Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wyszkowie, V Zamiejscowy Wydział Cywilny w P.

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Piotrowski

Protokolant Katarzyna Kańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2014 roku w P.

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko T. M.

o zapłatę

orzeka:

powództwo oddala.

Sygnatura akt V C 611/14

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wystąpił z powództwem przeciwko T. M. o zapłatę kwoty 238,49 (dwieście trzydzieści osiem i czterdzieści dziewięć setnych) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, czyli od dnia 28 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego (k 2-3).

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana w dniu 20 sierpnia 1996 roku zawarła z (...) Bank S.A. umowę bankową o numerze (...), na podstawie której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwana nie wywiązała się z zobowiązania (k 3).

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 22 września 2006 roku przejął od (...) Bank S.A. prawo do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu nieuregulowanej należności wynikającej z umowy kredytu o numerze (...) (k 7).

Pozwana na rozprawie w dniu 19 listopada 2014 roku, wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. Oświadczyła, że w 1996 roku zawarła umowę z (...) S.A. i spłaciła należności wynikające z umowy kredytu w 1998 roku, a do czasu wytoczenia powództwa przez Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W., nie były podejmowane żadne kroki w celu wyegzekwowania jakichkolwiek należności wynikających z przedmiotowej umowy (k 24).

Sąd ustalił, co następuje:

W 20 sierpnia 1996 roku pozwana zawarła z (...) Bank S.A. umowę bankową, na podstawie której otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie (okoliczność przyznana, k 24).

Wierzytelność z tejże umowy została zbyta na rzecz powoda na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 22 września 2006 roku (k 7-9).

W dniu 13 maja 2014 roku zostało sporządzone zawiadomienie o nabyciu, na podstawie umowy cesji z dnia 22 września 2006 roku, przysługującej przeciwko pozwanej wierzytelności w łącznej kwocie 238,49 złotych oraz wezwanie do dobrowolnego uregulowania zobowiązania (zawiadomienie oraz wezwanie, k 11).

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o następujące dokumenty: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 23 lipca 2014 roku (k 6), umowę przelewu wierzytelności z dnia 22 września 2006 roku (k 7-9), wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji (k 10), zawiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty z dnia 13 maja 2014 roku (k 11).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał powyższe dokumenty za wiarygodny materiał dowodowy, gdyż nie były one kwestionowane przez żadną ze stron postępowania i nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę do odmówienia im wiarygodności.

Pomiędzy stronami nie było ostatecznie sporu co do tego, że pozwana zawarła przedmiotową umowę kredytu gotówkowego, a wierzytelność wynikająca z umowy została nabyta przez powoda.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Jak wynika z niekwestionowanych twierdzeń powoda, a także twierdzeń pozwanej, rzeczywiście zawarła ona umowę kredytu, wierzytelność z której została nabyta przez powoda. Niemniej jednak należy zauważyć, iż powód miał obowiązek wykazać nie tylko, że przedmiotowa umowa została zawarta, ale także udowodnić jakie były warunki udzielenia kredytu, a w szczególności jaka kwota została pozwanej oddana do dyspozycji, w jakich ratach i w jakim terminie miała ona być zwrócona i wreszcie wskazanie w jakiej części go nie spłaciła i w jaki sposób została ustalona wysokość dochodzonych odsetek oraz kosztów. Zgodnie bowiem z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a jak stanowi art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jak wskazano wyżej za udowodniony Sąd uznał jedynie fakt zawarcia przez pozwaną i cedenta przedmiotowej umowy bankowej oraz złożenia oświadczeń przez powoda i cedenta co do przelewu wierzytelności, która według cedenta mu przysługiwała wobec pozwanej. W pozostałym zakresie prawdziwość twierdzeń przytoczonych w pozwie podlegała udowodnieniu przez powoda zgodnie z treścią art. 253 kpc. Temu obowiązkowi powód nie podołał, albowiem nie przedstawił żadnych dokumentów, ani innych dowodów, z których by wynikało, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie wobec pozwanej, w jakiej wysokości, na jakiej podstawie i od kiedy. Z uwagi na zastępowanie powoda przez profesjonalnego pełnomocnika należało uznać, iż obowiązki powyższe były mu znane, a dopuszczanie przez Sąd dowodów z urzędu niczym nieuzasadnione. To powód, jak wywodzący z przytoczonych faktów korzystne dla siebie skutki prawne miał obowiązek je udowodnić wobec ich zakwestionowania przez pozwaną. Trzeba bowiem pamiętać, że powszechnie przyjmuje się zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie iż, ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat, a więc to ten który twierdzi powinien udowodnić swoje twierdzenia, a nie ten, który im zaprzecza, co wynika wprost z art. 6 kc.

W niniejszej sprawie nie było sporu pomiędzy stronami co do faktu, że pozwana spłaciła przedmiotowy kredyt. Powód wprawdzie w uzasadnieniu pozwu twierdził, że na dochodzoną kwotę składa się zaległy kapitał oraz odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, jednakże jak wynika z wyciągu dołączonego do pozwu (k 10) kapitał został w całości spłacony przez pozwaną, a do zapłaty pozostała jedynie kwota zaległych odsetek i kosztów, czemu pozwana zaprzeczyła. Z tego powodu wyciąg ten nie mógł stanowić dowodu na istnienie jakiejkolwiek wierzytelności przysługującej powodowi wobec pozwanej. Dowodem na okoliczność istnienia tej wierzytelności nie jest również wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, albowiem nie korzysta on z domniemania prawdziwości treści w stosunkach pomiędzy powodem a pozwaną w niniejszym postępowaniu ( vide art. 194 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych). Z uzasadnienia pozwu wynika także, że powód dochodzi przedmiotowych należności na podstawie warunków precyzyjnie określonych w umowie kredytowej, jednakże umowy tej nie składa, co oznacza, że Sąd nie miał możliwości zweryfikowania prawdziwości twierdzeń powoda nawet w sytuacji gdyby pozwana im nie zaprzeczyła. Pozwana podniosła ponadto, że dochodzone roszczenie jest przedawnione, co wobec nie udowodnienia daty wymagalności roszczenia nie było możliwe do zweryfikowania przez Sąd, jednakże złożone do akt sprawy dokumenty wskazują, iż w rzeczywistości mogło tak być, albowiem wierzytelność została nabyta przez powoda w dniu 22 września 2006 roku, co wskazuje, że już wtedy było wymagalne, a zatem zgodnie z art. 117§1 i 2 kc jest przedawnione. Jak wynika bowiem z tych przepisów z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Termin przedawnienia w przypadku roszczenia z umowy kredytu bankowego wynosi 3 lata zgodnie z art. 118 kc, albowiem jest to roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a brak jest przepisu szczególnego, który stanowiłby inaczej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, to jest przede wszystkim nie udowodnienie roszczenia, powództwo wraz z zawartym w nim żądaniem zasądzenia kosztów procesu musiało zostać oddalone w całości, przy czym żądanie zasądzenia kosztów procesu wobec przegrania sprawy na podstawie art. 98 kpc

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda.

P., dnia 11 grudnia 2014 roku SSR Arkadiusz Piotrowski