Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Sędziowie: SO Małgorzata Tomkiewicz

SO Remigiusz Chmielewski

Protokolant st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014 r.

sprawy M. D.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 lipca 2014r., sygn. akt II K 378/14

I uznając apelację za oczywiście bezzasadną zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 30 ( trzydzieści ) zł.

Sygn. akt VII Ka 895/14

UZASADNIENIE

M. D. oskarżony został o to, że w dniu 6 kwietnia 2014 r. w O. na ul. (...) około godziny 19.00, znajdując się w stanie nietrzeźwości 2,56 ‰ i 2,37 ‰ zawartości alkoholu we krwi, prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 18 lipca 2014 r. w sprawie II K 378/14

orzekł :

I oskarżonego M. D. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to z mocy art. 178 a § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat.

III na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości
64 (sześćdziesięciu czterech) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na
50 (pięćdziesiąt) złotych.

IV na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniach 06-07.04.2014 r., tj. dwa dni i przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny, uznał tę karę za wykonaną do wysokości 4 (czterech) stawek dziennych;

V na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

VI na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym opłatę w wysokości 380 (trzystu osiemdziesięciu) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego M. D. zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w części, tj. w punkcie V i VI dotyczących orzeczenia środka karnego prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

Skarżący wyrokowi temu na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze 3 lat, który to okres pozostaje w dysproporcji do stopnia społecznej szkodliwości czynu, postawy oskarżonego w toku procesu, a przede wszystkim do celów jakie ten środek powinien spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania .

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w niższym wymiarze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska obrońcy oskarżonego.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd Rejonowy w sposób jak najbardziej prawidłowy ocenił zeznania świadka R. F., jak i wyjaśnienia oskarżonego i odniósł się szczegółowo do tychże zeznań i wyjaśnień w sporządzonym uzasadnieniu. Poza osobowymi źródłami dowodowymi sprawstwo oskarżonego zostało także potwierdzone w dokumentach takich jak protokół zatrzymania osoby, protokół pobrania krwi z wynikami, które Sąd uznał za wiarygodne. (k.2, 4, 13, 21-25, 64, 64v, 67).

Odnosząc się do zarzutu apelacji stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodzą takie okoliczności, które nakazywałyby podzielenie wniosku obrońcy oskarżonego o zmianie wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w niższym wymiarze.

Mając na uwadze zarzuty sformułowane przez stronę dotyczące rażącej niewspółmierności orzeczonej kary przedstawić należy stanowisko doktryny wypowiedziane na gruncie art. 438 pkt 4 kpk: że „...niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (zob. w. SN z 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o "różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (w. SN z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18)” – por. Komentarz do art. 438 kodeksu postępowania karnego (Dz.U.97.89.555), [w:] T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze, 2003, wyd. III . Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż zarzuty podniesione przez skarżącego nie mogą być rozpatrywane w kategoriach rażącej niewspółmierności kary. Tym samym na uwzględnienie nie zasługuje wniosek skarżącego postulujący zmianę wyroku poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w niższym wymiarze. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczenie przez Sąd Rejonowy wymienionego środka karnego na okres trzech lat jest słuszne i zasadne. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji. (por. Wyrok SN, z 13 października 2011 r., sygn. IV KK 201/11, Prok.i Pr.-wkł. 2012/2/2).

Tak też było w niniejszej sprawie, M. D. wprowadzając się w stan nietrzeźwości postanowił uczestniczyć w ruchu drogowym, prowadząc w dniu 6 kwietnia 2014 r. w O. na ul. (...) około godziny 19.00, w ruchu lądowym samochód osobowy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Podczas tego zdarzenia jego stan nietrzeźwości został określony jako 2,56 ‰ i 2,37 ‰ zawartości alkoholu we krwi i ponad trzykrotnie przekroczył dopuszczalne normy. Zwrócić przy tym trzeba uwagę na okoliczności w jakich doszło do ustalenia, że M. D. znajduje się w stanie nietrzeźwości. Otóż samochód kierowany przez oskarżonego zauważył świadek R. F. na skrzyżowaniu ul. (...) w O., którego uwagę zwróciła niepewna technika jazdy kierującego wskazująca na nietrzeźwość kierowcy T. (...) o nr rej. (...). Nadto, gdy oskarżony zaparkował samochód na ul. (...), zaś R. F. podszedł i zabrał oskarżonemu kluczyki od pojazdu, M. D. wysiadł z samochodu zataczając się i wpadając na przechodniów. (k.4,67). Swoim zachowaniem oskarżony dowiódł zatem, iż spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Zatem w sposób bezsporny stwierdzić należy, że trzyletni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony został przez Sąd meriti w sposób wyważony przy uwzględnieniu wszystkich przesłanek jego zastosowania.

W konsekwencji nie zasługuje na podzielenie stanowisko skarżącego, że okres trzech lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych pozostaje w dysproporcji do stopnia społecznej szkodliwości czynu, postawy oskarżonego w toku procesu, a przede wszystkim do celów jakie ten środek powinien spełniać e zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i dostateczny wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego oparł swoje rozstrzygnięcie dotyczące środka karnego. Należy podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti trafnie wskazał okoliczności mające wpływ na wymiar kary zarówno te łagodzące jak uprzednia niekaralność, jak i okoliczności obciążające takie jak przede wszystkim znaczny stopień upojenia alkoholowego, trzykrotnie przekraczający ustawowy próg. Stąd też w ocenie Sądu Okręgowego wymiar kary został wyznaczony na tle przedmiotowej sprawy w sposób jak najbardziej prawidłowy, uwzględniający wszelkie dyrektywy i zasady wymiaru kary oraz cele indywidualno- i generalno- prewencyjne, zaś warunkowe zawieszenie wykonania kary winno zmobilizować oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Wprawdzie oskarżony przyznał się do winy i wyraził skruchę z powodu popełnienia zarzuconego mu czynu, jednakże należy mieć na uwadze to, że oskarżony poruszał się po drodze publicznej, często uczęszczanej i swoim zachowaniem stwarzał poważne zagrożenie dla uczestników ruchu. Ponadto zachowanie M. D. jest tym bardziej naganne, że z racji wykonywanego zawodu lekarza i świadomości wpływu alkoholu na zdolność kierowania pojazdami nie powinien dopuścić do takiej sytuacji. Stąd też orzeczony przez Sąd meriti środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres trzech lat jest w pełni adekwatny do wagi popełnionego przez M. D. czynu..

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438 pkt.2-4 kpk.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 11 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 30 (trzydzieści) zł za II instancję.