Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSA w SO Tamara Pawlak – spr.

Sędziowie: SO Elżbieta Daniluk

SO Katarzyna Żmigrodzka

Protokolant: sekr. sąd. Daniel Dobosz

przy udziale Prokuratora Ireneusza Kuny

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2014r.

sprawy M. P.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk i inn.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 4 marca 2014r. sygn. akt II K 10/14

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia orzeczenie z art. 46 § 1 kk o zwrot „poprzez zapłatę kwoty 11200 (jedenaście tysięcy dwieście) złotych na rzecz pokrzywdzonego R. N.”;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. zwalnia oskarżonego od wydatków postępowanie odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

XI Ka 577/14

UZASADNIENIE

M. P. został oskarżony o to, że: w lipcu 2013 roku dokładnej daty nie ustalono, w B., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 120 ton kruszywa skalnego wartości 10774,80 złotych na szkodę R. N., przy czym M. P. będąc kierowcą służbowego pojazdu marki V. o nr rej. (...) świadomie przekroczył dopuszczalną ładowność pojazdu, co doprowadziło do uszkodzenia dwóch kół, zbiornika paliwa i obudowy zbiornika w łącznej kwocie 11 200 zł na szkodę R. N.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. Z art. 11 § 2 kk w zw. Z art. 12 kk.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej oskarżonego M. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który wyczerpuje dyspozycję art. 278 § 1 kk w zb. Z art. 288 § 1 kk w zw. Z art. 11 § 2 kk w zw. Z art. 12 kk. Na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. Z art. 11 § 3 kk skazał na karę roku pozbawienia wolności; na zasadzie art. 69 § 1 k, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby; na mocy art. 33 § 2 kk wymierzył grzywnę 100 stawek dziennych ustalając w oparciu o treść art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych; na podstawie 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w pojeździe marki V. o nr rej. (...); zwolnił oskarżonego od opłaty, a nadto od zwrotu wydatków, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator.

Na podstawie 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej nałożenia na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, na jego niekorzyść.

Powołując się na art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 kpk zarzucił:

obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 413 § 2 pkt 2 kpk, poprzez nieprecyzyjne rozstrzygnięcie co do środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody to jest nieokreślenie przez Sąd kwoty stanowiącej równowartość poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, którą oskarżony powinien zapłacić na jego rzecz tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, a jedynie zawarcie ogólnego sformułowania o zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody w pojeździe marki V. o nr rej. (...).

Stawiając wyżej opisany zarzut na podstawie 437 § 1 i 2 kpk wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez nałożenie na oskarżonego M. P. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego R. N. kwoty 11 200 zł, stanowiącej równowartość poniesionej szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie, nie dopuszczając się istotnej, mogącej rzutować na treść wyroku obrazy przepisów postępowania, a w ich następstwie błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy na podstawie całości zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił stan faktyczny i słusznie uznał winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Nie budzi również zastrzeżeń ocena prawna zachowań oskarżonego M. P..

Słusznie natomiast podnosi skarżący, iż Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 2 kpk poprzez nieprecyzyjne rozstrzygnięcie co do środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody to jest nieokreślenie przez Sąd kwoty stanowiącej równowartość poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, którą oskarżony powinien zapłacić na jego rzecz tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Wskazać bowiem należy, iż w postępowaniu przygotowawczym prokurator w trybie art. 335 § 1 kpk uzgodnił z oskarżonym obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i kary grzywny także obowiązek naprawienia szkody w zakresie uszkodzonego pojazdu /k.111/. Tymczasem Sąd pierwszej instancji w wyroku nie określił precyzyjnie kwoty, którą oskarżony powinien zapłacić na rzecz pokrzywdzonego tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. W warunkach określonych w art. 46 § 1 kk sąd zobowiązany jest orzec obowiązek naprawienia szkody, jeżeli szkoda wynikająca z przestępstwa została określona i udowodniona. Orzeczenie obejmuje równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa, bez uwzględnienia przy ustalaniu jej wysokości tych składników i elementów szkody, które wynikły z następstw czynu, np. odsetek (por. wyrok SN z dn. 21 listopada 2002 r., III KKN 269/00 LEX nr 74459; wyrok SN z dn. 4 lutego 2002 r., II KKN 385/01, LEX 53028). W niniejszej sprawie wartość wyrządzonej szkody wynika z faktury VAT oraz rozliczenia szkody wskazanej przez pokrzywdzonego /k. 22, 33-34/; wysokości wyrządzonej szkody oskarżony M. P. nie kwestionował.

Konsekwencją powyższego była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie orzeczenia i dodanie zwrotu „poprzez zapłatę kwoty 11200 złotych na rzecz pokrzywdzonego R. N.”.

Z przytoczonych względów, nadto wobec braku okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 kpk oraz art. 440 kpk, zaskarżony wyrok, poza wskazaną zmianą, w pozostałym zakresie jest trafny, należało na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymać w mocy.

Wobec tego, że dokonana zmiana wyroku jest skutkiem uchybienia Sądu Rejonowego, względy słuszności /art. 624 § 1 kpk/ uzasadniają zwolnienie oskarżonego od wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.