Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8 października 2014 r. i 12 listopada 2014 r. i 17 listopada 2014 r.

sprawy M. A. c. S. i S. z domu G. ur. (...) w S.

obwinionej o to że:

1)  W dniu 27 lipca 2013 roku ok. godziny 15:00 w W. w parku im. J. P. (1) od strony ulicy (...) na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż hot-dogów, zapiekanek i napoi butelkowanych poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy Gminy,

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw

2)  W dniu 15 czerwca 2013 roku około godziny 11:30 w W. w parku im. J. P. od strony ulicy (...) na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż napoi butelkowanych poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy,

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw.

3)  W dniu 7 września 2013 roku ok. godziny 12:15 w W. na terenie P. im. J. P., od strony ulicy (...) prowadziła sprzedaż zapiekanek, hamburgerów i napojów butelkowanych na terenie należącym do gminy poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw.

orzeka

I.  Obwinioną M. A. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 60 ³§1 kw skazuje ją, zaś na podstawie art. 60 ³§1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza karę łączną grzywny w wysokości 300 złotych.

II.  Zwalnia obwinioną z obowiązku uiszczenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych przejmując je na Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 3486/13

UZASADNIENIE

M. A. została obwiniona o to, że:

4)  W dniu 27 lipca 2013 roku ok. godziny 15:00 w W. w parku im. J. P. (1) od strony ulicy (...) na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż hot-dogów, zapiekanek i napoi butelkowanych poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy Gminy,

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw

5)  W dniu 15 czerwca 2013 roku około godziny 11:30 w W. w parku im. J. P. od strony ulicy (...) na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż napoi butelkowanych poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy,

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw.

6)  W dniu 7 września 2013 roku ok. godziny 12:15 w W. na terenie P. im. J. P., od strony ulicy (...) prowadziła sprzedaż zapiekanek, hamburgerów i napojów butelkowanych na terenie należącym do gminy poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy

tj. za wykroczenie z art. 60 ³§1 kw.

Na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2013 roku funkcjonariusze Straży Miejskiej A. C. i T. B. wraz z pracownikiem (...) D. O. – R. D. pełnili służbę patrolową. Około godziny 11:30 udali się na teren parku im. J. P. (1) w W., gdzie zauważyli stojącą od strony ulicy (...) przyczepę. Idąc w jej kierunku ujawnili oni, iż z wnętrza przyczepy prowadzona jest sprzedaż produktów żywnościowych: kobieta przebywająca na terenie stoiska wydała mężczyźnie dwie zamknięte butelki 0,5 l. z wodą i sokiem pomarańczowym bez kubków. Wylegitymowana kobieta, którą okazała się być M. A., oświadczyła, iż nie posiada zgody zarządcy na prowadzenie w tym miejscu sprzedaży obwoźnej, gdyż prowadzi ona jedynie usługi. Z uwagi na to, iż odmówiła ona przyjęcia mandatu karnego kredytowanego, poinformowano ją o skierowaniu sprawy do Sądu.

W dniu 27 lipca 2013 roku strażnicy miejscy A. C. i T. M. pełnili służbę patrolową. Około godziny 15:00 patrolując wraz z pracownikiem (...) D. O. – R. D. oraz pracownikiem Zarządu (...) – zarządcą terenu, teren parku im. J. P. od strony ulicy (...) w W., zwrócili uwagę na stoisko handlowe, w którym prowadzono sprzedaż hot-dogów, zapiekanek i napojów butelkowanych. Sprzedająca, którą okazała się być M. A. odmówiła przyjęcia mandatu karnego kredytowanego, oświadczając, iż wykonuje ona jedynie usługi.

W dniu 7 września 2013 roku ok. godziny 12:15 w W. na terenie P. im. J. P., od strony ulicy (...) miała miejsce kolejna interwencja Straży Miejskiej z udziałem M. A.. Patrolujący teren P. M. strażnicy miejscy J. B. oraz D. W. ujawnili znajdujące się na terenie parku stoisko handlowe, w którym prowadzona była sprzedaż zapiekanek, hamburgerów i napojów butelkowanych. Kobieta, która prowadziła sprzedaż, tj. M. A. oświadczyła, iż nie posiada zezwolenia od zarządcy terenu, tj. Miasta S. W. na prowadzenie w tym miejscu sprzedaży. Z uwagi na to, iż odmówiła ona przyjęcia mandatu karnego kredytowanego, poinformowano ją o skierowaniu sprawy do Sądu.

W trakcie wymienionych zdarzeń M. A. wykonywała pracę zleconą jej przez Z. S. na podstawie zawartej z nim w formie ustnej umowy o dzieło. Pracodawca M. Z. S. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej posiadał zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wydane na postawie decyzji Zarządu D. W. m. st. W.. Przedmiotem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej były m. in. ruchome placówki gastronomiczne, pozostała usługowa działalność gastronomiczna oraz sprzedaż detaliczna żywności, napojów i wyrobów tytoniowych prowadzona na straganach i targowiskach. Z uwagi na to, iż w rejonie P. P. M. nie są wydawane jakiekolwiek zezwolenia na zajmowanie pasa gruntu oraz prowadzenie w tym miejscu obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych, pracodawca M. A. nie posiadał stosownego zezwolenia na prowadzenie sprzedaży obwoźnej w tym miejscu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej M. A. /k. 71, 5, 6, 20/, zeznań świadka A. C. /k. 71/, częściowych zeznań świadka Z. S. /k. 72/, a także notatek urzędowych /k. 1-2, 24-25/, kopii dokumentacji /k. 6-8, 32-34, 40-41, 45-47/, informacji ze straży miejskiej z dn. 23.10.2014 r. /k. 24/ oraz informacji w zakresie zasad prowadzenia własnej działalności gastronomicznej wraz z załącznikami /k. 26-35/.

M. A. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczyła ona, aby postawiła punkt gastronomiczny w miejscu określonym we wnioskach o ukaranie, wskazując jednocześnie, iż nie jest właścicielem tego punktu. Właścicielem punktu gastronomicznego jest bowiem Z. S., który zatrudnił ją na podstawie umowy o dzieło zawartej w formie ustnej. W ramach powyższej umowy obwiniona zobowiązana była wykonywać określone polecenia oraz dokonywać określonej ilości sprzedaży. W przypadku mniejszej wartości sprzedaży, otrzymywała ona mniejsze wynagrodzenie. W wykonywanej pracy serwowała ona hot dogi, zapiekanki, hamburgery i napoje zimne. Stoisko, w którym pracowała było ruchome. Powyższą pracę wykonywała ona przez okres około 2 miesięcy tylko w weekendy, tj. w sobotę i niedzielę.

Podkreśliła ona jednocześnie, iż według jej oceny nie prowadziła ona sprzedaży, lecz usługi gastronomiczne. Serwowała ona bowiem takie potrawy jak hamburgery, hot-dogi i zapiekanki, a także napoje, które po odkręceniu butelki nalewała do kubka i podawała klientowi lub też wydawała w samej butelce po odkręceniu. Przygotowane potrawy nie były uprzednio wystawiane na widok publiczny jako oferta sprzedaży z oznaczeniem ceny. Cena produktów różniła się w zależności od wielkości i sposobu przygotowania potrawy. Była ona uzgodniona każdorazowo z klientem. Wszystkie dania były przygotowywane na zamówienie klienta. Uzasadniając swoją opinię obwiniona powołała się na dokument w postaci: interpretacji indywidualnej prowadzenia tej działalności i wyrok uniewinniający, który zapadł w podobnej sprawie, wskazując, iż powyższe dokumenty są w posiadaniu Z. S..

Odnosząc się do zdarzenia, które miało miejsce w dniu 15 czerwca 2013 roku, obwiniona wskazała, iż tego dnia była zdenerwowana, z uwagi na kontrolę straży miejskiej i urzędników. Dlatego też wówczas nie otworzyła ona butelki. /k. 71, 5, 6, 20 wyjaśnienia obwinionej M. A. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę obwinionej M. A. w odniesieniu do przypisanych jej czynów.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka A. C.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, kopii dokumentacji, informacji ze straży miejskiej z dn. 23.10.2014 r. oraz informacji w zakresie zasad prowadzenia własnej działalności gastronomicznej wraz z załącznikami.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej M. A., dając jej wiarę w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła, iż faktycznie w miejscu wskazanym we wnioskach o ukaranie, tj. w W. w P. im. J. P. (P. M.) na terenie należącym do gminy, przygotowywała i wydawała z niestacjonarnego stoiska handlowego w postaci przyczepy jednoosiowej hot-dogi, hamburgery, zapiekanki i napoje butelkowane.

Jako wiarygodną należało uznać także tą część jej wyjaśnień, w której wskazywała ona, iż w czasie, w którym miały miejsce zdarzenia, faktycznie wykonywała ona pracę zleconą jej przez Z. S. na podstawie zawartej z nim w formie ustnej umowy o dzieło, pracując w należącym do niego punkcie gastronomicznym.

Odnosząc się do pozostałych wyjaśnień obwinionej, w których twierdziła ona, iż świadczyła ona jedynie usługi gastronomiczne, należało wskazać, iż faktycznie wytwarzane przez nią hot dogi, zapiekanki i hamburgery mogły być przygotowywane na zamówienie indywidualnego klienta. Wynika to jednoznacznie z właściwości towaru. Należy jednak wskazać, iż przed złożeniem przez klienta zamówienia, można określić jego cenę. Poszczególne produkty mogą różnić się w zasadzie jedynie rodzajem dodawanych do nich dodatków i to ich rodzaj kształtuje różnicę w cenie poszczególnych porcji. W ten właśnie sposób prowadzona jest sprzedaż hot dogów, zapiekanek i hamburgerów. Należało również wskazać, iż prowadzona przez obwinioną sprzedaż, która odbywa się z ruchomego stoiska gastronomicznego, inaczej niż ma to miejsce w przypadku stacjonarnej działalności gospodarczej, uzależnia przygotowanie produktów od posiadanych w danej chwili towarów. W związku z tym obwiniona nie jest w stanie przygotować np. hamburgerów z innymi dodatkami, niż zamieszczone w danym dniu w ofercie.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej w powyższym zakresie stanowią jedynie przyjętą przez nią linią obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenia.

W zakresie pierwszego i drugiego z przepisanych obwinionej czynów, okoliczność prowadzenia przez nią sprzedaży wymienionych produktów spożywczych potwierdził w swoich zeznaniach świadek A. C. – funkcjonariusz Straży Miejskiej, który w dniach 27 lipca 2013 roku oraz 15 czerwca 2013 roku pełnił służbę patrolową na terenie D. O..

W złożonych zeznaniach świadek ten przedstawił przyczyny oraz okoliczności interwencji podjętych wobec obwinionej M. A.. Potwierdził on, iż widział jak obwiniona prowadziła sprzedaż produktów żywnościowych w parku na P. M. w W., w miejscu do tego niewyznaczonym, bez zgody zarządcy. Sprzedaż prowadzona była z przyczepki jednoosiowej umiejscowionej od ulicy (...) w alejce parkowej. W złożonych zeznaniach świadek potwierdził, iż w ramach wykonywanych obowiązków służbowych wielokrotnie podejmował interwencje wobec obwinionej. /k. 71 zeznania świadka A. C. /

Oceniając zeznania świadka A. C., Sąd doszedł do przekonania, iż są one wiarygodne, szczere i zgodne z prawdą. Świadek będący funkcjonariuszem Straży Miejskiej należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinioną wykroczenia. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył M. A. o czyny, których w rzeczywistości w/w nie popełniła. Zeznania A. C. są również zgodne z załączonymi do akt notatkami urzędowymi /k. 1-2 oraz 24-25/ sporządzonymi po przeprowadzonych interwencjach, których treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły również dowody z dokumentów w postaci: kopii dokumentacji /k. 6-8, 32-34, 40-41, 45-47/, informacji ze straży miejskiej z dn. 23.10.2014 r. /k. 24/ oraz informacji w zakresie zasad prowadzenia własnej działalności gastronomicznej wraz z załącznikami /k. 26-35/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd wziął pod uwagę również zeznania złożone przez świadka Z. S., dając im wiarę w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził, iż prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji – świadczenie usług gastronomicznych oraz zatrudnia okresowo obwinioną na zasadzie umowy o dzieło.

Jednocześnie Sąd odmówił wiary tej części jego zeznań, w których utrzymywał on, iż prowadzona przez niego działalność gospodarcza jest zgodna z zarządzeniem wydanym przez Prezydent m. st. W..

Powołany przez świadka dokument w postaci załącznika do zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Stołecznego W. z dnia 14 kwietnia 2014 r. – Z. prowadzenia obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych w parkach i skwerach na terenie m.st. W. /k. 26-35 informacje w zakresie zasad prowadzenia własnej działalności gastronomicznej wraz z załącznikami/, określa zasady prowadzenia obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych w parkach i skwerach położonych na gruntach m.st. W.. Na podstawie powołanego dokumentu umożliwia się prowadzenie obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych w parkach i skwerach położonych na gruntach stanowiących własność m. st. W. albo Skarbu Państwa, zarządzanych przez jednostki organizacyjne m.st. W., komórki organizacyjne (...) m.st. W.. Znajdujący się w załączniku słownik pojęć (§ 2) określa obwoźną działalność gastronomiczną jako działalność gastronomiczną prowadzoną ze stoisk mobilnych (obwiniona prowadziła sprzedaż z przyczepki jednoosiowej), usuwanych codziennie po zakończeniu działalności. Wskazać należy przy tym, iż powołany dokument zawiera również mapę – wykaz miejsc, na których dopuszcza się prowadzenie handlu obwoźnego na terenie m.st. W.. Z informacji uzyskanych ze Straży Miejskiej Miasta S. W. III Oddział (...) wynika, iż w rejonie P. P. M. nie są wydawane jakiekolwiek zezwolenia na zajmowanie pasa gruntu oraz prowadzenie w tym miejscu działalności gospodarczej w oparciu o powołane zarządzenie Nr (...) Prezydenta Miasta Stołecznego W. z dnia 14 kwietnia 2014 r. /k. 24/

Obwinionej M. A. zarzucone zostało popełnienie wykroczeń z art. 60 ³ § 1 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w przepisie art. 60 ³ § 1 kw, wykroczenia tego dopuszcza się ten, kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy.

Powyższy przepis został wprowadzony z dniem 19 listopada 2011 roku ustawą z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z dnia 19 października 2011 r. Dz.U.2011.224.1340). W uzasadnieniu do projektu tej ustawy wskazano, że proponowane przepisy przyczynią się do zwiększenia czystości, porządku i spokoju publicznego na ulicach polskich miast, bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzi, ochrony środowiska naturalnego, ale też do ograniczenia procederu łamania przepisów związanych z prowadzeniem legalnej działalności gospodarczej, w tym prawa pracy, prawa podatkowego oraz ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych. Wzmocnią też wizerunek demokratycznego państwa prawnego skutecznego w egzekwowaniu powszechnie obowiązującego prawa. Nie bez znaczenia jest bowiem w tym zakresie także wizerunek państwa. Wskazano, iż w poprzednim stanie prawnym i faktycznym miano do czynienia z dewaluacją zaufania obywateli do państwa i jego prawa oraz skuteczności organów. Wprowadzenie i egzekwowanie proponowanych przepisów, miało zdaniem ustawodawcy zmienić tę sytuację i wzmocnić zaufanie obywateli do państwa oraz wiarygodność organów władzy państwowej i samorządowej.

Celem ustawodawcy, który z dniem 19 listopada 2011 roku wprowadził przepis art. 60 ³ § 1 kw było przeciwdziałanie procederom polegającym na nielegalnej sprzedaży towarów w miejscach do tego niewyznaczonych i nieprzygotowanych. Nie ulega wątpliwości, iż prowadzona w ten sposób działalność ma wiele negatywnych skutków. Mamy w tym przypadku bowiem do czynienia z łamaniem prawa związanego z porządkiem i spokojem publicznym, ochroną środowiska i czystością w miejscach publicznych, czy wreszcie z bezpieczeństwem na drogach i ulicach. Niebagatelne znaczenie miało zdaniem ustawodawcy także i to, że taka działalność niejednokrotnie stanowi zakłócenie estetyki i harmonii przestrzeni publicznej, co jest wielce istotne w kontekście odbioru wizerunku polskich miast i całego kraju, w oczach mieszkańców, a także w ocenie turystów zagranicznych.

Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że wina obwinionej M. A. nie budzi wątpliwości. Działanie obwinionej polegało na prowadzeniu sprzedaży hot-dogów, hamburgerów, zapiekanek i napojów butelkowanych w parku im. J. P. od strony ulicy (...), czyli na terenie należącym do gminy i w miejscu, które nie było wyznaczone do prowadzenia tej sprzedaży. Okoliczność ta została potwierdzona przede wszystkim w zeznaniach świadka funkcjonariusza Straży Miejskiej A. C., a także co do zasady potwierdzona przez samą obwinioną. Kwestią sporną podnoszoną przez M. A. była jedynie kwalifikacja wykonywanych przez nią czynności.

Należało również wskazać, iż prowadzenie określonego rodzaju sprzedaży, nie legitymizuje automatycznie, iż do prowadzenia tej działalności nie będą potrzebne zezwolenia innych organów, w niniejszym przypadku – pozwolenie właściwych organów gminy na zajęcie wskazanego miejsca do prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej na obszarze tej gminy. W podobnym przypadku prowadziłoby to do sytuacji, w której działalność w postaci ruchomych placówek gastronomicznych mogłaby być prowadzona w dowolnym miejscu, w dowolnie wybranym czasie, bez konieczności uzyskania zgody odpowiednich władz oraz bez konieczności uzgadniania tego faktu z właścicielem lub też zarządcą danego obiektu.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona M. A. dopuściła się czynów wskazanych we wnioskach o ukaranie.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Wykroczenie z art. 60 ³ § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 60 ³ § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te trzy wykroczenia wymierzył obwinionej łączną karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara uwzględnia sytuację materialną obwinionej i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionej karygodność jej zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionej środków oddziaływania wychowawczego.

Przy wymiarze kary, Sąd za przesłankę łagodzącą uznał fakt, iż obwiniona wykonywała przedmiotową sprzedaż produktów: tj. hot-dogów, hamburgerów, zapiekanek i napojów butelkowanych, będąc zatrudniona przez przedsiębiorcę Z. S. na podstawie umowy o dzieło zawartej w formie ustnej. Niemniej jako osoba dorosła, sprawna umysłowo powinna ona zdawać sobie sprawę, iż prowadzenie sprzedaży na terenie parku w centrum W. bez posiadania odpowiedniego zezwolenia, tj. zgody zarządzającego danym obiektem, jest niedozwolone.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.