Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski (spr.)

Sędziowie SSO Agata Gawron-Sambura

SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 r.

sprawy J. K. syna T. i K.,

ur. (...) w G. ,

oskarżonego z art. 178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 7 lipca 2014 r. sygnatura akt III K 567/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 6 ten sposób, że na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania przed Sądem I instancji w kwocie 90 zł (siedemdziesiąt złotych) oraz wymierza mu opłatę w wysokości 120 zł (sto dwadzieścia złotych);

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zwalnia oskarżonego od ponoszenie kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 lipca 2014r. w sprawie o sygnaturze III K 567/14, uwzględniając wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 k.p.k., uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a§1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 23 marca 2014 r. w G., na ul. (...) będąc w stanie nietrzeźwości 0,80 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził samochód marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym i za to na mocy art. 178a§1 k.k. skazał oskarżonego na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt. 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby.

Sąd na mocy art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych, wysokość jednej stawki dziennej ustalając na kwotę 20 złotych.

Nadto Sąd na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, na poczet którego, na mocy art. 63 § 2 k.k., zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23 marca 2014 roku.

Sąd na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny, zaskarżając wyrok w części na niekorzyść oskarżonego, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 335§1 k.p.k. polegającą na nie zasądzeniu kosztów postępowania, pomimo uzgodnienia tego obowiązku w trybie art. 335 k.p.k.

Podnosząc powyższy zarzut wniósł oskarżyciel publiczny o zmianę zaskarżonego wyroku przez zmianę punktu 6 wyroku i obciążenie oskarżonego kosztami postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wywiedziona apelacja jest zasadna.

Niekwestionowany w doktrynie i orzecznictwie jest pogląd, iż sąd jest związany wnioskiem prokuratora złożonym w trybie art. 335 k.p.k. Nie kwestionowano, iż sąd nie jest władny dokonywać samodzielnie modyfikacji tegoż wniosku, jednakże odmiennie przedstawiano możliwy zakres czynności sądu w przypadku, gdy nie akceptuje on wniosku w postaci w jakiej został złożony.

Z jednej strony wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2000r. sygnatura akt WKN 16/00 iż „sąd jest związany treścią wniosku prokuratora złożonego w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k. w tym sensie, że potrzeba dokonania jakiejkolwiek zmiany jego treści musi powodować rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych (art. 343 § 5 k.p.k.)” ( OSNKW 2000/11-12/101).

W doktrynie przeważał jednak pogląd iż „nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby strony w czasie posiedzenia [w przedmiocie skazania bez rozprawy] zmodyfikowały wniosek w granicach zakreślonych przez art. 335 § 1 k.p.k. Jeżeli sąd dojdzie do wniosku, że warunki skazania zaproponowane we wniosku są nie do zaakceptowania, może również wystąpić z inicjatywą zmiany wniosku, uprzedzając strony, że wniosek może zostać nie uwzględniony, chyba że zostanie przekształcony przez prokuratora za zgodą oskarżonego” ( Steinborn S. Wybrane problemy stosowania instytucji skazania bez rozprawy, Gd.St.Prawn. 2000/7/493 - t.6; także Waltoś S. Nowe instytucje w kodeksie postępowania karnego z 1997 roku, PiP 1997/8/25 - t.6).

W niniejszej sprawie nie dokonano modyfikacji wniosku, natomiast wbrew treści wniosku oskarżyciela publicznego, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał Sąd, iż w związku z faktem, że oskarżony nie pracuje i nie posiada żadnych źródeł dochodów oraz znajduje się na utrzymaniu rodziców uznał, że zasądzanie kosztów postępowania byłoby bezcelowe albowiem nie można by ich ściągnąć w drodze egzekucji.

Jednakże zgodnie ze znowelizowanym przepisem art. 335 § 1 k.p.k. (zmiana wchodząca w życie z dniem 9 listopada 2013 roku), uzgodnienie pomiędzy prokuratorem a oskarżonym może obejmować również poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania. Wobec powyższego stracił aktualność pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2007 roku, sygn. V KK 421/16, zgodnie z którym sąd nie naruszał prawa procesowego orzekając co do kosztów procesu odmiennie niż obejmował to wniosek złożony w trybie art. 335 k.p.k., ponieważ uzgodnienie pomiędzy prokuratorem a oskarżonym dotyczyło - według brzmienia art. 335 § 1 k.p.k. sprzed nowelizacji - jedynie kar i środków karnych, nie zaś kosztów i opłat.

Po nowelizacji nie ulega wątpliwości, ponieważ zostało to wyrażone wprost w treści przepisu art. 335 § 1 k.p.k., że kwestia poniesienia kosztów postępowania może być składową uzgodnienia pomiędzy prokuratorem a oskarżonym. W niniejszej sprawie do uzgodnienia takiego doszło. W toku przesłuchania J. K. w charakterze podejrzanego w dniu 8 kwietnia 2014 roku, zgodził się on na zaproponowany przez prokuratora wymiar kary oraz „poniesienie kosztów i opłat sądowych”. Poczynienie takich uzgodnień obligowało Sąd I instancji do obciążenia oskarżonego kosztami sądowymi.

Wymaga podkreślenia, że oskarżony co prawda zadeklarował, że nie uzyskuje żadnych dochodów i znajduje się na utrzymaniu rodziców, ale zważywszy na młody wiek oskarżonego, brak ułomności i generalnie dobry stan zdrowia (skoro posiada kategorię A) trudno przyjąć, iżby oskarżony nie posiadał możliwości uiszczenia kosztów sądowych, w stosunkowo niewielkiej wysokości. Pogląd zatem wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, niezależnie od kwestii związanych ze zmianą treści przepisu art. 335 k.p.k., należy uznać za niezasadny.

Mając na uwadze znowelizowane brzmienie przepisu art. 335 § 1 k.p.k. konieczna była zmiana zaskarżonego wyroku przez zasądzenie na mocy art. 627 k.p.k. od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania przed Sądem I instancji w kwocie 90 zł oraz wymierzenie oskarżonemu opłaty w kwocie 120 zł, zgodnie z wnioskiem w trybie 335 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania zaskarżonego orzeczenia w pozostałym zakresie.

Ponieważ apelacja nie kwestionuje poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wypada wskazać, iż Sąd pierwszej instancji poczynił właściwe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie zgromadzony materiał dowodowy, zaś wina oskarżonego w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, podobnie jak zastosowana przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu oskarżonego. Sąd Rejonowy poczynił trafne ustalenia faktyczne w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego i zgromadzone dokumenty.

Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd Orzekający nie dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, a Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania.

Reasumując stwierdzić stąd należy, że stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i dokładny, tak iż nie budzi on wątpliwości Sądu Odwoławczego, a Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, a swoje stanowisko uzasadnił w sposób należyty, zgodny z art. 424 k.p.k.

Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie nie znalazł podstaw do kwestionowania orzeczenia, uznając wymierzoną karę za współmierną do popełnionego przez oskarżonego czynu i spełniającą wymogi art. 53 k.k. stąd w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, uznając że przemawiają za tym względy słuszności, bowiem zmiana wyroku wynikła z błędu Sądu Rejonowego, zatem brak podstaw do obciążania oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego.