Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Furman

Protokolant: Aleksy Beśka, Agnieszka Gutowska, Paulina Bielawska

Prokurator: Katarzyna Podlodowska, Arkadiusz Jaraszek, Dariusz Tałałej, Agnieszka Bachryj, Marcin Adamczyk, Wojciech Fijałkowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 8 października 2013 roku, 22 listopada 2013 roku, 09 grudnia 2013 roku, 9 stycznia 2014 roku, 3 lutego 2014 roku, 14 marca 2014 roku, 4 kwietnia 2014 roku, 14 maja 2014 roku, 12 czerwca 2014 roku,

sprawy M. S. (1) , córki J. i B. z domu S., urodzonej (...) w W.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 24 lipca 2011 roku w W. z mieszkania nr (...) przy ulicy (...) dokonała zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki (...) model (...) oraz laptopa marki (...) czym spowodowała straty w kwocie 1500 złotych na szkodę K. S., przy czym czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżoną M. S. (1) uznaje za winną zarzucanego jej czynu, przy przyjęciu, że czym tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje oskarżoną oraz na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną do wpłaty na rzecz K. S.z domu S. kwoty 1500 złotych tytułem naprawienia szkody;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. T. kwotę 936 zł /dziewięćset trzydzieści sześć złotych/ powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt IV K 987/11

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. obecnie S. przekazała, zamieszkującemu pod adresem ul. (...), A. W. klucze do mieszkania przy ul. (...). W nocy z 23 na 24 lipca 2011 roku, A. W. zorganizował prywatkę w swoim mieszkaniu numer (...) mieszczącym się przy ulicy (...) w W., na którą zaprosił kolegów ze szkoły podstawowej, a także koleżankę M. S. (1). Wśród gości znajdował się także P. G.. Podczas tego spotkania, A. W. postanowił udać się do mieszkania numer (...), należącego do jego znajomych A. i K. S.w celu użyczenia soku do piwa. Podczas tej wizyty, M. S. wyszła za A. W. na klatkę schodową. Następnie, w dniu 24 lipca 2011 roku około godziny 06:00 rano, A. W. wraz z kolegą P. G. opuścił swoje mieszkanie, pozostawiając w nim M. S. (1) oraz klucze do mieszkania numer (...), które wisiały na haczyku w przedpokoju. Pod nieobecność A. W., M. S. (1) zdjęła klucze wiszące w przedpokoju i udała się do mieszkania numer (...), z którego zabrała telefon komórkowy marki (...)oraz komputer /notebook/marki (...)będące własnością K. S. z domu S.. A. W. powrócił do swojego mieszkania po około dwóch godzinach. M. S. (1) nadal przebywała w jego mieszkaniu. Tego samego dnia, w godzinach popołudniowych, M. S. (1)opuściła mieszkanie A. W.. Przedmiotowe mieszkanie pozostawało pod opieką A. W., gdyż został on poproszony przez swoich znajomych, o udostępnienie go agentowi nieruchomości oraz potencjalnym klientom zainteresowanych jego kupnem. Następnie, w tym samym dniu, A. W. udostępnił przedmiotowy lokal potencjalnym klientom zainteresowanym jego kupnem. Osoby te oglądały mieszkanie numer (...) przez około 5 do 15 minut i nie rozchodziły się po nim. W dniu 25 lipca 2011 roku, K. S. z domu S. udała się wraz z mężem A. S.do przedmiotowego mieszkania w celu spakowania swoich rzeczy, gdzie zauważyła dnia komputera (notebooka) marki (...), następnie brak telefonu, o czym poinformowała policję składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na jej szkodę w dniu 27 lipca 2011 roku w Komisariacie Policji (...). Następnie, w dniu 28 lipca 2011 roku M. S. (1) dała skradziony uprzednio telefon komórkowy marki (...) A. S. W dniu 01 sierpnia 2011 roku, funkcjonariusze Policji dokonali zatrzymania rzeczy w postaci telefonu komórkowego marki(...)o numerze imei (...) dobrowolnie wydanego przez A. S..

Oskarżona M. S. (1) ma obecnie 33 lata, wykształcenie podstawowe, z zawodu fryzjerka, bez majątku, panna, bezdzietna, nieleczona psychiatrycznie ani neurologicznie, leczona odwykowo - od 10 lat pozostaje uzależniona od heroiny.

Oskarżona zarówno w dacie czynu jak i w dacie orzekania figurowała w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego, jako osoba karana. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 17 marca 2006 roku, w sprawie III K 96/06 została skazana za czyn z art. 278 § 1 k.k. i wymierzono jej karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, której to wykonanie warunkowo zawieszono na okres trzech lat próby. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 24 października 2007 roku, w sprawie III K 96/06, III Ko 1822/07 zarządzono wobec M. S. (1)wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności w wymiarze sześciu miesięcy orzeczonej w/w wyrokiem.M. S. (1) karę pozbawienia wolności w wymiarze sześciu miesięcy odbywała w okresie od 28 stycznia 2008 roku do 28 lipca 2008 roku, a zatem czyn, który był przedmiotem niniejszego postępowania, oskarżona popełniła przed upływem 5 lat po odbyciu, co najmniej sześciu miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne (k. 54-56, k. 81-82, k. 122-123, k. 149-155, k. 243-245).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: częściowych wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) (k. 20-21, k. 37-38, k. 90-91, k. 306-307), zeznań świadka A. W. (k. 8v, k. 167-169), zeznań pokrzywdzonej K. S. z domu S. (k. 2-2v, k. 165-166), protokołu zatrzymania M. S. (1) (k. 10), protokołu przeszukania M. S. (1) (k. 12-13), protokołu przeszukania mieszkania (k. 14-16), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 24-25), opinii sądowo - psychiatrycznej (k. 66-68), oraz informacji dotyczących miejsca pobytu M. S. (2) (k. 213, k. 231, k. 232, k. 244, k. 268).

M. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego (k. 20-21, k. 37-38) przyznała się do kradzieży telefonu komórkowego, lecz nie przyznała się do kradzieży laptopa wyjaśniła, że w dniu 23 lipca 2011 roku około godziny 20:00 przyszła na imprezę do swojego kolegi A. W. zamieszkałego przy ulicy (...) w W.. Podała, że po północy wraz z A. W. udała się do sąsiedniego mieszkania numer (...) po sok. A. miał klucze do tego mieszkania i otworzył drzwi. Wyjaśniła, że w mieszkaniu nie było nikogo, a w sypialni na półce leżał telefon komórkowy marki (...) który schowała do kieszeni spodni. A. W. nie widział oraz został poinformowany o tym fakcie. Podała, że nie zwróciła uwagi czy A. W. wynosił coś innego z tego mieszkania poza sokiem. Dalej wyjaśniła, że w dniu 24 lipca 2011 roku około godziny 08:00 wyszła z mieszkania A. i udała się do swojego domu. Zaprzeczyła, aby z przedmiotowego mieszkania nie wyniosła laptopa. Podała, że nawet gdyby wyniosła laptop z tego mieszkania, to nie miałaby gdzie go schować, a A. na pewno by zauważył ten fakt. Składając wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego w dniu 19 października 2011 roku (k. 90-91) M. S. (1) przyznała się zarówno do kradzieży telefonu komórkowego marki (...), a także laptopa marki (...) i skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na rozprawie (k. 306-307) podała, że nie ukradła przedmiotowego laptopa. Zabrała natomiast telefon, gdyż myślała, że jest on własnością A. W.. Wyjaśniła, że przyznała się do tych czynów, bo nikt jej nie powiedział o laptopie. Rozmowa dotyczyła tylko tych rzeczy, które miała zabrać bratu i o przedmiotowego telefonu. Podała, że telefon leżał u jej bratowej dobry tydzień, a dopiero później wyszło, że zginął jeszcze laptop. Zaprzeczyła, co do posiadania wiedzy na temat miejsca przechowywania kluczy do przedmiotowego mieszkania przez A. W..

Sąd zważył, co następuje:

Ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy wykazał ponad wszelką wątpliwość, że M. S. (1) dopuściła się zarzucanego jej czynu. Przyznać należy, iż wyjaśnienia oskarżonej w zakresie nieprzyznania się do kradzieży przedmiotowego komputera, były konsekwentne, jednakże sam ten dowód nie mógł doprowadzić do wydania wyroku uniewinniającego, albowiem pozostałe dowody pozostawały w oczywistej sprzeczności z relacją oskarżonej, a logiczny osąd niniejszej sprawy, w szczególności wynikający zeznań bezstronnych świadków A. W. oraz K. S. z domu S., nie pozwalał na przypisanie wersji oskarżonej przymiotu wiarygodności. Nadto, nie można pominąć, że ostatecznie M. S. (1) w toku postepowania przygotowawczego przyznała się w całości do zarzuconego jej czynu, a przed sądem nie potrafiła wyjaśnić w sposób logiczny zmiany swojego stanowiska.

Wyjaśnienia oskarżonej pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka A. W.. Analizując treść zeznań świadka A. W., złożonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie głównej, Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Przede wszystkim podkreślenia wymaga fakt, że według A. W. i świadka P. G., w dniu przedmiotowego zdarzenia około godziny 06:00 rano opuścili oni mieszkanie, zostawiając w nim oskarżoną. A. W. podał, że M. S. (1) była sama w jego mieszkaniu przez około dwie godziny. Co znamienne, świadek potwierdził, że w dniu imprezy udał się do przedmiotowego mieszkania numer (...) po sok do piwa, ale sam, gdyż oskarżona wyszła z nim jedynie na klatkę schodową (k.167), co pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżanej, która podała, że właśnie w tym momencie weszła do mieszkania i ukradła telefon. Informacje, że to właśnie oskarżona dokonała kradzieży z telefonu komórkowego uzyskał od matki oskarżanej, B. S. i jej brata M. S. (2). Co znamienne B. S. wskazała, że widziany przez nią u A. S. /byłej bratowej oskarżonej/ komputer był koloru pomarańczowego, co koreluje z zeznaniem pokrzywdzonej, która podała, że skradziony komputer znajdował się w pomarańczowym futerale.

Analizując treść zeznań pokrzywdzonej K. S. z domu S., złożonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie głównej, Sąd przyznał im walor wiarygodności. Z relacji pokrzywdzonej wynika, że podczas pakowania swoich rzeczy zauważyła brak najpierw komputera, w pomarańczowym futerale, a potem telefonu, który był schowany w szafie, gdyż nie nadawał się już do użytku, a to dlatego, że jego ekran był uszkodzony w wyniku upadku na podłogę. Ponadto w zeznaniach przed Sądem wskazała, że przedmiotowy komputer był niewielki, był to notebook, którym posługiwała się przy pisaniu pracy magisterskiej.

A. S. (k. 271, k. 334), zaprzeczyła, aby w jej mieszkaniu znajdował się przedmiotowy laptop. Dla Sądu to zeznanie nie jest to miarodajne gdyż przeczą temu informacje uzyskane przez świadka A. W. od członków najbliższej rodziny oskarżonej tj. jej brata M. S. (2)i matki B. S..

Natomiast P. G.. (k. 334-335) potwierdził fakt, że M. S. (1) przebywała w mieszkaniu A. W. sama, w czasie gdy A. W. odwoził go na dworzec kolejowy.

Z zeznań świadków wynika, że oskarżana miała sposobność dokonania kradzieży w czasie gdy przebywała w mieszkaniu A. W. sama. Wbrew twierdzeniom oskarżonej nie weszła ona do mieszkania nr (...) w momencie gdy A. W. poszedł tam po sok, a zatem nie mogła w tym momencie dokonać kradzieży komórki jak opisała to w swoich wyjaśnieniach. Powszechne wiadomo, że notebooki są niewielkie, a ich waga wynosi ok 1,5 kilograma, a zatem ukrycie takiego komputera nie nastręcza znacznej trudności.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo - psychiatryczną (k. 66-68) dotyczącą oskarżonej, została ona sporządzona zgodnie ze wskazaniami art. 202 § 4 k.p.k., w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej, a wnioski w niej zawarte nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, są logiczne i jasne. Sąd podzielił wnioski biegłych lekarzy psychiatrów, którzy nie stwierdzili u oskarżonej M. S. (1) objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, ale rozpoznali nieprawidłową osobowość oraz uzależnienie od opiatów. Jednakże, jak wskazują biegli, ten stan psychiczny odnośnie zarzucanego czynu, nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani jej zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

Oceniając pozostały materiał dowodowy, należy zważyć, co następuje:

protokoły sporządzone podczas postępowania przygotowawczego, tj. protokół zatrzymania M. S. (1)(k. 10), protokół przeszukania M. S. (1) (k. 12-13), protokół przeszukania mieszkania (k. 14-16), protokół zatrzymania rzeczy (k. 24-25), Sąd uznał za sporządzone fachowo i rzetelnie przez uprawnione podmioty. Protokoły nie noszą śladów ingerencji w ich treść, nie zostały zakwestionowane przez Sąd oraz strony procesu karnego. Są jasne i przejrzyste. Nadto, czynności procesowe nimi objęte zostały przeprowadzone i udokumentowane zgodnie z przepisami. Pozostałe dowody dokumentarne w postaci informacji PESEL-SAD, NOE-SAD (k. 126-127) oraz informacji dotyczących miejsca pobytu M. S. (2) (k. 213, k. 231, k. 232, k. 244, k. 268), są dokumentami urzędowymi, zaświadczającymi określone zdarzenia faktyczne. Sąd nie widzi podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności, nie były kwestionowane przez którąkolwiek ze stron.

W konsekwencji powyższych ustaleń Sąd uznał, że wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, a swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu określone w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

Sąd ustalił, iż działała ona w warunkach powrotu do przestępstwa art. 64 § 1 k.k., albowiem oskarżona czynu tego dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 28 stycznia 2008 roku do 28 lipca 2008 roku, kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 17 marca 2006 roku, w sprawie III K 96/06 za umyślne przestępstwa podobne.

Uznając winę M. S. (1), Sąd wymierzył oskarżonej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu tak orzeczona kara nie przekracza stopnia winy oskarżonej, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy, również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień winy oskarżonej jak również stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd ocenił jako znaczny. Okoliczność działania w warunkach powrotu do przestępstwa uzasadnia przekonanie, że nie można przyjąć istnienia po stronie oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej wymaganej dla orzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania kary. Nadto popełnienie przez oskarżoną kolejnego, takiego samego przestępstwa, po opuszczeniu Zakładu Karnego w przekonaniu Sądu świadczy o lekceważącym stosunku oskarżonej do obowiązującego porządku prawnego i norm współżycia społecznego.

Mając powyższe na względzie, Sąd uznał, iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może spełnić założone w odniesieniu do oskarżonej cele w zakresie prewencji indywidualnej i spowoduje, że oskarżona w przyszłości będzie przestrzegała porządku prawnego i nie powróci do przestępstwa. Wymierzając karę 8 miesięcy pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące jak i obciążające. Na niekorzyść oskarżonej niewątpliwie przemawia jej uprzednia karalności, działanie w warunkach powrotu do przestępstwa i wykorzystanie zaufania okazanego jej przez A. W., który w jej obecności otworzył mieszkanie znajomych, co z kolei pozwoliło oskarżonej ustalić gdzie przechowywane są klucze do tego mieszkania. Na korzyść oskarżonej przemawia niewielki stopień ujemnych następstw czynu tj. powstanie szkody w wymiarze 1500 zł. Jako okoliczność łagodząca, Sąd potraktował to, że nie planowała popełnienia przestępstwa, nie czyniła do niego przygotować, a zamiar popełnienia czynu powstał dopiero, gdy zauważyła nadążająca się sposobność.

Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k., nałożył na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 1500 złotych na rzecz pokrzywdzonej K. S. z domu S.. W ocenie Sądu, orzeczony środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody, będzie istotnym dodatkowym składnikiem kary w aspekcie wychowawczego oddziaływania na postawę oskarżonej i spełni funkcje kompensacyjne kary.

Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. T. kwotę 936 złotych tytułem zwrotu pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu sądowym, zgodnie z przepisami § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Kwota wynagrodzenia została powiększona o należny Skarbowi Państwa podatek VAT w obowiązującej stawce.

Sąd zwolnił oskarżoną na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., od ponoszenia kosztów sądowych, określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa, albowiem zobowiązanie jej do uiszczenia kosztów sądowych stanowiłoby dla niej nadmierne obciążenie.

Podnosząc powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.