Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Teresy Łozińskiej - Fatygi

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r.

sprawy R. N.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k., art. 280 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 5 czerwca 2014 r. sygn. akt III K 16/14

I.  zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. N. utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. G. 600 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym i 138 zł tytułem zwrotu VAT;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 5 czerwca 2014 r., III K 16/14:

I.  uznał R. N. za winnego przestępstwa z art. 279§1 KK w zw. z art. 283 KK i za to wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznał R. N. za winnego przestępstwa z art. 280§2 KK i za to wymierzył mu karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 85 KK i 86§1 KK wymierzył mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  rozstrzygnął w przedmiocie zaliczenia na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania, w przedmiocie dowodów rzeczowych i kosztów postępowania.

Wymieniony wyrok zaskarżyła obrończyni oskarżonego adw. E. G. odnośnie do rozstrzygnięcia zawartego w punktach I – III, w zakresie orzeczenia o karze, zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej, wnosząc w konkluzji o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu:

⚫

za czyn z art. 279§1 KK w zw. z art. 283 KK - 4 miesięcy ograniczenia wolności, przy zastosowaniu art. 60§1 i 6 pkt 4 KK,

⚫

za czyn z art. 280§2 KK kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 60§1 i 6 pkt 3 KK,

⚫

kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat i oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje. Apelacja jest niezasadna w stopniu zbliżonym do oczywiście bezzasadnej, o której mowa w art. 457§2 KPK.

W zasadniczej części zarzuty apelacyjne opierają się twierdzeniu, że pokrzywdzona S. S. przebaczyła oskarżonemu, co samo w sobie stanowi przesłankę do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, że zachowanie oskarżonego nie było nacechowane brutalnością, gdyż oskarżony nie stosował wobec pokrzywdzonej przemocy fizycznej, nie był karany, przyznał się (w znacznej części) do popełnienia przestępstwa rozboju, złożył wyjaśnienia, wyraził skruchę i chęć naprawienia szkody.

Odnośnie do drugiego czynu podkreślono, że wobec niekaralności oskarżonego i naprawienie przez niego szkody, powinien on liczyć na złagodzenie odpowiedzialności, poprzez zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Wymieniony okolicznościom, a zwłaszcza przebaczeniu oskarżonemu przypisuje się w apelacji przesadnie duże znaczenie. Faktem jest, że pokrzywdzona oświadczyła, że przebaczyła oskarżonemu, ale dlatego, że nie szuka zemsty (k. 81-82). Pobudką (motywem) przebaczenia był więc brak chęci osobistego odwetu, a nie wybaczenie oskarżonemu, czy odpuszczenie mu winy.

Oceniając zarzuty apelacyjne, nie można tracić z pola widzenia sposobu zachowania oskarżonego, które sąd a quo uznał za nie bardzo brutalne, ale które polegało na tym, że po przewróceniu na podłogę osiemdziesięcioletniej kobiety krzyczał „nie podnoś się i nic nie rób”, „nic nie mów, bo cię zabiję”, „dawaj pieniądze”, wymachując przy jej twarzy i głowie nożem, a następnie zabierając wszystkie pieniądze, które znalazł w portfelu pokrzywdzonej. Zważyć należy też na następstwa, jakie w psychice pokrzywdzonej wywołało to zdarzenie, która zeznała wszak, że „denerwuje się na wspomnienie tego, co się stało”. Bała się, że oskarżony wróci i zdarzy się „cokolwiek”. Przestała się bać, gdy oskarżony został tymczasowo aresztowany. Pamiętać należy też o negatywnej opinii, jaką oskarżony posiada wśród najbliższych i mieszkańców wsi, w której mieszka.

W tych okolicznościach podzielić należy stanowisko sądu pierwszej instancji, co do wymierzenia oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo rozboju z art. 280§2 KK kary 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymieniona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej przypisanego czynu oraz winy oskarżonego.

Odnośnie drugiego czynu przypisanego oskarżonemu, za który wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, argument, że wcześniej nie był on karany, w żadnym razie, nie uzasadnia zarzutu o rażącej niewspółmierności wymierzonej kary. I w tym wypadku, wymieniona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej przypisanego czynu oraz winy oskarżonego.

Mając więc na uwadze powyższe okoliczności, orzeczono, jak na wstępie.