Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Małgorzata Stanek (spr.)
Sędziowie:	SA Dorota Ochalska - Gola SO del. Jolanta Borkowska
Protokolant:	sekr. sekretarz sądowy Jacek Raciborski

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko W. M.

o zaniechanie i zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 18 grudnia 2013r. sygn. akt X GC 483/11

1.  oddala apelację:

2.  zasądza od W. M. na rzecz K. K. (1) kwotę 870 (osiemset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 489/14

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2009 roku powód K. K. (1) wniósł pozew przeciwko W. M. o:

1) a) zobowiązanie pozwanego do zaniechania przypisywania sobie prawa autorstwa programu Faktura In V. w jakimkolwiek zakresie,

b) zobowiązanie pozwanego do złożenia publicznie w Gazecie (...) na własny koszt, zamieszczenia na stronie www.faktura.ergo-media.pl oraz rozesłania mailem do wszystkich osób, które zakupiły od pozwanego licencję na program Faktura In V. jak i do których pozwany wysłał maila z informacją, że jest autorem przedmiotowego programu i posiada uprawnienie do rozporządzenia autorskimi prawami majątkowymi do tego programu, oświadczenia o treści wskazanej w pozwie,

c) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną w związku z naruszeniem autorskich praw osobistych krzywdę,

d) zobowiązanie pozwanego do usunięcia ze strony www.faktura.ergo-media .pl oferty sprzedaży oprogramowania Faktura In V..,

2) a) zobowiązanie pozwanego do zaniechania bezprawnego korzystania i rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi do programu Faktura In V. oraz do usunięcia informacji na temat oferowania przez siebie tego oprogramowania ze strony www.faktura.ergo-media.pl,

b) orzeczenie, że pozwany ma obowiązek zapłaty na rzecz powoda sumy pieniężnej wysokości trzykrotności wynagrodzenia, jakie byłoby powodowi należne z tytułu udzielenia zgody na rozpowszechnianie utworu, czyli kwoty 4.500 zł tytułem naprawienia wyrządzonej powodowi przez pozwanego szkody związanej z rozpowszechnianiem bez zgody powoda programu Faktura In V.,

c) zobowiązanie pozwanego do wydania korzyści uzyskanych z tytułu rozpowszechniania programu Faktura In V. bez zgody powoda, w wysokości 1.500 zł,

d) zobowiązanie pozwanego do złożenia publicznie w Gazecie (...) na własny koszt, zamieszczania na stronie www.faktura.ergo-media.pl oraz rozesłanie mailem do wszystkich osób, które zakupiły od pozwanego licencję na program Faktura In V. jak i do których pozwany wysłał mail z informacją, że jest autorem przedmiotowego programu i posiada uprawnienie do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi do tego programu, oświadczenia treści wskazanej w pozwie,

e) zobowiązanie pozwanego do zapłaty na rzecz Funduszu (...) w wysokości trzykrotności uprawdopodobnionych korzyści odniesionych przez pozwanego z tytułu dokonanych naruszeń, czyli w wysokości 4.500 zł,

f) zobowiązanie pozwanego do zniszczenia na własny koszt bezprawnie wytworzonych lub posiadanych przez pozwanego egzemplarzy programu Faktura inVista,

3) zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany nie był twórcą programu Faktura In V. i nie nabył autorskich praw osobistych w żadnym zakresie. Pomimo tego pozwany rozporządzał programem komputerowym Faktura InVista poprzez udzielanie licencji na korzystanie z tego programu oraz pobierał z tego tytułu wynagrodzenie. Pozwany również zwielokrotniał oraz rozpowszechniał program Faktura InVista za pośrednictwem strony internetowej www.faktura.ergo-media.pl

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że w 2001 roku została powołana spółka (...) jako spółka cywilna (...) oraz K. K. (1), w której każdy ze wspólników posiadał po 50 % udziałów. W związku z działalnością spółki powstał produkt F. InVista bazując na doświadczeniu i kodach wyprodukowanych produktów (...) oraz doświadczeniu i pracy całego zespołu firmy (...). Produkt ten był tworzony przez dwóch głównych informatyków to jest K. K. (1) oraz K. H. (1). Pomysł na stworzenie produktu i pierwsze części kodu napisał K. H. (1). Produkt ten był tworzony także przez innych informatyków. Powód nie był więc jednym samodzielnym twórcą kodu faktury stanowiącego cześć produktu F. InVista. Pozwany wskazał, że nie będąc programistą tylko zatrudniając pozostałych informatyków, którzy tworzyli produkt razem z K. K. przez ich pracę stał się współwłaścicielem praw do części tego produktu w proporcji przynależnej mu zgodnie z podziałem udziałów w spółce. Pozwany wskazał, że jest autorem nazwy produktu, logotypu, wielu grafik, które tworzył na potrzeby tego produktu, projektował i nadzorował produkcję opakowań, współtworzył wiele tekstów w tym opisy programu, treści reklamowe z nim związane a także testował ten program. Pozwany podkreślił, że jest współautorem tego produktu. Jednocześnie pozwany wskazał, że wyprzedaje towar – produkt wytworzony przez spółkę (...), który nabył, jako wspólnik na zasadach wyprzedaży pozostałego majątku spółki. Jednocześnie pozwany oświadczył, że nie zamierzał i nie zamierza uzurpować sobie praw autorskich do kodów wytworzonych przez K. K. (1), czy któregokolwiek z informatyków pracujących na rzecz spółki, będących współautorami kodu przedmiotowego programu.

W piśmie z dnia 20 grudnia 2010 roku powód wykazał, że obok powoda twórcami programu byli w pewnym zakresie również pracownicy powoda i pozwanego oraz zmodyfikował częściowo powództwo w zakresie pkt. 1 b), 1 d), 2a) i 2d) żądania pozwu w ten sposób, że wniósł o:

a) zobowiązanie pozwanego do złożenia publicznie w Gazecie (...) na własny koszt, zamieszczenia na stronie www.faktura.ergo-media.pl oraz rozesłania mailem do wszystkich osób, które zakupiły od pozwanego licencję na program Faktura In V. jak i do których pozwany wysłał mail z informacją, że posiada uprawnienie do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi do tego programu, oświadczenia o treści wskazanej w piśmie,

b) zobowiązanie pozwanego do usunięcia ofert sprzedaży programu faktura In V. ze strony www.faktura.ergo-media.pl oraz wszelkich innych stron www, na których zamieszcza oferty sprzedaży oprogramowania Faktura In V.,

c) zobowiązanie pozwanego do zaniechania bezprawnego korzystania i rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi do programu Faktura In V. oraz do usunięcia informacji na temat oferowania przez siebie tego oprogramowania ze strony www.faktura.ergo-media.pl oraz wszelkich innych stron www,

d) zobowiązanie pozwanego do złożenia publicznie w Gazecie (...) na własny koszt, zamieszczenia na stronie www.faktura.ergo-media.pl oraz rozesłania mailem do wszystkich osób, które zakupiły od pozwanego licencję na program Faktura In V. jak i do których pozwany wysłał mail z informacją, że jest autorem przedmiotowego programu i posiada uprawnienie do rozporządzania autorskimi prawami majątkowymi do tego programu, oświadczenia o treści wskazanej w piśmie.

W toku postępowania powód wskazał, że przedmiotem obrony jest program komputerowy rozumiany jako forma wyrażania tego programu poprzez kod źródłowy współtworzony przez powoda.

Wyrokiem wydanym w dniu 15 lutego 2011 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy oddalił powództwo.

Na skutek apelacji powoda Sąd Apelacyjny w Łodzi, I Wydział Cywilny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sporu, bowiem oceny roszczeń powoda dokonał w kontekście produktu, który nie był przedmiotem ochrony w rozpatrywanej sprawie. Ustalenia faktyczne i rozważania odniósł bowiem do programu Faktura InVista rozumianego jako produkt oferowany w obrocie tj. programu informatycznego wraz z nośnikiem i opakowaniem. Ponadto zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie poczynił ustaleń w zakresie ewentualnej zgody powoda lub jej braku na rozpowszechnianie przez pozwanego spornego programu komputerowego po rozwiązaniu spółki cywilnej łączącej strony. Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd I instancji, po rozpoznaniu pominiętych wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda oraz wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw rachunkowości i ewentualnym uzupełnieniu materiału dowodowego, dokona pogłębionej i kompleksowej oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, a następnie ustali, czy program komputerowy Faktura In V. wyrażony przez kod źródłowy stanowi podlegający ochronie utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 74 ust. 1 i 2 prawa autorskie, czy powodowi przysługują osobiste i majątkowe prawa autorskiego do utworu, czy ewentualnie prawa autorskie do tak rozumianego utworu przysługują także pozwanemu, a wreszcie – czy prawa autorskie osobiste i majątkowe powoda do programu komputerowego Faktura inVista zostały naruszone działaniem pozwanego i w jaki sposób. Z uwagi na charakter zgłoszonych w pozwie roszczeń, pozytywna odpowiedź na tak postawione pytanie będzie także rodziła potrzebę dokonania ustaleń faktycznych w zakresie korzyści uzyskanych przez pozwanego z naruszeniem praw autorskich powoda. Dopiero tak zakreślona podstawa faktyczna stanowić będzie podstawę do rozważenia zasadności żądania pozwu w zakresie przesłanek określonych w art. 78 i 79 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi:

1. zobowiązał pozwanego W. M. do zaniechania przypisywania sobie autorstwa programu Faktura in V. w jakimkolwiek zakresie;

2. zobowiązał pozwanego W. M. do usunięcia ze strony www.faktura.ergo-media.pl oferty sprzedaży oprogramowania Faktura in V.;

3. zobowiązał pozwanego W. M. do zaniechania bezprawnego korzystania i rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi do programu Faktura in V. oraz do usunięcia informacji na temat oferowania przez siebie tego oprogramowania ze strony www.faktura.ergo-media.pl;

4. zasądził od pozwanego W. M. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 1.500,00 zł;

5. zasądził od pozwanego W. M. na rzecz Funduszu (...) kwotę 4.500,00 zł;

6. zobowiązał pozwanego W. M. do zniszczenia na własny koszt bezprawnie wytworzonych lub posiadanych egzemplarzy programu Faktura in V.;

7. zobowiązał pozwanego W. M. do zamieszczenia na własny koszt w Gazecie (...) oraz na stronie www.faktura.ergo-media.pl w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku oświadczenia następującej treści:

„Ja, W. M., oświadczam, że wbrew moim twierdzeniom nie jestem współtwórcą programu Faktura in V. i nie przysługują mi żadne osobiste prawa autorskie do tego programu, jak również nie byłem uprawiony do rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi do programu Faktura in V.. Współautorem programu Faktura in V. jest pan K. K. (3)”

8. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

9. zasądził od pozwanego W. M. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 3.865,00 zł (trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania;

10. nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi tytułem poniesionych wydatków na wynagrodzenie biegłego:

a. od powoda K. K. (1) kwotę 1.169,87 zł (tysiąc sto sześćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt siedem groszy);

b. od pozwanego W. M. kwotę 1.079,88 zł.

Sąd I instancji ustalił, że w dniu 2 marca 2001 roku powód K. K. (1) i pozwany W. M. zawarli umowę spółki cywilnej (...). Celem umowy spółki miało być prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie dostarczania usług internetowych podmiotom gospodarczym oraz inna działalność zgodna z prawem dotycząca tematyki komputerowej.

W zakres zobowiązań i obowiązków każdego ze wspólników miały wchodzić następujące działania:

a) K. K. (1) – dostarczenie oprogramowania „i – biznes”, dopracowanie tegoż oprogramowania pod potrzeby powstającej platformy biznesowej, ciągły nadzór nad uaktualnieniem oferty oprogramowania oraz nadzór nad sekcją techniczną zajmująca się sprzętem komputerowym. Wspólnik ten wnosił oprogramowanie „i – biznes” będące jego wyłączną własnością i do dnia 20 lutego 2001 roku dostępne (częściowo) do wglądu na

stronie - www.sackinvent.pl oraz zobowiązanie do dalszej pracy na rzecz tego programu. Wartość w/w oprogramowania ustalona została na kwotę 20.000 zł.

b) W. M. – zorganizowanie bazy logistyki całego przedsięwzięcia oraz szeroko rozumianej dystrybucji i marketingu. Nadzór i prowadzenie spraw związanych z fakturowaniem i obsługą klienta od strony dystrybucji i jego dalszych działań już na bazie dostarczonego oprogramowania.

Wspólnik ten wniósł zobowiązanie finansowania w/w przedsięwzięcia w kwocie do 20.000 zł oraz pomysł na wykorzystanie w/w oprogramowania w celach komercyjnych. Finansowanie to miało odbywać się sukcesywnie w ramach powstających potrzeb. W razie konieczności dalszego dofinansowania miało ono odbywać się sukcesywnie i wymagać stosowanego aneksu do umowy.

Udziały poszczególnych wspólników w spółce wynosiły po 50 %.

Wspólnicy oświadczyli również, że z chwilą rozpoczęcia działalności spółki i podpisania tego zobowiązania obaj wspólnicy nabywają równe prawa w dysponowaniu całością przedsięwzięcia, czyli program „i – biznes” plus idea jego wykorzystania. Oba te elementy stają się integralną całością i od tego momentu tylko jako całość mogą być rozpatrywane.

Spółka miała być rozwiązana w przypadku odstąpienia od spółki któregokolwiek ze wspólników. Likwidację spółki po jej rozwiązaniu zobowiązali się przeprowadzić wspólnicy łącznie. Likwidatorzy zobowiązali się spieniężyć majątek i po zaspokojeniu zobowiązań Spółki pozostałą resztę podzielić między wspólników.

Spółka do czasu jej rozwiązania zatrudniała informatyków K. H. (1) oraz R. K. (1). Umowa o pracę zawarta z K. H. (1) w dniu 1 lipca 2004 roku nie zawierała żadnych postanowień odnośnie własności produktów, które stworzył w firmie.

W 2005 roku został stworzony program Faktura inVista, w kolejnych latach program ten był udoskonalany i rozbudowywany.

Kod źródłowy do tego programu był tworzony przez powoda i pracownika spółki informatyka K. H. (1). Pozwany nie tworzył kodu do programu Faktura InVista.

Pozwany był pomysłodawcą nazwy programu Faktura In V. i swoje pomysły dotyczące programu rysował na kartkach oraz zaprojektował pudełko do oprogramowania wraz z grafiką.

Wspólnicy spółki wprowadzali program Faktura InVista do obrotu zamieszczając początkowo na nim i w informacjach dotyczących tego programu wpis (...) a pod koniec istnienia spółki (...).

Program (...) był sprzedawany przez spółkę, która wystawiała licencje i faktury z tytułu sprzedaży. Sprzedaż dokonywana była m.in. przez sklep internetowy, który stworzył D. S. (1).

Na początku 2008 roku rozpoczął się konflikt między wspólnikami, który z upływem czasu zaczął narastać.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2008 roku pozwany wypowiedział umowę spółki cywilnej. Pozwany zwrócił się do powoda o rozliczenie majątku spółki oraz zwrócenie wniesionych wkładów każdego ze wspólników oraz podział pozostałego majątku. Spółka uległa rozwiązaniu.

Powód nie udzielił zgody pozwanemu na rozpowszechnianie programu Faktura In V..

Po rozwiązaniu umowy spółki cywilnej pozwany, wbrew woli powoda rozpoczął sprzedaż programu Faktura inVista jako przedsiębiorca działający pod nazwą E. – media W. M.. Pozwany nagrywał program na płytę CD i sprzedawał w pudełkach wraz z licencją .

Program ten był dostępny też na stronie internetowej www.faktura.ergo-media.pl należącej do pozwanego jak również na Allegro. Sprzedawany przez pozwanego program po rozwiązaniu spółki nie miał zmienionego kodu.

W mailu z dnia 20 stycznia 2009 roku pozwany reklamując program Faktura inVista wskazywał, że jest niezależnym podmiotem gospodarczym, który powstał po przekształceniu firmy (...) oraz jest współtwórcą oraz współwłaścicielem oprogramowania Faktura InVista i innych produktów wyprodukowanych w spółce (...). Pozwany wskazał jednocześnie, że sprzedaż tego programu jest legalna. Sprzedając oprogramowanie pozwany nie wskazywał, że jego współtwórcą jest powód.

Pismem z dnia 22 stycznia 2009 roku powód wezwał pozwanego do zaniechania dalszego rozpowszechniania programu Faktura inVista oraz przypisywania sobie jego autorstwa, a także usunięcia ze stron internetowych, z których korzysta prowadząc aktualną działalność gospodarczą, informacji na temat możliwości zakupu tego programu oraz stwierdzeń, że pozwany jest jego wyłącznym autorem.

Powołany w sprawie biegły informatyk P. B. w swojej opinii stwierdził, że elementy składowe oprogramowania Faktura In V. były tworzone bez standardowej dokumentacji wykonawczej oraz projektowej, a dalszy rozwój wersji nie był rozpisywany w plikach z zaznaczeniem czego i jakich poprawek rozbudowy dotyczyły. Bez w/w dokumentów trudno jest jednoznacznie stwierdzić kto i w jakiej części jest autorem programu Faktura In V.. Przelanie pomysłu na kod źródłowy dzięki któremu oprogramowanie, które ma być produktem przekomplikowanym do wersji binarnej jest już na tym etapie wytworem pracy indywidualnej i jednocześnie może być traktowane w każdym momencie jako wersja końcowa. Dzięki indywidualnemu i niepowtarzalnemu zapisowi jakim jest forma tekstowa oprogramowania czyli tzw. kod źródłowy programista może rozbudować, wprowadzać poprawki, nanosić wszelkie zmiany w szacie graficznej, programistycznej, funkcyjnej itd. Kod źródłowy programu jest traktowany jako cały projekt programowania, który po przekompilowaniu jest gotowy dla klienta końcowego. Podstawową i rzeczą najważniejszą programu faktura In V. jest kod źródłowy, za pomocą którego można rozbudować, poprawić i przekompilować go na różne platformy do wersji dystrybucji.

To kod źródłowy jest najwyższym medium wartości oprogramowania i to jego ochrona jest kluczowa dla własności intelektualnej. Kod źródłowy przedłożony do wydania opinii przez stronę powodową zdaniem biegłego jest szerokim spektrum pracy twórczej programisty od początku rozwoju programu, a wszystkie idee twórcze, jeżeli nawet powstały w formie papierowej zostały przelane na ten kod źródłowy i zagregowane do języka programowania obiektowego jakim jest D. 6. Z racji podejścia informatycznego to właśnie ten zapis kodu źródłowego, który został przedłożony przez stronę powodową do wydania opinii jest wartością najwyższą produktu, gdyż z jego zapisu w formie „tekstowej” można replikować nieokreśloną ilość wersji dystrybucji dla klientów końcowych. Dodatkowo w przypadku uchybień, konieczności nanoszenia poprawek do programu wykonalnego tudzież zmian na sugestie klientów to tylko ten sposób zapisu oprogramowania pozwala na dalszy rozwój aplikacji. Kod źródłowy programu Faktura In V. jako najwyższa forma wyrażania programu komputerowego jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Twórcami kodu źródłowego byli K. K. (1) i K. H. (1). W kodzie źródłowym nie ma żadnych zaznaczeń dotyczących autorstwa wykonywania konkretnego elementu tego kodu. Nie można stwierdzić jednoznacznie kto i w jakiej części powód czy K. H. jest autorem programu Faktura inVista. W wersji do dystrybucji klientów jest informacja o autorstwie powoda. Na każdym kodzie źródłowym programu Faktura inVista jest wpis Copyright K. K. (1).

Całe oprogramowanie Faktura inVista jeśli jest przeznaczone do dystrybucji to jest oznaczone prawem autorstwa powoda. Konkretne elementy graficzne np. logo w celu zaaplikowania do całości kodu źródłowego programu Faktura inVista muszą być przygotowane w wersji elektronicznej i ten kto przygotuje te elementy w wersji elektronicznej jest autorem tych elementów, czyli współautorem programu.

Przychody pozwanego ze sprzedaży programu Faktura InVista w 2009 roku wynosiły kwotę 16.744,91 zł, w 2010 roku kwotę 6.006,71 zł, w 2011 roku kwotę 3.963,39 zł i w 2012 roku kwotę 1.984,41 zł – łącznie kwotę 28.699,41 zł. Natomiast koszty sprzedaży w tym okresie czasu wynosiły łącznie 21.470,77 zł i obejmowały koszty zakupu pudełek, płyt CD, koszty serwisu programu, koszty reklamy w Gogle i zakup programu D. oraz pozostałe koszty pośrednie w wysokości 14,85 % przychodów, czynsz za lokal, płace i ZUS pracowników związanych ze sprzedażą programu oraz koszty biurowe.

Natomiast dochód ze sprzedaży programu komputerowego przez pozwanego przedstawiał się następująco: w 2009 roku kwota 3.069,90 zł, w 2010 roku kwota 1.227,60 zł, w 2011 roku kwota 1.791,22 zł, w 2012 roku w wysokości 1.139,92 zł (łącznie kwota 7.228,64 zł).

Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom powoda, że K. H. nie brał udziału w tworzeniu kodu do programu. Zeznania te pozostają sprzeczne z zeznaniami świadków K. H., D. S., R. K. i pozwanego, którzy zgodnie twierdzili, że K. H. tworzył razem z powodem kod źródłowy. Sąd odmówił również wiary zeznaniom pozwanego odnośnie wyrażenia zgody przez powoda na sprzedaż oprogramowania, ponieważ są one sprzeczne z zeznaniami powoda, który zaprzeczył aby takiej zgody udzielił pozwanemu. Wątpliwości Sądu Okręgowego budzą także zeznania powoda, i z tego powodu, że pozwany przypisywał sobie autorstwo programu Faktura In V. i dokonał sprzedaży programu doznał przykrości od ludzi i partnerów, ponieważ zeznania te nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Dlatego też Sąd nie dał im wiary.

Oceniając opinię biegłych sądowych z zakresu informatyki i rachunkowości, Sąd I instancji podzielił w całości wnioski opinii sporządzonych przez biegłych. Opinie te są bowiem jasne i wyczerpujące oraz w sposób zrozumiały odpowiadają na pytania postawione biegłym przez Sąd. Wprawdzie powód wniósł zastrzeżenia do opinii biegłej J. S. w zakresie przyjętych przez biegłą kosztów sprzedaży, jakie poniósł pozwany w związku ze sprzedażą programu Faktura In V. jednakże nie wnosił o skorygowanie przez biegłą opinii w tym zakresie. Nie wykazał także aby przyjęte przez biegłą w opinii koszty sprzedaży programu nie zostały przez pozwanego faktycznie poniesione.

W ocenie Sądu Okręgowego roszczenie powoda jest częściowo zasadne.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ¹ i 3 prawa autorskiego przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 i 2 prawa autorskiego programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażania. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodzi ochrony programu komputerowego Faktura In V. wyrażonego poprze kod źródłowy. Poza rozważaniami Sądu pozostała zatem kwestia udziału pozwanego w tworzeniu grafiki, pomysłu, czy tworzeniu opakowania do tego programu. Ponadto, że jak wynika z opinii biegłego sądowego P. B. wszelkie idee pomysły, projekty grafiki np. przedstawione na rysunkach i tak muszą zostać sfinalizowane za pomocą kodu źródłowego i ten kto przygotowuje elementy w wersji elektronicznej jest autorem tych elementów.

Zdaniem Sądu Okręgowego w świetle materiału dowodnego sprawy niewątpliwym jest, że twórcami kodu źródłowego a tym, samym programu Faktura In V. był powód i pracownik spółki cywilnej (...). H.. Pozwany nie tworzył kodu źródłowego, dlatego nie może być uznany za twórcę tego programu.

Sąd ten uznał, mając na uwadze opinię biegłego P. B. (2), że kod źródłowy programu Faktura In V. jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze a tym samym program komputerowy Faktura In V., który został sfinalizowany za pomocą tego kodu źródłowego jest własnością intelektualną i podlega ochronie.

Zgodnie z art. 78 ust. 1 prawa autorskiego twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania w razie dokonanego naruszenia może także żądać aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, Sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub na żądanie twórcy – zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.

Skoro pozwany nie był współtwórcą programu Faktura In V. to nie przysługiwały mu autorskie prawa osobiste.

W świetle materiału dowodowego sprawy, Sąd uznał, że pozwany naruszał autorskie prawa osobiste powoda do programu Faktura InVista, ponieważ przypisywał sobie jego współautorstwo o czym świadczy wysłany email z dnia 20 stycznia 2009 roku do odbiorców programu. Jak również nie wskazywał powoda jako współautora tego programu na stronie internetowej www.faktura.ergo.media.pl, na której był zamieszczony program Faktura In V..

Pozwany działał w sposób zawiniony, ponieważ wiedział, że nie jest współautorem przedmiotowego programu, gdyż nie był współtwórcą kodu źródłowego.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 78 ust. 1 prawa autorskiego uwzględnił roszczenia powoda dotyczące naruszenia przez pozwanego jego autorskiego prawa osobistego i zobowiązał pozwanego do zaniechania przypisywania sobie autorstwa programu Faktura In V. w jakimkolwiek zakresie oraz usunięcia ze strony www.faktura.ergo-media.pl oferty sprzedaży oprogramowania Faktura In V..

Natomiast Sąd oddalił żądanie powoda o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia, ponieważ powód nie wykazał, że poniósł krzywdę (art. 6 k.p.c.). W szczególności nie wykazał aby doznał przykrości od osób trzecich i partnerów, z tego powodu, że pozwany przypisywał sobie autorstwo do programu Faktura inVista i dokonywał jego sprzedaży. Ponadto Sąd zastosował środek niemajątkowy ochrony dóbr osobistych poprzez nakazanie pozwanemu zamieszczenia w Gazecie (...) i na stronie internetowej www.faktura.ergo.media.pl oświadczenia o treści wskazanej w wyroku, uznając że jest on wystarczający z punktu widzenia ochrony interesów jego dóbr osobistych.

Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego i jego rozpowszechniania (art. 74 ust. 4 prawa autorskiego).

Zgodnie z art. 74 ust. 3 prawa autorskiego prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

Właścicielem praw autorskich do programu komputerowego wykonanego w ramach obowiązków pracowniczych jest pracodawca chyba, że w umowie o pracę lub umowie cywilnoprawnej strony postanowiły inaczej (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2001 roku, I PKN 493/00, Lex nr 54770).

W niniejszej sprawie zawarta pomiędzy spółką (...) a K. H. umowa o pracę nie zawierała żadnych postanowień co do praw autorskich do programu, którego on był współautorem.

Autorskie prawa majątkowe co do programu Faktura In V. przysługują zatem zarówno powodowi jak i pozwanemu jako pracodawcom K. H..

W ocenie Sądu I instancji w świetle materiału dowodowego sprawy nie budzi wątpliwości, że powód rozpowszechniał program Faktura In V. na swojej stronie internetowej oraz w Internecie na Allegro a także sprzedawał program na płytach CD. Pozwany rozpowszechniając ten program naruszał autorskie prawa majątkowe powoda w sposób zawiniony. W pojęciu „rozpowszechnianie” kryje się bowiem już intencja sprawcy, którą jest uczynienie utworu powszechnie znanym i w tym celu udostępnienie go innym osobom np. przez Internet. Trudno bowiem przyjąć, aby pozwany nieumyślnie rozpowszechniał program Faktura In V.. Do wykonywania jednak prawa autorskiego do całości utworu niezbędna jest zgoda wszystkich współtwórców (art. 9 ust. 3 prawa autorskiego). Natomiast powód nie udzielił pozwanemu zgody na rozpowszechnianie przedmiotowego programu komputerowego.

Pozwany nie wykazał aby autorskie prawa majątkowe zostały przeniesione na niego przez powoda ani też aby powód udzielił pozwanemu licencji na korzystanie z przedmiotowego programu Faktura In V..

Sąd Okręgowy uznał, zatem, że pozwany rozpowszechniając program Faktura In V. naruszył też autorskie prawa majątkowe powoda.

Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa: 1) zaniechania naruszenia, 2) usunięcia skutków naruszenia, 3) naprawienia wyrządzonej szkody a) na zasadach ogólnych albo b) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu, 4) wydania uzyskanych korzyści.

Niezależnie od określonych powyżej roszczeń uprawniony może domagać się 1) jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie lub podania do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie określonym przez Sąd, 2) zapłaty przez osobę, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, odpowiedniej sumy pieniężnej, nie niższej niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnionych korzyści odniesionych przez sprawcę zdokonanego naruszenia, na rzecz Funduszu (...), gdy naruszenie jest zawinione i zostało dokonane w ramach działalności gospodarczej wykonywanej w cudzym albo we własnym imieniu, choćby na cudzy rachunek (art. 79 ust. 1 i 2 prawa autorskiego ).

Dlatego też Sąd na podstawie art. 79 § 1 prawa autorskiego zobowiązał pozwanego do zaniechania bezprawnego korzystania z rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do programu Faktura In V. oraz usunięcia informacji na temat oferowania przez siebie tego oprogramowania ze strony internetowej pozwanego .

Co do żądania powoda usunięcia tych informacji ze wszelkich innych stron www Sąd I instancji żądanie oddalił, ponieważ w jego ocenie powód nie wykazał na jakich innych stronach www pozwany umieszczał informacje o autorstwie programu Faktura In V..

Mając na uwadze opinię biegłej księgowej, z której wynika, że pozwany na skutek sprzedaży oprogramowania Faktura In V. uzyskał korzyść majątkową ze sprzedaży programu w wysokości 7.228,64 zł Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną kwotę 1.500 zł tytułem uzyskanych korzyści.

Sąd Okręgowy nakazał także pozwanemu na podstawie art. 79 ust. 2 prawa autorskiego zamieszczanie oświadczenia o treści wskazanej w wyroku w Gazecie (...) oraz na stronie internetowej, prowadzonej przez pozwanego: www.faktura.ergo.media.pl, mając na uwadze, że powód rozpowszechniał program zarówno na własnej stronie internetowej ale i w Internecie.

Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o przesłanie mailem treści tego oświadczenia przez pozwanego do wszystkich osób, które zakupiły od pozwanego licencję na program Faktura inVista jak również, do których pozwany wysłał maila z informacją, że jest on współautorem tego programu, ponieważ krąg tych osób nie został w toku postępowania ustalony. Ponadto nakazanie pozwanemu zamieszczenia ogłoszenia oświadczenia o treści wskazanej w wyroku w Gazecie (...) i na stronie internetowej jest w ocenie Sądu wystarczające z punktu widzenia ochrony interesów powoda. Dlatego też w tym zakresie powództwo oddalił.

Sąd nakazał także pozwanemu usunięcie skutków naruszenia autorskich praw majątkowych powoda poprzez zniszczenie na własny koszt bezprawnie wytworzonych lub posiadanych egzemplarzy programu na podstawie art. 79 ust. 4 prawa autorskiego.

Z uwagi na to, że pozwany naruszył autorskie prawa majątkowe powoda w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w sposób zawiniony Sąd zasądził także od niego na rzecz Funduszu (...) kwotę 4.500 zł na podstawie art. 79 ust. 2 prawa autorskiego..

Natomiast Sąd instancji oddalił żądanie powoda co do kwoty 4.500 zł stanowiącej trzykrotność stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne powodowi z tytułu udzielenia przez niego zgody na korzystanie z utworu uznając, że powód nie udowodnił jakie otrzymałby wynagrodzenie, gdyby wyraził zgodę na korzystanie z przedmiotowego programu a w szczególności aby była to kwota 1.500 zł stanowiąca jednokrotność wynagrodzenia.

Od tego wyroku apelację wniósł pozwany zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości.

Skarżący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku polegające:

- zobowiązaniu pozwanego do zapłaty zasądzonych kwot na rzecz powoda do zapłaty zasądzonych kwot na rzecz powoda oraz Fundację (...), zniszczenia kopii programu, opublikowania oświadczenia oraz zaniechania dalszej sprzedaży i reklamowania programu Faktura in V., pomimo dokonanych ustaleń, iż strony łączyła umowa spółki cywilnej, sporny program powstał w trakcie jej trwania i w ramach jej działalności, a współautorem był pracownik spółki oraz ustaleniu, że pozwanemu służą autorskie prawa majątkowe do spornego programu komputerowego;

- pominięciu części opinii biegłego informatyka (strona 17 opinii) oraz części opinii uzupełniającej z rozprawy, w których biegły stwierdza, że na rozpowszechnionej przez pozwanego w Internecie wersji dystrybucyjnej programu znajduje się informacja o autorstwie powoda, mimo przyjęcia do podstawy faktycznej wyroku opinii biegłego w całości, co skutkowało bezpodstawnym przyjęciem przez Sąd, że sprzedając program powód nie wskazywał autorstwa powoda, czym naruszył autorskie prawa osobiste do programu Faktura in V.,

2. naruszenie prawa materialnego, w szczególności:

- art. 74 ust.4 pkt 3 prawa autorskiego, poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powód nie miał prawa do rozpowszechnienia spornego programu mimo posiadania autorskich praw majątkowych;

- art. 9 prawa autorskiego poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy pozwany nie jest, jak to ustalił Sąd współtwórcą programu a regulacja zawarta w przepisie art. 9 prawa autorskiego, odnosząca się do wzajemnych relacji współautorów dzieła na gruncie prawa autorskiego, nie dotyczy wzajemnych uprawnień i obowiązków stron.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny rozważył na nowo cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonał własnej oceny. Ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy są prawidłowe, stąd Sąd Apelacyjny przyjął je za własne.

Zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Przede wszystkim nie są zasadne zarzuty naruszenia prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c.

Zarzucając sprzeniewierzenie się zasadzie swobodnej oceny dowodów należy wskazać, które konkretne dowody zostały wadliwie ocenione oraz przedstawić, w czym skarżący upatruje przekroczenie przez sąd swych uprawnień. Należy przytoczyć okoliczności świadczące o tym, że sąd błędnie uznał konkretne dowody za wiarygodne i mające moc dowodową lub też błędnie odmówił konkretnym dowodom mocy dowodowej uznając je za niewiarygodne. Sytuacja taka może mieć miejsce w razie naruszenia zasad logiki formalnej odnośnie relacji pomiędzy ustalanymi dowodami, a wyprowadzanymi na tym tle wnioskami, związków przyczynowo—skutkowych, czy też w razie przyjęcia rozumowania pozostającego wbrew zasadom doświadczenia życiowego lub też w sytuacji, gdy materiał dowodowy został zebrany z naruszeniem zasad postępowania cywilnego.

Wadliwe jest prezentowanie przez skarżących ustalonego przez siebie stanu faktycznego na podstawie własnej oceny dowodów i wskazywanie, iż rozbieżność w ustaleniach sądu oznacza wadliwość rozumowania tego ostatniego. W przypadku poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadzenia z nich logicznych i spójnych wniosków niezasadne jest zarzucanie naruszenia art. 233 KPC polegające na przedstawieniu oceny dowodów jedynie o charakterze polemicznym. Niezbędne jest odwoływanie się do argumentów o charakterze jurydycznym.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawie nie sposób podzielić zarzutu uwzględnienia roszczeń powoda „pomimo dokonanych ustaleń, iż strony łączyła umowa spółki cywilnej, sporny program powstał w trakcie jej trwania i w ramach jej działalności, a współautorem był pracownik spółki oraz ustaleniu, że pozwanemu służą autorskie prawa majątkowe do spornego programu komputerowego”. W istocie bowiem skarżący nie podważa ustaleń faktycznych, a jedynie kwestionuje wadliwe zastosowanie do prawidłowych ustaleń Sądu I instancji przepisów prawa autorskiego dotyczących roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych. Jest to więc błąd w subsumcji a więc wadliwe połączenie stanu faktycznego z przepisem prawnym i wadliwym określeniu skutków prawnych wynikających z tego przepisu w konkretnym przypadku.

Drugi zarzut naruszenia prawa procesowego również nie jest uzasadniony.

Choć skarżący wyraża odmienne przekonanie, Sąd I instancji nie pominął powoływanej w apelacji części opinii biegłego informatyka. Na stronie 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku zostało bowiem zawarte ustalenie faktyczne, że „w wersji do dystrybucji klientów jest informacja o autorstwie powoda. Na każdym kodzie źródłowym programu Faktura in V. jest wpis Copyright K. K. (1)” - wers 11 od góry.

Chybione są zarzuty obrazy prawa materialnego.

Wspólność praw majątkowych oznacza sytuację, w której dane prawo przysługuje niepodzielnie dwu lub więcej współuprawnionym. W myśl zasady ogólnej, jeżeli dane prawo majątkowe lub majątek przysługuje wspólnie kilku osobom, to jest to wspólność w częściach ułamkowych, chyba że z mocy szczególnych przepisów powstaje wspólność łączna (art. 196 KC). Przepisy Kodeksu cywilnego wyczerpująco regulują tylko stosunek współwłasności w częściach ułamkowych, natomiast pominięto wspólność ułamkową innych niż własność praw majątkowych. Przyjmuje się, że w braku przepisów szczególnych mają zastosowanie w drodze analogii przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

W prawie autorskim wspólność prawa autorskiego została uregulowana w sposób szczególny. Regulacja ta obejmuje nie tylko statuowanie zasady, że współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie (art. 9 ust. 1), lecz ponadto uregulowano szereg zagadnień związanych z wykonywaniem prawa autorskiego i dochodzeniem roszczeń z tytułu naruszenia tego prawa (art. 9 ust. 2–4 prawa autorskiego). Wreszcie, art. 9 ust. 5 prawa autorskiego wyraża nakaz odpowiedniego stosowania, w odniesieniu do autorskich praw majątkowych, przepisów Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych. Wspólność prawa autorskiego powstaje ex lege z chwilą stworzenia wspólnego utworu (jego ustalenia). Utwór powstały w rezultacie współtwórczości jest przedmiotem wspólnego prawa autorskiego niezależnie od tego, czy dają się w nim wyróżnić i wyodrębnić części stworzone przez poszczególnych twórców oraz czy części te nadają się do samodzielnej eksploatacji.

Należy podkreślić, że o ile w art. 9 ust. 1–4 prawa autorskiego stanowi się o wspólności prawa autorskiego, z czego mógłby wynikać wniosek, że wspólność ta dotyczy wszystkich uprawnień składających się na to prawo, a zatem zarówno uprawnień osobistych, jak i majątkowych, o tyle w art. 9 ust. 5 prawa autorskiego nakaz odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych odnosi się wyłącznie do autorskich praw majątkowych (Prawo autorskie , System Prawa Prywatnego tom 13, s.93 - 97).

Podkreślenia wymaga, że wspólne autorskie prawo majątkowe może również powstać na rzecz innych niż twórcy podmiotów. Stosownie bowiem do unormowania art. 8 ust. 1 pr. aut. prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Wyjątki od zasady ustanowionej w art. 8 pr. aut. w odniesieniu do pierwotnego nabycia autorskich praw majątkowych przewiduje art. 11 i art. 74 ust. 3 pr. aut. Należy uznać, że w odniesieniu do dzieł współautorskich zastosowanie znajdzie przede wszystkim art. 74 ust. 3 pr. aut., przyznający pracodawcy autorskie prawo majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w ramach stosunku pracy. Kierując się tymi założeniami, należy przyjąć, że wspólne majątkowe prawo autorskie do dzieła może powstać w sposób pierwotny zarówno na rzecz współtwórców utworu, jak i innych podmiotów prawnych. Możliwe są zatem następujące sytuacje:

1) wspólne autorskie prawo majątkowe powstaje na rzecz współtwórców utworu;

2) wspólne autorskie prawo majątkowe powstaje na rzecz współtwórcy utworu i osoby prawnej (gdy jeden ze współtwórców programu komputerowego wnosi wkład w dzieło współautorskie w ramach wykonywania zadań ze stosunku pracy, drugi ze współtwórców nie jest zaś związany z pracodawcą stosunkiem pracy albo wniesienie wkładu twórczego w utwór nie miało związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych);

3) wspólne autorskie prawo majątkowe powstaje na rzecz osób prawnych – pracodawców zatrudniających współautorów programu komputerowego.

Wykonywanie autorskich praw majątkowych do utworu współautorskiego, wymaga zgody wszystkich współtwórców.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 pr. aut. do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich współtwórców. W braku takiej zgody każdy ze współtwórców może zwrócić się o rozstrzygnięcie do sądu, który orzeka, uwzględniając interesy wszystkich współtwórców. Wyjątkiem od zasady jednomyślności jest art. 9 ust. 4 pr. aut., przyznający każdemu ze współtwórców możliwość dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia prawa autorskiego do całości utworu. Wykonywanie wspólnego prawa autorskiego obejmuje m.in. zawieranie umów rozporządzających, udzielanie licencji oraz faktyczne korzystanie z utworu przez współtwórców.

W stanie faktycznym sprawy stronom służy wspólne majątkowe prawo autorskie do utworu - Faktura in V.. A więc wykonywanie przez jednego z uprawnionych praw do tego utworu wymaga zgody drugiego uprawnionego.

Wobec powyższego podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że skoro autorskie prawa majątkowe do programu Faktura In V. przysługują zarówno powodowi (jako współtwórcy) jak i pozwanemu (jako pracodawcy K. H. - drugiego współautora), pozwany nie miał prawa do rozpowszechniania tego oprogramowania bez zgody powoda. Naruszył wobec tego autorskie prawa majątkowe powoda.

Podzielić należy pogląd Sądu Okręgowego, że pozwany naruszył również autorskie prawa osobiste powoda.

Na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że rozpowszechnienie utworu nastąpiło bez zgody powoda, a nawet mimo sprzeciwu powoda. Pozwany reklamując program Faktura in V. wskazywał, że jest współtwórcą oprogramowania, nie podając jednocześnie, że powód jest jednym ze współautorów tego utworu.

Dla powyższej oceny nie ma znaczenia, że w wersji dystrybucyjnej była wzmianka o autorstwie powoda. Naruszenie autorskich praw osobistych powód upatruje bowiem w przypisywaniu sobie przez pozwanego autorstwa oprogramowania oraz w zaniechaniu wskazania autorstwa powoda w działaniach reklamowych podejmowanych przez pozwanego w ramach działalności gospodarczej, prowadzonej samodzielnie po wystąpieniu ze spółki cywilnej.

Nietrafna jest argumentacją skarżącego, że nie można mówić o zawinionym naruszeniu osobistych praw autorskich, ponieważ „pozwany był przekonany, iż z uwagi na współdziałanie przy powstaniu programu i szereg samodzielnie wykonywanych czynności jest jego współautorem”. Mylne przekonanie pozwanego o tym, że wykonywane przez niego czynności mają twórczy charakter nie wyłącza zawinienia pozwanego w postaci niedbalstwa. Pozwany z pewnością miał świadomość, że nie jest programistą, a więc nie tworzy kodu źródłowego. Warto zauważyć, że spółka cywilna, w której strony były wspólnikami, zajmowała się dostarczaniem usług internetowych podmiotom gospodarczym, a więc wszelkie kwestie dotyczące tego rodzaju działalności gospodarczej, w tym także tematyka autorstwa programu komputerowego, winny być znane obu wspólnikom. Podnieść należy i to, że powód jako współtwórca oprogramowania Faktura in V. dochodzi roszczeń za naruszenie jego osobistych i majątkowych praw autorskich. Nie ma to natomiast związku z rozliczeniem spółki cywilnej, której wspólnikami były strony.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 oraz § 10 pkt. 18 Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).