Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SSO Janusz Chmiel

SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Roman Czarnacki

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r.

sprawy:

M. K. /K./

syna J. i E.

ur. (...) w miejscowości K.

oskarżony o przestępstwo z art. 63 § 1 i 3 kk i art. 53 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art.11 § 2 kk, art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 13 marca 2014r. sygn. akt II K 855/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3 w ten sposób iż orzeczoną karę łączną obniża do 1 /jednego/ roku i 3 /trzech/ miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  odstępuje od obciążenia oskarżonego kosztami za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt V.2 Ka 318/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 13 marca 2014 r. Sąd uznał oskarżonego M. K. (K.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, a mianowicie tego że w dniu 25 lutego 2013 r. w W. Śl. działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uprawiał znaczne ilości środków odurzających w postaci 230 krzewów konopi innych niż włókniste o wysokości od 30 cm do 155 cm i ogólnej wadze 26075 gramów, a także wytworzył środek odurzający w postaci 1,2 grama ziela konopi potocznie nazywanego marihuaną w ten sposób, że po obcięciu kwiatostanów roślin suszył je w celu ich dalszego wprowadzenia do obrotu tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 11§3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego M. K. (K.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , a mianowicie tego że w dniu 25 lutego 2013 r. w Z. działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci 66,45 gramów soli 4-MEC, potocznie nazywanej Mefedronem, znajdującej się w wykazie substancji psychotropowych grupy I-P stanowiącej załącznik nr 2 do przytoczonej wyżej ustawy tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 85 kk i art. 86 §1 kk złączył orzeczone w pkt 1-2 kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych zabezpieczonych do sprawy k. 157-158 akt pod poz. 1-31, przechowywanych w magazynie Komendy Wojewódzkiej Policji w K. (CBŚ KGB w K.).

Sąd na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 25.02.2013 r. do dnia 06.03.2013r.

Sąd na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 617 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego M. K.. Na podstawie art. 444, art.427 § 1 kpk oraz art. 425 §2 kpk. zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczonej wobec niego kary, tj. pkt 1 oraz pkt 2 dotyczących orzeczonych kar jednostkowych jak i pkt 3 zaskarżonego orzeczenia dotyczącego wymierzonej oskarżonemu kary łącznej.

Zgodnie z art. 427§ 2 oraz art. 438 pkt 3 oraz pkt 4 kpk wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a podlegający na pominięciu okoliczności przemawiających za orzeczeniem względem oskarżonego kary łącznej z zastosowaniem pełnej absorpcji, a także

- rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wyrażającą się niezastosowaniem warunkowego zawieszenia jej wykonania pomimo prawidłowo ustalonych okoliczności związanych z osobą oskarżonego umożliwiających zastosowanie tej instytucji.

Alternatywnie na wypadek nieuwzględnienia pierwszego zarzutu przez Sąd orzekający, na podstawie art. 427 § 2 oraz art. 438 pkt 3 kpk orzeczeniu temu zarzucił w zaskarżonej części:

- niewspółmierność (surowość) orzeczonej kary łącznej w stosunku do stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, jak i do jego właściwości i warunków osobistych poprzez niezastosowanie okoliczności przemawiających za zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, tj. przy zastosowaniu, tj. przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru.

W związku z powyższym, z uwagi na brzmienie art. 427 § 1 oraz art. 437 § 2 kpk wniósł o:

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji oraz ze wskazaniem okresu warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Alternatywnie wniósł o:

- uchylenie przedmiotowego orzeczenia w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego w swych zasadniczych zrębach na uwzględnienie nie zasługiwała.

Autor apelacji usiłował wykazać że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności jak i kara łączna z uwagi na brak zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania są karami nadmiernie surowymi. Na wstępie wskazać należy iż rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi tylko wówczas gdy zastosowana kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt.4 kpk zachodzić może tylko wówczas gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Na gruncie art. 438 pkt. 4 kpk nie chodzi zatem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. A zatem, zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy jak i stopnia zawinienia – innymi słowy gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Odnosząc się jednak wprost do apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy iż kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego wymierzone zostały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia stąd też nie sposób wykazywać iż rażą one surowością. W tym przypadku Sąd meriti właściwie ocenił zachowanie oskarżonego w kontekście determinantów wymiaru kary określonych w art. 53 kk. Co zaś się tyczy warunkowego zawieszenia wykonania kary to podkreślić należy iż jest to instytucja stosowana przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Merytorycznie najważniejszym warunkiem jego orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy. Słusznie Sąd Rejonowy uznał iż po stronie oskarżonego nie istnieją przesłanki do przyjęcia, że więcej nie będzie wchodził w kolizję z prawem. Oskarżony był już wcześniej karany w tym na kary pozbawienia wolności. Widocznym jest zatem iż dotychczasowe oddziaływanie karne wobec oskarżonego było bezskuteczne. W tym kontekście uznać należy że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym nie może być uznana za nadmiernie surową i to w stopniu wręcz rażącym.

Innym natomiast zagadnieniem jest wysokość kary łącznej, a konkretnie sposób jej kształtowania. W tym przypadku Sąd meriti mimo iż powołuje się w tym zakresie na powszechnie obowiązujące zasady i judykaturę czyni coś zgoła odmiennego. Stosowanie przez Sąd przy wymiarze kary łącznej zasady absorpcji czy też kumulacji jest wyłącznie uzależnione od istniejącego pomiędzy poszczególnymi czynami wchodzącymi w skład zbiegu realnego związku podmiotowo – przedmiotowego oraz czasowo – przestrzennego. Innymi słowy im ów związek ściślejszy tym Sąd winien się odwoływać do zasady absorpcji natomiast brak owej więzi skłaniać winien do stosowania zasady kumulacji.

Analizując czyny przypisane oskarżonemu pod kątem powyższych kryteriów stwierdzić należy, iż istnieje pomiędzy nimi ścisły związek czasowy natomiast sposób działania (uprawianie, przechowywanie) są różne. W tej sytuacji można wykluczyć stosowanie zasady pełnej absorpcji, ale mimo wszystko ścisły związek podmiotowo przedmiotowy oraz czasowy skłaniać winien Sąd do stosowania zasady zbliżonej do absorpcji a nie jak uczynił to Sąd meriti zasady kumulacji.

Sąd odwoławczy analizując pod tym kątem relację pomiędzy czynami wchodzącymi w skład zbiegu realnego uznał iż karą łączną uwzględniającą powyższe kryteria będzie kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Niejako na marginesie Sąd odwoławczy pragnie zauważyć iż takie okoliczności jak rozmiar przestępczej działalności, stopień zawinienia czy też ocena społecznej szkodliwości są okolicznościami które należy uwzględniać przy wymiarze kar jednostkowych i nie można ich ponownie brać pod uwagę przy ferowaniu kary łącznej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.