Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Jarmundowicz

Protokolant: Błażej Łój

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2014r.

we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S.A. we W.

przeciwko: S. D.

o zapłatę

I.  utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany w dniu 04 października 2013r. przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygnaturze akt I Nc 714/13;

II.  zasądza od pozwanego S. D. na rzecz strony powodowej (...) S.A. we W. kwotę 5417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt: I C 2197/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. we W. złożyła dnia 19.09.2013 r. pozew przeciwko S. D., domagając się zasądzenia kwoty 193 086,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.02.2011 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym umowę leasingu nr (...), a na zabezpieczenie prawidłowego jej wykonania wystawił on weksel in blanco bez protestu upoważniając stronę powodową do wypełnienia zgodnie ze złożoną deklaracją wekslową. Po rozliczeniu umowy leasingowej, powodowa spółka wypełniła weksel zgodnie z treścią deklaracji wekslowej i wezwała pozwanego do jego wykupu w dniu 31.01.2011r. Pozwany jednak, mimo podjętych przez spółkę działań, nie zapłacił kwoty wekslowej.

Dnia 04.10.2013 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (sygn. akt I Nc 714/13), nakazując pozwanemu, aby zapłacił na rzecz strony powodowej kwotę 193 086,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 01.02.2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2414 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 31.10.2013 r. pozwany S. D. wniósł zarzuty od nakazu zapłaty domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany zarzucał brak istnienia roszczenia powoda oraz podniósł zarzut niewłaściwego wypełnienia weksla w związku z treścią art. 10 prawa wekslowego, tj. wypełnienie go w dacie, kiedy roszczenie podstawowe nie istniało już jako przedawnione. Pozwany podnosił także, że roszczenie ze stosunku podstawowego również uległo przedawnieniu. W uzasadnieniu pozwany wyjaśnił, że umowę leasingu zawarł z powodową spółką w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z czym wszelkie roszczenia wynikające z tej umowy, zgodnie z art. 554 k.c. przedawniają się z upływam lat dwóch. Zdaniem pozwanego w dniu 11.03.2009 r., tj. w dacie wypełnienia weksla, roszczenie powodowej spółki było już przedawnione i nie istniało już jakiekolwiek wymagalne roszczenie spółki wobec pozwanego wywodzące się z umowy leasingu nr (...). Pozwany wskazał dalej, że w dniu 27.02.2010 r. doszło do całkowitego zniszczenia leasingowanego samochodu i w konsekwencji do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Zatem z dniem 28.02.2010 r. zaczął swój bieg termin przedawnienia roszczenia powoda, który zakończył się z upływem 2 lat. Pozwany zaprzeczył także aby jego zadłużenie oscylowało wokół dochodzonej pozwem kwoty. Wyjaśnił, że z dokumentu ubezpieczyciela (...) S.A. wynika, że wartość odszkodowania wynosiła 94 700 zł, co przy wzięciu pod uwagę wartości przedmiotu umowy w dniu zakupu (183 000 zł) powoduje, że kwota dochodzona pozwem jest zawyżona.

W odpowiedzi na zarzuty strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 14.01.2014 r. podkreśliła, że podstawą dochodzonego przez nią roszczenia jest weksel in blanco wystawiony na zabezpieczenie umowy leasingu nr (...) i nawet po wniesieniu przez pozwanego zarzutów od nakazu zapłaty, spór pomiędzy stronami nadal należy rozstrzygać na płaszczyźnie stosunku wekslowego. Zdaniem powodowej spółki, podniesienie przez dłużnika wekslowego zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że proces o zapłatę należności wynikającej z weksla wypełnionego w oparciu o porozumienie wekslowe traci charakter tzw. „procesu wekslowego". Nie powoduje również utraty przez posiadacza weksla formalnej i materialnej legitymacji wekslowej. Okoliczność ta ma istotne znaczenie dla rozkładu ciężaru dowodu w niniejszym procesie. Powołując się na treść art. 10 ustawy Prawo wekslowe, wskazała, że dłużnik wekslowy może powołać się na to, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem wekslowym, jednakże musi tę okoliczność udowodnić i to na nim a nie na posiadaczu weksla spoczywa ciężar dowodu, iż suma wekslowa została wpisana w niewłaściwej wysokości, tj. w wysokości przewyższającej rzeczywisty dług zobowiązanego wekslowo. Zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie może się sprowadzać jedynie do twierdzeń dłużnika wekslowego, lecz musi być poparty dowodami przedstawionymi przez pozwanego. Z uwagi na powyższe, w ocenie strony powodowej, nie ma ona obowiązku dowodzenia wysokości roszczenia ze stosunku podstawowego, ponieważ przysługuje jej uprzywilejowana pozycja wierzyciela w zobowiązaniu wekslowym, które ma charakter samodzielny, abstrakcyjny i jest niezależny od podstawy prawnej jego zaciągnięcia.

W jej opinii, nie ma ona także obowiązku przedkładania dokumentów dotyczących stosunku podstawowego, gdyż roszczenie objęte powództwem zostało objęte samym wekslem. Strona powodowa dodała jednak, że poszczególne należności składające się na zobowiązanie pozwanego zostały wskazane w wezwaniu do wykupienia weksla z dnia 14.01.2011 r. Nadto pozwany przy zawieraniu umowy otrzymał szereg dokumentów związanych z zasadami realizowania umowy, zatem na etapie wnoszenia zarzutów miał świadomość jakie kwoty składają się na zobowiązanie wekslowe.

Strona pozwana zarzuciła, że pozwany nie wskazał żadnych konkretnych zarzutów i wniosków dowodowych, wobec czego podniesiony przez niego zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie można uznać za skuteczny.

Strona powodowa nie zgodziła się w dalszej kolejności, że dochodzone przez nią roszczenie jest przedawnione. Podkreśliła, że roszczenia wekslowe przeciwko wystawcy weksla przedawniają się z upływem 3 lat od dnia płatności weksla dodając, że sformułowanie, że weksel może zostać wypełniony w każdym czasie oznacza, iż beneficjent może go wypełnić przed upływem terminu przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego. Wyjaśniła, że skoro w przedmiotowej sprawie termin płatności weksla został wyznaczony na 31.01.2011 r., to wytoczenie przez stronę powodową powództwa opartego na wekslu w dniu 19.09.2013 r. nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia roszczenia wekslowego. Zdaniem strony powodowej, pozwany błędnie wskazał także, że w dacie wypełnienia weksla roszczenie ze stosunku podstawowego było przedawnione. Nie może mieć bowiem zastosowania 2-letni termin przedawnienia wynikający z art. 554 k.c., ponieważ w zakresie przedawnienia roszczeń przepisy dotyczące umowy leasingu nie odsyłają do przepisów o sprzedaży, a zatem roszczenia wynikające z umowy leasingu przedawniają się na zasadach ogólnych (art. 118 k.c.) tj. z upływem lat trzech. Skoro więc umowa leasingu nr (...) została przez strony zawarta w dniu 26.03.2009 r., to jakiekolwiek roszczenia wynikające z tej umowy nie mogły przedawnić się wcześniej niż 3 lata od dnia zawarcia umowy, tj. w dniu w dniu 26.03.2012 r. Strona powodowa wypełniła natomiast weksel w dniu 14.01.2011 r. (data wezwania do wykupienia weksla) i wezwała do jego wykupienia w dniu 31.01.2011 r. Wypełnienie weksla nastąpiło zatem przed upływem 3 lat od dnia zawarcia umowy leasingu nr (...). W dacie wypełnienia weksla żadne roszczenia strony powodowej wynikające z tej umowy nie mogły zatem ulec przedawnieniu. Nadto, strona powodowa wskazała, że nie było podstaw do pomniejszenia zobowiązania pozwanego wynikającego z rozliczenia umowy leasingu o odszkodowanie w kwocie 94 700 zł. W niniejszej sprawie bezspornie doszło do rozwiązania umowy leasingu łączącej strony związku z wystąpieniem szkody całkowitej w dniu 27.02.2010 r. Zgodnie z § 25 OWULO, w przypadku szkody całkowitej w przedmiocie leasingu, umowa leasingu ulega rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym, a leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty sumy wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat leasingowych obliczonej z uwzględnieniem dyskonta według stawki WIBOR dla depozytów jednomiesięcznych obowiązującej w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc rozwiązania umowy. Dodatkowo leasingodawca może żądać zapłaty kwoty odpowiadającej wartości wykupu przedmiotu leasingu. Leasingobiorcę obciążają koszty transportu pozostałości po przedmiocie umowy do miejsca wskazanego przez leasingodawcę. Sprzedaży pozostałości przedmiotu leasingu oraz koszty związane z dochodzeniem odszkodowania. Uzyskane odszkodowanie, pomniejszone o powyższe koszty, jest zaliczone na poczet należności, o których mowa powyżej. W przypadku, gdy kwota uzyskanego odszkodowania nie pokryje w całości należności leasingodawcy, leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty różnicy. Strona powodowa zwróciła się do ubezpieczyciela (...) S.A. o wypłatę odszkodowania. W piśmie z dnia 11.03.2010 r. ubezpieczyciel wskazał, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona, a zatem szkoda została zakwalifikowana jako całkowita. Wysokość odszkodowania została ustalona na kwotę 94.700 zł. Sporządzona na zlecenie ubezpieczyciela opinia wykazała jednak, że z wielkości oraz intensywności uszkodzeń termicznych wynika, że pożar rozpoczął się w kabinie pojazdu, a nie w komorze silnika, jak wskazywał pozwany. Ponadto, pojazd nie był gaszony przez 25 - 30 minut. W związku z tym, że zgłoszone szkody nie mogły powstać w okolicznościach opisanych przez pozwanego w zgłoszeniu zdarzenia, ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania (decyzja z dnia 14.05.2010 r.). W końcowym rozliczeniu umowy strona powodowa uwzględniła zatem jedynie odszkodowanie z tytułu szkody częściowej, jaka miała miejsce w dniu 18.09.2009 r., w wysokości 1.960 zł. Nadto, w dniu 14.04.2010 r. strona powodowa dokonała sprzedaży pozostałości po przedmiocie leasingu za kwotę 5.204,92 zł netto. Zobowiązanie pozwanego do zapłaty sumy wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat leasingowych zostało zatem pomniejszone łącznie o kwotę 7.164,92 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11.03.2009 r. pozwany S. D. jako Leasingobiorca – zawarł ze stroną powodową (...) S.A. we W. – jako Leasingodawcą – umowę leasingu operacyjnego nr (...), przedmiotem której był samochód ciężarowyR. (...) Wartość ofertowa zakupu wynosiła 183 000 zł brutto. Umowa została zawarta na okres 60 miesięcy. Integralną część umów stanowiły postanowienia Warunków Umowy Leasingu Operacyjnego (OWULO), w których określono, iż przedmiotem umowy jest przekazanie przez Leasingodawcę prawa do używania wybranej przez Leasingobiorcę rzeczy (przedmiotu leasingu) w zamian za umówione raty leasingowe (§ 1). Zgodnie z § 16, na żądanie Leasingodawcy, Leasingobiorca wystawi weksel in blanco, który to Leasingodawca mógł wypełniać w razie wywołującego szkodę nienależytego realizowania postanowień umowy zgodnie z treścią deklaracji wekslowej. W § 17 OWULO wskazano, że zobowiązania finansowe Leasigobiorcy obejmują obowiązek uiszczenia czynszu inicjalnego, opłaty manipulacyjnej, uiszczania rat leasingowych, kaucji gwarancyjnej oraz innych należności określonych w OWULO w wysokości określonej w umowie. Zgodnie z § 18, Leasingobiorca zobowiązany był do terminowego uiszczenia rat leasingowych w terminach określonych zgodnie z postanowieniami § 17 OWULO. Stosownie do treści § 21 OWULO, przedmiot leasingu podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu przez Leasingobiorcę i na jego koszt. W § 25 OWULO, postanowiono, że w przypadku wystąpienia szkody całkowitej w przedmiocie leasingu, lub przeznaczenia rzeczy do kasacji, umowa leasingu ulega rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym, a Leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty sumy wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat leasingowych obliczonej z uwzględnieniem dyskonta według stawki WIBOR dla depozytów jednomiesięcznych obowiązującej w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc rozwiązania umowy. Dodatkowo leasingodawca mógł żądać zapłaty kwoty odpowiadającej wartości wykupu przedmiotu leasingu. Leasingobiorcę obciążały także koszty transportu pozostałości po przedmiocie umowy do miejsca wskazanego przez leasingodawcę, sprzedaży pozostałości przedmiotu leasingu oraz koszty związane z dochodzeniem odszkodowania. Uzyskane odszkodowanie, pomniejszone o powyższe koszty, miało być zaliczane na poczet należności, o których mowa powyżej.

dowód:

- umowa leasingu nr (...) – k. 38 - 40, 86 - 88,

- Ogólne Warunki Umowy Leasingu Operacyjnego – k. 89 - 91,

W dniu zawarcia umowy leasingu pozwany podpisał deklarację wekslową, oświadczając, że składa do dyspozycji strony powodowej weksel in blanco bez protestu z jego wystawienia, który miała ona prawo wypełnić w każdym czasie na sumę odpowiadającą jego zadłużeniu z tytułu zawartej umowy leasingu nr (...) łącznie z odsetkami oraz kosztami z jakiego bądź tytułu powstałymi oraz weksel ten opatrzyć datą płatności według swojego uznania zawiadamiając go listem poleconym pod wskazanym adresem nie później niż 7 dni przed terminem płatności weksla.

Jednocześnie pozwany wystawił weksel in blanco opatrzony jego własnoręcznym podpisem i przekazał go Leasingodawcy.

dowód:

- weksel w depozycie Sądu, kserokopia – k. 5,

- deklaracja wekslowa – k. 6,

W trakcie obowiązywania umowy leasingu nr (...) Towarzystwo (...) S.A. wypłaciło stronie powodowej odszkodowanie w wysokości 1960 zł z tytułu naprawy uszkodzonego agregatu samochodu.

dowód:

- pismo z dnia 02.02.2010 r. k. 101,

W dniu 27.02.2010 r. leasingowany przez pozwanego pojazd uległ zniszczeniu w pożarze. Towarzystwo (...) S.A., w której przedmiot leasingu był ubezpieczony, uznała, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona a także że szkoda została zakwalifikowana jako całkowita. Rozliczenie szkody miało nastąpić w ten sposób, że wartość rynkowa pojazdu (102 100 zł) miała zostać pomniejszona o wartość pozostałości tj. o kwotę 7 400 zł. Do wypłaty miała zostać przeznaczona kwota 94 700 zł. W związku z powyższym umowa leasingu nr (...) uległa rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym zgodnie z zapisem § 25 OWULO.

Na zlecenie Towarzystwa (...) S.A. sporządzono jednak opinię, zgodnie z którą faktyczna wielkość i intensywność uszkodzeń termicznych pojazdu wskazywała, że zniszczenia pojazdu spowodowane pożarem stoją w sprzeczności z opisem pozwanego dotyczącym przebiegu zdarzenia. Główną sprzeczność stanowił brak uszkodzeń termicznych ogumienia przednich kół ze stwierdzeniem, że proces spalania płomieniowego nie rozpoczął się we wewnątrz komory silnika.

dowód:

- opinia – k. 92 - 99,

- pismo z dnia 11.03.2010 r. – k. 35,

W piśmie z dnia 14.05.2010 r. Towarzystwo (...) S.A. poinformowała stronę powodową o braku podstaw do wypłaty odszkodowania. Wyjaśniała, że w trakcie prowadzonego postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie stanu faktycznego zdarzenia i zasadności roszczeń ustalono, że zgłoszone uszkodzenia nie mogły powstać we wskazanych przez pozwanego okolicznościach.

dowód:

- pismo z dnia 14.05.2010 r. – k. 100,

W piśmie z dnia 11.08.2010 r. strona powodowa, w nawiązaniu do ostatecznego rozwiązania umowy, poinformowała pełnomocnika pozwanego, że w przypadku powstania szkody całkowitej, umowa ulega rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym i wówczas Leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat wraz z wartością wykupu. Strona powodowa dodała, że wartość odszkodowania oraz kwota uzyskana ze sprzedaży pozostałości po przedmiocie leasingu zostaną zaliczone na poczet należności wynikających z umowy. W przypadku gdy kwoty te nie pokryją w całości należności Leasingodawcy, Leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty różnicy tych kwot. Strona powodowa poinformowała także, że uzyskała od ubezpieczyciela opinię biegłego, na podstawie której odmówiono wypłaty odszkodowania. W opinii tej stwierdzono, że zniszczenia pojazdu spowodowane pożarem stoją w sprzeczności z opisem zdarzenia. Uzyskane informacje nie pozwoliły jej na składanie odwołania od decyzji ubezpieczyciela, co nie zamykało drogi odwoławczej użytkownikowi.

dowód:

- pismo z dnia 11.08.2010 r. – k. 36 - 37,

Strona powodowa sprzedała pozostałości po leasingowanym przez pozwanego samochodzie ciężarowym za kwotę 6350 zł brutto (5204,92 zł netto)

dowód:

- faktura VAT z dnia 14.04.2010 r. – k. 102,

Strona powodowa wypełniła weksel wystawiony przez pozwanego na kwotę 193 086,82zł.

dowody:

- weksel w depozycie Sądu, kserokopia – k. 5,

- deklaracja wekslowa – k. 6,

W dniu 14.01.2011 r. strona powodowa wezwała pozwanego do wykupu w dniu 31.01.2011 r. weksla złożonego na zabezpieczenie umowy leasingu nr (...). Poinformowała, że zgodnie z oświadczeniem wekslowym wypełniła weksel na kwotę 193 086,82 zł, na którą złożyły się następujące należności:

- 16 593,68 zł z tytułu zaległości wynikających z wystawionych faktur VAT,

- 176 202,08 zł z tytułu przyszłych rat z wartością wykupu w wysokości 195 530,65 zł zdyskontowanych według stopy 3,52 %,

- 2530,98 zł z tytułu odsetek od nieterminowych płatności na dzień 18.06.2010 r.,

- 200 zł z tytułu wezwania do zapłaty,

- 2100 zł z tytułu kosztów ubezpieczenia,

- 15 zł z tytułu opłaty za wystawienie upoważnienia do wypłaty odszkodowania,

- 685 zł z tytułu kosztów ubezpieczenia OC,

- 725 zł z tytułu kosztów transportu pojazdu,

- 1200 zł z tytułu kosztów windykacji,

Od sumy powyższych kwot strona powodowa odjęła kwotę 5204,92 zł jaką uzyskała ze sprzedaży pozostałości po przedmiocie leasingu oraz kwotę 1 960 zł z tytułu uzyskanego odszkodowania.

dowód:

- wezwanie do wykupu weksla z potwierdzeniem nadania – k. 7 – 11.

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niebudzących wątpliwości dokumentów przedłożonych w toku postępowania przez strony w postaci weksla in blanco wystawionego przez pozwanego w dniu 11.03.2010 r., deklaracji wekslowej oraz umowy leasingu operacyjnego wraz z Ogólnymi Warunkami Umowy, które stanowiły o stosunkach prawnych łączących strony i sposobie realizacji umowy. Opinia wykonana na zlecenie Towarzystwa (...) S.A., korespondencja przedprocesowa stron, w tym wezwanie do wykupu weksla, potwierdziły z kolei okoliczności związane z rozwiązaniem umowy leasingu ze skutkiem natychmiastowym z powodu całkowitego zniszczenia przedmiotu leasingu a także powody podjęcia przez ubezpieczyciela odmownej decyzji dotyczącej wypłaty odszkodowania. Dokumenty te stanowiły także o stanowiskach stron oraz o próbie ugodowego rozwiązania sporu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 193 086,82 zł wynikającej z weksla własnego in blanco wystawionego przez pozwanego i wypełnionego przez stronę powodową, odpowiadającej zadłużeniu, które powstało w związku z rozwiązaniem umowy leasingu operacyjnego nr (...).

Pozwany w zarzutach podniósł, że strona powodowa nie posiada wobec niego żadnego roszczenia a także że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową tj. został wypełniony w dacie, kiedy to roszczenie wynikające z umowy nie istniało jako przedawnione. Wniesienie zarzutów oraz podniesiona w nich argumentacja spowodowała przeniesienie sporu na płaszczyznę stosunku podstawowego, czyli umowy leasingu łączącej pozwanego z (...) S.A. we W..

Bezsporny jest fakt zawarcia przez pozwanego ze stroną powodową umowy leasingu operacyjnego nr (...), jak również fakt jej rozwiązania z dniem 27.02.2010 r. w wyniku całkowitego zniszczenia przedmiotu leasingu w wyniku pożaru. Nie była także kwestionowana sprzedaż pozostałości przez stronę powodową za kwotę 5204,92 zł netto oraz uzyskanie przez stronę powodową odszkodowania za częściowe uszkodzenie pojazdu w dniu 18.09.2009 r. kwoty 1960 zł.

Rozstrzygnięcie sporu pomiędzy stronami sprowadzało się do oceny, czy strona powodowa posiada roszczenie wobec pozwanego wynikające z rozliczenia umowy leasingu, w jakiej wysokości i czy istniały, w oparciu o powyższą umowę, podstawy do wypełnienia weksla in blanco na dochodzoną pozwem kwotę. Oceny wymagało także czy roszczenie jest przedawnione.

Zgodnie z art. 709 ¹ k.c. ^. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Na podstawie zawartej umowy strona powodowa oddała pozwanemu do używania samochód oznaczony w umowie, natomiast pozwany zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia finansowego – rat leasingowych i innych opłat opisanych w umowie. W dniu 27.02.2010 r. przedmiot leasingu uległ zniszczeniu w takim stopniu, że jego naprawa okazała się ekonomicznie nieuzasadniona. Ubezpieczyciel samochodu zakwalifikował powstałą szkodę jako całkowitą, w związku z czym umowa leasingu uległa rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym czyli w dniu zaistnienia zdarzenia. Pozwany nie kwestionował sposobu rozwiązania umowy leasingowej, dlatego Sąd uznał, że nastąpiło ono zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, w szczególności art. 709 (5) k.c. oraz z umową łączącą strony, w szczególności § 25 OWULO. Opisane wyżej przedwczesne zakończenie umowy leasingowej spowodowało powstanie uprawnienia po stronie powodowej do żądania zapłaty odszkodowania od pozwanego, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami tj. § 25 OWULO oraz art. 709 ⁵ § 3 k.c. Pozwany zarzucał przy tym, że kwota wekslowa nie odpowiada jego faktycznemu zadłużeniu. Powołał się przy tym na wartość przyznanego przez ubezpieczyciela odszkodowania w wysokości 94 700 zł a także na wartość przedmiotu leasingu wynikającą z umowy tj. 183 000 zł brutto.

Na gruncie obowiązującej ustawy z dnia 28.04.1936 r. Prawo wekslowe, zobowiązanie wekslowe ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, co oznacza między innymi, że samo podpisanie weksla rodzi zobowiązanie wystawcy (a także akceptanta, indosantów i poręczycieli), bez względu na przyczynę jego wystawienia i już samo umieszczenie podpisu na wekslu stanowi wyłączną przyczynę i podstawę zobowiązania wekslowego. Wypełnienie przez stronę powodową weksla było zatem uzasadnione gdyż uprawnienie to wynikało wprost z art. 14 prawa wekslowego w zw. z § 16 OWULO stanowiącego integralną część umowy leasingu operacyjnego i treści deklaracji wekslowej podpisanej i zaakceptowanej przez pozwanego bez zastrzeżeń. Strona powodowa wskazała sposób, w jaki obliczyła należność z umowy leasingu, której dochodzi w niniejszym postępowaniu (wynikało to z treści wezwania do wykupu weksla z dnia 14.01.2011r.) i rozliczenie to jest zgodne z przepisami prawa i umową podpisaną przez pozwanego.

Zgodnie z postanowieniami § 25 OWULO strona powodowa mogła się domagać zapłaty sumy odpowiadającej wszystkim przewidzianym w umowie a niezapłaconych rat leasingowych obliczonych z uwzględnieniem dyskonta według stawki WIBOR dla depozytów jednomiesięcznych obowiązującej w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc rozwiązania umowy. Dodatkowo leasingodawca mógł żądać zapłaty kwoty odpowiadającej wartości wykupu przedmiotu leasingu. Leasingobiorcę obciążały także koszty transportu pozostałości po przedmiocie umowy do miejsca wskazanego przez leasingodawcę, sprzedaży pozostałości przedmiotu leasingu oraz koszty związane z dochodzeniem odszkodowania. Uzyskane odszkodowanie, pomniejszone o powyższe koszty, miało być zaliczane na poczet należności, o których mowa powyżej.

W ocenie Sądu rozliczenie umowy, jakie zawiera w sobie pismo z dnia 14.01.2011 r., w świetle braku jakichkolwiek zarzutów pozwanego odnoszących się do poszczególnych wymienionych tam kwot, jest w całości prawidłowe i ma odniesienie w przepisach umowy leasingu oraz OWULO. Pozwany poza prostym zaprzeczeniem w żaden sposób nie wykazał, że wartość poszczególnych kwot jest wyliczona nieprawidłowo bądź w ogóle stronie powodowej nie przysługują. Zdaniem Sądu rację ma strona powodowa podkreślając, że to na dłużniku wekslowym, a nie na posiadaczu weksla spoczywa ciężar dowodu, iż suma wekslowa została wpisana w niewłaściwej wysokości, tj. w wysokości przewyższającej rzeczywisty dług zobowiązanego wekslowo. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.02.1928 r. sygn. I C 273/27 i szereg innych orzeczeń) Pogląd taki podzielił także Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 18.09.2012 r. (sygn. I ACa 931/12) stwierdzając, że ciężar dowodu, że weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem spoczywa na dłużniku, który może korzystać ze wszystkich środków dowodowych przewidzianych w k.p.c. Zarzut ten nie może sprowadzać się przy tym jedynie do twierdzeń dłużnika wekslowego, lecz musi być poparty dowodowymi przedstawionymi przez pozwanego. Tymczasem pozwany nie zaproponował żadnego dowodu wskazującego na nieprawidłowe wyliczenie przez powodową spółkę kwoty wekslowej. Jak słusznie wskazuje strona powodowa, otrzymał on wezwanie do wykupu weksla z dnia 14.01.2011 r. ze szczegółowym wyjaśnieniem jakie wartości składają się na kwotę wekslową. Pozwany na żadnym etapie postępowania nie odniósł się jednak do poszczególnych kwot, nie przedłożył własnego wyliczenia tych należności czy też rozliczenia całej umowy skupiając się jedynie na kwestii odszkodowania w wysokości 94 700 zł, które to, nie zostało ostatecznie przyznane. Pozwany miał wiedzę o odmownej decyzji ubezpieczyciela, o czym świadczy treść przedłożonego przez niego pisma z dnia 11.08.2010 r. Powyższa okoliczność wskazuje, że argumentacja pozwanego w tej kwestii została sformułowana jedynie na potrzeby przedmiotowego postępowania stanowi linię jego obrony. Pozwany nie podnosił przy tym, że zakwestionował powyższą decyzję (co umożliwiały mu przepisy umowy) wszczynając procedurę odwoławczą. Zaproponowany przez pozwanego materiał dowodowy (sprowadzający się w istocie jedynie do ich twierdzeń) okazał się zatem niewystarczający i jako taki nie zasługiwał na prymat wiarygodności - w przeciwieństwie do materiału dowodowego zaoferowanego przez stronę powodową w postaci umowy leasingu wraz z ogólnymi warunkami umowy, wezwania do zapłaty z dnia 14.01.2011 r., weksla in blanco oraz opinii sporządzonej na zlecenie ubezpieczyciela. Treść powołanych dokumentów potwierdzała, jak wyżej wskazano, nie tylko wysokość jej roszczenia ale także na uprawnienie do wypełnienia weksla na dochodzoną kwotę.

Sąd nie podzielił także argumentacji pozwanego w przedmiocie przedawnienia roszczenia, w całości podzielając wywody strony powodowej w tym zakresie.

Należy w pierwszej kolejności podkreślić, że roszczenie strony powodowej jako roszczenie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (co pozwany potwierdza we wniesionych zarzutach od nakazu zapłaty) przedawnia się z upływem terminu opisanego w art. 118 k.c. tj. z upływem 3 lat. Nie ma racji pozwany twierdząc, że zastosowanie znajdzie przepis art. 554 k.c. wskazujący na dwuletni termin przedawnienia. W zakresie przedawnienia przepisy dotyczące umowy leasingu nie odsyłają do umowy sprzedaży, a zatem roszczenia z tego tytułu przedawniają się na zasadach ogólnych wynikających w tym przypadku z powołanego wyżej art. 118 k.c. Termin (początek biegu przedawnienia) należy liczyć, zdaniem Sądu, od daty rozwiązania umowy tj. od dnia 27.02.2010 r., a więc bieg terminu przedawnienia skończyłby się 27.02.2013 r. W tym także terminie uprawniony z weksla miał prawo go wypełnić. Strona powodowa skorzystała z tej możliwości i wypełniła weksel w dniu 14.01.2011 r. z datą płatności 31.01.2011 r. Wypełnienie weksla spowodowało, że dla roszczenia wekslowego termin przedawnienia biegnie na nowo i wynosi on trzy lata licząc od dnia płatności weksla (art. 70 w zw. z art. 103 i 104 prawa wekslowego). Bieg terminu przedawnienia roszczenia wekslowego kończył się zatem 31.01.2014 r., a ponieważ pozew został wniesiony 19.09.2013 r. roszczenie nie jest przedawnione.

Nawet jednak gdyby liczyć termin od dnia zawarcia umowy (26.03.2009 r.) to jakiekolwiek roszczenia z niej wynikające uległyby przedawnieniu w dniu 26.03.2012 r. Strona powodowa wypełniła weksel w dniu 14.01.2011 r. i jednocześnie wezwała pozwanego do zapłaty kwoty wekslowej w dniu 31.01.2011 r. Jej roszczenie nie może zatem zostać uznane za przedawnione.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. w pkt. I wyroku utrzymał wydany w dniu 04.10.2013 r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w całości.

O zasadności żądania odsetek od dochodzonej należności wekslowej przesądza treść art. 481 § 1 k.c., wg którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek nie została z góry oznaczona, nalezą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 kc). Ponieważ termin płatności weksla został oznaczony na 31.01.2011 r., zasadne było naliczanie odsetek od dnia następnego, gdyż od tej chwili zaczyna się opóźnienie pozwanego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała postępowanie w całości, dlatego Sąd zasądził od pozwanego na jej rzecz kwotę 5417 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu związanych z wynagrodzeniem pełnomocnika w postępowaniu przez sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu zażaleniowym.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 6 pkt. 6 oraz § 12 ust 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.