Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący Sędzia SO Lesław Zieliński

Sędzia SO Iwona Wańczura (spr.)

Sędzia SO Barbara Przybyła

Protokolant Anna Rogal

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2014 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 25 marca 2014 roku

sygn. akt VI GC 818/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 300,00 (trzysta 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Barbara Przybyła SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura

Sygn. akt X Ga 165 /14

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. wniosła
o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 3 345,60 zł z ustawowymi odsetkami
i kosztami postępowania. Twierdziła, że na podstawie cesji nabyła od poszkodowanej roszczenie względem pozwanej z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego.

Od wydanego przez Sąd nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości. Przyznała, że ponosi odpowiedzialność za powstałą szkodę z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, podniosła jednak niewykazanie okresu najmu samochodu zastępczego.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd I instancji oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanej koszty postępowania, na podstawie dowodów wskazanych w uzasadnieniu orzeczenia ustalając następujący stan faktyczny:

W dniu 21.12.2012 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...), stanowiący własność J. T. i W. T.. Sprawca kolizji posiadał u pozwanej ubezpieczenie
w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Samochód był naprawiany przez powódkę. W okresie naprawy poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego marki B. (...), wynajętego od powódki na podstawie umowy najmu z dnia 29.01.2013 r. W związku z 8- dniowym okresem najmu powódka obciążyła poszkodowanych fakturą VAT na kwotę 3 345,60 zł.

W dniu 29.01.2013 r. została zawarta umowa cesji wierzytelności, na mocy której poszkodowani przenieśli na powódkę jako cesjonariusza wierzytelność, obejmująca prawo do żądania odszkodowania przysługującego z tytułu polisy ubezpieczeniowej, w związku z najmem pojazdu zastępczego.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwana odmówiła wypłaty tej części odszkodowania.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka, gdyż okoliczności, jakie miały zostać wykazane jego zeznaniami nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Przy tak ustalonych faktach Sąd zważył, że sprawcę szkody łączyła
z pozwaną umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Umowa ta została zdefiniowana w art. 822§1 k.c, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W §4 tego artykułu przyznano uprawnionemu do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej prawo do dochodzenia roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Szczegółowe rozwiązania regulujące ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej zawiera ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.). Przepis art. 13 ust. 2 ustawy stanowi, że w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Zgodnie zaś z treścią art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W przedmiotowej sprawie bezsporny jest fakt zaistnienia szkody, jej przyczyna i obowiązek odszkodowawczy po stronie pozwanej. Pozwana nie kwestionowała skuteczności zawartej przez powódkę umowy cesji wierzytelności.

Spór dotyczy wysokości szkody. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo zaś twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z 22.11.2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie zaś z treścią art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Skoro zaś poszkodowani zdecydowali się na naprawę pojazdu, to niewątpliwie przysługuje im roszczenie o zwrot kosztów korzystania z pojazdu zastępczego, ale jedynie za technologiczny okres naprawy, nie zaś – jak chce powód – za okres,
w którym faktycznie wykonał naprawę. Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne
i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Z uwagi na powyższe oraz ze względu na okoliczność, że ustalenie wysokości szkody wymaga wiadomości specjalnych niezbędne w sprawie było zasięgnięcie opinii biegłego sądowego dla ustalenia technologicznie uzasadnionego okresu naprawy pojazdu, gdyż jedynie najem pojazdu zastępczego w tym okresie stanowi podstawę ustalenia wysokości szkody. Ponieważ jednak strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie podźwignęła tego ciężaru dowodowego, Sąd uznał, że tym samym nie wykazała wysokości szkody.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka, zarzucając mu:

- naruszenie przepisów postępowania, co miało wpływ na treść orzeczenia,
w szczególności art.233 k.p.c. poprzez stronniczą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, pomijająca dowód z arkusza naprawy pojazdu, który w sposób jednoznaczny wskazuje, ile wyniósł czas rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że poszkodowanemu przysługuje zwrot kosztów korzystania z pojazdu zastępczego jedynie za technologiczny czas naprawy pojazdu i wymagane było ustalenie tego czasu, tymczasem uwzględnić należy rzeczywisty okres naprawy, który powódka udowodniła jednoznacznie za pomocą dokumentów: historii naprawy pojazdu i oświadczenia poszkodowanego, niekwestionowanych przez pozwaną.

Domagała się zmiany i wyroku i orzeczenia zgodnie z żądaniem pozwu ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy. Uzasadnienie apelacji zawiera argumentację na poparcie jej zarzutów.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem II instancji. W uzasadnieniu wskazała, podobnie jak przed Sądem I instancji, że powódka nie udowodniła konieczności wynajmowania przez poszkodowanych pojazdu zastępczego oraz uzasadnionego czasu najmu tego pojazdu. Powołując się na orzecznictwo sądowe wykazywała, ze dowodem na te okoliczności nie są oświadczenia przedstawione przez powódkę, mające walor dokumentu prywatnego w rozumieniu art.245 k.p.c, a udowodnienie technologicznego czasu naprawy pojazdu wymagało wiadomości specjalnych, tj. opinii biegłego.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja pozwanej nie mogła odnieść skutku, gdyż wyrok Sądu I instancji jest słuszny jako oparty na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym i właściwie wyciągniętych na tej podstawie wnioskach.

Zauważyć należy, że ani w trakcie postępowania likwidacyjnego ani w toku procesu pozwana nie kwestionowała marki wynajętego samochodu, a tym samym stawki za najem. Domagała się natomiast wykazania celowości wynajęcia pojazdu zastępczego oraz uzasadnienia okresu trwania naprawy uszkodzonego pojazdu, usprawiedliwiającego czas najmu pojazdu zastępczego.

To pierwsze wymaganie poszkodowana spełniła, nadto należy zakładać, że właściciele samochodów nabyli je po to, by z nich korzystać na co dzień i są im niezbędne w realizacji planów życiowych: dojazdu do pracy, odwożenia dzieci do szkół lub przedszkoli czy dokonywania zakupów.

Słusznie jednak pozwana domagała się wykazania celowości naprawy uszkodzonego samochodu przez okres 8 dni, w oparciu o przepis art.361 k.c, stanowiący, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Przedstawione przez powódkę dokumenty, obrazujące przebieg naprawy, posiadają walor dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c, stanowiąc dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. Dokument prywatny ma z reguły dużą wartość dowodową przeciwko osobie, od której pochodzi, natomiast dowód ten ma znacznie mniejszą moc dowodową, jeżeli miałby przemawiać na rzecz strony, która go sporządziła (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6.03.2014 r, I ACa 578/13). Dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, iż ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą).

Sąd I Instancji, nie kwestionując prawdziwości tych dokumentów, nie musiał na ich podstawie dojść do wniosku o potrzebie trwania naprawy przez określony
w nich okres. Zaznaczyć należy, że uszkodzenie samochodu było niewielkich rozmiarów, o czym świadczy niska wysokość wypłaconego odszkodowania oraz fakt, że prawdopodobnie mógł być on po wypadku używany, skoro do naprawy został skierowany ponad miesiąc od daty wypadku. Można przyjąć, że nie było w tej sytuacji przeszkód, by samochód pozostał w warsztacie dopiero po wstępnych oględzinach pojazdu i rozeznaniu zakresu koniecznych prac, a następnie sprowadzeniu potrzebnych w tym celu materiałów. Okoliczności tych powódka nie udowodniła. Wiedzy tej mogłaby dostarczyć opinia biegłego, możliwa do sporządzenia po uzyskaniu dokładnych informacji na temat rodzaju i rozmiaru uszkodzeń pojazdu, których powódka nie przedstawiła. Nie zgłosiła również zastrzeżenia w trybie art.162 k.p.c. w związku z oddaleniem wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, które być może pozwoliłyby uzyskać w powyższym zakresie potrzebne informacje.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej jako bezzasadną, orzekając o kosztach zastępstwa procesowego na rzecz pozwanej na podstawie art.98 k.p.c i art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c.
i §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Barbara Przybyła SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura