Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014r.

sprawy Ł. S.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt II K 513/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Ł. S. uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 złotych.

Sygn. akt VI Ka 316/14

UZASADNIENIE

Ł. S. został oskarżony o to, że:

1.  w nocy z 29 na 30 grudnia 2012r. w L.woj. (...), przy ulicy (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych, a następnie wypchnięciu okna do hali produkcyjnej firmy (...), dostał się do jej wnętrza skąd dokonał zaboru celem przywłaszczenia elektronarzędzi w postaci wkrętarki marki B.i frezarki elektrycznej górno-wrzecionowej marki B.o łącznej wartości 800 zł, działając tym samym na szkodę K. K. (1),

tj. o czyn z art. 279§1kk,

2.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt 1 działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim włamaniu do budynku biurowca Spółdzielni (...) będącej w upadłości, dokonał zaboru celem przywłaszczenia z jej wnętrza dwóch monitorów (...) marki A. i B., komputera stacjonarnego nieznanej marki oraz dysku twardego rejestrującego zapis monitoringu z kamer przemysłowych o łącznej wartości 600 zł czym działał na szkodę J. L. – syndyka masy upadłości Spółdzielni (...),

tj. o czyn z art. 279§1kk,

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 27 marca 2014r. sygn. akt IIK 513/13:

I.  uznał Ł. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku z tą zmianą, iż przyjmuje, że zachodzi ciąg przestępstw opisany w treści art. 91§1kk tj. występku z art. 279§1kk w zw. z art.91§1kk i za to na podstawie art. 279§1kk wymierzył mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w niniejszej sprawie w ½ części i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1974r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.

Ł. S. zaskarżył powyższy wyrok w całości i w osobiście sporządzonej apelacji zarzucił obrazę przepisu art. 7 kpk poprzez oparcie się na zeznaniach S. P. złożonych na Policji i odczytanych w toku rozprawy, mimo żądań oskarżonego, by ów złożył je bezpośrednio w Sądzie oraz w oparciu o pierwsze zeznania D. M., które złożył „pod wpływem zastraszenia”.

Oskarżony podniósł w apelacji, iż „wyrok opiera się wyłączenie na domysłach – przypuszczeniach albowiem w tym miejscu i czasie nikt go nie widział i nie mógł widzieć ponieważ go tam nie było”.

Kwestionując słuszność zaskarżonego wyroku oskarżony wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania „dla Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dowód z wyjaśnień S. P. i z zeznań D. M. Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 7 kpk.

S. P. istotnie nie złożył zeznań bezpośrednio w toku rozprawy głównej, zostały odczytane jego wyjaśnienia złożone przezeń w charakterze podejrzanego o popełnienie szeregu przestępstw, między innymi we współdziałaniu z Ł. S.., Sąd Rejonowy pomimo wielokrotnie podejmowanych prób nie miał możliwości bezpośredniego przeprowadzenia dowodu z przesłuchania S. P. w charakterze świadka, jako że ów opuścił Polskę i nie jest znany termin jego powrotu do kraju.

Przepis art. 391§1 kpk, który powołał Sąd Rejonowy decydując się na odczytanie wyjaśnień S. P. zezwala na odstąpienie od zasady bezpośredniości, gdy świadek przebywa za granicą.

Nie jest zatem słuszny zarzut zawarty w apelacji oskarżonego, iż Sąd Rejonowy pomimo żądań oskarżonego by S. P. „osobiście przedstawił przed Sądem swe zeznania zaniechał tych czynności i jedynie odczytał jego zeznania złożone na Policji”.

Z apelacji oskarżonego nie wynika natomiast dlaczego kwestionuje prawidłowość oceny dowodu z procesowych wypowiedzi S. P. dokonanej przez Sąd I instancji. Okoliczność, iż nikt nie widział oskarżonego w miejscu przestępstw nie przesądza o słuszności twierdzenia, iż zatem „go tam nie było”.

Przesłuchiwany w dniu 30.I.2013r. w charakterze podejrzanego Ł. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, twierdził, iż krytycznej nocy przebywał na weselu znajomych, był gościem M. i K. D., wyraził zaskoczenie faktem, iż o współdziałanie w przestępstwach pomówił go S. P..

W dniu następnych tj. 31.I.2013r. Ł. S. zmienił jednak swe wyjaśnienia i „po przemyśleniu” stwierdził, iż faktycznie w godzinach rannych 30.XII.2012r. realizując prośbę S. P. udał się samochodem we wskazane przez kolegę miejsce skąd zabrał go z torbą, w której „coś było” i „podrzucił” na osiedle w L.; nie przebywał zatem przez całą noc z 29 na 30.XII.2012r. na przyjęciu weselnym.

Oskarżonego Ł. S. popełniającego przypisane mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa istotnie nikt nie widział, jednakże zdecydowanie obciążył go wyjaśnieniami S. P., twierdząc „z całą stanowczością”, iż czynów tych dokonał wspólnie z Ł. S., a ów przyznał, że krytycznej nocy faktycznie spotkali się. W toku rozprawy głównej Ł. S. nadal twierdził, że „w tym czasie był na weselu”, jednakże z zeznań świadków M. D. i K. D. nie wynika by był gościem na ich weselu, „zjawił się” tam dopiero w godzinach rannych 30.XII.2012r., co nie pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami S. P. relacjonującego spotkanie z Ł. S. na zapleczu budynku (...) ok. 4 rano 30 XII.2012r-

S. P. został ukarany prawomocnym wyrokiem za przestępstwa popełnione wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. a prawdziwość jego wyjaśnień obciążających Ł. S. nie może być kwestionowana z uwagi na jakiekolwiek okoliczności; pomawiając Ł. S. S. P. w żaden sposób nie powodował polepszenia swojej sytuacji procesowej, brak podstaw dla chociażby przypuszczenia, iż składał obciążające tego kolegę wyjaśnienia kierowany żalem, złością lub innymi negatywnymi uczuciami. Oskarżony Ł. S. potwierdził, iż między nim a S. P. nie występował żaden konflikt.

Dowód z obciążających wyjaśnień złożonych przez S. P. znalazł nadto potwierdzenie w innych dowodach, które wprawdzie nie miały decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. S. umożliwiały jednak weryfikację dowodu z wyjaśnień S. P..

Zeznania świadków D. M., S. S., wyniki dokonanych przeszukań to dowody potwierdzające - mające charakter pomówienia - wyjaśnienia S. P..

D. M.przyznał, że pomógł przewieźć do swego domu i ukryć rzeczy skradzione z zakładu (...)przywiedzione „zaraz przed Sylwestrem 2012” samochodem należącym do Ł. S.czego świadkiem była S. S., przyznał iż „oni” tzn. Ł. S.i S. P.mówili, że musimy pojechać do mojego domu do G.by tam schować rzeczy, które mają w samochodzie, przyznał, że „z tego włamania” S. P.miał komputer. Te zeznania D. M.faktycznie znalazły potwierdzenie w zeznaniach S. S., która przyznała, iż widziała, jak S. P.i Ł. S.przywieźli „jakieś rzeczy typu wiertarki, ogólnie elektronarzędzia”, …”domyślałam się, że coś kradną…”.

W toku rozprawy głównej D. M. podał, iż „mówił nieprawdę” twierdząc, że Ł. S. popełnił przestępstwo a postąpił tak w reakcji na groźbę przesłuchującego go funkcjonariusza jednakże twierdzenia te są nieprzekonujące: funkcjonariusz Policji nie miał żadnego powodu by ingerować w treść relacji przesłuchiwanej osoby, narażając siebie na ewentualne konsekwencje nie tylko służbowe.

W wyniku przeszukań dokonanych w domu należącym do K. K. (2) a wynajmowanym przez Ł. S., w domu D. M. i w domu Ł. P. znaleziono różnego rodzaju elektronarzędzia, wśród nich również niektóre ze skradzionych w nocy 29/30.XII.2012r. w L. na szkodę K. K. (1) i J. L. i przez nich rozpoznane w sposób pewny.

Nie istnieje żadna reguła procesowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania tylko jednego świadka są niewystarczającą podstawą skazania.

W realiach przedmiotowej sprawy dowód z obciążających Ł. S. wyjaśnień współsprawcy S. P. znalazł potwierdzenie w innych, wymienionych wyżej dowodach, których łączna ocena stanowiła podstawę do dokonania pewnych ustaleń faktycznych w związku z postawionymi Ł. S. zarzutami. Skoro prawdziwość wyjaśnień S. P. nie może być kwestionowana z uwagi na brak jego osobistego zainteresowania (pomawiając Ł. S. o współudział w przestępstwach w żaden sposób nie zmierzał do polepszenia swojej sytuacji procesowej), skoro brak podstaw do podważenia prawdziwości pozostałych dowodów weryfikujących te wyjaśnienia to – w konsekwencji – brak również podstaw do zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych w oparciu o te dowody, przyjętych za podstawę zapadłego wobec Ł. S. wyroku. Oskarżony nie zawarł w apelacji takich zarzutów i takich argumentów, które mogłyby podważać słuszność wysnutych z treści dowodów wniosków a zatem i prawidłowość ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu zarzucanych mu czynów.

Kierunek wywiedzionej apelacji wyłączył możliwość zmiany zapadłego w Sądzie Rejonowym wyroku na niekorzyść oskarżonego poprzez uzupełnienie wykazu skradzionych przezeń przedmiotów i wskazanie wyższej niż w zarzucie ich wartości, zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonych.

Nie budzi wątpliwości prawidłowość przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej przestępczego zachowania oskarżonego, brak również podstaw do kwestionowania wymierzonej oskarżonemu kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec Ł. S. trzykrotnie zapadały wyroki skazujące, dwukrotnie karany był za przestępstwa przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania.

Przypisanych zaskarżonym wyrokiem czynów oskarżony dopuścił się zaledwie po upływie 6 miesięcy od skazania za czyn z art. 278§1kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 5-letni okres próby. Niepoprawność oskarżonego, brak wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej i konieczność podjęcia działań wychowawczych w warunkach zakładu karnego czynią słuszną karę wymierzoną zaskarżonym wyrokiem mimo, iż błędnie Sąd Rejonowy przy wymierzaniu tej kary uwzględnił jako okoliczność obciążającą „brak skruchy i żalu” po stronie oskarżonego, który przecież nie przyznawał się konsekwentnie do popełnienia zarzucanych mu przestępstw.

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze znajduje oparcie w przepisach art. 634 kpk w zw. z art. 627§1 kpk oraz w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23.VI.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).