Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 9 października 2012 roku i przyznał wnioskodawcy D. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1 do dnia 14 października 2012 roku, zaś w punkcie drugim roszczenie wnioskodawcy o zasiłek chorobowy od dnia 15 października 2012 roku przekazał pozwanemu ZUS I Oddział w Ł. celem rozpoznania i wydania decyzji w sprawie.

Powyższe ustalenie Sąd oparł na, powyższy wyrok Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych. Wnioskodawca w okresie od 1 grudnia 2011 roku do 5 kwietnia 2012 roku oraz w okresie od 1 czerwca 2012 roku do 25 lipca 2012 roku był niezdolny do pracy i za powyższe okresy otrzymał zasiłek chorobowy.

Decyzją z 2 sierpnia 2012 roku ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 26 lipca 2012 roku i nadal za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy z uwagi na wykorzystanie pełnego okresu zasiłkowego 182 dni. Ostatnia niezdolność do pracy wnioskodawcy była orzeczona za okres do 14 sierpnia 2012 roku.

Wnioskodawca od 15 lat leczy się z powodu dny moczanowej a od sierpnia również z powodu nadciśnienia tętniczego. Leczenie przebiega w sposób typowy, nie jest on kierowany zarówno do poradni kardiologicznej ani reumatologicznej, nie wymagało również hospitalizacji.

W okresie od 1 grudnia 2011 roku do 5 kwietnia 2012 roku wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu nadciśnienia tętniczego. Zgłaszał w tym okresie również dolegliwości związane z dną moczanową, otrzymywał leki zarówno na jedne jak i na drugie schorzenie.

W okresie od 1 czerwca 2012 roku do 14 sierpnia 2012 roku wnioskodawca był niezdolny do pracy również z powodu nadciśnienia tętniczego. W dniu 1 października 2012 wnioskodawca zgłosił się do lekarza zgłaszając bóle i zawrotu głowy oraz ból i obrzęk palca prawego. Rozpoznano dnę moczanową i nadciśnienie tętnicze. Ciśnienie tętnicze osiągało wartość 160/100. Jako przyczynę niezdolności do pracy lekarz leczący wskazał dnę moczanową i wystawił zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy na okres od 1 do 14 października 2012 roku. Objawy, jakie zgłaszał wnioskodawca w dniu wizyty świadczą, że był on niezdolny do pracy z powodu zaostrzenia dny moczanowej. We wcześniejszym okresie objawy takie nie występowały. Nadciśnienie tętnicze i dna moczanowa są schorzeniami, jakie występują u wnioskodawcy przewlekle i są to schorzenia współistniejące. Jednakże w okresie od 1 do 14 października 2012 roku zdaniem Sądu Rejonowego wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu dny moczanowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o dokumentację znajdującą się w aktach, jak i opinie internistów wydane w sprawie. Opinie wydane przez obu internistów są zbieżne, prowadzą do wniosku, że niezdolność do pracy wnioskodawcy w okresie od 1 do 14 października 2012 roku była spowodowana dną moczanową. Sąd Rejonowy nie podzielił natomiast wniosku biegłego G. w swojej pisemnej opinii uzupełniającej z 13 stycznia 2014 roku, że nadciśnienie tętnicze wnioskodawcy może uważać za dodatkową przyczynę orzeczonej niezdolności do pracy w okresie od 1 do 14 października 2012 roku. W ocenie Sądu wniosek ten nie znalazł potwierdzenia, w opinii biegłego internisty Ł. jak i dokumentacji medycznej wnioskodawcy. Biegły G. w sposób nieuprawniony, bezpodstawny wskazał, iż w tym okresie przyczyną niezdolności było również nadciśnienie tętnicze. W ocenie Sądu Rejonowego biegły nie dysponował odpowiednią ilością materiału dowodowego a biorąc podstawy tak kategoryczny wniosek a dywagacje biegłego w tym zakresie uznał za wysoce hipotetyczne. Biegły wysnuł ten wniosek jedynie w oparciu o zapis wysokości ciśnienia w karcie leczenia.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie wnioskodawcy zasługiwało na uwzględnienie. W tym zakresie powołał się na art. 8 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca '99 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa tekst jednolity Dz. U. Nr 77 poz. 512 z 2010 roku ze zmianami wskazał, że do okresu zasiłku, o jakim stanowi art. 8 wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanie niezdolności do pracy, jak również okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem nowej niezdolności nie przekraczała 60 dni.

Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca z dniem 25 lipca wyczerpał 182 dniowy okres podlegania zasiłku, natomiast był niezdolny do pracy do 14 sierpnia 2012 roku, która to niezdolność była spowodowana nadciśnieniem tętniczym schorzeniem o symbolu I10. W ocenie Sądu Rejonowego organ rentowy bezpodstawnie odmówił wnioskodawcy prawo do zasiłku przyjmując, że dolegliwości powodujące niezdolność od 1 do 14 października 2012 były spowodowane tym samym schorzeniem, które powodowało niezdolność do pracy do 14 sierpnia 2012 roku. W ocenie Sądu Rejonowego wnioskodawca był od 1 października 2012 roku niezdolny do pracy z powodu dny moczanowej, schorzenia o symbolu M10, a zatem innego schorzenia niż nadciśnienie tętnicze i w związku z tym z dniem 1 października rozpoczął nowy okres zasiłkowy spowodowany niezdolnością do pracy wywołaną dną moczanową. W tym zakresie Sąd I instancji podzielił w całości wnioski biegłego doktora Ł..

W związku z powyższym Sąd zmienił zaskarżoną decyzję. Jednocześnie w zaskarżonej decyzji organ rentowy wskazał, że odmawia wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres nieprzerwanej niezdolności do pracy, co dotyczyło okresów po dniu 14 października 2012 roku. Z uwagi na to, że ZUS nie sprecyzował jednak okresu, jakiego to dotyczy Sąd uznał, że niemożliwym stało się wyrokowanie w tym zakresie i przekazał roszczenie wnioskodawcy do rozpoznania ZUS celem wydania decyzji.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając naruszenie prawa procesowego, to jest art. 233 kpc w wyniku sprzecznych istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 8 i 9 ustawy z 25 czerwca '99 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego pomimo wyczerpania przez ubezpieczonego okresu 182 dni.

W oparciu o powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę wyroku i oddalił w całości odwołanie od decyzji z 9 października 2012 roku ewentualnie [ns 00:07:21.318] I instancji i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy uznał za konieczne uzupełnienie materiału dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z uzupełniających opinii biegłych lekarzy chorób wewnętrznych na okoliczność czy wnioskodawca w okresie od 1 grudnia 2011 roku do 5 kwietnia 2012 roku oraz w okresie od 1 czerwca 2012 roku do 14 sierpnia 2012 roku, jak również w okresie od 1 do 14 października 2012 roku był osobą niezdolną do pracy z powodu nadciśnienia tętniczego czy też z powodu dny moczanowej, czy też tylko z powodu dny moczanowej. Czy też niezdolność do pracy wnioskodawcy była spowodowana jednocześnie obydwoma tymi chorobami, jeżeli tak to, w jakich okresach. Czy w okresach od 6 kwietnia do 30 maja 2012 roku i 15 sierpnia do 30 września 2012 roku wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy, jeżeli nie wskazania, z jakich przyczyn był niezdolny do pracy w tych okresach. Czy w przypadku, gdyby u skarżonego, u skarżącego w okresie od 1 do 14 października nie istniały wskazania do zwolnienia lekarskiego z powodu dny moczanowej to schorzenia z powodu nadciśnienia tętniczego stanowiłyby podstawę do udzielenia zwolnienia lekarskiego w tym okresie. Na podstawie wydanych przez biegłych opinii nie może budzić żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca w okresie do dnia 14 sierpnia 2012 roku był niezdolny do pracy z powodu nadciśnienia tętniczego, zaś w okresie od 1 do 14 października 2012 roku jego niezdolność była spowodowana dną moczanową. Zarówno biegły G. ostatecznie w ostatecznej swojej opinii jak i biegły Ł. wskazali jednoznacznie, że w ich ocenie wskazane podczas wizyty lekarskiej 1 października 2012 roku ciśnienie jak i lakoniczny zapis w dokumentacji lekarskiej [ns 00:09:15.456] nie mogą z ich punktu widzenia być uznane za uzasadniające przyjęcie, że wnioskodawca w tym czasie był niezdolny do pracy również z powodu nadciśnienia tętniczego.

W tym zakresie biegły G. zajął jednoznaczne stanowisko, zaś biegły Ł. doprecyzował swoje stanowisko na rozprawie apelacyjnej w dniu 27 listopada 2014 roku. Wskazał on jasno, iż w jego ocenie brak było podstaw do uznania, iż wnioskodawca był od 1 do 14 października 2012 roku niezdolny do pracy z powodu nadciśnienia tętniczego. Sam zapis dotyczący podwyższonego ciśnienia i bólów głowy tego nie uzasadnił. Biegły podał wprost, że on tylko z przyczyn nadciśnienia nie uznałby odwołującego za niezdolnego do pracy od 1 października 2012 roku. Jednocześnie opinia biegłego wskazująca, że lekarz leczący być może uznałby taką niezdolność pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie. Biegły w tym zakresie wskazał, że mogłoby być tak, że na podstawie tych samych kryteriów wystawione przez lekarza leczącego byłoby zwolnienie również w spornym okresie. Biegły miał, bowiem w tym zakresie zająć jasno stanowisko swoje własne a nie domniemywać ewentualnego zachowania lekarza leczącego. Tym samym po złożeniu ustnej opinii uzupełniającej przez biegłego Ł. obydwie opinie obydwu biegłych w zakresie przyczyn niezdolności do pracy wnioskodawcy od 1 października są tożsame. Obydwaj uznali, że odwołujący był w tym okresie niezdolny do pracy jedynie z powodu dny moczanowej. Jednocześnie biegli podali, że trudno zająć im stanowisko czy wnioskodawca w okresie od 15 sierpnia do 30 września był zdolny do pracy z uwagi na brak jakichkolwiek zapisów w tym okresie dokumentacji lekarskiej, natomiast w tejże dokumentacji widnieją zapisy, iż wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy od 15 sierpnia.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest, zatem jakichkolwiek podstaw do uznania twierdzenia organu rentowego, że wnioskodawca był w tym czasie niezdolny do pracy za zasadne. Takie stanowisko ZUS w żaden sposób w toku postępowania nie udowodnił.

Reasumując, Sąd Okręgowy w pełni uznał wartość dowodową w opinii powołanych biegłych oraz podzielił, jako przekonywujące wnioski wypływające z ich treści. Opinie są rzetelnie sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości, niezbędną wiedzą w tym w zakresie stanowiącym ten przedmiot. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalności właściwej dla schorzeń z powodu, których orzekano niezdolność do pracy wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i badań powoda. Nadto opinie zostały wyczerpująco uzasadnione a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z ich treści. A zatem Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie a Sąd II instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszo instancyjnym naruszenia przepisów prawa materialnego czy przepisów postępowania skutkujących koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku. Za chybione w związku z tym należało uznać zarzut naruszenia art. 233 kpc polegający na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Zgodnie z treścią art. 278 1 kpc dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy na rozstrzygnięcie sprawy wymagane są wiadomości specjalne. W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału według Sądu Najwyższego z 30 października 2003 roku IV CK 138/02. Powyższe powinno znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku, co wynika z art. 328 2 kpc. Nie mniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 1 kpc. Patrz wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2002 roku II UK 708/00. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza, zatem przy świadczeniu strony, że fakty wyglądają inaczej, lecz konieczne jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawione przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli Sąd by uzyskał od biegłych wiadomości specjalnych niezbędnych do merytorycznego prawidłowego orzekania a tego brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej.

Zatem brak wywodu w apelacji Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne w kierunku wyjaśnienia, czy w rzeczywistości oba stwierdzone okresy niezdolności do pracy były spowodowane tym samym, czy też innym schorzeniem. Zebrane w sprawie materiały dowodowe pozwoliły w sposób wystarczający wyjaśnić przedmiotowe zagadnienie w tym stanie rzeczy uznać należy, że Sąd I instancji nie naruszył przepisów prawa procesowego. Zgodnie zaś z art. 6 kodeksu cywilnego oraz z art. 232 kodeksu postępowania cywilnego ciężar dopełnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Ta strona, która twierdzi, że określona okoliczność miała miejsce, zobowiązana jest, zatem zgłosić dowód lub dowody wskazujące na lub wykazujące jej istnienie.

Natomiast w art. 217 1 kpc został zakreślony przez ustawodawcę termin przedstawienia faktów i dowodów. W świetle tego przepisu Sąd albo strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisu niniejszego kodeksu mogą dla niej wynikać z działania na zwłokę. Podczas całego postępowania strona pozwana nie była ograniczona możliwością przedstawiania swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. W kontekście powyższych rozważań przyjąć, zatem należy, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać. Sąd II instancji zważył, więc, iż zaskarżone rozstrzygnięcie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego było oczywiście uzasadnione. W tych warunkach zarzut naruszenia art. 233 1 należy uznać za chybiony. Akceptacja zaś powyższego czyni bezzasadnym. Apelacja na zarzut naruszenia prawa materialnego art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego z tytułu choroby i macierzyństwa Dz. U. z 2010 roku, Nr 77, poz. 512 ze zmianami poprzez niewłaściwą wykładnię i błędne jego zastosowanie. Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest zgodny z prawem.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację.

(...)