów, których wykonanie nie było przedmiotem niniejszego sporu. Nie chodzi w tym wypadku, jak to podnosi w apelacji powódka, o „szatę graficzną” powołanych raportów, lecz o okoliczność braku przyporządkowania konkretnej ilości kliknięć do konkretnej umowy, oczywiście przy założeniu, że możliwym byłoby ustalenie, co do jakiej ilości umówiły się strony w poszczególnych umowach. Takie ustalenie nie jest jednak możliwe wobec braku rozszyfrowania przez powódkę kodów zawartych w umowach. Ponadto jedynie ubocznie poza istotnymi rozbieżnościami wskazywanymi przez Sąd Rejonowy, należy zwrócić uwagę na kolejne wątpliwości, a mianowicie na treść reklam, które są inne niż określone w umowach dane do publikacji. Wszystko to tworzy uzasadnioną wątpliwość, co do wiarygodności twierdzeń powódki odnośnie wykonania przedmiotowych umów.

Na marginesie należy zaznaczyć co prawda, że rację ma apelująca wskazując na niewątpliwy fakt zawarcia umowy o nr (...), jako że widnieje na niej podpis pozwanego. Należy jednak podkreślić, iż uchybienie Sądu Rejonowego, który przyjął odmiennie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, jako że także w stosunku i do tej umowy nie został przez powoda wykazany fakt jej wykonania.

Faktu wykonania umów w zakresie przyjętym przez strony, nie potwierdzili także zeznający w sprawie świadkowie R. P. oraz K. D., jako że dowód z zeznań tych świadków został przez stronę powodową zgłoszony jedynie na okoliczność podpisania przez pozwanego umów, przekazania umów oraz twierdzeń pozwanego co do jego stanu majątkowego (k. 267 akt), nie zaś na okoliczność wykonania umowy czy też znaczenia kodów zamieszczonych na formularzach umów.

Należy podkreślić, iż obowiązek wykazania powyższych okoliczności obciążał powoda, w myśl art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd nie neguje w tym zakresie powoływanych przez powódkę poglądów orzecznictwa, w których wskazuje się, iż wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze – bez względu na okoliczności sprawy – obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o istotnym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na powodzie – jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających oddalenie powództwa.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2013 r., sygn. I PK 263/12, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r. I CR 79/82 LEX nr 8416). Wręcz przeciwnie w świetle powyższego poglądu, nie budzi wątpliwości, iż wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, przepis art. 6 k.c. należy interpretować w ten sposób, że ciężar udowodnienia ekscepcji obciąża pozwanego, przy czym jedynie w przypadku udowodnienia przez powoda okoliczności uzasadniających roszczenie. Tymczasem w niniejszej sprawie powódka jak było wskazane powyżej takich okoliczności nie zdołała wykazać.

Tym samym ze względów wskazanych powyżej apelacja jako niewykazująca uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu w myśl art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Koszty te stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w kwocie 600 zł (Dz.U.2013.490 j.t.).