Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2014 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy egzekucyjnej z wniosku wierzyciela B. M.

przeciwko dłużnikowi Ł. M. i A. Z.

o egzekucję świadczenia pieniężnego

na skutek zażalenia wierzyciela B. M.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 20 maja 2014r. sygn. akt I Co 1577/12

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt II Cz 542/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 maja 2014r. Sąd Rejonowy w Kaliszu po rozpoznaniu zarzutów wierzyciela i dłużników przeciwko planowi podziału sumy uzyskanej z egzekucji zatwierdził plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji nieruchomości dłużnika zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 2.12.2013r. oraz odrzucił zarzuty dłużników.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu skarżonego postanowienia wynika, że podana w obwieszczeniu komornika o pierwszej licytacji nieruchomości suma oszacowania wynosiła 385.000 zł jako kwota brutto zawierająca podatek VAT za cena wywołania równa ¾ tej sumy wynosiła 288.750 zł również jako kwota brutto zawierająca podatek VAT. Najwyższa cena 340.000 zł również została wylicytowana jako kwota brutto. Postanowieniem z dnia 13.05.2013r. Sąd Rejonowy w Kaliszu udzielił przybicia na rzecz nabywcy za cenę 340,000 zł w tym podatek VAT w wysokości 23 %, a następnie postanowieniem z dnia 30.2013r. przysadził na jego rzecz własność nieruchomości za cenę 340.000 zł brutto w tym podatek VAT w wysokości 23%, która to cena została w całości zapłacona. Kolejnym postanowieniem z dnia 2.12.2013r. Sad Rejonowy w przedmiocie podziału planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji, pomniejszając ją o podatek VAT w kwocie 63.577.24 zł pozostawiając do podziału kwotę 276.422,76 zł. Sąd ten uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów wierzyciela iż przedmiotowa transakcja jest zwolniona od podatku VAT, bowiem na kolejnych etapach zarzuty takie nie były podnoszone i postanowienie zarówno co do przybicia jak i przysądzenia własności uprawomocniły się, zaś w postępowaniu w przedmiocie zarzutów co do planu podziału poza kognicją sadu pozostaje spór co do istnienia prawa. Ponadto kwota podatku VAT podlega przekazaniu komornikowi, który jest jego płatnikiem. Odrzucenie zarzutów dłużników uzasadnione jest natomiast bezskutecznym upływem terminu do uzupełnienia ich braków.

Zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 20 maja 2014r. wniósł wierzyciel B. M., która zaskarżyła postanowienie w całości. Zarzucając naruszenie przepisów art.1024 §1 pkt 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 43 ust.1 pkt 10 i 10 a w zw. z art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, naruszenie art. 233 §1 w zw. z art. 245 i art. 244 §1 k.p.c. oraz naruszenie art. 1028 §2 zd.2 k.p.c., wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zmianę planu podziału i ustalenie że suma przeznaczona do podziału między wierzycieli wynosi 340.000 zł a suma przeznaczona na zaspokojenie wierzyciela B. M. wynosi 286.132,43 zł i zasadzenie kosztów postępowania zażaleniowego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kaliszu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie wierzyciela jest nieuzasadnione. Żaden z podniesionych zarzutów nie jest trafny.

Sąd Okręgowy w całości aprobuje ustalenia faktyczne dokonane w tej sprawie oraz oparte na nich wnioski prawne w zakresie zastosowanych przepisów postępowania egzekucyjnego, istotnych dla rozstrzygnięcia o zasadności postawionych zarzutów.

Nie jest trafne stanowisko skarżącego, że istotnym dla ustalenia sumy podlegającej podziałowi jest pismo dłużnika z dnia 14 maja 2013r. o zastosowaniu zwolnienia nieruchomości z podatku VAT, wysłane do komornika udzieleniu Przez Sąd Rejonowy w dniu 13 maja 2013r. przybicia z cenę 340.000 zł w tym podatek VAT, jeżeli będąc uczestnikiem postępowania egzekucyjnego, nie udzielił takiej informacji na etapie opisu i oszacowania nieruchomości. Jak również nie podważył ustalonej sumy oszacowania i ceny wywołania w ramach środków zaskarżenia. W tej sytuacji wiążące pozostaje ustalona przez komornika cena oszacowania i wywołania zawarta w obwieszczeniu o pierwszej licytacji nieruchomości z dnia 28 marca 2013r. obejmująca w obu przypadkach podatek VAT a pismo dłużnika z dnia 14 maja 2013r. stanowi jedynie dowód faktu jego złożenia oraz wyrażonej w nim stanowiska dłużnika co do obowiązku podatkowego.

W tej sytuacji prawidłowe sa uwagi Sadu I instancji dokonane w oparciu o przepis art.988 i art. 998 k.p.c., że uprawnienia uczestników do podnoszenia uchybień dotyczących ustalania ceny w obwieszczeniu o licytacji wygasają na etapie uprawomocnienia się przybicia. Kolejne etapy postępowania egzekucyjnego są konsekwencja poprzednich czynności egzekucyjnych. Skoro zatem w sposób niepodważony przez uczestników postępowania Komornik ustalił cenę wywołania wraz z podatkiem VAT, to konsekwencją sprzedaży tej nieruchomości w drodze licytacji jest powstanie obowiązku komornika pobrania od ceny wylicytowanej i zapłaconej przez nabywcę tego podatku. Płatnikiem tego podatku jest komornik.

Zważywszy zatem na przepis art.1024 §1 pkt 1 k.p.c. oraz konsekwencje wynikającej z ceny uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości wraz z podatkiem od towarów i usług, w planie podziału jako sumę podlegającą podziałowi wymienia się kwotę uzyskaną z egzekucji, pomniejszoną o należny ze sprzedaży podatek od towarów i usług (tak też SN w uchwale z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZP 115/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 146). Podatek od towarów i usług związany ze sprzedażą rzeczy powinien być odliczony przed podziałem. Podziałowi winna podlegać kwota netto. Skutkami ustalonej w ten sposób ceny związany jest zarówno komornik, jak i uczestnicy postępowania egzekucyjnego. Błędny jest pogląd skarżącego, mimo obszernych wywodów z zakresu prawa podatkowego, że na tym etapie postępowania egzekucyjnego egzekucji możliwa jest zmiana ceny, jak i kwoty uzyskanej z egzekucji.

W konsekwencji powyższych stwierdzeń zażalenie jako nieuzasadnione należało
z mocy art. 385 w zw. z art. 397 §2 i art. 13 § k.p.c. oddalić.