Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., wniosła o zasądzenie od pozwanej – (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki kwoty 15.152,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 423,27 złotych od dnia 6 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.100,10 złotych od dnia 18 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.625,92 złotych od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.033,54 złotych od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.214,01 złotych od dnia 15 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.352,61 złotych od dnia 22 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.558,32 złotych od dnia 8 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.284,24 złotych od dnia 13 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.954,51 złotych od dnia 22 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 971,31 złotych od dnia 6 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 396,06 złotych od dnia 19 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 760,73 złotych od dnia 22 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 382,99 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty,

oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyła na rzecz pozwanej usługi spedycji towarów, podczas, gdy pozwana była zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia. Usługi były świadczone na podstawie zleceń przesyłanych powódce przez pozwaną. Po wykonaniu usług powódka wystawiła pozwanej faktury VAT. Termin płatności poszczególnych faktur wynosił 21 dni. Powódka wskazał, że:

-

w dniu 31 października 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.832,50 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 listopada 2012 roku,

-

w dniu 14 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.599,57 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 5 grudnia 2012 roku,

-

w dniu 26 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.100,10 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 listopada 2012 roku,

-

w dniu 30 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.625,92 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 grudnia 2012 roku,

-

w dniu 13 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.033,54 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 3 stycznia 2013 roku,

-

w dniu 24 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 2.214,01 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 14 stycznia 2013 roku,

-

w dniu 31 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.352,61 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 stycznia 2013 roku, fakturę skorygowano o kwotę 68,27 złotych (korekta nr (...)),

-

w dniu 17 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.558,32 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 7 lutego 2013 roku,

-

w dniu 22 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.447,65 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 12 lutego 2013 roku,

-

w dniu 31 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.954,51 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 lutego 2013 roku,

-

w dniu 12 lutego 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 971,30 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 5 marca 2013 roku,

-

w dniu 25 lutego 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 396,06 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 18 marca 2013 roku,

-

w dniu 28 lutego 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 760,73 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 marca 2013 roku.

Ponadto należności z tytułu innych faktur VAT były płacone z opóźnieniem co powodowało, że powódka wystawiła pozwanej noty odsetkowe:

-

o numerze (...) z dnia 31 października 2012 roku na kwotę 105,85 złotych,

-

o numerze (...) z dnia 30 listopada 2012 roku na kwotę 76,16 złotych,

-

o numerze (...) z dnia 31 grudnia 2012 roku na kwotę 137,78 złotych,

-

o numerze (...) z dnia 31 stycznia 2013 roku na kwotę 63,20 złotych.

Powódka wezwała pozwaną do zapłaty należności. Pozwana deklarowała dokonywanie częściowych wpłat, nie kwestionując wezwania, jednak proponowane przez nią kwoty kolejnych wpłat były zbyt niskie. Do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie uiściła żądanych należności.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana wskazała, iż współpracowała z powódką i pod koniec 2012 roku rzeczywiście, wobec „nadzwyczajnych i niezależnych od pozwanej okoliczności” miała opóźnienia w regulowaniu należności wobec powódki, jednak, zawsze traktowała je priorytetowo. Pozwana kilkakrotnie przedstawiała pełnomocnikowi powódki oferty spłaty długu wskazując przyczyny opóźnień. W przypadku ewentualnego uwzględnienia powództwa pozwana wniosła o rozłożenie zasądzonej należności na raty. Pozwana wskazała, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki należności z tytułu zastępstwa procesowego ponad kwotę minimalną.

W piśmie procesowym z dnia 22 sierpnia 2013 roku powódka cofnęła pozew w części obejmującej kwotę 300 złotych, wpłaconej przez pozwaną po wytoczeniu powództwa. Powódka wskazała, iż brak jest podstaw do rozłożenia zasądzonej należności na raty wobec okoliczności, iż od powstania zobowiązań upłynął znaczny okres czasu i pozwana wielokrotnie zobowiązywała się do zapłaty należności, zaś propozycje pozwanej były niekorzystne dla powódki. Powódka podtrzymała wniosek o zasądzenie podwójnej stawki minimalnej kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 3 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy umorzył postępowanie w części obejmującej kwotę 300 złotych.

W piśmie procesowym z dnia 11 października 2013 roku powódka cofnęła pozew w części obejmującej kwotę 550 złotych, wpłaconej przez pozwaną po wytoczeniu powództwa.

W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2013 roku pozwana podniosła, iż uiściła na poczet należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu kwotę 673,17 złotych.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.561,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 423,27 złotych od dnia 6 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.100,10 złotych od dnia 18 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.625,92 złotych od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.033,54 złotych od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.214,01 złotych od dnia 15 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.352,61 złotych od dnia 22 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.558,32 złotych od dnia 8 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.284,24 złotych od dnia 13 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.954,51 złotych od dnia 22 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 971,31 złotych od dnia 6 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 396,06 złotych od dnia 19 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 760,73 złotych od dnia 22 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 382,99 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty,

jak również zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.575 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Co do kwoty 1.223,17 zł, postępowanie zostało umorzone, zaś w pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i wnioskach.

Sąd I instancji wskazał, iż od 2011 roku strony pozostawały w stałych kontaktach handlowych. Powódka przygotowała dla pozwanej ofertę transportowo – spedycyjną, na podstawie której miały być wykonywane kolejne usługi transportowe na terenie kraju.

W dniach 23 – 31 października 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytuły w dniu 31 października 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.832,50 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 listopada 2012 roku.

W dniach 5 – 8 listopada 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. W dniu 14 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.599,57 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 5 grudnia 2012 roku. W dniach 12 – 20 listopada 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 26 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.100,10 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 listopada 2012 roku. W dniach 22 – 29 listopada 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 30 listopada 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.625,92 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 grudnia 2012 roku. W dniach 4 – 6 grudnia 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 13 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.033,54 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 3 stycznia 2013 roku. W dniach 11 – 20 grudnia 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 24 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 2.214,01 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 14 stycznia 2013 roku. W dniach 21 – 28 grudnia 2012 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 31 grudnia 2012 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.352,61 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 stycznia 2013 roku, fakturę skorygowano o kwotę 68,27 złotych (korekta nr (...)). W dniach 3 – 10 stycznia 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. W dniu 17 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.558,32 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 7 lutego 2013 roku. W dniach 11 – 18 stycznia 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 22 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.447,65 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 12 lutego 2013 roku. W dniach 23 – 30 stycznia 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 31 stycznia 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 1.954,51 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 lutego 2013 roku. W dniach 1 – 8 lutego 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. W dniu 12 lutego 2013 roku wystawił fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 971,30 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 5 marca 2013 roku. W dniach 13 – 20 lutego 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 25 lutego 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 396,06 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 18 marca 2013 roku. W dniach 22 – 27 lutego 2013 roku powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanej. Z tego tytułu powódka w dniu 28 lutego 2013 roku wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 760,73 złotych z dniem wymagalności należności przypadającym na dzień 21 marca 2013 roku.

Z uwagi na opóźnienia pozwanej w wykonaniu innych zobowiązań powódka wystawiła pozwanej noty odsetkowe: o numerze (...) z dnia 31 października 2012 roku na kwotę 105,85 złotych, o numerze (...) z dnia 30 listopada 2012 roku na kwotę 76,16 złotych, o numerze (...) z dnia 31 grudnia 2012 roku na kwotę 137,78 złotych, o numerze (...) z dnia 31 stycznia 2013 roku na kwotę 63,20 złotych. Pozwana nie uiściła należności objętych wskazanymi fakturami VAT i notami odsetkowymi do dnia wytoczenia powództwa. W związku z powyższym, powódka wezwała pozwaną do zapłaty. Pozwana nie spełniła żądania powódki do wytoczenia powództwa, oferując wpłaty częściowe w wysokości, na którą powódka nie wyraziła zgody.

Pozwana dokonała kolejnych wpłat na poczet należności dochodzonych niniejszym pozwem w kwotach: 3.000 złotych przed wytoczeniem powództwa, 300 złotych w dniu 23 kwietnia 2013 roku, 550 złotych w dniu 5 września 2013 roku, 673,17 złotych w dniu 23 listopada 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Sąd I instancji zważył, iż w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż strony łączyły umowy spedycji oraz, że powódka wykonała zobowiązania, których dotyczyły faktury VAT wskazane w pozwie, zaś pozwana nie uiściła w całości należnego wynagrodzenia. Jednocześnie Sąd ten podkreślił, iż na zobowiązanie pozwanej nie miały wpływu pertraktacje stron w przedmiocie sposobu spełnienia świadczeń, gdyż finalnie nie doszło do ich porozumienia w zakresie zmiany terminów zapłaty i wysokości poszczególnych wpłat.

Sąd Rejonowy zauważył, iż wytaczając powództwo powódka uwzględniła, formułując żądanie, trzy wpłaty, każda na kwotę po 1.000 złotych (17.152,55 – 3.000,00=14.769,56). Natomiast w zakresie dokonanych po wytoczeniu powództwa wpłat pozwanej na kwoty 300 złotych i 550 złotych powódka cofnęła pozew.

Sąd I instancji zważył, iż zgodnie z treścią art. art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, przy czym z mocy art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Jako, że z okoliczności sprawy nie wynikało, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, Sąd ten uznał, iż powódka skutecznie cofnęła pozew.

Wobec powyższego, postanowieniem z dnia 3 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy umorzył postępowanie w części obejmującej kwotę 300 złotych. Jednocześnie w punkcie 2 wyroku Sąd I instancji umorzył postępowanie w zakresie kwoty 550 złotych.

Mając na uwadze okoliczność, iż pozwana w dniu 23 listopada 2013 roku dokonała kolejnej wpłaty na kwotę 673,17 złotych, zaś przy naliczaniu żądanej kwoty powódka pominęła korektę faktury VAT nr (...) Sąd ten uznał żądanie powódki za zasadne w zakresie obejmującym kwotę 13.561,11 złotych (15.152,55 – 300 – 550 – 673,38 – 68,27 = 13,561,11). Wobec powyższego, na podstawie art. 794 § 1 k.c. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.561,11 złotych. Sąd I instancji na podstawie art. 794 § 1 k.c. a contrario oddalił powództwo w zakresie uiszczonej przez pozwaną kwoty 673,17 złotych oraz kwoty korekty faktury VAT nr (...) na kwotę 68,27 złotych, która nie została uwzględniona przez powódkę przy formułowaniu treści pozwu.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sad Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwoty odsetek ustawowych:

- od kwoty 423,27 złotych od dnia 6 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.100,10 złotych od dnia 18 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.625,92 złotych od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.033,54 złotych od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.214,01 złotych od dnia 15 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.284,34 złotych od dnia 22 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.558,32 złotych od dnia 8 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.284,24 złotych od dnia 13 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.954,51 złotych od dnia 22 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 971,31 złotych od dnia 6 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 396,06 złotych od dnia 19 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 760,73 złotych od dnia 22 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 382,99 złotych od dnia 26 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty.

Sąd meriti nie znalazł podstaw, by w niniejszej sprawie rozłożyć na raty należność zasądzoną od pozwanej.

O kosztach postępowania Sąd ten orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tego artykułu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które po stronie powodowej wyniosły 5.575,00 złotych. W kwocie tej mieściła się kwota 17 złotych stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa i kwota 4.800 złotych tytułem dwukrotnej stawki wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, a także kwota 758 złotych stanowiąca opłatę od pozwu.

W niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy w oparciu o wniosek powódki w tym zakresie, podjął decyzję o zasądzeniu od pozwanej na rzecz powódki stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika w podwójnej wysokości, gdyż na podstawie akt sprawy i przebiegu postępowania uznał, że zachodzą podstawy do zwiększenia należności z tego tytułu. Sąd ten wskazał, że zgodnie z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, stawka minimalna przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10.000 złotych do 50.000 złotych wynosi 2.400 złotych. Jednocześnie w myśl § 3 ust. 1 powołanego rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji miał na uwadze, iż przedmiot niniejszego postępowania nie powinien budzić trudności z uwagi na zawiłość sprawy. Jednak w ocenie sądu nie tylko skomplikowany charakter sprawy świadczy o konieczności dokonania szczególnych nakładów pracy przez pełnomocnika. W niniejszym postępowaniu nie ulega wątpliwości, iż przygotowanie obszernego i tym samym wyczerpującego materiału dowodowego wymagało od pełnomocnika szczególnego zaangażowania z uwagi na konieczność jego usystematyzowania, przyporządkowania zebranej dokumentacji do poszczególnych dokumentów księgowych. Na okoliczność wykonania poszczególnych usług sporządzanych było bowiem szereg dokumentów, których komplet dawał dopiero obraz przebiegu transakcji. Nie bez znaczenia z punktu widzenia Sądu meriti był również fakt, iż kompletnie przygotowany pozew objęły 549 karty akt. Jednocześnie zmieniająca się w trakcie procesu sytuacja prawno – procesowa (kolejne wpłaty dokonywane przez pozwaną) wymagały od powódki bieżącego reagowania na działania pozwanej.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła pozwana, zaskarżając wyrok w części nieuwzględniającej wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty oraz w części dotyczącej kosztów procesu i domagając się jego zmiany poprzez rozłożenie zasądzonego świadczenia na tygodniowe raty w wysokości 1.000 zł (tysiąc złotych), począwszy od uprawomocnienia się orzeczenia oraz zmiany zaskarżonego wyroku w przedmiocie kosztów procesu przez oddalenie żądania zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w części ponad stawkę minimalną.

W odpowiedzi na apelację powódka domagała się oddalenia apelacji w całości i zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na rozprawie w dniu 18 września 2014 r. powódka, wobec zapłaty przez pozwaną kwoty 13.561 zł wraz z odsetkami w kwocie 3.001,52 zł na dzień zapłaty, cofnęła żądanie pozwu w zakresie kwoty głównej 13.561,11 zł wraz z odsetkami od tej kwoty. Jednocześnie powódka wniosła o utrzymanie wyroku I instancji w zakresie kosztów postępowania oraz wniosła o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego i zabezpieczającego. Pozwana podtrzymała natomiast zawarte w apelacji żądanie zmniejszenia wynagrodzenia pełnomocnika, z uwagi na okoliczność, iż jest ono rażąco wysokie, zaś pozwana nigdy nie kwestionowała, że usługa została wykonana i że prawidłowo zostały wystawione faktury.

Okoliczności sprawy nie uzasadniają przyjęcia, że cofnięcie pozwu w zakresie należności głównej w kwocie 13.561,11 zł wraz z odsetkami od tej kwoty było sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa ( art. 203 § 4 k.p.c. ), dlatego uznać należało, że wywołało skutek prawny, w rezultacie czego postępowanie w sprawie podlegało umorzeniu w w/w zakresie.

Z uwagi na powyższe, zgodnie z art. 386 § 3 k.p.c. , wyrok w zaskarżonej części zasądzającej należność główną oraz odsetki podlegał uchyleniu, a postępowanie w tym zakresie umorzeniu (pkt I wyroku).

Przechodząc do zarzutu apelacyjnego pozwanej, kwestionującego przesłanki jakie zdaniem Sądu Rejonowego przemawiały za przyznaniem powódce stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika w podwójnej wysokości, stwierdzić należy, iż był on zasadny. Sąd ten wskazał, iż miał na uwadze, iż w niniejszym postępowaniu przygotowanie obszernego i tym samym wyczerpującego materiału dowodowego wymagało od pełnomocnika szczególnego zaangażowania z uwagi na konieczność jego usystematyzowania, przyporządkowania zebranej dokumentacji do poszczególnych dokumentów księgowych, przy czym nie bez znaczenia był fakt, iż kompletnie przygotowany pozew objęły 549 karty akt. Jednocześnie zdaniem Sądu I instancji zmieniająca się w trakcie procesu sytuacja prawno – procesowa (kolejne wpłaty dokonywane przez pozwaną) wymagały od powódki bieżącego reagowania na działania pozwanej. Tymczasem zdaniem pozwanej, niniejsza sprawa nie należy do skomplikowanych ani pod względem prawnym, ani faktycznym, zaś nakład pracy pełnomocnika powódki ograniczył się do sporządzenia pozwu i dwóch pism procesowych, do których załączone były dokumentów księgowe, do których przyporządkowane zostały standardowe dokumenty spedycyjne.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko pozwanej w tym zakresie, brak bowiem w niniejszej sprawie podstaw do zasądzenia opłaty za czynności radcy prawnego w postępowaniu pierwszo-instancyjnym, w wysokości przewyższającej stawkę minimalną. Nie przemawiał za tym nakład pracy pełnomocnika strony powodowej, którego czynności ograniczyły się do sporządzenia pozwu i dwóch krótkich pism procesowych, uczestnictwa w rozprawie w dniu 14 października 2013 r. i w dniu 25 listopada 2013 r., prowadzenia stosownej korespondencji i dołączenia szeregu załączników w formie kserokopii, nawet nie poświadczonych za zgodność z oryginałem. Za podwyższeniem wynagrodzenia nie przemawiają również pozostałe kryteria wskazane w art. 109 § 2 zd. 2 k.p.c. Niniejsza sprawa nie należy bowiem do spraw skomplikowanych ani pod względem prawnym, ani pod względem faktycznym. Postępowanie dowodowe przed Sądem I instancji ograniczyło się do przeprowadzenia dowodów z dokumentów wskazanych przez strony. Zważyć też należy, że strona pozwana nie kwestionowała roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości.

Tym samym, opierając się na ustaleniach Sądu Rejonowego w zakresie wysokości kosztów sądowych poniesionych przez powódkę (w zakresie jakim była obowiązana do ich poniesienia) oraz wysokości kosztów zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy przyjął, iż powódce należy się kwota 3.175 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwota 2.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II poprzez obniżenie zasądzonej z tytułu zwrotu kosztów sądowych kwoty do wysokości 3.175 złotych, w tym zmniejszenie zasądzonej z tytułu kosztów zastępstwa procesowego kwoty do wysokości 2.400 złotych.

Zmianie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. podlegało zatem zawarte w pkt. 4 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. , zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W związku z powyższym pozwana zobowiązana jest zwrócić powódce kwotę 1.300 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od wniosku o zabezpieczenie powództwa w kwocie 100 zł, koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, które zgodnie z § 6 pkt. 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.) wyniosło za postępowanie przed sądem II instancji kwotę 1.200 zł.