Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jan Klocek

Sędziowie: SSO Wojciech Arczyński (spr.)

SSO Marcin Chałoński

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 roku

sprawy R. K.

oskarżonego o przestępstwo z art.160 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny

z siedzibą w Pińczowie

z dnia 30 grudnia 2013 roku sygn. akt X K 444/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IXKa 688/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Busku- Zdroju Wydział Zamiejscowy w Pińczowie wyrokiem z dnia 30 grudnia 2013 r. sygn. XK 444/ 13 uznał oskarżonego R. K. winnym tego, iż w dniu 2 kwietnia 2013 r. w L. w powiecie (...) nieumyślnie spowodował śmierć J. K. w ten sposób, iż w trakcie ścinania drzewa topoli, dokonał jego obalenia pomimo, iż w strefie upadku przebywał pokrzywdzony, wskutek czego został on uderzony gałęziami korony upadającego drzewa doznając wielonarządowych obrażeń, w szczególności rozerwania worka osierdziowego serca i komór mózgu oraz fragmentacji mózgowia skutkujących jego zgonem i kwalifikuje ten czyn jako występek z art. 155 kk z mocy tegoż przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności; na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo R. K. zawiesił na okres próby 2 lat; na zasadzie art. 71 § 1 kk i art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu R. K. grzywnę w ilości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 20 złotych; po przyjęciu, iż zachowaniem polegającym na przystąpieniu do obalania podciętego drzewa topoli w czasie, gdy w strefie upadku przebywał B. W. oskarżony nieumyślnie narażał go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia na podstawie art. 444 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 10 kpk postępowanie o ten czyn umorzył, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę4334 zł 40 gr tytułem kosztów sądowych, zaś na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. K. kwotę 504 zł tytułem poniesionych przez niego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku a mianowicie:

- art. 5 § 2 kpk – polegające na rozstrzygnięciu istniejących w sprawie, a nie dających się usunąć wątpliwości- wyłącznie na niekorzyść oskarżonego;

- art. 7 kpk poprzez dokonanie wybiórczej oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasad swobodnej oceny dowodów zakreślonej tymże przepisem.

2/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do uznania, iż oskarżony R. K. w dniu 2 kwietnia 2013 r. nieumyślnie spowodował śmierć J. K. wskutek nieprawidłowo przeprowadzonej ścinki i obalenia drzewa topoli w sytuacji, gdy pozostaje to w sprzeczności z dowodami przeprowadzonymi w sprawie.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Z uzasadnienia apelacji (bo nie z treści zarzutów) wynika, iż skarżący kwestionuje ustalenia Sądu Rejonowego odnoszące się zarówno do osoby J. K. jak i do B. W., dlatego też Sąd Okręgowy odniósł się również do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny sytuacji, w której znajdował się B. W., co do którego postępowanie karne przeciwko R. K. zostało prawomocnie umorzone na zasadzie art. 17 § 1 pkt 10 kpk. Analizując treść ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy na tle apelacji stwierdzić należy, iż bezsporne są te opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności , które poprzedzały rozpoczęcie procesu ścinania topoli, sposób uzgodnień wykonania tych czynności przeprowadzony przez ich uczestników to jest J. K., B. W. i R. K. i rolę każdego z nich w ich dokonywaniu. Nie są w szczególności przez skarżącego kwestionowane ustalenia Sądu Rejonowego co do tego, że pomimo, iż wszyscy trzej mężczyźni dokonywali uzgodnień dotyczących zamierzonej wycinki drzewa, to ostatecznie o sposobie jej przeprowadzenia zadecydował oskarżony R. K., który też dokonał bezpośredniego ścięcia przy pomocy spalinowej pilarki, a rola J. K. i B. W. polegała na nadawaniu trzymaną przez nich linią kierunku upadku drzewa. Nie jest także kwestionowany przez skarżącego, a oparty na opinii biegłego S. Z. (1) pogląd stwierdzający, iż w sensie technicznym czynności bezpośredniego ścinania drzewa dokonywane przy pomocy pilarki przez oskarżonego były prawidłowe. Nie może również ulegać wątpliwości, iż w momencie upadku drzewa w strefie niebezpiecznej przebywał J. K., przy czym skarżący nie podważał także dokonanego w oparciu o opinię biegłego S. Z. (2) ustalenia, że w momencie upadku ścinanego drzewa J. K. w strefie tej przebywał pozostając w pozycji spionizowanej, przodem w kierunku pnia powalonego drzewa. Dodać w tym miejscu należy, iż wszystkie wyżej wskazane ustalenia zostały poczynione w oparciu o dokładnie oceniony i dokładnie przeanalizowany materiał dowodowy w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań B. W., opinii biegłych S. Z. (1) i S. Z. (2), protokołu wizji lokalnej, dokumentacji fotograficznej i szkicu sytuacyjnego miejsca wypadku. Podkreślenia wymaga również fakt, iż skarżący nie odniósł się krytycznie do wyrażonego przez Sąd Rejonowy, a wynikającego także z opinii biegłego S. Z. (1) poglądu, iż stan niebezpieczeństwa dla zdrowia a nawet życia obu mężczyzn ciągnących linę, to jest dla J. K. i B. W. w rozpatrywanym przypadku istniał już wówczas, gdy ciągnęli oni linę nadając kierunek upadku drzewa rozwiniętą do długości ok. 25 m mimo, że miała długości ok. 50 m przy wysokości ścinanego drzewa 31, 3 m.

Słusznie Sąd Rejonowy zauważa, że skoro oskarżony widział J. K. i B. W. ciągnących linę i bezpośrednio przed upadkiem drzewa polecił im się z miejsca w którym pozostawali oddalić, to zdawał sobie sprawę z tego, iż obaj znajdują się w miejscu dla ich zdrowia a nawet życia niebezpiecznym. Analizując wyjaśnienia oskarżonego (k. 165- 167) trafnie Sąd Rejonowy z ich treści, wyprowadził wniosek będący podstawą ustalenia, iż wydając J. K. i B. W. polecenie odejścia z miejsca w którym stali ciągnąc linę i przystępując do ostatniej fazy ścinania drzewa, oskarżony nie miał pewności czy K. i W. rzeczywiście miejsce to opuścili i w czasie bezpośrednio poprzedzającym upadek drzewa nie widział, czy któryś z nich w strefie upadku drzewa nie pozostaje. Wbrew twierdzeniom apelacji ustalenie zachowania oskarżonego, nie może być ocenione jako zachowanie normalnej, przeciętnej ostrożności wynikającej z pracy w gospodarstwie i nie może zostać uznane jako spełniające wymogi zachowania bezpieczeństwa pracy.

W tej sytuacji przyjęcie przez Sąd Rejonowy zasady odpowiedzialności oskarżonego jest prawidłowe i zasługuje na pełną aprobatę. Również na pełną aprobatę zasługuje dokonana przez Sąd Rejonowy analiza prawna przypisanego oskarżonemu czynu, a także rozstrzygnięcie dotyczące wymiaru orzeczonej kary a argumentacji Sądu I instancji w tych kwestiach nie ma potrzeby powtarzać.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na zasadzie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku, orzeczenie o kosztach sądowych opierając na przepisach art. 626 § 1, 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 3, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

(SSO Wojciech Arczyński) (SSO Jan Klocek) (SSO Marcin Chałoński)