Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2014 roku w W.

sprawy przeciwko M. G.

synowi Z. i H. z domu Z.

urodzonemu (...) w E.

obwinionemu o to, że:

w dniu 26 maja 2013 roku ok. godz. 18:15 w W. przy ul. (...). J. P. II 82 w sklepie (...) dokonał kradzieży mienia o wartości 59,98 zł na szkodę w/wym. sklepu,

tj. o czyn z art. 119 § 1 kw,

I.  obwinionego M. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw skazuje go, a na podstawie art. 119 § 1 kw
w zw. z art. 19 kw wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 82 § 3 kpw na poczet orzeczonej kary aresztu zalicza okres zatrzymania obwinionego w dniu 26 maja 2013 roku, przyjmując jeden dzień zatrzymania, z zaokrągleniem do pełnego dnia, za równoważny jednemu dniowi aresztu;

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk w zw. z art. 44 § 5 kpw dowody rzeczowe opisane w wykazie na karcie 7 akt pod pozycją 1 i 2 zwraca sklepowi (...) w CH (...) przy Al. (...) II nr 82, W.;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego
w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa;

V.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 354,33 (trzysta pięćdziesiąt cztery i 33/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt: XI W 5393/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2013 roku, około godziny 18.15, obwiniony M. G. znajdował się na terenie sklepu (...) w Centrum Handlowym (...) w W. przy Alei (...) 82.

Chodząc po sklepie w pewnym momencie wziął opakowanie słuchawek marki P. w cenie 29,99 zł, a następnie rozpakował je. Słuchawki schował przy sobie, a opakowanie wyrzucił. W identyczny sposób M. G. postąpił chwilę później z kolejną parą słuchawek marki P. w takiej samej cenie 29,99 zł.

Powyższe zdarzenie na monitoringu obserwowała pracownica ochrony – J. S..

Następnie obwiniony udał się do wyjścia i opuścił sklep, nie dokonując zapłaty w kasie.

M. G. został ujęty poza terenem sklepu (...) przez pracowników ochrony i okazał im zabrane ze sklepu dwie pary rozpakowanych słuchawek marki P., przyznając się do ich kradzieży.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

notatki urzędowej - k. 1, protokołu zatrzymania osoby - k. 2, protokołu kontroli osobistej - k. 3, protokołu zatrzymania rzeczy - k. 4-6, protokołu zdarzenia - k. 8, protokołu przesłuchania osoby podejrzanej - k. 15-16, zeznań świadka J. S. - k. 92, k. 12v.

M. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 15v).

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony M. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i jego przyznanie się jest oczywiście wiarygodne, albowiem całokształt materiału zgromadzonego w sprawie, a wskazanego we wcześniejszej części uzasadnienia niewątpliwie potwierdza, że obwiniony dokonał przypisanej mu kradzieży.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania świadka J. S.. Świadek na rozprawie kojarzyła zdarzenie, a po odczytaniu jej wcześniejszych zeznań potwierdziła, że złożyła zeznanie określonej treści. Świadek cały czas obserwowała obwinionego na monitoringu podczas dokonywania przez niego kradzieży. Nie miała ona wątpliwości, że to obwiniony zabrał słuchawki i po wyjęciu z opakowania schował je. Obserwacje te zostały potwierdzone, gdy pracownicy ochrony ujęli obwinionego, kiedy opuścił on sklep. Zeznania świadka są jasne, logiczne i pełne.

Za wiarygodne Sąd uznał również dokumenty stanowiące podstawę dokonanych ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone w przepisanej formie przez uprawnione osoby. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd podzielił także wnioski zawarte w pisemnej opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 66-70). Została ona sporządzona przez osobę kompetentną i całkowicie obcą dla obwinionego. Zdaniem Sądu analizowana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, jest rzeczowa, jasna i pełna. Wnioski w niej zawarte są jednoznaczne i kategoryczne – obwiniony nie miał zniesionej ani ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

Czyn popełniony przez obwinionego M. G. wyczerpał znamiona czynu zabronionego określonego w art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń.

Wskazany przepis za zabronione uznaje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia (aktualnie 420 zł).

Uwadze Sądu nie uszło, że w chwili czynu obwinionego, treść przywołanego powyżej przepisu określała, że wykroczeniem jest zabór rzeczy o wartości nie przekraczającej 250 zł. W myśl art. 2 § 1 kw jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia wykroczenia stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązująca poprzednio, jeśli jest ona względniejsza dla sprawcy.

Wartość zabranego mienia, tj. 59, 98 zł w obu stanach prawnych (na dzień czynu i na dzień orzekania) spełniała kryterium wartości pozwalającej na uznanie czynu za wykroczenie

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że obwiniony zabrał rzeczy ruchome w postaci dwóch par słuchawek marki P.. Przedmioty te stanowiły własność pokrzywdzonego sklepu (...). Obwiniony nie uiścił za nie zapłaty i opuścił sklep ze słuchawkami.

Zachowanie M. G. wypełniło również znamiona strony podmiotowej powołanego przepisu. Obwiniony dokonał przypisanego mu czynu umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim zaboru rzeczy. Sąd nie miał wątpliwości, że miał on zamiar dokonania opisanego czynu, przy równoczesnej świadomości realizacji wszystkich jego znamion. Zabrane przedmioty wydobył z opakowań, a następnie schował przy sobie. Opuścił teren sklepu bez uiszczania należnej kwoty, a przy ujęciu przez pracowników ochrony od razu pokazał im zabrane przedmioty.

Sąd uznał, że czyn zarzucany obwinionemu jest bezprawny (narusza normę prawa i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających karalność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), a także jest to czyn przez niego zawiniony (popełniony w sytuacji, w której mógł on postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, a zatem nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę).

W tym miejscu należy podnieść, że stopień zawinienia wyznaczają zawsze: rozpoznawalność sytuacji – i to zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego oraz podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa, a nadto zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych przesłanek w przypadku obwinionego prowadzi do wniosku, iż można mu zarzucić, że w czasie swego bezprawnego, karalnego oraz społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej.

Wymierzając karę obwinionemu Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw i wymierzył M. G. karę 30 dni aresztu.

W przekonaniu Sądu dolegliwość orzeczonej wobec obwinionego kary nie przekracza stopnia jego winy i jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd uznał za znaczny. Choć wartość skradzionego mienia nie jest wysoka, to należy baczyć na sposób działania obwinionego, który dokonał kradzieży w miejscu publicznym, jawnie lekceważąc normy prawne.

Wymierzając karę M. G., Sąd uwzględnił także okoliczności wymienione przykładowo w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, jak również sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniony był wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, co stanowi okoliczność obciążającą (informacja z K. – k. 82-83). Zatem uznać należy, iż orzeczone wobec obwinionego kary za popełnione wcześniej przestępstwa przeciwko mieniu nie spełniły w sposób należyty celów zapobiegawczych i wychowawczych. Zdaniem Sądu wszystkie wskazane powyżej okoliczności wskazują, iż tylko kara aresztu w orzeczonym wymiarze 30 dni, spełnić może wszystkie cele, które kara ma osiągnąć w stosunku do ukaranego i będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym. Inna kara nie odniosłaby wobec obwinionego należytych skutków prewencyjnych, a w odbiorze społecznym uznana byłaby za niesprawiedliwą, skoro osobie wielokrotnie karanej za przestępstwa przeciwko mieniu, Sąd wymierzyłby karę łagodniejszą niż kara aresztu. Kara orzeczona w takiej właśnie postaci będzie, zdaniem Sądu, najbardziej właściwa, aby obwiniony poczynił refleksje nad swoim dotychczasowym postępowaniem i nie powrócił już do podobnych czynów.

Ponieważ M. G. został zatrzymany w dniu 26 maja 2013 roku - na podstawie art. 82 § 3 kpw Sąd zaliczył ten okres na poczet orzeczonej kary aresztu, przy przyjęciu z zaokrągleniem do pełnego dnia, że jeden dzień zatrzymania równoważny jest jednemu dniowi aresztu.

Ponieważ zabezpieczone w trakcie czynności wyjaśniających dowody rzeczowe w postaci słuchawek marki P. stały się zbędne dla niniejszego postępowania o ich zwrocie na rzecz pokrzywdzonego orzeczono na podstawie art. 230 § 2 kpk w związku z art. 44 § 5 kpw.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 624 § 1 kpk, który na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Sąd kierował się w tym zakresie ustaleniem, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla obwinionego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację finansową, ponieważ M. G. przebywa w jednostce penitencjarnej.