Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Adamski

Protokolant: staż. Joanna Suwara

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Anny Duczmalewskiej,

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.,

sprawy D. S. (1),

oskarżonego z art. 178a § 1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Sieradzu,

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu,

z dnia 17 września 2014 r. sygn. akt II K 687/14

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok , uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

2.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

JA/MS

Sygn. akt II Ka 260/14

UZASADNIENIE

W skierowanym do Sądu Rejonowego w Sieradzu wniosku o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym zarzucono D. S. (2) popełnienie występku zakwalifikowanego z art. 178a§1 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 września 2014 roku w sprawie II K 687/14 Sąd Rejonowy w Sieradzu skazał D. S. (1) za zarzucany mu we wniosku czyn wymierzając m.in. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 (trzech) lat, na zasadzie art. 71§1 k.k. - karę 140 (sto czterdzieści) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej na kwotę 10 złotych, a także zastosował środki karne w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres czasu 4 (czterech) lat, podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści w budynku Urzędu Gminy w Z. oraz świadczenia pieniężnego w wysokości 500 (pięćset) złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożył Prokurator Prokuratury Rejonowej w Sieradzu zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymiaru kary i środków karnych. W petitum skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 2 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia, zastosowanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 7 lat, podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez ogłoszenie w prasie lokalnej oraz zasądzenie świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 złotych (k. 40 – 42).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w sposób poprawny, nie naruszając w tym zakresie przepisów prawa procesowego, a poczynione przez ten sąd ustalenia faktyczne nie nasuwają zastrzeżeń. Poprzedzone zostały wnikliwą oceną materiału dowodowego, wyrazem czego jest treść pisemnego uzasadnia zaskarżonego wyroku. Wnioski zaś stąd wyprowadzone, w tym w szczególności te odnoszące się do wymiaru kary Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela. Sąd I instancji zasadnie ustalił, że po stronie oskarżonego zachodzą okoliczności łagodzące, jak również istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, co pozwala na założenie, że D. S. (2) nie popełni w przyszłości przestępstwa i będzie przestrzegał porządku prawnego.

Jak słusznie podnosi się w orzecznictwie z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych (wyrok SA w Lublinie z dnia 25 września 2013 roku w sprawie II AKa 154/13).

Jest także sprawą oczywistą, że orzekanie o karze ma charakter indywidualny, a proces wyboru i miarkowania właściwej in concreto represji karnej jest w pewnej mierze subiektywny. Dlatego też ustawodawca określając w art. 53 k.k. zasady i dyrektywy modelowego orzekania o karze pozostawia sądowi określony zakres swobody w jej wymierzaniu. Wykładnikiem granic "uznaniowości" sądu jest wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność kary (wyrok SA w Katowicach z dnia 28 lutego 2013 roku sygn. akt. II AKa 550/12).

Oceniając zatem zapadły wyrok przez pryzmat art. 438 pkt. 4 k.p.k. dojść należy do konstatacji, iż orzeczona kara jest karą wyważoną, nie noszącą cech rażącej łagodności. Prócz niewątpliwie wysokiego stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego, który miał wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, wypada zauważyć, że D. S. (2) jest osobą wcześniej nie karaną za przestępstwa, przyznał się w całości do popełnionego występku (k. 14-14v), jak również nie podejmował prób ucieczki przed funkcjonariuszami Policji (k. 28v) czy też unikania odpowiedzialności karnej. Analiza dokumentacji procesowej nie wskazuje ponadto, by oskarżony w jakikolwiek sposób utrudniał przeprowadzanie czynności. Krytycznego dnia zachowanie D. S. (1) ograniczało się do złamania wymogu trzeźwości i prowadzenia pod wpływem alkoholu pojazdu mechanicznego. Sąd Rejonowy wymierzając karę miał zatem na względzie wszystkie czynniki i okoliczności wpływające na stopień zawinienia. Ocena ta została oparta na całokształcie okoliczności mających znaczenie dla wymiaru kary w aspekcie art. 53 k.k. Sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku szczegółowo wyłuszczył okoliczności obciążające i łagodzące zatem powtarzanie ich w tym miejscu uznać należy za zbędne. Okoliczności te znalazły jednak niewątpliwie odpowiednie odzwierciedlenie w wymiarze kary za stypizowany czyn. Argumenty Sądu I instancji jawią się jako trafne i przekonujące. Lektura skargi apelacyjnej pokazuje, iż zdaniem oskarżyciela publicznego jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności powstrzyma oskarżonego od ponownego wejścia w konflikt z prawem i zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. W ocenie Sądu Okręgowego pogląd ten nie zasługuje na uwzględnienie. Nadmierna represyjność kar, zwłaszcza w przypadku osób wcześniej niekaranych, nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Należy mieć przy tym na względzie funkcje prewencyjną i wychowawczą prawa karnego, którym służy właśnie instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary. Nie można tracić z pola widzenia i tej okoliczności, że jednocześnie sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny, w dość znacznej jak na dochody i sytuację majątkową (k. 13v, k. 16) D. S. (1) wysokości, obciążył go kosztami postępowania oraz orzekł świadczenie pieniężne w kwocie 500 złotych. Kontrola instancyjna pozwala na zajęcie stanowiska, iż kara w takiej postaci skutecznie wpłynie na postawę oskarżonego i osiągnie w stosunku do niego swe cele.

Po dokonaniu opisanej powyżej zmiany, w pozostałej części zaskarżony wyrok – wobec braku uchybień procesowych określonych w art. 439§1 kpk oraz 440 kpk – należało utrzymać w mocy.

Reasumując – kara wymierzona oskarżonemu jest celowa, zasłużona i sprawiedliwa. Brak jest racjonalnych podstaw do uznania, aby rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego obarczone było błędem mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku. W szczególności, argumentacji takiej nie dostarcza wniesiona apelacja. Analiza akt sprawy nie pozwala na uznanie, by doszło do przekroczenia granic swobodnej sędziowskiej oceny dowodów, a w efekcie, by można mówić o rażącej niewspółmierności kary.

O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto w oparciu o art. 636§1 k.p.k. przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.