Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 listopada 2014r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Zdzisław Pachowicz

po rozpoznaniu w sprawie skazanego T. S.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 października 2014r. (V Kow. 925/14/el.)

w przedmiocie umorzenia postępowania w kwestii zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw

p o s t a n a w i a

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 16 października 2014r. umorzył postępowanie w sprawie wyrażenia zgody na odbywanie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności przez T. S. poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, albowiem oprócz kary w/w skazany ma do odbycia karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zostało odroczone do dnia 22 października 2014r. (II K 512/13).

Na powyższe postanowienie złożył zażalenie obrońca skazanego, który zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 6 ust.1 pkt 1 u.d.e polegającą na niesłusznym uznaniu, że wobec skazanego T. S. nie zachodzą przesłanki do udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, w sytuacji, gdy skazany w dniu orzekania (16 października 2014r.) miał do wykonania tylko jedną karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie o sygn. VI K 357/05.

W oparciu o powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i wyrażenie zgody na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego lub o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy skazanego nie jest zasadne.

Sad Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji wyrażające się w stwierdzeniu, że wykładnia językowa przepisu art. 6 ust. 4 u.d.e. absolutnie nie daje podstaw do przyjęcia, że zwrot „ kary pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć kolejno” oznacza kary pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć jedna po drugiej w sposób ciągły. Słowo „kolejno” odnosi się do chronologii odbywania kar, a nie do odbywania ich w sposób nieprzerwany.

Kara pozbawienia wolności, której wykonanie zostało odroczone jest niewątpliwie karą, którą skazany ma odbyć, jak wymaga tego przepis art. 6 ust. 4 u.d.e., chociaż nastąpi to z pewną prolongatą. Nie do przyjęcia jest, zdaniem Sądu Apelacyjnego, twierdzenie jakoby odroczenie wykonania kary skutkowało tym, że kara ta nie podlega wykonaniu w okresie odroczenia, skoro przepis art. 156 § 1 kkw daje sądowi możliwość odwołania tego odroczenia w każdym czasie z bardzo różnych powodów.

Uznanie, że kara pozbawienia wolności, której wykonanie zostało odroczone nie powinna być brana pod uwagę przy ustalaniu sumy kar stosownie do art. 6 ust. 4 u.d.e. może prowadzić do paradoksalnych konsekwencji. Chodzi mianowicie o tego rodzaju sytuacje, w których skazany w chwili orzekania przez sąd I instancji w przedmiocie dozoru elektronicznego korzysta jeszcze z odroczenia wykonania kary, ale przed uprawomocnieniem się orzeczenia wyrażającego zgodę na odbywanie innej kary w systemie dozoru elektronicznego okres odroczenia wykonania pierwszej kary już upłynie. Należałoby zatem przyjąć, że w chwili orzekania sądu I instancji były warunki ustawowe do orzeczenia dozoru elektronicznego, ale już w nieodległym czasie później, tylko na skutek jego upływu, warunki te zostały utracone. Tego rodzaju „utrata warunków” do dozoru elektronicznego mogłaby wynikać nie tylko z upływu okresu odroczenia, ale także z decyzji sądu podjętej w każdym czasie na podstawie art. 156 § 1 kkw.

Skoro wykładnia językowa nie daje jednoznacznych i oczywistych wyników, to należy przejść do innej metody, a mianowicie do wykładni celowościowej. Niewątpliwie u podstaw wprowadzenia dozoru elektronicznego legło założenie, aby sprawcy drobnych przestępstw, w niewielkim stopniu zdemoralizowani, mogli odbyć karę pozbawienia wolności poza zakładem karnym. Wyznacznikiem tego stopnia demoralizacji skazanego jest liczba i rodzaj naruszeń porządku prawnego, co wyraża się w wymiarze orzeczonej kary lub kar pozbawienia wolności. Ustawodawca przyjął, że wobec sprawcy, który według wyroku lub wyroków sądów winien być resocjalizowany karą pozbawienia wolności przez okres dłuższy niż rok, to resocjalizacja taka nie może odbywać się poza zakładem karnym. Natomiast fakt, że wobec tego sprawcy odroczono wykonanie jednej z kar niczego nie zmienia w ocenie jego stopnia demoralizacji i potrzebie osadzenia go w zakładzie karnym. W przeciwnym wypadku należałoby zaakceptować sytuację, w której sprawca poważnego przestępstwa, skazany na wieloletnią karę pozbawienia wolności, której wykonanie odroczono, mógłby w tym samym czasie odbywać w systemie dozoru elektronicznego karę do roku pozbawienia wolności orzeczoną za inne przestępstwo. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie takie było ratio legis ustawy o dozorze elektronicznym.

Wszystko to upoważnia do stwierdzenia, że dla ustalenia sumy kar, które mają być kolejno odbyte stosownie do art. 6 ust. 4 u.d.e nie ma znaczenia fakt, że w stosunku do niektórych z nich zostały podjęte decyzje o odroczeniu ich wykonania.

W związku z powyższym postanowiono – jak na wstępie.

Pouczenie

Na powyższe postanowienie

zażalenie nie służy