Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSO Marek Kordowiecki

Sędziowie: SO Waldemar Cytrowski

SO Marek Ziółkowski – spr.

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 3.10.2014 r.

sprawy E. N.

oskarżonego o przestępstwa z art. 238 kk i art. 233 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk oraz art. 233 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 10-06-2014 r. sygn. akt II K 96/14

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł tytułem wydatków oraz za to postępowanie wymierza mu opłatę w kwocie 420 złotych.

Waldemar Cytrowski Marek Kordowiecki Marek Ziółkowski

Sygn. akt II Ka 220/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II K 96/14 uznał oskarżonego E. N. za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zawiadomił o przestępstwie organ powołany do ścigania wiedząc, że przestępstwa nie popełniono oraz złożył fałszywe zeznania w ten sposób, że w dniu 20 marca 2012 r. przesłał do Prokuratury Rejonowej w Kole pisemne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa podrobienia podpisów E. N. na rozliczeniu zagranicznych kosztów podróży delegacji z dnia 28 marca 2011 r. oraz w dniu 22 kwietnia 2012 r. podczas przesłuchania w charakterze świadka w Komendzie Powiatowej Policji w K. w toku postępowania karnego RSD 324/12 – 1 Ds. 250/12 będąc uprzednio pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał, iż na dokumencie rozliczenia zagranicznych kosztów podróży został podrobiony podpis na jego nazwisko podczas gdy w rzeczywistości sam podpisał się na przedmiotowym dokumencie tj. przestępstwa z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto oskarżony został uznany za winnego tego, że w dniu 19 czerwca 2013 r. składając zeznania w charakterze świadka przed Sądem Rejonowym w Kole w sprawie o sygn. akt II K 1011/12 oraz będąc uprzednio pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał nieprawdę, iż okazane mu podpisy na nazwisko E. N. na dokumencie rozliczenia zagranicznych kosztów podróży nie zostały sporządzone przez niego, tj. przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu E. N. karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast w oparciu o art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego, który zaskarżył go w całości i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2, 3 i 4 k.p.k. zarzucił:

1.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego E. N. oraz dowodu z zeznań D. W., M. B. i W. S. z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego i w rezultacie nieprzyznanie relacji oskarżonego waloru wiarygodności, podczas gdy uwzględnienie istnienia konfliktu między oskarżonym a świadkiem D. W., jak i pozostawania świadków M. B. i W. S. w stosunku pracy z D. W., nie pozwalało na ocenę zeznań wymienionych świadków jako prawdziwych i przemawiało za uznaniem wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne,

2.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 413 § 2 k.p.k., poprzez przypisanie oskarżonemu w opisie czynu w pkt. I sentencji wyroku, że oskarżony „(…) złożył fałszywe zeznania w ten sposób, że w dniu 20 marca 2012 r. przesłał do Prokuratury Rejonowej w Kole pisemne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa podrobienia podpisów E. N. na rozliczeniu zagranicznych kosztów podróży delegacji z dnia 28 marca 2011 r. (…)” w sytuacji, gdy treść tego zawiadomienia wprost wskazuje, że oskarżony zawiadomił Prokuraturę, że „do blankietu kosztów podróży w EU, który dotyczy diet dopisano datę i wypełniono druk, ale pieniędzy dotąd nie dostał” co przesądza o błędnym opisie czynu zarzucanego i przypisanego oskarżonemu i wymaga zweryfikowania jego treści,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych Sądu, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnej kwalifikacji prawnej zachowania skazanego, poprzez bezzasadne przyjęcie przez Sąd meriti, że oskarżony swoim zachowaniem popełnił dwa przestępstwa tj. z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz art. 233 § 1 k.k., przypisane mu odpowiednio w pkt. I i II sentencji wyroku w sytuacji, gdy okoliczności sprawy przesądzały o tym, że jego działanie stanowiło czyn ciągły (jedno przestępstwo) kwalifikowane z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.,

4.  rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy oraz 1 roku i 6 miesięcy, jak i kary łącznej opiewającej na 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz długości okresu próby 4 lat do okoliczności uwzględnianych przez Sąd przy wyznaczaniu wymiaru kary, w tym tożsamości kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu oraz więzi podmiotowo-przedmiotowej tych czynów, jak również dotychczasowej, niespełna 60 letniej niekaralności oskarżonego, które wymagały odpowiednio orzeczenia kar jednostkowych w niższym wymiarze, wymierzenia kary łącznej z uwzględnieniem zasady pełnej absorpcji, w wysokości najsurowszej kary jednostkowej, jak również wyznaczenia okresu próby na okres 2 lat.

Wskazując na powyższe wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I i II sentencji i orzeczenie co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

2.  uchylenie wyroku w pkt. III, IV, V i VII sentencji wyroku.

Niezależnie od powyższych zarzutów wniósł o:

3.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I sentencji poprzez wyeliminowanie z opisu czynu, że „(…) [oskarżony] złożył fałszywe zeznania w ten sposób, że w dniu 20 marca 2012 r. przesłał do Prokuratury Rejonowej w Kole pisemne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa podrobienia podpisów E. N. na rozliczeniu zagranicznych kosztów podróży delegacji z dnia 28 marca 2011 r. (…)”,

4.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I i II sentencji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie, że zachowanie oskarżonego opisane w pkt. 1 i 2 aktu oskarżenia stanowiło czyn ciągły czynu zabronionego z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

W oparciu o zarzut z pkt. 4 petitum apelacji, w sytuacji gdyby Sąd nie podzielił argumentacji dotyczącej zarzutów z pkt. 1 i 2 apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I, II, III i IV sentencji wyroku w części dotyczącej wymiaru kary oraz długości oskresu próby i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie za czyn z pkt. I kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a za 2 czyn karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, a w dalszej kolejności kary łącznej 8 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 2.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Na wstępie należy podnieść, że Sąd I instancji dokonał wszechstronnego i kompleksowego zgromadzenia materiału dowodowego w sposób umożliwiający dokonanie odtworzenia stanu faktycznego, a w konsekwencji prawidłowej kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu. Przeprowadził rzetelną ocenę dowodów wskazując dokładnie, którym z nich i w jakiej części dał wiarę, a którym przymiotu wiarygodności odmówił. Stanowisko swoje w tej kwestii przedstawił w uzasadnieniu orzeczenia prawidłowo stosując zasady logiki , wiedzy i doświadczenia życiowego. Rozważania Sądu I instancji aczkolwiek swobodne nie noszą cech dowolności, a tym samym korzystają w pełni z ochrony przewidzianej w treści art. 7 k.p.k.

Całkowicie nietrafny okazał się pierwszy z zarzutów obrońcy oskarżonego, tj. obrazy art. 7 k.p.k. z uwagi na dopuszczenie się przez Sąd dowolnej oceny zgormadzonego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań D. W., M. B. i W. S.. Należy przypomnieć, że by krytyka odwoławcza była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, nie można oczekiwać, że krytyka ta zostanie uwzględniona. Byłoby to bowiem postąpienie dowolne, przenoszące gołosłowne zapewnienia nad działalność racjonalną, opartą na dowodach. Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy oskarżony złożył fałszywe zawiadomienie o przestępstwie i czy w sprawie II K 1011/12 składał fałszywe zeznania. W tym zakresie obrońca nie podnosi żadnych argumentów, które wykazywałby na przekroczenie przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów. Sąd odwoławczy zauważa, że można mówić o jej naruszeniu wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów). Tymczasem skarżący koncentruje się wyłącznie na drobnych sprzecznościach i przeinaczeniach w zeznaniach w/w świadków, w zakresie w jakim zeznawali na okoliczność osób obecnych w siedzibie firmy (...) w dniu ustania stosunku pracy oskarżonego, miejsca gdzie nastąpiło rozliczenie delegacji i jej wypłata czy też ustalenia jakie diety były rozliczane. W ocenie Sądu odwoławczego podnoszone okoliczności nie mogły zdyskredytować zeznań tych osób, skoro były one w częściach istotnych dla ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego całkowicie spójne i wzajemnie się uzupełniały. Także sam fakt pozostawania M. B. i W. S. w stosunku pracy z D. W. nie stanowi takiej okoliczności, która samodzielnie powodowałaby konieczność odmówienia wiary zeznaniom tych osób. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy ustalił, że treść wyjaśnień oskarżonego była jedynie wyrazem przyjętej linii obrony, która w świetle całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie, nie mogła zostać obdarzona wiarą. Należy dodać także, że ocena wyjaśnień oskarżonego została dokonana przez Sąd I instancji w sposób pozostający pod ochroną art. 7 k.p.k., wszechstronnie uzasadniona, a Sąd odwoławczy w pełni podziela tą ocenę.

Oczywiście nietrafny okazał się również drugi z podniesionych przez obrońcę zarzutów. Skarżący wskazuje bowiem, że fragment opisu czynu przypisanego w pkt. I oskarżonemu nie oddaje sposobu faktycznego zachowania E. N.. Podnosi, że treść zawiadomienia z dnia 20 marca 2012 r. (k. 3) wskazuje, że oskarżony zawiadomił Prokuraturę jedynie, iż „do blankietu kosztów podróży w EU, który dotyczy diet dopisano datę i wypełniono druk, ale pieniędzy dotąd nie dostał”. Skarżący jednak w sposób wybiórczy przytacza treść zawiadomienia, którego zasadniczy dla przypisania sprawstwa i winy czynu z pkt. I zaskarżonego wyroku fragment ma brzmienie: „Składam zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa polegającego na fałszowaniu dokumentu, który niejako świadczy, że odebrałem pieniądze w firmie (...) (…) żenujące jest to, że z niskich pobudek aspołecznych dopisano nie tylko datę ale i kwitowanie odbioru 507,02 zł bowiem to nie jest mój charakter pisma. Po raz pierwszy tak podrobiony dokument zobaczyłem i otrzymałem po ponad 1 roku” (k. 3). Dodatkowo przytoczyć należy treść wypowiedzi świadka z dnia 22 kwietnia 2012 r., w których podniósł „wśród tych dokumentów znalazł się dokument Rozliczenie zagranicznych kosztów podróży na którym podrobiony został mój podpis” (k. 7v). Wypowiedzi te nie pozostawiają żadnych wątpliwości, iż opis czynu przypisanego w pkt I wyroku, w postaci „złożył fałszywe zeznania w ten sposób, że w dniu 20 marca 2012 r. przesłał do Prokuratury Rejonowej w Kole pisemne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa podrobienia podpisów E. N. na rozliczeniu zagranicznych kosztów podróży delegacji z dnia 28 marca 2011 r.” w sposób pełny i rzeczywisty oddaje zachowanie oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony użyte przez E. N. sformułowania zawarte w zawiadomieniu z dnia 20 marca 2012 r. w postaci „fałszowanie dokumentu”, „dopisano nie tylko datę ale i kwitowanie odbioru”, „podrobiony dokument” jednoznacznie wskazują, iż oskarżony zawiadamiał o przestępstwie polegającym na podrobieniu podpisów.

Skarżący popada również w sprzeczność, gdy zarzuca wyrokowi sądu I instancji dowolną cenę dowodów, a więc pośrednio będący jej następstwem błąd w ustaleniach faktycznych, a jednocześnie sformułował zarzut polegający w istocie na obrazie prawa materialnego z uwagi na niezasadne niezakwalifikowanie czynów z pkt. I i II wyroku jako jednego czynu ciągłego z art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, iż o obrazie prawa materialnego można mówić tylko wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie nie zastosował przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli skarżący kwestionuje przyjętą w wyroku kwalifikację prawną, a nietrafność dokonanej przez sąd oceny prawnej zachowania oskarżonego wywodzi z błędnej oceny zgormadzonych dowodów i będących jej następstwem wadliwych ustaleń faktycznych, odnoszących się do strony przedmiotowej lub podmiotowej czynu zabronionego, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut obrazy art. 7 k.p.k. lub błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie zarzut obrazy prawa materialnego.

Odnosząc się pokrótce jednak i do tego zarzutu wskazać należy, że do przypisania popełnienia czynu ciągłego konieczne jest zatem łączne spełnienie następujących warunków: dopuszczenie się co najmniej dwóch zachowań, z góry powziętym zamiarem sprawcy, w krótkich odstępach czasu pomiędzy poszczególnymi zachowaniami. Dopiero łączne spełnienie wyżej wymienionych przesłanek sprawia, że zachowanie sprawcy stanowi jednolitą całość, traktowaną jako jedna podstawa kwalifikacji prawnej, mimo że wchodzą w jej skład różnorakie zachowania. Przy czym „z góry powzięty zamiar" w rozumieniu art. 12 k.k. musi być interpretowany w świetle art. 9 § 1 k.k., co oznacza, że sprawca musi sobie uświadamiać w sposób konkretny owe przyszłe zachowania, które mają stanowić czyn ciągły, przynajmniej w tych ich elementach, które mają znaczenie dla przyjęcia realizacji znamion danego typu czynu zabronionego. W orzecznictwie wskazuje się, iż "krótkie odstępy czasu" to przedział obejmujący najwyżej kilkanaście dni (post. SN z 18.09.2003 r., III K 159/02, LEX 81203). Tymczasem w przedmiotowej sprawie zachowania oskarżonego z pkt. I wyroku miały miejsce w dniach 20 marca 2012 r. i 22 kwietnia 2012 r. natomiast zachowanie z pkt. II w dniu 19 czerwca 2013 r. Już samo zestawienie tych dat wskazuje na bezpodstawność podniesionego zarzutu i brak możliwości przyjęcia koncepcji czynu ciągłego w stosunku do wszystkich zachowań E. N.. Skarżący wykazał się przy tym niekonsekwencją, podnosząc bowiem ten zarzut i wskazując na błędną kwalifikację prawną, wnosi jednocześnie o wymierzenie łagodniejszych kar za czyn z pkt. I i II oraz wymierzenie kary łącznej.

Odnosząc się do ostatniego z zarzutów apelującego wskazać należy, że treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, iż Sąd I instancji orzekając w przedmiocie kar jednostkowych pozbawienia wolności wobec E. N., miał na uwadze treść art. 53 § 1 i 2 k.k., a przy tym baczył by orzeczone kary nie przekroczyły stopnia winy oskarżonego i spełniły cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wziął pod uwagę wszystkie istotne okoliczności łagodzące i obciążające, które również wyeksponował w części motywacyjnej wyroku. W szczególności miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w daleko idących skutkach jakie spowodowało dla innych osób, wielość zachowań przestępczych oraz działanie z niskich pobudek. Jako okoliczność łagodzącą uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego. Wbrew więc twierdzeniom skarżącego Sąd dostrzegł wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wybór rodzaju kary i jej prawidłowy wymiar, nadając im przy tym właściwą wagę.

Przypomnieć także należy, że za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. wymierzana jest kara pozbawienia wolności do lat 3. W tym świetle orzeczona w pkt. I kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz w pkt. II kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, oscylują w środkowych granicach ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności i nie mogą być uznane za rażąco surowe, co jest podstawą do ewentualnej zmiany orzeczenia w przedmiocie kary. Przeciwnie – wymiar kar, przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynów należy uznać za adekwatny i sprawiedliwy.

Odnosząc się do wymiaru orzeczonej kary łącznej, w ocenie Sądu Okręgowego także w tym zakresie zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) okazał bezzasadny.

Wskazać należy, że jej granice określa przepis art. 86 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar jednostkowych podlegających łączeniu do ich sumy, nie przekraczając górnych granic dla danego rodzaju kar wynikających z powołanego przepisu, przy czym jej wymiar we wskazanych wyżej granicach warunkowany jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo – podmiotowy łączy te czyny. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa objęte tym wyrokiem, im związek ten luźniejszy, tym przeważać powinno kumulowanie poszczególnych kar (wyr. SN z 25.10.1983 r., IV KR 213/83, OSNKW z 1984 r., z. 5-6, poz. 65).

Łącząc wymierzone w pkt. I i II zaskarżonego wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności, Sąd wymierzył karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym mógł wymierzyć karę zawierającą się w przedziale od 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (najsurowsza kara jednostkowa) do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności (suma orzeczonych kar jednostkowych). Kierował się przy tym z jednej strony brakiem bliskości czasową pomiędzy poszczególnymi czynami oskarżonego, a z drugiej strony faktem, iż godziły w tożsame dobra chronione prawem. Okoliczności te skłoniły Sąd do zastosowania zasady zbliżonej do pełnej absorpcji, uznając że zarówno zasada kumulacji jak i pełnej absorpcji nie oddałby właściwie związku przedmiotowo-podmiotowego zachodzącego pomiędzy czynami. Stanowisko to w pełni podzielił również Sąd odwoławczy.

Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii okresu próby wyznaczonej przez Sąd Rejonowy w pkt. IV wyroku związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Pozwoli on na weryfikację trafności postawionej pozytywnej prognozy kryminologicznej i stanowi niezbędny czas oddziaływania w okresie próby.

Mając na względzie wszystkie wskazane powyżej okoliczności, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacjach, wobec braku również uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., 627 k.p.k., § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 663), § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861) w wysokości 50 zł. Natomiast o opłacie orzekł na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 4., art. 3 ust. 2 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).

Waldemar Cytrowski Marek Kordowiecki Marek Ziółkowski