Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Barbara Żukowska

SO Edyta Gajgał

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014 r.

sprawy D. B.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt II K 219/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. B. w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie o obowiązku naprawienia szkody z pkt II części dyspozytywnej,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych.

Sygn. akt VI Ka 418/14

UZASADNIENIE

D. B. został oskarżony o to, że :

w dniu 07 stycznia 2014r w N. po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń drzwi mieszkania, dostał się do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia komputer marki (...) wartości 1000 zł, telefon komórkowy marki N. wartości 100 zł, telefon komórkowy marki N. wartości 100 zł, telefon komórkowy marki S. wartości 300 zł, modem internetowy wartości 100 zł, pieniądze polskie w kwocie 2.650 zł oraz różnego rodzaju dokumenty czym działał na szkodę D. S.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 20 maja 2014r. w sprawie II K 219/14:

I.  Uznał oskarżonego D. B. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. B. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. S. kwoty 3.050 (trzy tysiące pięćdziesiąt) złotych.

III.  Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90 zł, w tym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 180 zł.

Od powyższego wyroku wniósł apelację obrońca poskarżonego. Zarzucił wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 343§7 kpk z uwagi na przyjęcie, że istnieją podstawy do wydania wyroku na podstawie art. 343§7 kpk w zw. z arzt. 335 kpk podczas gdy nie zaszły podstawy do uwzględnienia wniosku o wydanie wyroku skazującego bez rozprawy, a zatem sąd meriti winien skierować sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych, w niniejszej sprawie nie poczyniono ustaleń w zakresie strony podmiotowej przestępstwa, a w szczególności uzależnienia oskarżonego od środków odurzających które to okoliczności są znane choćby kuratorowi z uwagi na zastosowane wobec oskarżonego środki probacyjne,

2.  rażącą niewspółmierność /surowość/ kary pozbawie4nia wolności przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru poprzez nie nadanie właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym takim jak właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa tj. staranie się o naprawienia szkody nadto niewłaściwa ocena możliwości pokierowana swoim postępowaniem przez oskarżonego z powodu uzależnienia oskarżonego od narkotyków i przedwczesne zastosowanie instytucji skazania bez przeprowadzenia rozprawy. Pojawienie się nowych okoliczności tj. podjęcie leczenia i pracy zarobkowej a w szczególności staranie się o naprawienie szkody, częściowe jej spłacenie i uzgodnienie z pokrzywdzonym sposobu i terminu spłaty pozostałej kwoty, pojednanie się z pokrzywdzonym, wzajemne relacje między nimi – wskazują na to, że po przeprowadzeniu postępowania w pełnym zakresie analiza przeprowadzonego materiału dowodowego winna skutkować orzeczeniem kary przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności,

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o :

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

- uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

- zwolnienie oskarżonego ode ponoszenia kosztów postępowania za II instancję, że w związku z sytuacją majątkową i rodzinną oskarżonego ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrończyni oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącej w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia wskazywanych przez nią przepisów postępowania ( art.343§7 k.p.k. i art.343 k.p.k. w zw. z art.335 k.p.k. ) w związku z wydaniem przez Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy. Art. 335 k.p.k. zawiera przesłanki uzasadniające wniosek o skazanie bez rozprawy. W myśl tego przepisu Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych w kodeksie karnym za przypisany mu występek, bez przeprowadzania rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Uzgodnienie może również obejmować poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania.

Czyn zarzucany oskarżonemu D. B. stanowi występek z art.279§1 k.k. oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i opisał sposób w jaki dostał się do mieszkania pokrzywdzonego, oraz co z niego zabrał. Materiał dowodowy zebrany w sprawie w tym zeznania świadków: pokrzywdzonego D. S., U. S., A. R., R. R., a także protokół oględzin miejsca zdarzenia i protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych zajmowanych przez oskarżonego potwierdzają przyznanie się oskarżonego i pozwalają na stwierdzenie, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa nie budzą wątpliwości. Postawa oskarżonego w toku prowadzonego przeciwko niemu postępowania dają podstawy przypuszczać, iż cele postępowania zostaną osiągnięte. Wyżej już wskazano, ze oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku zapadłego przed sądem I instancji zawarł (...) i naprawił w całości wyrządzoną pokrzywdzonemu szkodę.

Reasumując stwierdzić należy, iż wbrew zarzutowi apelacji w realiach niniejszej sprawy sąd I instancji uprawniony był do skierowania sprawy na posiedzenie w celu wydania wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie oskarżonemu uzgodnionej pomiędzy nim a prokuratorem kary.

Uzgodniona zaś kara jednego roku pozbawienia wolności w ocenie sądu odwoławczego jest karą sprawiedliwą uwzględniającą wszystkie kryteria wymiaru kary z art. 53 k.k. D. B. był już uprzednio czterokrotnie karany za przestępstwa, w tym dwa razy za przestępstwa przeciwko mieniu ((...)Przy czym dwukrotnie w sprawie IIK 522/13 Sądu Rejonowego w Bolesławcu za czyny z art. 279§1 k.k. i w sprawie II K 764/13 Sądu Rejonowego w Zgorzelcu za czyn z art. 280§1 k.k. wymierzano mu już kary pozbawienia wolności z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia ich wykonania. W tej sytuacji nie można twierdzić, że wymierzenie oskarżonemu kary jednego roku pozbawienia wolności – najniższej kary przewidzianej za występek z art.279§1 k.k. razi nadmierną surowością , a tylko w takiej sytuacji możliwa byłaby ingerencja sądu odwoławczego.

Zdaniem sądu odwoławczego wbrew twierdzeniom obrończyni oskarżonego sąd meriti uwzględnił wszystkie okoliczności wyłaniające się wtoku sprawy, a dotyczące warunków osobistych i właściwości oskarżonego. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie wskazywał aby popełnione przez oskarżonego przestępstwo miało związek z uzależnieniem od narkotyków. Oskarżony był w toku postępowania czterokrotnie przesłuchiwany i w żadnym z przesłuchań nie podawał, że jest osobą uzależnioną, czy też aby wcześniej leczył się odwykowo. Również z treści składanych przez niego wyjaśnień nie wynika aby przypisane mu przestępstwo miało jakikolwiek związek z jego uzależnieniem. Wcześniej ( (...) ) był „jedynie” dwukrotnie karany za posiadanie niewielkich ilości (...) na karę grzywny. Zatem fakt podjęcia przez oskarżonego pracy po dacie wyroku, jak również zgłoszenie się przez niego do punktu informacyjno – konsultacyjnego do spraw(...) stowarzyszenia (...)nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i nie wpływało na słuszność wymierzonej mu kary.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art.438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie właśnie nie występuje.

Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywista potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

Zdaniem Sądu Odwoławczego w kontekście przeanalizowanych i wyeksponowanych przez Sąd meriti wszystkich istotnych okoliczności wpływających na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 279§1 k.k. determinujących ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej, tj. rodzaju i charakteru naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, czy też okoliczności dotyczących oskarżonego, jak uprzedniej karalności, czy też naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem wymierzenie kary jednego roku pozbawienia wolności jest trafne.

Nie znalazł sąd odwoławczy podstaw do zastosowania wobec oskarżonego D. B. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, co postuluje skarżąca w swojej apelacji. Przede wszystkim wskazać należy, że instytucja ta w myśl przepisu art.60§2 k.k. może mieć zastosowanie jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Wyżej już wskazano, że w orzeczonej w stosunku do D. B. kary jednego roku pozbawienia wolności niewspółmiernej surowości sąd okręgowy się nie dopatrzył. Wspominany już wcześniej fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i naprawienie szkody wyrządzonej swoim zachowaniem przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu najniższej z możliwych kar za przypisane mu przestępstwo z art.279§1k.k., nie mogą być jednak uznane za szczególnie uzasadniony wypadek powodujący konieczność wyjścia poza granice karania przewidziane przepisem art.279§1 k.k.

Naprawienie zaś przez oskarżonego wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody w całości spowodowało konieczność uchylenia rozstrzygnięcia dotyczącego środka karnego orzeczonego na podstawie art.46§1 k.k., tj. naprawieniu szkody. Z uwagi iż pokrzywdzonemu została w całości zrekompensowana szkoda poprzez uiszczenie mu przez oskarżonego kwoty odpowiadającej wysokości wyrządzonej mu szkody.

W pozostałej części zaś zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o przepis art.636§1 k.p.k.