Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 września 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Grzegorz Kosowski

przy udziale Prokuratura Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Bernadety Bartkowiak - Soi

po rozpoznaniu w dniach: 29.07.2014r. , 12.08.2014r. i 04.09.2014r.

s p r a w y J. S.

syna M.i O.zd. (...)

urodzonego dnia (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 5 kwietnia 2014r. w J. województwo (...) prowadził w ruchu lądowym samochód m-ki (...) nr rej. (...) nie stosując się tym samym do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt. IIK 482/12 z dnia 09.05.2012r. posiadając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 (pięciu) lat od dnia 17.05.2012r. do dnia 17.05.2017r. oraz prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt. IIK 967/12 z dnia 25.07.2012r posiadając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat od dnia 24.08.2012r. do dnia 24.08.2016r. objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt. IIK 1309/12 z dnia 26.10.2012r. posiadając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 (siedmiu) lat przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany tymże wyrokiem na łączną karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od dnia 18.06.2012r. do dnia 29.11.2012r. i od dnia 14.01.2014r. do dnia 05.03.2014r,

tj. o czyn z art. 244 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

I.  oskarżonego J. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że z opisu czynu eliminuje zapisy dotyczące działania w warunkach powrotu do przestępstwa tj. występku z art. 244 k.k. i za to na mocy art. 244 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. S. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

III.  na mocy art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. S. karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na 10 (dziesięć) złotych;

IV.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 200 złotych opłaty.

UZASADNIENIE

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zebrany w aktach sprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 kwietnia 2014r. oskarżony J. S. kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...). Jechał drogą publiczną, ulicą (...) w J.. Przejechał nieznaczny odcinek drogi, kilkadziesiąt metrów wjeżdżając na podwórko.

Oskarżony J. S. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 9 maja 2012r. w sprawie sygn. akt II K 482/12 był karany za przestępstwo z art. 178a § 4 kk. Sąd ustalił wówczas, że oskarżony kierował samochodem w stanie nietrzeźwości i dodatkowo będąc już wcześniej karany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat. Oskarżony był także karany za przestępstwo z art. 178a § 4 kk wyrokiem z dnia 25 lipca 2012r. Także i w tej sprawie Sąd ustalił, że oskarżony kierował samochodem w stanie nietrzeźwości i dodatkowo będąc już wcześniej karany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat. Oba wyroki zostały objęte wyrokiem łącznym z dnia 26 października 2012r. sygn. akt II K 1309/12., którym orzeczono łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat.

Dowód : - częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. S. k.34-35v.,

- zeznania świadka A. G. k. 13v., k. 34v-35,

- zeznania świadka E. W. k. 48-48,

- zeznania świadka B. S. (2) k. 42-42v.,

-

odpisy wyroków k. 18, k. 19, k. 20-21, k. 22,

-

dane o karalności k. 46-47,

-

notatka urzędowa k. 1.

Uprzednio oskarżony był wielokrotnie karany sądownie, w tym za czyn z art. 244 kk.

Dowód : - dane o karalności oskarżonego k. 46-47,

- odpisy wyroków k. 18, k. 19, k. 20-21, k. 22, k. 23.

Oskarżony J. S. ma 67 lat, jest żonaty, nie ma nikogo na utrzymaniu. Oskarżony utrzymuje się z emerytury w wysokości 800 zł.

Dowód : - dane osobowo – poznawcze oskarżonego k. 34.

Oskarżony J. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie w dniu 29 lipca 2014r. wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jego żona była w szpitalu i umówił się z kolegą, że do niej pojedzie. Podał, że samochód stoi, on nim nie jeździ, gdyż ma orzeczony sądowy zakaz kierowania samochodami. Wskazał, że z uwagi na to, że auto długo stało, nie mógł go uruchomić. Przy pomocy przechodniów wypchnął je na ulicę i tam poprosił napotkanego kierowcę, by pomógł mu włączyć silnik. Gdy po włączeniu silnika wjeżdżał na parking przy bloku, został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Wyjaśnił, że nie miał zamiaru nigdzie jeździć tym samochodem tylko przestawić je na podwórze.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśniania oskarżonego J. S. jedynie w ograniczonym zakresie zasługują na uznanie ich za wiarygodne, a mianowicie w tej części, w której oskarżony wskazał, że w dniu 5 kwietnia 2014r. jechał samochodem ulicą (...) i wówczas został zatrzymany do kontroli, jak też w zakresie, w jakim wskazał, że ma orzeczony przez Sąd zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym. Jako niewiarygodne natomiast Sąd ocenił te wyjaśnienia oskarżonego w których podał, że zamiarem jego było uruchomienie auta w celu pojechania po żonę do szpitala i dlatego też miał on wypchnąć auto z podwórza, uruchomić je na ulicy, następnie ponownie wprowadzić na podwórze. Z treści zeznań świadka E. W. wynika jednoznacznie, że samochód po kontroli drogowej został przekazany żonie oskarżonego. Świadczy o tym też treść notatki urzędowej (k. 1)., a więc ta kontrola musiała być przeprowadzona już po odebraniu żony ze szpitala. To, że takie zdarzenie miało miejsce w dniu kontroli potwierdził świadek B. S. (2), który zeznał, że to on kierował wtedy samochodem oskarżonego i brak jest podstaw by wiarygodność jego zeznań kwestionować. Z zeznań tych nie wynika natomiast, by to przy nim odbyła się kontrola Policyjna ani też, czy pojechał po żonę oskarżonego przed tą kontrolą, czy już po niej.

Jakkolwiek wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał na przyczyny kierowania samochodem wbrew sądowemu zakazowi są oczywiście niewiarygodne z powodów przytoczonych powyżej, tak brak jest podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego w tej części, w której de facto wskazał, że przejechał drogą publiczną tylko nieznaczny odcinek drogi. Brak jest dowodów przeciwnych, które pozwoliłyby na odmienne ustalenia. Z relacji świadka funkcjonariusza Policji A. G. wynika, że oskarżony został przez świadka zauważony, jak przejechał odcinek drogi od 3 do 4 metrów i wjechał na podwórze pod swój dom. Z zeznań świadka E. W. wynika natomiast, że oskarżony przejechał maksymalnie 60 metrowy odcinek drogi i zatrzymał się pod swoim domem. Skoro oskarżony podjechał do swego miejsca zamieszkania, zasadny jest wniosek, że takie było jego zamierzenie. Nie jest natomiast możliwe do ustalenia, jak długi odcinek drogi oskarżony rzeczywiście pokonał, skoro świadkowie widzieli pojazd w ruchu, nie widzieli momentu, gdy ruszał. Tym samym należało się w tej części oprzeć na zeznaniach świadka E. W., a to daje podstawy do przyjęcia, że był to odcinek drogi kilkudziesięciu metrów. Ustalenie, że był to istotnie dłuższy odcinek drogi jest nieuprawnione, nie ma oparcia w dowodach, ani w zasadach doświadczenia życiowego, czy logiki. Nie można bowiem wykluczyć, że świadek E. W. zobaczyła jadący samochód tuż po rozpoczęciu jazdy. Okoliczności tej nie da się ustalić w kontekście przyjętej przez oskarżonego linii obrony prezentowanej w wyjaśnieniach. Zasady doświadczania życiowego wskazują przy tym na dość powszechne pokonywanie samochodem, a nie pieszo, krótkich odcinków drogi. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by zeznania świadków, funkcjonariuszy Policji kwestionować w jakiejkolwiek części.

W ocenie Sądu w świetle powyższego, nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony J. S. w dniu 5 kwietnia 2014 r. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 244 kk. Kierując samochodem w ruchu lądowym, po drodze publicznej, miał świadomość tego, że czyni to wbrew orzeczonemu wyrokiem łącznym z dnia 26.10.2012r. obejmującym wyroki z dnia 9 maja 2012r. i z dnia 25 lipca 2012r. zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Sąd wyeliminował z opisu czynu ustalenia dotyczące działania oskarżonego w warunkach recydywy zwykłej z art. 64 § 1 kk. Oskarżony nie odbywał kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy za czyn z art. 244 kk. Kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem z dnia 9 maja 2012r. , objęta następnie wyrokiem łącznym z dnia 26 października 2012r. została przez oskarżonego wprawdzie odbyta, ale czyn z art. 178a § 4 kk, za który oskarżony został skazany wyrokiem jednostkowym, nie jest przestępstwem podobnym do przestępstwa z art. 244 kk w rozumieniu art. 115 § 3 kk. Przestępstwa z art. 244 kk i z art. 178a § 4 kk nie są tego samego rodzaju, są wymierzone przeciwko różnym dobrom chronionym prawnie, jeśli podstawą przyjęcia kwalifikacji z art. 178a § 4 kk jest uprzednie skazanie sprawcy za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, jak to miało miejsce w tej sytuacji. Dopuszczalne byłoby przyjęcie działania oskarżonego w warunkach recydywy zwykłej tylko wtedy, gdyby podstawą przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 178a § 4 kk było popełnienie czynu z art. 178a § 1 kk w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, a taka sytuacja w mniejszej sprawie nie zaistniała (podobnie: wyrok SN z dnia 12.12.2012r. sygn. akt II KK 300/12, LEX 1231513).

Stopień społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego należy ocenić jako wysoki, choć nie w stopniu nadmiernym. Na taką ocenę wskazuje to, że oskarżony po raz kolejny złamał sądowy zakaz kierowania samochodem w ruchu lądowym, wcześniej czynił to już trzykrotnie. Oskarżony nie wskazał prawdziwych przyczyn złamania zakazu, jego wyjaśnienia w tej części zostały uznane za niewiarygodne, co pozwala na wnioskowanie, że złamał ten zakaz bez żadnego ważnego powodu. Dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu nie pozostaje obojętne to, że oskarżony wbrew sądowemu zakazowi przejechał krótki odcinek drogi publicznej, kilkadziesiąt metrów.

Umyślność działania oskarżonego, zamiar bezpośredni nie budzi wątpliwości. Oskarżony miał bowiem pełną świadomość, że kieruje samochodem wbrew orzeczonemu zakazowi. Stopień winy oskarżonego choć wysoki, to nie osiągnął nadmiernego stopnia, o czym świadczy to, że bez żadnego ważnego powodu zdecydował się na złamanie obowiązującego zakazu, z drugiej strony natomiast jadąc tak niewielki odcinek drogi nie można mu przypisać istotnie złej woli, czy istotnego braku poszanowania przestrzegania sądowego zakazu.

Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary, mając na uwadze okoliczności decydujące o uznaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopnia winy wskazane powyżej, a także dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego uprzednią karalność, w tym za przestępstwa podobne, popełnienie czynu w okresie próby zakreślonym wyrokiem z dnia 29.05.2013r. Sąd uznał, że adekwatną do czynu popełnionego przez oskarżonego jest kara orzeczona w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał przy tym, że uprzednia karalność oskarżonego nie przekreśla postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Wprawdzie oskarżony naruszył sądowy zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym, to jednak pokonanie krótkiego odcinka drogi świadczy o tym, że nie cechowało go wysokie natężenie złej woli. Oskarżony co do zasady respektuje orzeczony sądowy zakaz. W przeciwnym razie mieszkając bezpośrednio przy Komisariacie Policji, będąc znanym funkcjonariuszom Policji tego Komisariatu jako osoba posiadająca zakaz kierowania samochodem, z pewnością byłby wielokrotnie zatrzymywany do kontroli. Taki wniosek wypływa z faktu, że właśnie z tego powodu i wyłącznie z tego powodu, że jest on znany pracującym tam policjantom, został zatrzymany do kontroli drogowej. Wiek oskarżonego z jednej strony, brak istotnych naruszeń prawa, warunki osobiste, dają podstawy do wnioskowania, że kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczająca dla osiągnięcia celów kary i zapobiegnie popełnieniu w przyszłości przestępstwa zwłaszcza, że zaistnieją podstawy do zarządzenia wykonania kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 29 maja 2013 r. Oskarżony nie jest osobą tak zdemoralizowaną, by proces jego resocjalizacji należałoby przeprowadzać w warunkach więziennych. Długi okres próby (5 lat) pozwoli na zweryfikowanie prawidłowości postawionej prognozy kryminologicznej. By oskarżony nie czuł się bezkarny i odczuł wagę popełnionego czynu Sąd uznał za zasadne, by obok kary pozbawienia wolności orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzec karę 80 stawek dziennych grzywny, co odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, jak i stopniowi winy i okolicznościom czynu. Zważywszy na to, że oskarżony jest osobą starszą, utrzymuje się z emerytury w wysokości 800 zł. i z racji wieku jego możliwości zarobkowe są istnie ograniczone, Sąd ustalił wysokość stawki dziennej grzywny na 10 zł.

Stałe dochody oskarżonego dały podstawy do obciążenia go kosztami sądowymi w oparciu o art. 627 kpk, w tym opłatą wymierzoną od kary pozbawienia wolności i kary grzywny na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.