Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód, (...) Kasa (...)w L., wniósł o zasądzenie od pozwanego E. K. kwoty 8.453,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 20 % w skali roku oraz kosztów procesu. W toku sprawy, po utracie mocy obowiązującej przez nakaz zapłaty wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód uzupełnił braki formalne pozwu, a następnie sprecyzował swoje roszczenie domagając się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 5.491,53 zł z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 29 lipca 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że pozwany zaciągnął u niego pożyczkę na kwotę 9.000 zł, którą był zobowiązany spłacać w 36 miesięcznych ratach po 314,14 zł płatnych najpóźniej do 2 dnia każdego miesiąca poczynając od grudnia 2009 r. do 2 listopada 2012 r. zgodnie z harmonogramem stanowiącym integralną część umowy. Podał, że skorzystał z prawa wypowiedzenia umowy i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wykonalności, albowiem pozwany nie dotrzymał warunków umowy.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że nigdy nie zaprzestał spłacania pożyczki i spłaca ją do tej pory. Podał, że nie otrzymał wypowiedzenia umowy. Nadto zakwestionował obowiązek uiszczenia opłat związanych z obsługą pożyczki oraz odsetek.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 9 listopada 2012 r.: zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.491,43 zł z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 29 lipca 2011 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części; zasądził od pozwanego na rzecz powoda 88,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 279,57 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa oraz zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 150,54 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 listopada 2009 r. została zawarta między stronami umowa pożyczki nr (...), której integralną częścią był harmonogram spłat, z którego wynikało, że pożyczka miała być spłacona w 36 równych ratach w wysokości 314,14 zł. Na mocy powyższej umowy pozwany zobowiązał się spłacić łącznie 11.309,06 zł, w tym 9.000 zł kapitału oraz 2.309,06 zł odsetek. Pożyczka została oprocentowana według zmiennej stopy kredytowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 15,50 % w skali roku. Zgodnie z § 10 umowy pożyczkobiorca mógł dokonać wcześniejszej spłaty pożyczki przed terminem określonym w umowie. Zgodnie z § 45 Regulaminu w takim przypadku pożyczkobiorca był obowiązany powiadomić powoda o zamiarze wcześniejszej spłaty w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Zgodnie z § 45 ust. 3 pkt 1 Regulaminu jeżeli kredytobiorca spłaca kredyt oprocentowany przed terminem, to nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania za okres po jego spłacić. Zgodnie z § 45 ust. 4 Regulaminu powód nie może zatrzeć prowizji za wcześniejszą spłatę kredytu. Zgodnie z paragrafem 21 ust. 2 Regulaminu kredytobiorca, który spłaca kredyt w terminie wcześniejszym aniżeli określony w umowie nie może przy jego spłacie odliczyć odsetek za okres pomiędzy dokonaną spłatą a określonym w umowie terminem spłaty z zastrzeżeniem § 45 ust. 3 Regulaminu. Za dzień spłaty kredytu przyjmuje się dzień wpływu na rachunek pozwanego środków pieniężnych przeznaczonych na jego spłatę lub dzień ich wpłacenia gotówką w kasie. Zgodnie z § 24 Regulaminu w przypadku niespłacenia kredytu lub jego raty w terminie, należność z tytułu kredytu staje się w następnym dniu należnością przeterminowaną, a od spłaconego kredytu lub jego części pobierane są odsetki według stopy obowiązującej w danym okresie dla należności przeterminowanych. Zgodnie z uchwałą Zarządu powoda z 27 października 2006 r. nr (...) odsetki „karne" wynoszą 20 % w skali roku. Zgodnie z § 28 Regulaminu spłatę należności z tytułu umowy kredytowej rozlicza się w następującej kolejności: 1) koszty windykacji, w tym opłat za upomnienie, wezwań do zapłaty, 2) prowizje i opłaty, 3) odsetki od kapitału przeterminowanego, 4) wymagalne odsetki za okresy obrachunkowe, 5) kapitał przeterminowany. W piśmie z 13 grudnia 2011 r. powód powiadomił pozwanego o nowych numerach kont na które należy dokonywać wpłat rat z tytułu pożyczki/kredytu. W piśmie z 13 grudnia 2011 powód podał, że dla pożyczki obowiązuje konkretne wskazane konto, a kwota wpłacona na podany rachunek rozlicza daną pożyczkę przyporządkowaną do numeru konta bankowego.

Powód przedstawił dokumenty potwierdzające poniesione koszty związane z nieterminowym regulowaniem spłat pożyczki na łączną kwotę 120 zł. Pozwany dokonał w dniu 14 grudnia 2009 r. wpłaty w wysokości 422 zł, która została zaksięgowana przez powoda w dniu 15 grudnia 2009 r. Na poczet spłaty pożyczki powód uznał wpłatę kwoty 315,56 zł, w tym na kapitał 315,56 zł, na odsetki od kapitału 114,66 zł oraz na odsetki „karne” 1,42 zł.

Pozwany dokonał w dniu 30 grudnia 2009 r. wpłaty w wysokości 422 zł, która została zaksięgowana przez powoda w dniu 4 stycznia 2010 r. Na poczet pożyczki powód uznał wpłatę kwoty 322,99 zł, w tym na kapitał 199,98 zł, na odsetki od kapitału 123,16 zł.

Pozwany dokonał w dniu 3 lutego 2010 r. wpłaty w wysokości 1009,67 zł, która została zaksięgowana na rachunku przez powoda w dniu 4 lutego 2010 r. Na poczet spłaty pożyczki powód uznał kwotę 305,29 zł, w tym na kapitał 199,37 zł, na odsetki od kapitału 105,92 zł.

Pozwany dokonał w dniu 9 marca 2010 r. wpłaty w wysokości 970,57 zł, która została zaksięgowana na rachunku przez powoda w dniu 22 marca 2010 r. N poczet spłaty pożyczki powód uznał kwotę 336,49 zł, w tym na kapitał 214,25 zł, na odsetki od kapitału 99,89 zł, odsetki „karne” 2,35 zł, koszty wezwań 20 zł.

Pozwany dokonał w dniu 14 kwietnia 2010 r. wpłaty w wysokości 970,54 zł, która została zaksięgowana na rachunku przez powoda dnia następnego. Na poczet spłaty pożyczki powód uznał wpłatę kwoty 315,61 zł, w tym na kapitał 206,37 zł, na odsetki od kapitału 107,77 zł, odsetki „karne” 1,47 zł.

Pozwany dokonał w dniu 30 kwietnia 2010 r. wpłaty w wysokości 970 zł, która została zaksięgowana na rachunku przez powoda w dniu 5 maja 2010 r. Na poczet spłaty pożyczki powód uznał kwotę 314,14 zł, w tym na kapitał 212,47 zł, na odsetki od kapitału 101,67 zł.

Łącznie pozwany wpłacił 1910,08 złotych, w tym na kapitał 1231,77 zł, odsetki od kapitału 657,07 zł, odsetki karne 5,24 zł, koszty wezwań 20 zł. Do końca października 2010 r. pozwany nie dokonał żadnych innych wpłat na poczet pożyczki i została ona wypowiedziana.

Od listopada 2010 r. pozwany wpłacał powodowi kolejne kwoty celem spłaty pożyczki.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz opinii biegłego księgowego.

Przechodząc do rozważań prawnych Sąd wskazał, że zarzut spłaty pożyczki przed terminem okazał się gołosłowny. Przeciwnie, analiza wpłat pozwanego w okresie obowiązywania umowy wskazuje jednoznacznie, że pozwany przestał spłacać pożyczkę po dokonaniu ostatniej wpłaty 30 kwietnia 2010 r. i rozpoczął jej spłacanie dopiero w listopadzie 2011 r. już po wytoczeniu powództwa. Powód miał zatem podstawy do wypowiedzenia umowy i postawienia całej należności w stan wymagalności. Powód prawidłowo i w prawidłowej kolejności naliczał dokonywane przez pozwanego wpłaty, co zresztą potwierdził biegły. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że pozwany spłacał szereg zobowiązań wobec powoda zwykle nie opisując na poczet których zobowiązań zamierza dokonywać wpłaty. Dopiero w późniejszym okresie doszło do wyodrębnienia konta dla pożyczki (...). Analizując dokonane przez powoda wpłaty i sposób ich rozliczania przez pozwanego należało mieć również na uwadze postanowienia umowy i regulaminu z którym rozliczenia wpłat liczyły się od daty wpływu środków na rachunek bankowy powoda. Mając na uwadze dotąd dokonane wpłaty przez pozwanego i ich rozliczenie Sąd I instancji uznał, że pozwany spłacił odsetki od kapitału za okres obowiązywania umowy, koszty wezwań oraz odsetki karne do 29 lipca 2011 r. Stąd do spłaty pozostał jedynie kapitał w wysokości 5.491,43 zł z dalszymi umownymi odsetkami od dnia 29 lipca 2011 r.

W części dalej idącej Sąd powództwo oddalił, a o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. przyjmując, że powód wygrał sprawę w 65 %.

Apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wniósł pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

-

błąd w ustaleniu przepisów w oparciu o które działa powód,

-

błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie nieprawidłowych dowodów powoda, które zostały uwiarygodnione w sposób nierzetelny i nieprawdziwy przez powołanego w sprawie biegłego sądowego, przy jednoczesnym odrzuceniu dowodów spłaty rat pożyczki w wyższych kwotach, z których wynika, że pożyczka została spłacona w dniu 31 sierpnia 2011 r., zatem ustalenia dotyczące zaległości w spłacie pożyczki za okres od kwietnia 2010 r. do listopada 2011 r. należy uznać za nieprawdziwe.

Z powołaniem na powyższe pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją również powód zarzucając temu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa procesowego:

-

art. 321 § 1 k.p.c. poprzez zasądzenie ponad żądanie,

-

art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie,

-

art. 100 k.p.c. poprzez jego zastosowanie w wyniku błędnego przyjęcia, że w sprawie jedynie częściowo uwzględniono żądanie pozwu,

-

art. 99 § 1 k.p.c. poprzez niezaliczenie do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego kosztów w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 5.172,26 zł z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 31 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty,

-

umorzenie postępowania w pozostałej części,

-

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.336 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwoty 1.200 zł kosztów zastępstwa procesowego,

-

zasądzenie od pozwanego na rzez Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwoty 430,11 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Jednocześnie powód złożył odpowiedź na apelację powoda domagając się jej oddalenia oraz przyznania mu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarówno apelacja powoda, jaki i pozwanego okazały się częściowo zasadne.

Na wstępie Sąd Okręgowy wskazuje, że podziela ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, które zostały dokonane bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, czyniąc je podstawą także własnego rozstrzygnięcia. Celem uzupełnienia materiału dowodowego Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z dokumentów w postaci umów i wydruków rozliczenia pożyczek, zawartych w aktach sprawy I C 1394/11 /k.33-39,59-67/ oraz I C 2503/12 /k.41-47,120-126/. Dowody te potwierdziły ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie wysokości uiszczanych przez pozwanego wpłat odnośnie pożyczki zaciągniętej w dniu 2 listopada 2009 r. i sposobu ich rozliczania przez powoda. Jednocześnie pozwoliły na dodatkowe ustalenie, że pozwany miał inne zobowiązania wobec powoda, wynikające z innych zaciągniętych pożyczek, a także że w okresie od grudnia 2009 r. do maja 2010 r. nadpłacił na rzecz powoda kwotę 523,13 zł z tytułu uiszczonych rat na spłatę przedmiotowej pożyczki.

Przechodząc do zarzutów sformułowanych w apelacji złożonej przez powoda, Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko w niej wyrażone, że Sąd Rejonowy błędnie nie zastosował w sprawie art. 355 § 1 k.p.c. Rację ma powód podnosząc, że dokonując w toku sprawy modyfikacji roszczenia złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu co do kwoty, która w porównaniu z pierwotnym żądaniem nie była objęta jego ograniczonym roszczeniem, wraz z zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie. Co prawda ograniczając swoje żądanie do kwoty 5.491,53 zł, co nastąpiło pismem z dnia 16 sierpnia 2011 r., powód nie złożył powyższego oświadczenia /k.51-52/. Jednakże w piśmie z dnia 13 grudnia 2011 r., modyfikującym żądanie zapłaty do kwoty 5.172,26 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 31 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty – które uszło uwadze Sądu Rejonowego – powód zawarł stosowne oświadczenie o cofnięciu pozwu ponad wskazaną kwotę, z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia w tej części /k.82-83/. Oświadczenie to należy odnosić do pierwotnego żądania zapłaty, opiewającego na kwotę 8.453,48 zł. Nieuwzględnienie tego pisma przez Sąd pierwszej instancji skutkowało nie tylko brakiem wydania orzeczenia o częściowym umorzeniu postępowania w związku ze skutecznym cofnięciem pozwu w myśl art. 355 § 1 k.p.c., ale także wydaniem orzeczenia ponad żądanie, albowiem zaskarżonym wyrokiem zasądzono na rzecz powoda kwotę 5.491,43 zł, czyli tę, która wynikała z dokonania pierwszej modyfikacji żądania niepołączonej z oświadczeniem o cofnięciu pozwu, wraz z odsetkami umownymi od dnia 29 lipca 2011 r. Wobec tego zarzut naruszenia art. 321 § 1 k.p.c., który stanowi, że sąd nie może zasądzać ponad żądanie, również okazał się uzasadniony.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż żądanie zapłaty kwoty 5.172,26 zł zawarte w apelacji powoda nie zasługuje na uwzględnienie z racji nadpłaty rat dokonanych przez pozwanego na łączną kwotę 523,13 zł, co zostanie szerzej wyjaśnione w dalszej części uzasadnienia, przy rozpoznawaniu apelacji pozwanego. Okoliczność ta miała przełożenie także na zakres zastosowania w sprawie art. 355 § 1 k.p.c., o czym także będzie mowa poniżej.

Na aprobatę zasługuje również stanowisko powoda, że skoro pozwany dopiero w toku niniejszej sprawy dokonywał wpłat tytułem uregulowania należności wynikających z zaciągniętej pożyczki, które w konsekwencji doprowadziły do ograniczenia roszczenia o zapłatę, to właśnie jego osobę uznać należy za obowiązanego do poniesienia kosztów postępowania w całości. Tym samym Sąd Rejonowy niezasadnie zastosował art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając koszty procesu powstałe w sprawie. Dopiero okoliczność wywiedzenia niniejszego pozwu zmobilizowała pozwanego do uiszczenia określonych kwot na rzecz powoda tytułem spłaty zobowiązania. Z tego względu zaistniały w sprawie podstawy do uznania go za przegranego i orzeczenia o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik w myśl art. 98 § 1 k.p.c. Zatem za uzasadniony przyjąć należy wniosek powoda o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie postanowienia o kosztach procesu poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego z tego tytułu kwoty 1.336 zł, w tym kwoty 1.200 zł wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity – Dz. U. 2013 r., poz. 490).

W konsekwencji Sąd Okręgowy zmienił także orzeczenia zawarte w punkcie 4 i 5 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że podwyższył zasądzoną od pozwanego kwotę na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych do kwoty 430,11 zł i jednocześnie uchylił orzeczenie dotyczące zasądzenia tych kosztów od powoda. W ocenie Sądu Okręgowego powyższy zarzut okazał się zasadny pomimo tego, iż żądanie główne powoda nie zostało w całości uwzględnione. Nieznaczna różnica pomiędzy kwotą dochodzoną a zasądzoną w pełni uzasadnia zastosowanie w sprawie art. 98 § 1 k.p.c.

Przechodząc do zarzutów zawartych w apelacji pozwanego Sąd Okręgowy na wstępie wskazuje, że powód prawidłowo, zgodnie z § 28 Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek, zaliczał wpłaty uiszczane przez pozwanego, który od początku uiszczał raty w kwocie wyższej od wysokości przewidzianych w umowie płatności. Przy tym pozwany nie stosował się do § 45 ust. 2 Regulaminu, który stanowi, że jeżeli pożyczkobiorca chce dokonać nadpłaty raty pożyczki to jest obowiązany poinformować o tym pożyczkodawcę najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Pozwany nigdy tego nie czynił twierdząc w niniejszej sprawie, że miał do tego prawo i w związku z tym powód powinien obniżyć odsetki umowne. Stanowisko takiego nie zasługuje na aprobatę, albowiem w umowie jasno wskazano, że wcześniejsza spłata nie skutkuje brakiem konieczności uiszczenia odsetek umownych.

Niemniej kilka rat uiszczonych przez pozwanego, a mianowicie w okresie od grudnia 2009 r. do maja 2010 r., było nadpłaconych, a pozwany regulował je przekraczając termin wpłaty zaledwie o kilka dni. I tak, poszczególne nadpłaty opiewały na następujące kwoty:

-

106,44 zł (pozwany uiścił 422 zł a rata wynosiła 315,56 zł),

-

99,01 zł (pozwany uiścił 422 zł a rata wynosiła 322,99 zł),

-

135,60 zł (pozwany uiścił 1009,67 zł, powód zaliczył na przedmiotową pożyczkę kwotę 568,78 zł, a rata wynosiła 305,29 zł),

-

30,92 zł (pozwany uiścił 970,54 zł, powód zaliczył na przedmiotową pożyczkę kwotę 603,13 zł, a rata wynosiła 336,49 zł),

-

73,58 zł (pozwany uiścił 970,54 zł, powód zaliczył na przedmiotową pożyczkę kwotę 581,35 zł, a rata wynosiła 315,61 zł),

-

77,58 zł (pozwany uiścił 970,54 zł, powód zaliczył na przedmiotową pożyczkę kwotę 578,52 zł, a rata wynosiła 314,14 zł).

Łącznie pozwany nadpłacił z powyższego tytułu kwotę 523,13 zł, którą Sąd Okręgowy odliczył od żądania strony powodowej uznając, że skoro suma ta została uiszczona, to o tyle trzeba pomniejszyć dochodzoną należność. Wobec tego pozwany powinien zapłacić na rzecz powoda kwotę 4.649,14 zł (5.172,26 zł – 523,13 zł). Tym samym Sąd Okręgowy zmienił punkt 1 zaskarżonego wyroku zasądzając wskazaną wyżej sumę wraz z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 31 sierpnia 2011 r. – według żądania powoda zawartego w piśmie modyfikującym powództwo z dnia 13 grudnia 2011 r. – do dnia zapłaty. W tym zakresie apelację pozwanego zasługiwała na uwzględnienie.

Wskazana nadpłata skutkowała tym, że postępowanie w pozostałej części nie mogło zostać w całości umorzone. Artykuł 355 § 1 k.p.c. mógł znaleźć zastosowanie jedynie odnośnie kwoty 3.281,32 zł stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą pierwotnego roszczenia (8.453,48 zł), kwotą zasądzoną (4.649,14 zł) oraz kwotą nadpłaty (523.13 zł), co do której powództwo podlegało oddaleniu, a także odnośnie odsetek umownych od tej kwoty w wysokości 20 % w skali roku od dnia 30 października 2010 r. do dnia 30 sierpnia 2011 roku.

Odnosząc się do pozostałych twierdzeń pozwanego wskazać należy, że nie ma on racji podnosząc, że terminem zapłaty powinien być termin dokonania wpłaty, nie zaś termin zarachowania na rachunek bankowy wierzyciela. Stanowisko to jest sprzeczne nie tylko z treścią łączącej strony umowy pożyczki, ale także z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, wynikającym z wykładni art. 455 k.c., według którego spełnienie świadczenia bezgotówkowego następuje w dniu uznania rachunku bankowego wierzyciela, chyba że strony stosunku zobowiązaniowego postanowiły inaczej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 04.01.1995 r., III CZP 164/94, OSNC 1995, nr 4, poz. 62). Wobec tego postępowanie powoda w tym względzie uznać należy za prawidłowe.

Sąd Okręgowy nie przychylił się także do stanowiska pozwanego, że raty były płacone bez przerwy, albowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jasno wynika, że w okresie od maja 2010 r. do listopada 2010 r. nie wpłynęła na rachunek bankowy powoda żadna wpłata dokonana przez niego. Zatem zgodnie z łączącą strony umową powód miał prawo ją wypowiedzieć powołując się na zapis zawarty w pkt 20 umowy, co też skutecznie uczynił. Fakt, iż pozwany nie odebrał przesyłki zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie oznacza, że do jej wypowiedzenia nie doszło. Przesyłka została wysłana na prawidłowy adres wskazany przez pozwanego przy zawieraniu umowy. Według zaś § 55 ust. 4 Regulaminu korespondencję, która zgodnie z Regulaminem przesyłana jest listem poleconym na adres wskazany przez kredytobiorcę, awizowaną a nie odebraną przez adresata, uważa się za doręczoną w dacie pierwszego awizowania. Zresztą gdyby nawet pozwany zmienił adres, to zgodnie z pkt 22 umowy miał obowiązek poinformować o tym powoda, pod rygorem uznania korespondencji wysłanej na nieaktualny adres za doręczoną (§ 55 ust. 3 Regulaminu).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok:

-

w punkcie 1 w ten sposób, że zasądził do pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.649,14 zł z umownymi odsetkami w wysokości 20 % w skali roku od dnia 31 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty,

-

w punkcie 2 w ten sposób, że umorzył postępowanie w zakresie żądania kwoty 3.281,32 zł z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku od dnia 30 października 2010 r. do dnia 30 sierpnia 2011 r. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

-

w punkcie 3 w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1336 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

-

w punkcie 4 w ten sposób, że zasądzoną kwotę podwyższył do kwoty 430,11 zł,

-

w punkcie 5 poprzez jego uchylenie (punkt I wyroku).

Na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddali w pozostałej części apelację pozwanego (punkt II wyroku).

Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie pomiędzy stronami (punkt III wyroku).