Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska

Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Kij-Piskorz

w obecności oskarżyciela publ. M. W.

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2014 r., 24 listopada 2014 r. sprawy

A. L.

s. W. i B. z domu W.

ur. (...) w T.

obwinionego o to, że:

w dniu 14 sierpnia 2014 r. ok. godz. 17:45 w O. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki B. o nr rej. No (...) w wyniku czego najechał na ten pojazd powodując jego uszkodzenie

- tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA:

I.  obwinionego A. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go na karę 300,- (trzystu) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i § 3 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych, opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych oraz kosztami opinii biegłego w kwocie 585,59 (pięćset osiemdziesiąt pięć 59/100) złotych.

IX W 3717/14

UZASADNIENIE

Obwiniony A. L. zamieszkuje w O.. Otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie (...)złotych. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. W przeszłości karany był w postępowaniu mandatowym za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 4).

W dniu 14 sierpnia 2014 r. ok. godz. 17-tej A. U. (1) wraz z żoną I. U. poruszał się pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...). Pojazd zaparkował na wyznaczonym miejscu parkingowym znajdującym się naprzeciwko budynku przy ul. (...) i wraz z rodziną udał się do znajdującej się tam restauracji. Około godz. 17:45 na ul. (...) od strony ul. (...) wjechał pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez obwinionego A. L.. Obwiniony jadąc ul. (...) na wysokości budynku nr (...) zauważył wolne miejsce parkingowe po lewej stronie stojącego tam pojazdu B. należącego do pokrzywdzonego. Obwiniony wykonał manewr skrętu w prawo i częściowo wjechał w wolne miejsce parkingowe. Z uwagi na zaparkowane pojazdy i ograniczone miejsce do parkowania obwiniony wycofał na jezdnię i ponownie wjechał w miejsce parkingowe. W trakcie parkowania nie zachował przy tym bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu marki B. w wyniku czego najechał na ten pojazd powodując jego uszkodzenie. Po zaparkowaniu obwiniony opuścił pojazd i udał się do banku po drugiej stronie ulicy. Wykonywane przez obwinionego manewry przez okno restauracji obserwował A. U.. Około godz. 18 A. U. oraz I. Z.-U. wyszli z restauracji i zauważyli, ze obok ich samochodu stoi bardzo blisko pojazd V. (...). Pojazd stał w taki sposób, że znacznie utrudniał A. U. wejście do samochodu. Z uwagi na taki sposób ustawienia samochodu V. (...). U. dokładnie obejrzał swój samochód i ujawnił zarysowania na lewym tylnym zderzaku, po lewej stronie z naniesieniami koloru srebrnego. Podobne zarysowania ujawnił na parkującym obok pojeździe. Zatem udał się za obwinionym do banku. Gdy obwiniony wyszedł z banku chciał odjechać swoim samochodem. I. Z.-U. poinformowała go o zawiadomieniu o zdarzeniu Policji. Obwiniony wsiadł do samochodu i wewnątrz oczekiwał na przyjazd funkcjonariuszy. Po przybyciu na miejsce Policji obwiniony oświadczył, iż ujawnione na jego samochodzie zarysowania prawego tylnego błotnika powstały kilka tygodni wcześniej na parkingu przy centrum handlowym w nieustalonych okolicznościach.

W wyniku zdarzenia w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...) zarysowana została powłoka lakiernicza lewego naroża nakładki tylnego zderzaka na wysokości od 59 cm do 69 cm, ujawniono tam także otarcia kurzu oraz naniesienia pylistej substancji barwy szarej. Zaś w pojeździe V. (...) o nr rej. (...) zarysowana została powłoka lakiernicza nadkola prawego tylnego koła na wysokości od 59 cm do 68 cm, ujawniono tak także przetarcia kurzu i naniesienia substancji barwy szarej.

(dowód: notatka urzędowa k. 5, szkic miejsca zdarzenia k. 6, protokół oględzin pojazdu B. (...) k. 7, protokół oględzin pojazdu marki V. (...) k. 8, nagranie z monitoringu na płycie CD-R k. 13, zdjęcia wykonane na miejscu zdarzenia na płycie CD-R k. 25, zdjęcia przedłożone przez pokrzywdzonego k. 48, opinia biegłego D. M. k. 33-42 wraz z płytą CD-R k. 43, zeznania biegłego D. M. k. 49, zeznania A. U. k. 30v., zeznania I. Z.-U. k. 30v.-31)

Wobec powyższego A. L. został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W toku przeprowadzonego postępowania obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, iż w dniu i miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie rzeczywiście parkował swój samochód. Podkreślił, iż manewr parkowania wykonał prawidłowo, zachował przy tym bezpieczną odległość od omijanego pojazdu i nie uszkodził go. Obwiniony zaznaczył, że posiada pełen pakiet ubezpieczenia i gdyby rzeczywiście swoim zachowaniem spowodował uszkodzenie innego samochodu to ubezpieczyciel pokryłby ewentualne szkody. Ponadto wskazał, iż od wielu lat jest kierowcą i odczułby ewentualny kontakt pomiędzy pojazdami, a w tym przypadku kontaktu takiego nie było. Ponadto obwiniony wyjaśnił, iż A. U. nie ma żadnych bezpośrednich świadków zdarzenia, a mogła także wystąpić sytuacja, że to A. U. podczas wyjeżdżania z miejsca parkingowego uszkodziłby jego pojazd.

Sąd nie podzielił wyjaśnień obwinionego ponieważ są nielogiczne, niespójne i pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz nagraniem z monitoringu.

Sąd w pełni podzielił zeznania I. Z.-U. oraz A. U. albowiem się jasne, pełne i spójne. Świadkowie wskazał, iż widzieli przez okno restauracji manewr parkowania wykonywany przez obwinionego, gdzie parkował bardzo blisko ich pojazdu. Świadkowie zaznaczyli, że gdy po skończonym posiłku wyszli na zewnątrz zauważyli, iż samochód V. (...) zaparkowany został w taki sposób, że nie mogą wsiąść do swojego pojazdu. A. U. podkreślił, że od razu obejrzał swój samochód, na którym ujawnił zarysowania z naniesieniami w kolorze srebrnym, takim jak pojazd parkujący obok. I. Z. –U. podkreśliła, że gdy tylko obwiniony wyszedł z banku i zobaczył ich stojących przy samochodzie oświadczył, że nic nie zrobił. Oboje świadkowie podkreślili, ze ujawnione uszkodzenia obu pojazdów odpowiadały sobie zarówno rozmiarem, jak i wysokościami.

Zeznania pokrzywdzonych i przedstawiona przez nich wersja zdarzenia koresponduje również z nagraniem z monitoringu z pobliskiego banku. Na nagraniu jednoznacznie widać sposób w jaki obwiniony wykonywał manewr parkowania. Manewr ten wykonywał etapowo, wjechał częściowo w miejsce parkingowe, następnie wycofał aby ponownie już do końca wjechać na miejsce. Na nagraniu wprawdzie nie można precyzyjnie ustalić jaka była odległość pomiędzy pojazdami w trakcie omijania przez obwinionego stojącego pojazdu B. jednak można zaobserwować, że odległość ta była niewielka. Świadczy o tym również sposób w jaki obwiniony wykonywał manewr parkowania. Nie wjechał od razu w miejsce parkingowe i aby zmieścić się w tym miejscu musiał wjechać częściowo, cofnął i dopiero wjechał do końca miejsca parkingowego. Przy tak niewielkich uszkodzeniach jak ujawnione w obu pojazdach oraz podwyższeniu przy wjedzie na miejsca parkingowe w ocenie Sądu obwiniony mógł nie odczuć faktu zetknięcia się pojazdów mimo iż do takiego zdarzenia doszło.

Wskazane przez A. U. i I. Z.-U. okoliczności potwierdzają także przedłożone zdjęcia zarówno uszkodzonych pojazdów jak i samego miejsca zdarzenia. Na zdjęciach wyraźnie można zauważyć, iż obwiniony zaparkował swój samochód bardzo blisko pojazdu B., w taki sposób, że A. U. nie był w stanie normalnie wsiąść do pojazdu. Na załączonych fotografiach widoczne są także uszkodzenia obu pojazdów, które zlokalizowane są na takich samych wysokościach.

Przebieg zdarzenia przedstawiony przez użytkowników pojazdu B. koresponduje również z treścią opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego D. M.. Biegły po analizie uszkodzeń ujawnionych w obu pojazdach wskazał, że ich obraz i charakter są zbliżone. Podobny jest również mechanizm ich powstania – podczas styczno-otarciowego kontaktu z przeszkodą. W czasie przeprowadzonej symulacji biegły ustalił, iż istnieje przybliżona korelacja wysokościowa uszkodzeń obu pojazdów, a co za tym idzie uszkodzenie ujawnione na lewym tylnym narożu nakładki tylnego zderzaka pojazdu B. odpowiada wysokościowo oddziaływaniu w to miejsce przedniej części nadkola tylnego, prawego koła pojazdu V. (...). Poza tym biegły podkreślił, że podczas oględzin na pojeździe B. ujawniono naniesienia barwy szarej, czyli koloru w jakim jest powłoka lakiernicza pojazdu V. (...). Dodatkowo biegły wskazał, że uszkodzenia są mało intensywne, mają jedynie charakter poziomych, linijnych i płytkich zarysowań powłoki lakierniczej zatem docisk powierzchni trących był niewielki co mogło spowodować, że obwiniony mógł nie odczuć kontaktu obu pojazdów.

Sąd w pełni podzielił opinię biegłego, ponieważ jest jasna i rzetelna. Biegły w pełni odpowiedział na pytania postawione przez Sąd i swoje stanowisko wyczerpująco uzasadnił. Dodatkowo jej treść biegły podtrzymał na rozprawie.

Wobec powyższego Sąd uznał obwinionego A. L. za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2014 r. ok. godz. 17:45 w O. na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki B. o nr rej. (...) w wyniku czego najechał na ten pojazd powodując jego uszkodzenie. Swoim zachowaniem obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący wykonując manewr omijania innego pojazdu jest zobowiązany do zachowania bezpiecznego odstępu od tego pojazdu, a gdy zachodzi taka potrzeba powinien także zmniejszyć prędkość. Ustawodawca nie określił parametrów odstępu uznając, iż musi być na tyle duży aby nie doprowadzić do uszkodzenia pojazdów. Nie ulega wątpliwości, że obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu od pojazdu B. wykonując manewr parkowania, ponieważ doszło do jego uszkodzenia. Obwiniony wjeżdżał pomiędzy inne zaparkowane już samochody, które ograniczały szerokość miejsca parkingowego i tym bardziej powinien uważniej prowadzić swój pojazd, gdyż miał ograniczoną widoczność. Poza tym obwiniony miał nieograniczoną możliwość zaparkowania pojazdu po drugiej stronie ulicy wprost naprzeciwko banku, do którego potem się udał. Należy podkreślić, że obwiniony, z uwagi na krawężnik umieszczony przed wjazdem na miejsca parkingowe i niewielkie rozmiary uszkodzeń mógł nie odczuć zdarzenia.

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara 300 złotych grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Tak ukształtowana wpłynie na obwinionego wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej. Zachowanie obwinionego zasługuje na szczególne potępienie z uwagi na fakt, iż kierowcy często przy wykonywaniu manewrów parkowania na zatłoczonych parkingach doprowadzają do uszkodzeń pojazdów. Przy wymierzaniu kary Sąd miał na uwadze poprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe ( k. 4).

Z uwagi na skazanie Sąd na podstawie art. 118 § 1 i § 3 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych, opłatą w kwocie 30 złotych oraz kosztami opinii biegłego w kwocie 585,59 złotych.