Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SO Andrzej Wieja

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2014r.

sprawy T. K.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 178a § 4 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 28 marca 2014 r. sygn. akt II K 1844/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. K. w ten sposób, że:

- przyjmuje, że dokonał on zaboru samochodu w celu krótkotrwałego użycia a nie w celu przywłaszczenia i czyn ten kwalifikuje z art. 289 § 1 kk i na podstawie art. 289 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

- stwierdza, że orzeczenie o karze łącznej z pkt III części dyspozytywnej wyroku straciło moc i na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 292/14

UZASADNIENIE

T. K. został oskarżony o to, że:

1. w dniu 11 czerwca 2013 roku w J. na ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia zaparkowany, nie zamknięty samochód marki „A. (...)” numer rejestracyjny (...) o wartości 7000 zł, działając na szkodę G. S. i M. S., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

2. w dniu 11 czerwca 2013 roku w J.znajdując się w stanie nietrzeźwości – posiadając w czasie I badania – 0,80 mg/dm ³, w czasie II badania – 0,74 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym – samochód osobowy marki „A. (...)” o numerze rejestracyjnym (...)będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Złotoryi z dnia 14.10.2010 roku sygn. akt II K 567/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości – czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Złotoryi z dnia 18.12.2012 roku, tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 28 marca 2014r. w sprawie sygn. akt II K 1844/13:

I. uznał oskarżonego T. K. winnym tego, że w dniu 11 czerwca 2013 r. w J. woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) o wartości 7.000 zł, czym działał na szkodę G. S. i M. S., tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II. uznał oskarżonego T. K. winnym tego, że w dniu 11 czerwca 2013 r. w J. woj. (...) kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Złotoryi z dnia 14 października 2010 r. w sprawie sygn. akt II K 567/10, tj. występku z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego T. K. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu T. K. okres zatrzymania w dniu 11 czerwca 2013 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego T. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat,

VI. na podstawie art. 29 ust 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. kwotę 432 zł plus 99,36 zł VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu,

VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego T. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego T. K. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w pkt I i III jego części dyspozytywnej.

Skarżący wyrokowi zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego poprzez uznanie przez sąd, iż T. K. popełnił przestępstwo kradzieży, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie wskazuje, że został popełniony czyn z art. 289 § 1 kk, tj. krótkotrwałe użycie pojazdu,

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 424 § 2 kpk poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku powodów, dla których sąd odmówił zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w zakresie czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, w sytuacji gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą,

- rażącą niewspółmierność kary poprzez jej surowość i orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania podczas gdy okoliczności sprawy uzasadniają wymierzenie kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz oddanie oskarżonego w okresie próby dozór kuratora,

e w e n t u a l n i e

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest częściowo zasadna. Przede wszystkim zarzut odnoszący się do przyjęcia przez sąd meriti, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona występku zaboru w celu przywłaszczenia przedmiotowego samochodu marki A. (...) stanowiącego własność G. i M. S.. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i to zarówno z wyjaśnień oskarżonego T. K., jak i zeznań pokrzywdzonego G. S. oraz świadka I. K. nie sposób wywnioskować, ze oskarżony zabierając niezamknięty samochód działał z zamiarem przywłaszczenia pojazdu. Jak sam wskazał w swoich wyjaśnieniach ( k.45-46 ) kierowany bliżej niesprecyzowanym impulsem postanowił porzucić prace i udać się do miejsca swojego zamieszkania. Skorzystał przy tym z okazji, że na placu przed magazynem znajdował się samochód, którym przyjechał pokrzywdzony G. S.. Wziął zatem przedmiotowy pojazd pojechał nim na zakupy, zatankował auto na stacji paliw, a następnie udał się do miejsca swojego zamieszkania, gdzie został zatrzymany przez policję. Z całą pewnością zatem zachowanie oskarżonego przeczy temu aby miał on zamiar dokonać zaboru w celu przywłaszczenia wspomnianego samochodu. Zachowanie takie nie daje podstaw do przyjęcia aby miał on zamiar wspomnianym samochodem rozporządzić jak właściciel. Nie sposób kwestionować w tym zakresie wywodów zawartych w apelacji obrońcy, że wykorzystanie samochodu pokrzywdzonego przez oskarżonego miało charakter wyjątkowo krótkotrwały, służyło do przemieszczenia się i w żadnej mierze nie nosiło cech dysponowania pojazdu jako rzeczą własną. W tej sytuacji zasadny jest postulat zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu w pkt I części dyspozytywnej na art. 289§1k.k. przy jednoczesnej zmianie ustalenia odnoszącego się do zamiaru z jakim działał oskarżony.

Nie zasługiwała natomiast na uwzględnienie apelacja obrońcy oskarżonego w części, gdzie zarzucił on naruszenie przepisu postępowania – art. 424§1 k.p.k. poprzez niewykazanie uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powodów dla których sąd nie skorzystał z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Nieskorzystanie przez sąd meriti z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary świadczy w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, że sąd rejonowy takich okoliczności pozwalających na zastosowanie wspomnianej instytucji w realiach niniejszej sprawy się nie dopatrzył. W tej sytuacji skoro instytucja ta nie znalazła zastosowania w treści zaskarżonego wyroku sąd I instancji zatem nie był obligowany do wskazywania w jego pisemnych motywach dlaczego instytucji tej nie zastosował.

Wymierzając za przestępstwo z art.289§1 k.k. karę sąd odwoławczy miał na względzie wszelkie okoliczności sprawy i to zarówno te leżące po stronie oskarżonego ( zamiar i pobudki jego działania ), jak i te obiektywne. Na podkreślenie zasługuje, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyrządził jakiejkolwiek szkody w majątku pokrzywdzonego. Zabrany w celu dojechania do domu samochód zatankował, a pokrzywdzony nie rości wobec niego jakichkolwiek pretensji ( oświadczenie pokrzywdzonego G. S. k.112v. ). W tej sytuacji należało uznać, że wystarczającą będzie najniższa przewidziana za przypisane mu przestępstwo kara – 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W tej sytuacji orzeczenie o karze łącznej z pkt III części dyspozytywnej straciło moc. W związku z tym na podstawie art.85 k.k. i art. 86§1 k.k. sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności . Zastosowanie pełnej absorpcji podyktowane zostało tym, że obydwu przypisanych mu przestępstw oskarżony dopuścił się w jednym czasie. A popełniając te przestępstwa kierował się w zasadzie kierując się jednym przejawem woli.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary przez niezastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Należy w tym miejscu przypomnieć, że rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art.438pkt4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy ( przy wymiarze kary łącznej w odrębnym postępowaniu – skazanego ), ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie występuje. Oskarżony T. K. bowiem był już uprzednio wielokrotnie karany, w tym zarówno za przestępstwa przeciwko mieniu, jak i przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji ( dane o karalności k. 34 – 36 ). W tej sytuacji absolutnie brak jest jakichkolwiek okoliczności, które możnaby uznać za pozytywną prognozę w rozumieniu art.69k.k. tym bardziej, że oskarżonemu przypisano popełnienie występku z art.178a§4k.k., a przepis art. 69§4k.k. przewiduje, że w takiej sytuacji sąd może zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

W pozostałej części zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na ustanowienie oskarżonemu obrońcy z urzędu i jego udział w postępowaniu odwoławczym sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. kwotę 516,60 zł. w tym 96,60 podatku od towarów i usług bowiem koszty tej obrony nie zostały opłacone ( art.29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. o adwokaturze ).

Względy słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art.624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. ).