Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 czerwca 2014 r. i 25 września 2014 r. sprawy, przeciwko

U. T. c. K. i E. z domu R. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

W dniu 15 kwietnia 2013 r. około godz. 15.25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) (...) S. naruszyła zasady przewidziane w art. 25 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki H. o nr rej. (...) jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86§1 KW w zw. z art. 25 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2012 r. Nr 159, poz. 951).

P. C. s. S. i M. z domu F. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

1)  W dniu 15 kwietnia 2013 r. ok. godz. 15:25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) S. (...) naruszył zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt 2 Z. w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego P-8b / strzałka do skręcania / i z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. nr rej. (...) powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 i 92 § 1 KW w zw. z § 87 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych / Dz. U. Nr 170 z 2002r poz. 1393 /.

2)  W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w § 91 ust. 1 (...) w ten sposób, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-22 (...) jadąc po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach,

tj. o czyn z art. 92 § 1 KW w zw. z § 91 ust. 1 Rozp. MI oraz (...) z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych

Orzeka

1)  Obwinioną U. T. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

2)  Obwinionego P. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza karę łączną grzywny w wysokości 600 (sześćset) złotych;

3)  Zwalnia obwinionych od opłaty, koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3563/13

UZASADNIENIE

U. T. została obwiniona o to, że w dniu 15 kwietnia 2013 r. około godz. 15.25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) (...) S. naruszyła zasady przewidziane w art. 25 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki H. o nr rej. (...) jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 86§1 KW w zw. z art. 25 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2012 r. Nr 159, poz. 951).

P. C. został obwiniony o to, że:

3)  W dniu 15 kwietnia 2013 r. ok. godz. 15:25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) S. (...) naruszył zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt 2 Z. w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego P-8b / strzałka do skręcania / i z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. nr rej. (...) powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 i 92 § 1 KW w zw. z § 87 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych / Dz. U. Nr 170 z 2002r poz. 1393 /.

4)  W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w § 91 ust. 1 (...) w ten sposób, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-22 (...) jadąc po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach,

tj. o czyn z art. 92 § 1 KW w zw. z § 91 ust. 1 Rozp. MI oraz (...) z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2013 r. około godz. 15.25 w W. U. T. jechała ul. (...) z kierunku od ulicy (...) samochodem marki R. o nr rej. (...). Zamierzała ona skręcić na najbliższym skrzyżowaniu w lewo w ul. (...).

W tym samym czasie w przeciwnym kierunku po jezdni ulicy (...) z kierunku od ul. (...) poruszał się P. C. kierujący samochodem marki H. nr rej. (...). Zamierzał on powyższe skrzyżowanie przejechać na wprost.

Przed skrzyżowaniem z ulicą (...) na ulicy (...) (nad znakiem D-6 „przejście dla pieszych”) ustawiony jest znak D-1 „droga z pierwszeństwem”. W otoczeniu tego miejsca ulica (...) posiada dwie jezdnie oddzielone pasem zieleni. Jezdnia w tym miejscu posiada trzy pasy ruchu, przy czym pas prawy skrajny jest przeznaczony dla ruchu autobusów i taksówek oraz pojazdów wjeżdżających na teren posesji. Cały czas pas ten jest oznakowany jako do skrętu w prawo, z uwagi na umiejscowiony w tym miejscu znak drogowy P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania” – dla pojazdów skręcających na skrzyżowaniu w ulicę (...).

P. C. przed wjazdem na w/w skrzyżowanie poruszał się po prawym, skrajnym pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach. Nie zastosował się do tym samym do znaku poziomego P-22 (...). Wjeżdżając na niniejsze skrzyżowanie nie zastosował się również do znaku drogowego P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania” i z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost.

W tym samym czasie U. T. wykonując manewr skrętu w ul. (...) przecięła środkowy pas ruchu przeznaczony dla kierujących poruszających się w przeciwnym kierunku ul. (...), a następnie z uwagi na niedostateczną widoczność spowodowaną zatrzymaniem się na środkowym pasie ruchu samochodu wyższego niż jej pojazd, z chęci nieblokowania ruchu innych pojazdów, powoli wysunęła część samochodu na trzeci pas ruchu. Doszło wówczas do zderzenia kierowanego przez nią samochodu z samochodem marki H. o nr rej. (...) kierowanym przez P. C..

W wyniku kolizji w samochodzie marki R. o nr rej. (...) został wgnieciony i pęknięty zderzak przedni, została połamana ramka tablicy rejestracyjnej przedniej i wgnieciona została tablica rejestracyjna przednia, została zbita lampa przednia prawa, połamany został prawy błotnik przedni. Doszło również do wycieku płynów eksploatacyjnych.

W samochodzie marki H. o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń: wgnieciony i pęknięty przedni zderzak po stronie lewej, połamana ramka tablicy rejestracyjnej przedniej i wgnieciona tablica rejestracyjna przednia, zbita lampa przednia lewa, wgnieciony błotnik przedni lewy, wgnieciony błotnik przedni strona prawa oraz wgnieciona pokrywa silnika. Doszło także do wycieku płynów eksploatacyjnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej U. T. /k. 67v/, częściowych wyjaśnień obwinionego P. C. /k. 67v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 82-83, 71-81/, a także notatek urzędowych /k. 1-2, 9/, szkiców /k. 3, 64-66/, protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/, protokołu oględzin /k. 4-5/, oświadczenia /k. 8/, informacji o karalności /k. 23/ oraz dokumentacji fotograficznej / k. 62-63/.

Obwiniona U. T. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, iż w dniu zdarzenia jadąc ul. (...) zamierzała skręcić z dozwolonego pasa ruchu w lewo w ul. (...). W miejscu tym utworzył się korek – za jej pojazdem i na pasach ruchu przeciwnych do jej kierunku ruchu, przez które musiała ona przejechać, znajdowała się duża liczba samochodów. Podczas wykonywania tego manewru utworzył się szpaler – część samochodów podjechała od przodu, a drugie zatrzymały się żeby ją przepuścić. Obwiniona jadąc z niewielką prędkością wykonywała manewr skrętu w ul. (...). W miejscu tym występowały trzy pasy ruchu. Na dwóch pasach zatrzymały się samochody, trzeci pas przeznaczony był dla pojazdów uprzywilejowanych tzw. „bus pas”. Obwiniona wykonywała ten manewr nie pierwszy raz, dlatego też zdawała sobie sprawę, iż „bus pasem” poruszają się jedynie samochody uprzywilejowane. W czasie wykonywania w/w manewru na środkowym pasie ruchu zatrzymał się samochód trochę wyższy niż samochód osobowy. Obwiniona przecięła środkowy pas ruchu i wysunęła część samochodu na trzeci pas ruchu, tak, aby użytkownicy „bus pasa” mogli ją zauważyć. Wówczas w jej samochód uderzył pojazd jadący po trzecim pasie ruchu.

W złożonych wyjaśnieniach U. T. podkreśliła, iż czuje się poszkodowana faktem, iż funkcjonariusze Policji uznali, iż oboje obwinieni są winni spowodowania powyższego zdarzenia. Jej zdaniem kierowca samochodu marki H. jechał z większą prędkością. Nie skręcił on w kierunku ul. (...), tylko jechał prosto. Podawał on także, iż jechał po dziecko do przedszkola.

Obwiniona podkreśliła również, iż porusza się ona samochodem po W. od 20 lat i do tej pory nie uczestniczyła w kolizji. /k. 67v wyjaśnienia obwinionej U. T. /

U. T. ma 50 lat. Jest mężatką, posiada dwoje dzieci. Pracuje w firmie (...) na stanowisku specjalisty ds. płac i ubezpieczeń. Osiąga zarobki w wysokości 5.800 złotych. Nie była karana. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 67 wyjaśnienia obwinionej U. T. /

Obwiniony P. C. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, iż poruszał się ul. (...) w kierunku P. (...), jadąc z prędkością około 40 km/h po pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w prawo w ul. (...). Uczestnik ruchu, który poruszał się samochodem marki R. wyjechał z lewej strony, w wyniku czego spowodował on kolizję. Zdaniem obwinionego kierowca tego samochodu zobowiązany był do ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom poruszającym się z prawej strony. Niezastosowanie się do powyższej zasady spowodowało, iż doszło do kolizji. / k. 67v wyjaśnienia obwinionego P. C. /

P. C. ma 35 lat. Jest żonaty, na swoim utrzymaniu posiada małoletnie dzieci. Z zawodu jest specjalistą ds. nadzoru właścicielskiego. Obecnie jest bezrobotny i nie posiada dochodu. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. / k. 67 wyjaśnienia obwinionego P. C. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę U. T. i P. C. w odniesieniu do przypisanych im czynów.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, szkiców, protokołu użycia alkomatu, protokołu oględzin, oświadczenia, informacji o karalności oraz dokumentacji fotograficznej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej U. T. i obwinionego P. C..

Sąd dał im wiarę tylko częściowo, tj. w zakresie, w jakim obwinieni potwierdzili swoją obecność na miejscu zdarzenia, w zakresie wykonywania przez obwinioną manewru skrętu z ul. (...) w ul. (...) oraz poruszania się obwinionego po jezdni ulicy (...) z kierunku od ul. (...) w kierunku P. (...) po pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w prawo w ul. (...).

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionych korespondują z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami, w tym z opiniami biegłego sądowego J. K..

Jednocześnie oceniając wyjaśnienia obwinionych, Sąd nie dał wiary tych częściom ich wyjaśnień, w których wzajemnie obarczali się oni wyłączną winą za spowodowanie powyższej kolizji. Twierdzenia obwinionych we wskazanym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nich linię obrony i wzajemnie się wykluczają. W opozycji do powyższych części ich wyjaśnień znajdują się pozostałe ujawnione w sprawie dowody.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Biegły J. K. wykonał opinie w oparciu o akta niniejszej sprawy, oględziny miejsca zdarzenia przeprowadzone w dniu 3 sierpnia 2014 ok. godz. 11:00 oraz fotografie miejsca zdarzenia pozyskane z portali internetowych google.maps i zumi.pl.

W sporządzonej opinii biegły wskazywał, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w środę 15 kwietnia 2013 roku około godz. 15:25 w W., na skrzyżowaniu ulicy (...). Przed skrzyżowaniem z ulicą (...) na ulicy (...) (nad znakiem D-6 „przejście dla pieszych”) ustawiony jest znak D-1 „droga z pierwszeństwem”. W otoczeniu tego miejsca ulica (...) posiada dwie jezdnie oddzielone pasem zieleni. Jezdnia w miejscu kolizji posiada trzy pasy ruchu, przy czym pas prawy skrajny jest przeznaczony dla ruchu autobusów i taksówek oraz pojazdów wjeżdżających na teren posesji. Aktualnie obowiązująca organizacja ruchu kończy ten bus pas w stosunkowo niewielkiej odległości od miejsca kolizji. Cały czas pas jest oznakowany jako do skrętu w prawo i jest to błędne oznakowanie, albowiem autobusy jeżdżą tam wprost. Jest to inna sytuacja niż występowała kilka lat temu, gdzie „bus pas” występował na całej długości ul. (...). Na samym skrzyżowaniu nie ma „bus pasa”.

Obwiniona jechała samochodem R. po jezdni ul. (...) z kierunku od ulicy (...) i na skrzyżowaniu wykonywała skręt w lewo w ulicę (...). Natomiast obwiniony poruszał się samochodem H. po jezdni ulicy (...) z kierunku przeciwnego i zamierzał skrzyżowanie przejechać na wprost. Na miejscu zdarzenia dla ułatwienia wzajemnej obserwacji kierującym pojazdami realizującym przejazd analogiczny do wykonywanego podczas zdarzenia przez jego uczestników, znajduje się zwierciadło drogowe.

Oceniając zachowanie uczestników zdarzenia, biegły stwierdził, iż obwiniona wykonując przedmiotowy manewr podjęła ryzykowne działanie z chęci nieblokowania ruchu innych pojazdów. Mając na uwadze powyższe swoim zachowaniem naruszyła ona sformułowany w art. 3 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym wymóg unikania wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego. Kolizja wystąpiła po (częściowym) wjechaniu samochodu marki R. na prawy skrajny pas ruchu ul. (...). Tym samym obwiniona nie zachowała szczególnej ostrożności oraz nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu przysługującemu pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony. Obwiniona tym samym nie zastosowała się również do przepisów określonych w art. 25 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Analizując zachowanie obwinionego, biegły wskazał, iż podczas zdarzenia przejeżdżał on skrzyżowanie na wprost i tym samym nie zastosował się do znaku drogowego P-8b „strzałka kierunkowa do skrętu w prawo”. W wyniku zignorowania przez niego powyższego znaku naruszył on wymagania art. 5 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

W opinii biegłego jest również wysoce prawdopodobne, że obwiniony dojeżdżając do miejsca kolizji wcześniej nie zastosował się także do znaku P-22 (...), co także naruszało wymagania art. 5 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Wystąpienie kolizji świadczy o niezachowywaniu przez obwinionego szczególnej ostrożności, do czego zobowiązany był przez art. 25 art. 1 Prawa o Ruchu Drogowym. Wskazać należy w tym miejscu, iż obwiniony poruszając się po skrajnym prawym pasie ruchu wyprzedzał pojazdy znajdujące się w zatorze drogowym na pasie lewym i środkowym. W opinii biegłego w tych warunkach powinien był on uwzględnić możliwość pojawienia się na jego pasie ruchu pojazdu jadącego z kierunku przeciwnego i na skrzyżowaniu wykonującego skręt w lewo. Obwiniony, dla wypełnienia obowiązku zachowywania szczególnej ostrożności, powinien był tak poruszać się samochodem i tak obserwować sytuację na drodze, by móc dostosować swoje działania do jej zmiany – w tym także polegającej na próbie opuszczenia skrzyżowania przez pojazd wjeżdżający w ulicę (...).

Oceniając prawidłowość techniki i taktyki jazdy kierujących biegły wskazał, iż z informacji podanych przez obwinioną wskazujących na podjęcie przez nią działania obarczonego ryzykiem, wynika popełnienie przez nią istotnego błędu taktyki jazdy. Zdaniem biegłego, mając na uwadze powyższe, bezprzedmiotową w tej sytuacji jest próba oceny techniki jazdy tej uczestniczki zdarzenia.

W sporządzonej opinii biegły odnosząc się do zachowania obwinionego wskazał, iż podjęte przez niego działanie miało charakter świadomego wyboru działania sprzecznego z Prawem o Ruchu Drogowym. Nadto jego zachowanie nie polegało wyłącznie na realizacji nieprawidłowego zamiaru przejazdu przez skrzyżowanie, ale było jednym z elementów realizowanej przez obwinionego sprzecznej z prawem taktyki jazdy. Zdaniem biegłego obwiniony najprawdopodobniej znacznie wcześniej niż przed skrzyżowaniem poruszał się w sposób nieprawidłowy – po pasie ruchu przeznaczonym wyłącznie dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz na regularnych liniach oraz dla pojazdów wjeżdżających do posesji. /k. 82-83, 71-81 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 1-2, 9/, szkiców /k. 3, 64-66/, protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/, protokołu oględzin /k. 4-5/, oświadczenia /k. 8/, informacji o karalności /k. 23/ oraz dokumentacji fotograficznej / k. 62-63/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona U. T. w dniu 15 kwietnia 2013 r. około godz. 15.25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) (...) S. naruszyła zasady przewidziane w art. 25 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki H. o nr rej. (...) jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniona dopuściła się wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące organizacji ruchu na skrzyżowaniu stanowiącym przecięcie się kierunków ruchu co najmniej dwóch dróg publicznych posiadających jezdnie oraz regulacje w przedmiocie pierwszeństwa przejazdu w przypadku przecięcia się torów pojazdów poruszających się poza skrzyżowaniem, zostały określone w art. 25 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

Analizując niniejszą sprawę Sąd uznał, iż obwiniony P. C. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu określonego w art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw, a mianowicie w dniu 15 kwietnia 2013 r. ok. godz. 15:25 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) S. (...) naruszył zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt 2 Z. w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego P-8b / strzałka do skręcania / i z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. nr rej. (...) powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw polegającego m.in. na niezastosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego, albowiem w sposób zawiniony nie zastosował się do znaku drogowego P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania”, gdyż znajdując się na pasie ruchu przeznaczonych do skrętu w prawo pojechał na wprost, czym naruszył dyspozycję art. 92 § 1 kw w zw. z § 87 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Nadto zachowanie obwinionego nosiło znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw, gdyż opisanym powyżej postępowaniem nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. nr rej. (...) powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wskazać należało również, iż zachowanie obwinionego wyczerpało także znamiona 92 § 1 KW w zw. z § 91 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Obwiniony kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-22 (...) jadąc po pasie ruchu przeznaczonym dla ruchu pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach.

Wymierzając obwinionej U. T. karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających obwinioną Sąd zaliczył znaczny stopień jej winy. Obwiniona wykonując na skrzyżowaniu ul. (...) (...) S. manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki H. o nr rej. (...) jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniona realizując przedmiotowy manewr nie chciała doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiała godzić się z możliwością jego powstania.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn U. T.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Przy wymierzaniu obwinionemu P. C. kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w przepisie art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Wykroczenie z art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny, natomiast wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Wobec powyższego należało stwierdzić, iż przepisem, który przewiduje karę surowszą jest art. 86 § 1 kw. Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionemu łączną karę grzywny w wysokości 600 zł.

W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i stopnia jego winy oraz pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Wymierzona kara uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Jednocześnie należało stwierdzić, iż Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej – odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionych z obowiązku zapłaty w całości opłaty oraz kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.