Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Wojciech Wójcik

Sędzia SO Jarosław Jaroń

Sędzia SO Monika Kuźniar (spr.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. D., L. D., A. G., J. G. (1), M. J., K. K. i Ł. M. (1)

przeciwko Gminie W.

o ustalenie

na skutek apelacji powodów A. G., J. G. (1), M. J., K. K. i Ł. M. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 16 stycznia 2014r.

sygn. akt I C 1255/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powodów A. G., J. G. (1), M. J., K. K. i Ł. M. (1) na rzecz strony pozwanej po 300 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 304/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w pkt I oddalił powództwo K. K., J. G. (2), L. D., E. D., Ł. M. (1), A. G. i M. J. o ustalenie, że przy wykupie zajmowanych przez nich lokali komunalnych w budynku przy ul. (...) we W. na własność obowiązuje tryb, sposób i warunki nabycia lokali określone w Uchwale nr (...) Rady Miejskiej W. z 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W. oraz ustalenie, że cena nabywanych przez powodów lokali winna być pomniejszona o koszty nakładów na remonty i wyposażenie poszczególnych lokali niezależnie od nakładów, do których Gmina W. była zobowiązana jako wynajmujący; w pkt II zasądził od powodów na rzecz strony pozwanej 600 zł kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia stanu faktycznego.

Powodowie K. K., M. J., E. D., J. G. (1) złożyli pismo sygnalizujące chęć wykupu lokali w budynku przy ul. (...) w dniu 28 stycznia 2010r. Zarządzeniem nr (...) Prezydenta W. z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży m.in. lokale nr (...) położone we W., przy ul. (...). M. J. złożyła ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 21 stycznia 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powódkę w dniu 8 listopada 2012 r. W dniu 27 listopada 2012r. powódka złożyła wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie 334144 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 10,62 %, koszt remontu przypadający na lokal powódki w wysokości 212613,79 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 63,6 % do poziomu 26,40 %. A. G. złożył ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 18 marca 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powoda w dniu 6 listopada 2012 r. W dniu 14 listopada 2012 r. powód złożył wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie 121412 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 6,32 %, koszt remontu przypadający na lokal powoda w wysokości 126527,23 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 37,80 % do poziomu 52,20 %. E. D. i L. D. złożyli ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 21 stycznia 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powodów w dniu 31 października 2012r. W dniu 13 listopada 2012r. powodowie złożyli wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie157642 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 7,15 %, koszt remontu przypadający na lokal powodów w wysokości 143143,93 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 42,90 % do poziomu 47,10 %. Ł. M. (2) złożył ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 28 stycznia 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powoda w dniu 6 listopada 2012r. W dniu 13 listopada 2012 r. powód złożył wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie 51168 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 3,82 %, koszt remontu przypadający na lokal powoda w wysokości 76476,89 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 22,80 % do poziomu 67,20 %. J. G. (1) złożyła ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 21 stycznia 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powódkę w dniu 6 listopada 2012r. W dniu 20 listopada 2012r. powódka złożyła wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie 74448 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 4,64 %, koszt remontu przypadający na lokal powódki w wysokości 92893,41 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 27,60 % do poziomu 62,40 %. K. K. złożyła ofertę nabycia lokalu położonego przy ul. (...) w dniu 28 stycznia 2011r. Zarządzeniem Prezydenta W. nr (...) z 9 października 2012r. przeznaczono do sprzedaży w/w lokal. O powyższym zawiadomiono powódkę w dniu 26 października 2012r. W dniu 9 listopada 2012r. powódka złożyła wniosek o nabycie lokalu. Strona pozwana wskazała, że cena lokalu z uwzględnieniem bonifikat wynosić będzie 148702 zł, co uwzględniało koszt remontu budynku w wysokości 2002013,07 zł, wielkość udziału lokalu nr (...) w częściach wspólnych budynku w wysokości 6,69 %, koszt remontu przypadający na lokal powódki w wysokości 133934,67 zł i obniżenie bonifikaty w wysokości 90 % o 39,90 % do poziomu 50,10 %. W dniu 28 grudnia 2012r. jak pełnomocnik powodów zgłosił się wobec pozwanego pełnomocnik – adw. A. K., który oświadczył, ze procedura sprzedaży lokali powinna być prowadzona w oparciu o Uchwałę Rady Miejskiej W. z 27 lutego 1998 r. w brzmieniu przed nowelizacją , w cenie wykupu powinny zostać uwzględnione nakłady lokatorów na remont i wyposażenie lokali, a nakłady pozwanego na remont stanowią normalny nakład właściciela na nieruchomość. Pismem z 18 stycznia 2013r. strona pozwana wyjaśniła, że wobec powodów może mieć zastosowanie w/w uchwała, ale z uwzględnieniem zmiany wprowadzonej uchwałą Rady Miejskiej W. nr (...) z 21 stycznia 2010r. Strona pozwana wyznaczyła termin podpisania protokołów rokowań w sprawie sprzedaży lokali do 15 marca 2013r., informując o tym pełnomocnika powodów w dniu 22 lutego 2013r.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd podał, że pierwsze z dwóch żądań wskazanych w pozwie było oczywiście nie uzasadnione z uwagi na brak interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. Powodowie domagali się ustalenia, że przy wykupie przez nich lokali obowiązywać będzie tryb, sposób i warunki określone w uchwale nr (...) Rady Miejskiej W. z 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W.. Strona pozwana nie kwestionowała jednak nigdy, że wskazana uchwała będzie miała zastosowanie przy sprzedaży lokali powodom. Spór dotyczył jedynie tego, czy w/w uchwałę należy stosować w brzmieniu znowelizowanym uchwałą nr (...) Rady Miejskiej W. z 21 stycznia 2010 r. Wobec tego powodowie nie mieli interesu prawnego, aby ustalić w postępowaniu sądowym okoliczność, która była bezsporna pomiędzy stronami. Dalej Sąd podał, że drugie z żądań powodów dotyczyło ustalenia, że cena nabywanych przez nich lokali powinna być pomniejszona o koszty nakładów na remonty i wyposażenie lokali niezależnie od nakładów, do których zobowiązana była strona pozwana jako wynajmujący. Kwestia ta wymagała oceny, czy wobec powodów miała zastosowanie w/w uchwała z 27 lutego 1998 r. w brzmieniu ustalonym w/w uchwałą z 21 stycznia 2010 r. Zgodnie z § 14 ust. 1a uchwały z 27 lutego 1998 r. bonifikaty w cenie sprzedaży lokali komunalnych ulegały obniżeniu o 0,3 % za każde pełne 1000 zł nakładów Gminy W., w udziale przypadającym na sprzedawany lokal. Dotyczyło to sytuacji, w których lokal przeznaczony do sprzedaży znajdował się w budynku, w którym po 1 stycznia 2005 r. zakończono remont finansowany wyłącznie lub z udziałem środków Gminy W.. Zmiana ta weszła w życie 10 marca 2010 r. Sąd podkreślił, że powodom nie przysługiwało nie ograniczone niczym roszczenie o sprzedaż zajmowanych przez nich lokali komunalnych. Własność lokalu komunalnego przysługująca gminie podlega ochronie konstytucyjnej wskazanej w art. 64 Konstytucji RP, co oznacza m.in., że może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Zgodnie z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 7 tej ustawy decyzja o sprzedaży takiego lokalu należała do Prezydenta W.. Stosownie do art. 68 ust. 1 pkt 7 w/w ustawy Prezydent W. mógł udzielić bonifikaty od ceny lokalu ustalonej jako wartość lokalu na podstawie uchwały Rady Miejskiej W.. Z przywołanych przepisów prawa miejscowego wynikało wprost, że Prezydent jest związany zasadami udzielenia bonifikaty określonymi przez Radę Miejską. Obowiązywały go przy tym zasady określone w dacie decyzji o sprzedaży. Dopiero w chwili takiej decyzji aktualizowało się bowiem pierwszeństwo powodów do nabycia lokali określone przepisem art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Sąd ocenił, że bez znaczenia dla określenia wielkości bonifikaty miało złożenie przez powodów jakichkolwiek wcześniejszych wniosków o sprzedaż lokali, albowiem nie nakładały one na stronę pozwaną obowiązku zbycia. Z istoty prawa własności wynikało, że strona pozwana może podjąć decyzje o sprzedaży w dogodnej dla siebie chwili i na warunkach określonych przed decyzją o sprzedaży. Taka decyzja była warunkowana także rozmiarem zagwarantowanej prawem miejscowym bonifikaty. Zarzut sformułowany w uzasadnieniu pozwu, iż pozwany bezpodstawnie odmawiał lokatorom możliwości wykupienia lokali był oczywiście nie uzasadniony. Pozwany nie miał żadnego obowiązku wyzbywać się własności swoich lokali. Sąd podkreślił że już najem lokalu komunalnego z czynszem poniżej stawek czynszowych, jest swoistego rodzaju przywilejem, nadto przy sprzedaży lokalu zasadą było ustalenie ceny na warunkach rynkowych (por. art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami), natomiast udzielenie bonifikaty było przywilejem udzielanym na podstawie uchwały Rady Miejskiej. Rada ta miała przy tym nie ograniczone ustawowo kompetencje do określenia rozmiaru bonifikaty. Powodowie ubiegali się o bonifikatę w wysokości 90 % od ceny rynkowej przewidzianą w uchwale z 27 lutego 1998 r. przed nowelizacją. Rada Miejska była jednak uprawniona do obniżenia takiej bonifikaty z uwagi na inne czynniki. Powodowie zdawali się zapominać, że wysoka bonifikata była swoistą rekompensatą za brak nakładów właścicielskich na budynek. W sytuacji, gdy takie nakłady zostały poczynione, brak było podstaw, do sprzedaży lokali za ułamek ich wartości. Sąd ocenił, że rozważania, co do sprawiedliwości zasad udzielenia bonifikaty, o tyle są jednak bezprzedmiotowe, że Rada Miejska miała wyłączną kompetencję do ustalenia wysokości takiej bonifikaty i mogła ją ustalić np. na poziomie 10 % wartości nieruchomości. Odrębną kwestią było, czy pozwana faktycznie dokonała nakładów wpływających na wysokość bonifikaty. Powodowie nie domagali się jednak ustalenia, że takich nakładów nie było, a jedynie, że bonifikata powinna być obliczona niezależnie od tych nakładów. Wobec powyższego Sąd uznał, że powodowie mieli wprawdzie interes prawny w ustaleniu, jaka bonifikata od ceny sprzedaży im przysługiwała, jednak ostatecznie ustalono, że z przepisów prawa miejscowego wynikało, iż ich żądanie było bezzasadne. Sąd wskazał też, że powodowie domagali się pośrednio także ustalenia, że cena nabycia ich lokali będzie pomniejszona o koszty ich nakładów na remonty i wyposażenie poszczególnych lokali. Prawo do zaliczenia na poczet ceny nakładów było zagwarantowane w § 16 pkt 2 a i b uchwały Rady Miejskiej W. z 27 lutego 1998 r. i jako zasada nie było przez pozwanego kwestionowana. Inną kwestią było, czy powodowie rzeczywiście ponieśli jakieś nakłady opisane w przywołanym przepisie. Żądanie pozwu nie obejmowało jednak ustalenia, jaka była wysokość tych nakładów oraz, czy spełniały one warunki określone prawem miejscowym. Powodowie złożyli wprawdzie wniosek dowodowy o ustalenie wartości takich nakładów, ale w sytuacji, gdy nie towarzyszyła temu zmiana żądania pozwu, był on bezprzedmiotowy. Sama konstatacja, że cena nabycia lokali powinna być obniżona o wartość nakładów, była truizmem. Strona pozwana nie kwestionowała bowiem nigdy takiego mechanizmu, sporne było jedynie, czy powodowie określone nakłady ponieśli. Z uwagi na brak interesu prawnego w rozumieniu art. 189 kpc, tak sformułowane powództwo podlegało oddaleniu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wnieśli powodowie. Sądowi I instancji zarzucili nierozpoznanie istoty sprawy przez Sąd I instancji poprzez zaniechanie zbadania materialnej podstawy żądania pozwu i pominięcie głównego elementu roszczenia oraz nieustosunkowanie się do wniosku o ustalenie, że przy wykupie przez powodów lokali na własność obowiązuje tryb, sposób i warunki nabycia lokali mieszalnych we W. przy ul. (...), określonych w Uchwale nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 27 lutego 1998 roku w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W. i stwierdzenie, że okoliczność ta była bezsporna; naruszenie przepisów prawa materialnego - artykułu 189 Kodeksu postępowania cywilnego, mogące mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia oraz przyjęcie, że pierwsze z żądań wskazanych w pozwie było oczywiście nieuzasadnione z uwagi na brak interesu prawnego po stronie powodowej; naruszenie przepisów postępowania - artykułu 227 Kodeksu postępowano cywilnego poprzez niewzięcie pod uwagę faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wadliwe ocenienie, że nie mają one takiego charakteru, a mianowicie przyjęcie, że bez znaczenia dla określenia wielkości bonifikaty miało złożenie przez powodów jakichkolwiek wcześniejszych wniosków o sprzedaż lokali oraz że pierwszeństwo w nabyciu lokali i skorzystanie z bonifikaty musi być determinowane uprzednim przeznaczeniem nieruchomości do sprzedaży; naruszenie przepisów postępowania art. 233 § 1 k.p.c.: a) poprzez interpretowanie żądania wymienionego w petitum pozwu w oderwaniu od treści uzasadnienia, co spowodowało błędną konstatację i sprowadzenie istoty sporu do kwestii, czy zastosowanie będzie miała uchwała nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 27 lutego 1998 roku w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W., czy też akt w brzmieniu znowelizowanym uchwałą nr (...) Rady Miejskiej W. z dni 21 stycznia 2010 roku -podczas, gdy wynikało to wprost z petitum i w sposób jednoznaczny z uzasadnienia pozwu, b) poprzez przyjęcie, że przyznanie bonifikaty było „przywilejem udzielonym na podstawie uchwały Rady Miejskiej", a Rada ta miała przy tym „nieograniczone ustawowo kompetencje do określenia rozmiaru bonifikaty", c) poprzez przyjęcie, że definitywną granicą obowiązywania ceny sprzedaży lokali był 9 kwietnia 2013 roku, podczas gdy tryb negocjacyjny nie dobiegł końca, d) poprzez ustalenie, że wysoka bonifikata stanowiła swoistego rodzaju rekompensatę za brak nakładów właścicielskich na budynek, a w sytuacji, gdy takie nakłady były poczynione, brak było podstaw do sprzedaży lokali za „ułamek" ich wartości; naruszenie przepisów postępowania — art. 328 Kodeksu postępowania cywilnego - poprzez ustalenie, że „już najem lokalu komunalnego poniżej stawek czynszowych jest swoistego rodzaju przywilejem"; naruszenie prawa materialnego — artykułu 6 a Ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Postanowieniem z dnia 4 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu odrzucił apelację powodów L. D. i E. D..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy należycie ustalił stan faktyczny przedmiotowej sprawy, trafnie wyjaśnił podstawę prawną orzeczenia z przytoczeniem prawidłowych przepisów prawa, w sposób prawidłowy ocenił także zgromadzony materiał dowodowy.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena ta musi być zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz uwzględniać całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego to, bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orz. SN z 6.11.1998 r, II CKN 4/98). Ocena dowodów przeprowadzona z zachowaniem tych reguł mieści się w granicach wyznaczonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów zamieszczoną w art. 233 k.p.c.

Takiej właśnie – prawidłowej oceny dokonał Sąd Rejonowy.

Powodowie domagali się w pierwszej kolejności ustalenia, że przy wykupie zajmowanych przez nich lokali komunalnych w budynku przy ul. (...) we W. na własność obowiązuje tryb, sposób i warunki nabycia lokali określone w Uchwale nr (...) Rady Miejskiej W. z 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W..

W ocenie Sądu Odwoławczego, słusznie Sąd I instancji przyjął, że żądanie w tym zakresie nie mogło zostać uwzględnione, gdyż okoliczność zbywania przez Gminę W. lokali mieszkalnych wchodzących w skład jej zasobu mieszkaniowego w oparciu o uchwałę Rady Miejskiej W. nr (...) z dnia 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W., nie była sporna. Spór dotyczył jedynie tego, czy w/w uchwałę należy stosować w brzmieniu znowelizowanym uchwałą nr (...) Rady Miejskiej W. z 21 stycznia 2010r. Żądanie w tym zakresie było jednak nieprecyzyjnie sformułowane i nieadekwatne do treści uzasadnienia pozwu. Oczywistym jest zaś, że Sąd związany jest żądaniem, a nie jego uzasadnieniem. Tym samym, słusznie Sąd Rejonowy wskazał, w oparciu o treść żądania, sformułowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, że powodowie nie mieli interesu prawnego w ustaleniu ww. okoliczności.

Wbrew stanowisku apelujących, również drugie żądanie nie mogło być uwzględnione.

Warto przypomnieć, że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny (art. 189 k.p.c.). Interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Istnienie interesu prawnego przyjmuje się zawsze, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub gdy stronie nie stoi otworem droga procesu o świadczenie, a strona przeciwna kwestionuje jej prawo lub stosunek prawny (por. P. Telenga Komentarz aktualizowany do art.189 Kodeksu postępowania cywilnego LEX 2014). Sformułowane przez powodów dalsze żądanie pozwu w sposób oczywisty nie może zapewnić powodom ochrony i definitywnie zakończyć sporu pomiędzy stronami.

Prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że okoliczność składania przez powodów wniosków o wykup lokali mieszkalnych przed wykonaniem przez Gminę W. remontu kapitalnego budynku, pozostaje bez znaczenia dla wielkości przysługującej im bonifikaty od ceny lokali mieszkalnych. Żaden bowiem z przepisów regulujących gospodarowanie nieruchomościami, w tym mieszkaniowym zasobem gminnym nie przewiduje, aby złożenie przez najemcę gminnego lokalu mieszkalnego wniosku o jego wykup obligowało właściciela do sprzedaży lokalu.

Warto w tym miejscu wskazać, że na podstawie upoważnień ustawowych, gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy, w tym w zakresie zasad zarządu mieniem gminy (art. 40 ustawy o samorządzie gminnym). Akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony (art. 18 ustawy o samorządzie gminnym). Gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta (art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Organ wykonawczy gminy wykonuje powołane czynności m.in. według uchwalonych przez radę gminy zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania. Nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu. Wyjątkiem jest zbycie nieruchomości na rzecz osoby, której przysługuje pierwszeństwo w jej nabyciu, które odbywa się w drodze bezprzetargowej (art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Cenę nieruchomości ustala się na podstawie jej wartości, zaś przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość. Właściwy organ może jednak udzielić bonifikaty od ceny ustalonej w powyższy sposób, na podstawie m.in. uchwały rady (art. 67 i 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Zasobem mieszkaniowym Gminy W. gospodaruje Prezydent W.. Zbywanie lokali mieszkalnych dotychczasowym najemcom odbywa się w trybie bezprzetargowym, na zasadach określonych uchwałą Rady Miejskiej W. nr (...) z dnia 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W.. Na podstawie tej uchwały Prezydent W. jest upoważniony do udzielenia bonifikaty od ceny nieruchomości, ustalonej zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 67 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wysokość bonifikaty określa wprost powołana uchwała w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W.. Okolicznościom tym strona pozwana nie przeczyła.

Powołane wyżej uregulowanie art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przewiduje pierwszeństwo najemców w nabyciu lokali mieszkalnych w przypadku przeznaczenia ich do sprzedaży. Jeśli zatem pierwszeństwo najemców w nabyciu lokali aktualizuje się dopiero w chwili przeznaczenia ich do sprzedaży, to prezydenta wiążą zasady udzielania bonifikaty określone w drodze uchwały rady miejskiej, obowiązującej w chwili przeznaczenia lokali do sprzedaży.

Wbrew stanowisku apelujących, strona pozwana nie kwestionowała, że udzielenie bonifikaty przez Prezydenta W. było obligatoryjne. Lokale mieszkalne, których najemcami byli powodowie, zostały przeznaczone do sprzedaży zarządzeniem Prezydenta W. z dnia 9 października 2012 r. W tym dniu § 14 ust. 1a uchwały nr (...) Rady Miejskiej W. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W. stanowił, że w przypadku, gdy lokal przeznaczony do sprzedaży znajduje się w budynku, w którym po dniu 1.01.2005 r. zakończono remont finansowany wyłącznie lub z udziałem środków Gminy W., bonifikaty o których mowa w § 14 ust. 1 pkt 1 i 2 podlegają obniżeniu o 0,3% za każde pełne 1000 zł nakładów Gminy W., w udziale przypadającym na sprzedawany lokal. Zatem zarządzenie Prezydenta W., którym przeznaczył do sprzedaży lokale mieszkalne powodów, nie nosiło cech dowolności w zakresie przysługującej powodom bonifikaty.

Jak już wskazano, gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy, a akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Nieuzasadnione są zatem dywagacje powodów w zakresie rangi aktu prawa miejscowego, jakim jest uchwała rady miejskiej.

Należy nadto zwrócić uwagę na niekonsekwencję powodów. Z jednej bowiem strony opierają żądanie na § 14 uchwały w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy W. w brzmieniu obowiązującym do jego nowelizacji uchwałą nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 21 stycznia 2010 r., z drugiej zaś strony - wobec niekorzystnych dla siebie zmian tego uregulowania - podważają rangę tego aktu prawa miejscowego, wskazując, że nie powinien mieć do nich zastosowania w nowym brzmieniu, negując w szczególności możliwość obniżenia bonifikaty wobec wykonania przez właściciela remontu kapitalnego budynku.

Należy też przypomnieć, że zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami gmina posiada uprawnienie (a nie obowiązek) zbywania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu komunalnego. Ustawa wymaga jedynie, aby w przypadku, gdy zbycie nieruchomości następuje na rzecz osoby, której przysługuje pierwszeństwo w jej nabyciu, sprzedaż odbyła się w drodze bezprzetargowej. Cenę nieruchomości przy sprzedaży bezprzetargowej ustala się zaś w wysokości nie niższej niż jej wartość. Zastosowanie ewentualnej bonifikaty jest zaś uprawnieniem rady gminy.

Konkludując, stwierdzić należy, że skoro zatem przeznaczenie lokalu mieszkalnego jest uprawnieniem gminy, jak też gmina nie ma obowiązku udzielenia bonifikaty od ceny nieruchomości, podważanie uchwalonych przez radę gminy zasad udzielania bonifikaty i kwestionowanie jej wysokości, jest nieuprawnione.

Bezsporny był ponadto obowiązek gminy zaliczenia na poczet sprzedaży lokalu mieszkalnego sprzedawanego w trybie bezprzetargowym nakładów poniesionych przez najemcę na remonty i wyposażenie zajmowanego lokalu mieszkalnego. O ile zatem powodowie żądali w pozwie ustalenia, że cena lokali winna być pomniejszona o koszty poczynionych przez nich na te lokale nakładów, to słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że powodowie nie mieli interesu prawnego w uwzględnieniu takiego żądania, szczególnie, że nie wskazali, jakie nakłady mieli poczynić. Żądanie zatem w tym fragmencie, również enigmatycznie sformułowane, nie mogłoby spowodować definitywnego zakończenia sporu pomiędzy stronami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy oddalił apelację powodów A. G., J. G. (1), M. J., K. K. i Ł. M. (1) jako bezzasadną, o czym na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w pkt I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, zawarte w pkt II sentencji, zapadło w oparciu o przepis art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., art. 105 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.