Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 23 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak (spr.)

Sędziowie SSO Dorota Kropiewnicka

(...) del. do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpiny

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r.

sprawy G. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt. V K 2002/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

G. B. oskarżony został o to że:

w dniu 23 czerwca 2004 r. we W. udzielił Z. J. pomocy w doprowadzeniu (...) Banku SA z/s we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 1.228,93 złote, w ten sposób, że przekazał jej stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie Biuro (...) z/s we W. celem przedłożenia powyższego dokumentu przy ubieganiu się o kredyt na zakup w systemie sprzedaży ratalnej pralki marki M., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świdnicy na karę pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 5 miesięcy, którą odbył w okresie od 27 lutego 1995 r. do 17 marca 1995 r. oraz od 06 września 2000 do 05 listopada 2003 r.

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 13.09.2012 r., sygn. akt V K 2002/11, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieście

I.  uznał oskarżonego G. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przyjmując, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 22 listopada 2000 r. sygn. akt IV K 1831/00 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 1 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 28 marca 2001 r. sygn. akt. II K 769/00 za czyny z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k .na karę 1 roku pozbawienia wolności, objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn. akt. III K 54/02 z dnia 2 lipca 2002 r., którym to wymierzono mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy, którą oskarżony odbył w okresie od 27 lutego 1995 do 17 marca 1995 r. oraz od 06 września 2000 r. do 5 listopada 2003 r. tj. występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z ar. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od tegoż wyroku złożył oskarżony, który orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. polegających na „ subiektywnej i dowolnej ocenie dowodów a w konsekwencji ich interpretacja jedynie na niekorzyść oskarżonego tj. przyjęcie za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej Z. J. i świadka A. B. przy jednoczesnym uznaniu, że wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarygodność”. Oskarżony zarzuciła również naruszenie art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez „oparcie orzeczenia o winie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu tylko na dowodzie obciążającym, tj. wyjaśnieniach Z. J. i zeznaniach A. B. z pominięciem materiału dowodowego w zakresie, w jakim przemawia na korzyść oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska”.

Tak formułując zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia Wydział V Karny z dnia 13.09.2012 r. i o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie w/w wyroku i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżonego P. B. jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Oceniając wyrok Sądu I instancji w perspektywie zarzutów przedstawionych przez apelującego należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy- wbrew twierdzeniom oskarżonego - dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego kierując się zasadami logiki, obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji wydał orzeczenie w oparciu o cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniany swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z kolei tezy wskazane w apelacji są bezpodstawne i sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Twierdzenia oskarżonego jakoby to nie on przekazał Z. J. stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie Biuro (...) z/s we W., są zupełnie gołosłowne i sprzeczne z zebranymi w sprawie dowodami, a w szczególności zeznaniami A. B. oraz wyjaśnieniami samej Z. J.. Sąd Rejonowy słusznie przyznał prymat wiarygodności wypowiedziom Z. J. oraz A. B., które w toku całego postępowania, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, były logiczne i spójne. Zebrany w sprawie materią dowodowy jednoznacznie wskazuje, że jedyną osoba która mogła przekazać Z. J. stwierdzającego nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) był właśnie oskarżony P. B.. Z. J. nie znała przecież A. B. i nigdy go wcześniej go nie widziała, jak również nie starała się o zatrudnienie w jego firmie. Z. J. z całą stanowczością, juz na etapie postępowania przygotowawczego, stwierdziła przy tym, że zaświadczenie o zarobkach otrzymała od oskarżonego, którego wcześniej znała i który zaoferował jej pomoc w uzyskaniu kredytu bankowego poprzez „załatwienie” jej zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach. Ponadto, jednoznacznie, na motyw działania oskarżonego wskazuje, jak wyjaśniła Z. J., jej porozumienie z oskarżonym, wedle którego w zamian za umożliwienie jej uzyskania kredytu na zakup pralki, Z. J. miała z kolei zawrzeć kolejna umowę kredytową na zakup laptopów dla oskarżonego, a kredyty te spłacać miał oskarżony.

Raz jeszcze należy zatem wskazać, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest trafna i znajduje pełną akceptację Sądu Odwoławczego. Swoje stanowisko Sąd Rejonowy logicznie zaś i wyczerpująco umotywował, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sporządzonym zgodnie z dyspozycją art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Motywy te zawierają szczegółową i wnikliwą analizę wszystkich okoliczności rozpatrywanej sprawy. W związku z tym, za całkowicie chybiony uznać należy zarzut apelującego o naruszeniu przez Sąd Rejonowy przepisów art. 410 k.p.k. czy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Odnosząc się natomiast do zarzutu apelującego o naruszeniu przez Sąd I instancji przepisów postępowania, poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego jedynie w oparciu o dowody obciążające i przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarygodność, jest całkowicie chybiony. Sąd Rejonowy właściwie ocenił wyjaśnienia oskarżonego, który na poszczególnych etapach postępowanie, znacząco zmieniał swoje wypowiedzi. W trakcie przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego, oskarżony G. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił jedynie że raz widział oskarżoną Z. J., a znał natomiast jej córkę A. J.. Oświadczył również, że nie było takiej sytuacji, iż przekazał współoskarżonej stwierdzającego nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w (...) (k. 155). Z kolei podczas kolejnego przesłuchania oraz konfrontacji oświadczył, iż trudno mu się ustosunkować do przedstawianego mu zarzutu, „nie wiedział” on przy tym czy przyznaje sie do zarzucanego mu przestępstwa. Oświadczył jedynie, że zdarzenie to miało miejsce dawno temu i nie pamięta w związku z tym czy przekazywał Z. J. zaświadczenie o zarobkach w firmie A. B. (k.194). Z kolei na etapie postępowania sądowego oskarżony znów stanowczo zaprzeczył, że to on przekazał Z. J. zaświadczenie o zatrudnieniu. Oskarżony nie potrafił logicznie i racjonalnie wyjaśnić, które z jego wypowiedzi polegają na prawdzie (k.233-234). Wobec takich wyjaśnień oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie zdyskredytował ich wiarygodność, w żadnej mierze, w swoim rozumowaniu, nie naruszając norm postępowania, wyrażonych w art. 4 i 7 k.p.k.

Z tak przyjętą oceną wyjaśnień oskarżonego koresponduje ocena jego argumentacji, jakoby nie można było przypisać mu pomocnictwa przy popełnieniu przestępstwa przez Z. J., ze względu na niezrealizowanie przez oskarżonego znamion przedmiotowych i podmiotowych pomocnictwa. Pomocnictwa przy dokonaniu przestępstwa można dokonać jedynie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym, a jak wskazuje oskarżony w swojej apelacji „konsekwentnie w toku prowadzonego postępowania karnego, zaprzeczał aby kiedykolwiek przekazywał Z. J. nieprawdziwe zaświadczenie o jej zatrudnieniu, co należy rozumieć w ten sposób, ze nie miał on wiedzy i świadomości, że przekazywany dokument ma pomóc przy popełnianiu przestępstwa” (k.331). Jak zostało wykazane w powyższej analizie, opartej na zebranym materiale dowodowym sprawy, oskarżony przekazał jednak Z. J. zaświadczenie o zatrudnieniu w (...) i doskonale wiedział w jaki sposób to zaświadczenie zostanie wykorzystane. Tym samym, oskarżony udzielił Z. J. niezbędnej pomocy w popełnieniu przestępstwa oszustwa opisanego w art. 286 k.k. Ponadto wskazać należy, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. W związku z tym zarzuty oskarżonego o niezrealizowaniu jakoby przez niego znamion przedmiotowych oraz podmiotowych pomocnictwa są bezzasadne.

Tym samym, Sąd Okręgowy, nie podzielając w całości zarzutów i wywodów apelacji, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, jako w pełni prawidłowy, uznając, że również rozstrzygnięcie w przedmiocie kary jest słuszne i nie wymaga korekty. Również wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny jest trafny i nie nosi cech nadmiernej surowości. Obie te kary, zważywszy na uprzednią wielokrotną karalność sprawcy oraz jego działanie w warunkach recydywy ustawowej, uznać należy zresztą za stosunkowo łagodne.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze znajduje oparcie w przepisach art.624§1Kodeksu postępowania karnego.