Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2014 r. w O.

sprawy z odwołania B. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania B. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 03.01.2013r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 03.01.2013r. (...) Oddział w P. odmówił B. Ż. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji B. Ż. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty wypadkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że w przypadku odwołującego się nie zostały spełnione przesłanki wymagane do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy. Wynika to z faktu, że zarówno lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 26.10.2012r., jak i komisja lekarska ZUS w orzeczeniu dnia 05.12.2012r. uznali, że jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy, jednakże nie ma ona związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r.

Na skutek zgodnego wniosku stron postępowania, Sąd postanowieniem z dnia 18.09.2013r. zawiesił postępowanie w sprawie. B. Ż. w dniu 13.08.2014r. złożył wniosek o podjęcie postępowania w sprawie. Wobec powyższego postanowieniem z dnia 04.09.2014r. Sąd podjął zawieszone postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

w dniu 19.10.1993r. B. Ż. uległ w drodze do pracy do wypadkowi. Został potrącony przez samochód, gdy jechał rowerem. Przewieziono go do szpitala, gdzie stwierdzono, że doznał urazu głowy bez utraty przytomności, rany głowy i uszkodzenia częściowego splotu barkowego prawego. W wykonanym wówczas badaniu rtg kręgosłupa szyjnego stwierdzono zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne.

Po tym wypadku organ rentowy decyzją z dnia 29.03.1995r. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty inwalidzkiej wg III grupy inwalidów w związku z wypadkiem w drodze do pracy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12.06.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Od dnia 31.12.1997r. B. Ż. przyznano prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem, natomiast od dnia 17.04.1998r. organ rentowy przyznał B. Ż. prawo do emerytury, którą pobierał w zbiegu z rentą wypadkową.

W związku z wszczęciem postępowania w trybie nadzoru Prezesa ZUS nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy, sprawę B. Ż. skierowano przez Naczelnego Lekarza Orzecznika ZUS do rozpoznania przez Komisję Lekarską ZUS. Ubezpieczony dwukrotnie nie stawił się na badaniu przed Komisją Lekarską ZUS bez uzasadnionej przyczyny, wskutek czego organ rentowy odstąpił od dalszego postępowania w sprawie. W związku z niewyczerpaniem przez B. Ż. drogi odwoławczej, organ rentowy decyzją z dnia 18.05.2007r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu wypadku w drodze do pracy od dnia 01.06.2007r. Od powyższej decyzji B. Ż. wniósł odwołanie. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 28.08.2007r. sygn. akt IIIU 583/07 oddalił odwołanie od ww. decyzji. Również apelacja B. Ż. od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 04.12.2007r. (sygn. akt III AUa 1054/07). Ubezpieczony wniósł także skargę kasacyjną, która postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 03.10.2008r. nie została przyjęta do rozpoznania.

W wyniku kolejnego wniosku złożonego przez B. Ż. o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem w drodze do pracy - decyzją z dnia 26.05.2008r. ZUS odmówił mu tego prawa. Podstawę tej decyzji stanowiło orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 16.05.2008r., w którym stwierdzono, że B. Ż. nie jest całkowicie niezdolny do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r. Od powyższej decyzji ZUS ubezpieczony także wniósł odwołanie. Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 28.03.2012r. (sygn. akt IIIU 202/10) oddalił odwołanie. Wyrok ten uprawomocnił się.

W dniu 05.10.2012r. B. Ż. złożył w ZUS kolejny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r. Po zbadaniu wnioskodawcy lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 26.10.2012r. stwierdził, że odwołujący jest trwale całkowicie niezdolny do pracy. Jako datę powstania tej niezdolności do pracy wskazał 19.03.2008r. Ponadto ustalił, iż całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem w drodze do pracy, a po złożonym sprzeciwie komisja lekarska ZUS w orzeczeniu dnia 05.12.2012r. uznała, że B. Ż. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, jednakże nie ma ona związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r.

Sąd zważył, co następuje:

Wypadek w drodze do pracy, z tytułu którego B. Ż. domaga się przyznania renty, miał miejsce dnia 19.10.1993r.

Zgodnie zatem z art.49 ust.1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity - Dz. U. z 2009r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) – wnioski o świadczenia z tytułu wypadków w drodze do pracy lub z pracy, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy, podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów dotychczasowych. Wobec powyższego prawo B. Ż. do renty wypadkowej winno być oceniane w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12.06.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 1983r., Nr 30, poz.144 ze zm.). Zgodnie z art.41 w/w ustawy – pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje m.in. renta inwalidzka, przy czym stosownie do art.18 ust.1 w zw. z art.41 ust.3 w/w ustawy – renta przysługuje temu pracownikowi, który wskutek wypadku stał się niezdolny do pracy.

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania B. Ż. zależna była od wykazania przez niego, że jego niezdolność do pracy ma związek z wypadkiem w drodze do pracy. Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu: ortopedii i neurologii.

Po zbadaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą jego stanu zdrowia biegli neurolog i ortopeda rozpoznali u niego: przebyty uraz głowy i stawu barkowego w 1993r., zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego z podawanym przewlekłym zespołem bólowym bez objawów korzeniowych i ubytkowych, nadciśnienie tętnicze oraz jaskrę. Stwierdzili jednocześnie, że stan zdrowia odwołującego się czyni go całkowicie niezdolnym do pracy na trwale. Nie stwierdzono całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem z 1993r.

W uzasadnieniu wydanej opinii biegli sądowi podnieśli, że badania wykonywane przez biegłych sądowych w poprzednich latach i obecnie, świadczą, iż nie nastąpiło uszkodzenie splotu barkowego prawego, o czym świadczy brak zaników mięśniowych, typowych zaburzeń czucia. Dotychczas nie wykonano badań EMG. Dolegliwości bólowe, które ubezpieczony miewał, związane były z zaostrzeniem dolegliwości wywołanymi przez zmiany zwyrodnieniowe w odcinku szyjnym kręgosłupa. Biegli podnieśli, że ubezpieczony miał jeszcze 2 wypadki - w tym głowy i kręgosłupa szyjnego oraz barku prawego w roku 1997 i 2003. Obecnie stwierdzone odchylenia w badaniu przedmiotowym kwalifikują badanego zdaniem biegłych do uznania całkowitej niezdolności do pracy na trwale, jednakże nie mają one związku z wypadkiem, jakiego doznał w 1993r.

Organ rentowy nie zgłosił żadnych zastrzeżeń do opinii biegłych. Natomiast odwołujący się nie zgodził się z opinią biegłych, jednakże nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych (k. 28-30). Dopiero na rozprawie z dnia 23.09.2014r. pełnomocnik odwołującego się zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z innych biegłych sądowych, nie wskazując przy tym, z jakich specjalności mieliby to być biegli sądowi oraz złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań odwołującego w charakterze strony.

W ocenie Sądu Okręgowego należało zgodzić się z opinią biegłych lekarzy sądowych, że B. Ż. jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże jego niezdolność nie ma związku z wypadkiem w drodze do pracy, jakiemu uległ w dniu 19.10.1993r. Wnioski zespołu biegłych sformułowane zostały po przeprowadzeniu wywiadu, zbadaniu odwołującego się i analizie zgromadzonej dokumentacji medycznej, a uzasadnienie wydanej opinii jest rzetelne i logiczne. Biegli jednoznacznie wskazali, iż stwierdzone u odwołującego się schorzenia nie dają podstaw do uznania związku przyczynowego pomiędzy jego dolegliwościami i wynikającej z nich całkowitej niezdolności do pracy a wypadkiem w drodze do pracy. Sąd Okręgowy uznał, że wskazane w opinii biegłych powody, dla których nie można przyjąć, że odwołujący się jest całkowicie niezdolny do pracy wskutek wypadku w drodze do pracy, są w pełni przekonywujące. Tym samym Sąd uznał, że doznane w czasie wypadku w dniu 19.10.1993r. urazy głowy i barku prawego nie mają związku z dolegliwościami kręgosłupa i jego zwyrodnieniami.

Zdaniem Sądu biegli przekonywująco uzasadnili swoje stanowisko, że występująca u odwołującego się dyskopatia lędźwiowa i szyjna kręgosłupa ma charakter zwyrodnieniowy, a nie pourazowy i dlatego też nie można uznać, że jest ona skutkiem wypadku w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r. Biegli słusznie zwrócili uwagę, że nie nastąpiło uszkodzenie splotu barkowego prawego, o czym świadczy brak zaników mięśniowych, typowych zaburzeń czucia. Dolegliwości bólowe, które ubezpieczony miewał, związane były jedynie z zaostrzeniem dolegliwości wywołanymi przez zmiany zwyrodnieniowe w odcinku szyjnym kręgosłupa.

Reasumując, Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko biegłych, że B. Ż. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, lecz ta niezdolność nie ma związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia 19.10.1993r. Oznacza to, że nie spełnia on przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem, gdyż dla przyznania tego świadczenia koniecznie jest istnienie związku pomiędzy stwierdzoną niezdolnością do pracy a wypadkiem. Odmowa przyznania B. Ż. prawa do renty z tytułu wypadku była zatem zasadna.

Analizując stan zdrowia odwołującego, Sąd miał także na uwadze, że w sprawie IIIU 202/10 na okoliczność stanu zdrowia B. Ż. wypowiadało się 21 biegłych. Żaden z nich nie stwierdził, aby niezdolność do pracy B. Ż. miała związek z wypadkiem w drodze do pracy w 1993r. Z opinii sporządzonej w przedmiotowej sprawie wynikają analogiczne wnioski, jak z opinii sporządzanych w sprawie IIIU 202/10, a mianowicie – że całkowita niezdolność do pracy związana jest ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa i stawów i nie ma żadnego związku z doznanym podczas wypadku urazem. Podnieść należy, że w rtg kręgosłupa szyjnego wykonanym bezpośrednio po wypadku – nie ujawniono uszkodzeń kostno-stawowych w tym odcinku. Stwierdzono natomiast u B. Ż. zwyrodnienie kręgosłupa. Zatem istniało ono już przed wypadkiem i nie miało żadnego z nim związku. W niniejszym postępowaniu Sąd dopuścił jedynie dowód z opinii biegłego ortopedy i neurologa, uznając, że z punktu widzenia, czy istnieje związek pomiędzy dolegliwościami odwołującego a wypadkiem z 1993r., konieczna jest jedynie opinia biegłych o takiej specjalizacji. Sąd miał na uwadze, że postępowanie w sprawie IIIU 202/10 wykazało, że inne dolegliwości odwołującego jak: cukrzyca, jaskra, nadciśnienie tętnicze czy organiczne zaburzenia osobowości i nastroju nie pozostają w związku z wypadkiem.

Oceniając stan zdrowia odwołującego , Sąd miał także na uwadze to, że w 1997r. B. Ż. miał wypadek przy pracy. Po dźwignięciu ciężaru doznał ostrego zespołu bólowego typu korzeniowego. Trzeci wypadek miał w 2003r., w wyniku którego doznał potłuczenia ogólnego oraz uraz głowy.

Przy rozstrzyganiu tej sprawy Sąd miał także na uwadze, że w wyroku z dnia 03.02.2010r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów (II PK 192/09, LEX nr 584735). Nadto w wyroku z dnia 03.09.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to Sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych (II UK 30/09, LEX nr 537018).

Sąd uznał ponadto, że ocena dokonana przez zespół biegłych powołanych w niniejszej sprawie jest wystarczająca do oceny stanu zdrowia odwołującego oraz brakiem związku przyczynowego z wypadkiem w drodze do pracy. Okoliczność, że strona jest niezadowolona z treści opinii, nie stanowi samoistnej podstawy do dopuszczania kolejnych dowodów z opinii innych biegłych. Wobec powyższego Sąd na mocy art.217§ 3 k.p.c. oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika odwołującego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych, uznając, że sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione. Z tych samych względów Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań odwołującego w charakterze strony. Sąd uznał bowiem, że wszystkie okoliczności wypadku, który zdarzył się w 1993r. są znane i były brane pod uwagę przez biegłych przy dokonywaniu oceny stanu zdrowia odwołującego. Biegli, dokonując tej oceny, brali pod uwagę wyniki badań odwołującego i na ich podstawie oraz na podstawie wywiadu z odwołującym ustalali, czy przekonanie odwołującego o związku jego dolegliwości z wypadkiem jest uzasadnione. Wobec powyższego zdaniem Sądu przeprowadzenie takiego dowodu było zbędne. Należy bowiem podnieść, że dowód taki w myśl art.299 kpc jest dopuszczany jedynie wtedy, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały nie wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zachodziła.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd uznał, że subiektywne przekonanie odwołującego o związku jego niezdolności do pracy z wypadkiem w drodze do pracy w 1993r. nie znalazło potwierdzenia w dowodach zgromadzonych w sprawie.

Z tych względów, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.